Συ ακολούθει Μοι… Η ζωή του χριστιανού είναι κατ’ ουσίαν πορεία πίσω από τον Χριστό Αυτός που πάσχει δια της πορείας αυτής βρίσκεται σε αδιάκοπη σχέση με τον Ιησού Χριστό, γίνεται θεοφόρος. Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

 

 

Συναξάριον.
Τῇ ΙΕʹ(15η) τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου μνήμη τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Νικήτα καὶ τῶν σὺν αὐτῷ ἀθλησάντων (372)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Φιλοθέου Πρεσβυτέρου, τοῦ θαυματουργοῦ. (10ο αιων.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Πορφυρίου τοῦ ἀπὸ Μίμων.(361)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη ἡ εὕρεσις τοῦ λειψάνου τοῦ ἁγίου Ἀκακίου, Ἐπισκόπου Μελιτινῆς. (251)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Μάρτυς Μάξιμος ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ αἱ ἅγιαι δύο Κόραι ξίφει τελειοῦνται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ἡ εὕρεσις τοῦ λειψάνου τοῦ ἁγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου.(415)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Ἰωσήφ, ἡγουμένου τῆς μονῆς Ἀλαβέρτης ἐν Γεωργίᾳ, ἐκ Συρίας (ἐκ των 12 Σύρων ἱεραποστόλων τῆς Γεωργία) (570)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Εὐστόχιος Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων (563)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ τῶν Ἀγίων Βησσαρίωνος Α’ (1490-1499) καὶ Βησσαρίωνος Β’(1527-1540) ἀρχιεπισκοπων Λαρίσης, ἐν εἰρήνῃ τελειωθεντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Συμεών, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, τοῦ Μυσταγωγοῦ. (1429)

Ὁ ὅσιος Ἰωσήφ ὁ νέος, τῆς Μονῆς Παρτός, Ἐπίσκοπος Τιμισοάρας Ῥουμανίας ὁ Λαυριώτης (1656)
Ὁ ὅσιος Γεράσιμος, ὁ κτήτωρ τῆς μονῆς τῆς ἁγίας Τριάδος, τῆς ἐπονομαζομένης Σουρβιᾶς, τῆς παρὰ τὴν Μακρυνίτσαν τῆς Ζαγορᾶς, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. (1740)
Ὁ ἅγιος Νεομάρτυς Ἰωάννης ὁ Κρής, ὁ μαρτυρήσας ἐν τῇ νέᾳ Ἐφέσῳ κατὰ τῷ ͵αωιαʹ (1811), ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Νικήτα, ἐπισκόπου Χυτρῶν τῆς Κύπρου.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ἅγιος νέος Ἱερομάρτυς Δαμασκηνός (Τσεδρίκ), ἐπίσκοπος Σταροντούµπ, ὁ ἐν Καραγκάντᾳ (Καζακστάν) μαρτυρήσας κατὰ τὸ ἔτος 1937, πυροβοληθεὶς τελειοῦται·

Στίχ. Ζήσας ὁ Φιλόθεος ὡς Θεῷ φίλος,
Ζωὴν ἄληκτον εὗρε σὺν Θεοῦ φίλοις.

Στίχ. Ζήλῳ πυρπολούμενος, Ἰωσήφ, θείῳ,
Ἄριστος κῆρυξ καὶ μοναστὴς ἐγένου.

“Χριστέ μου, πάνω στον Σταυρό άνοιξες τις αγκάλες σου, για να μας βάλεις όλους μέσα σ’ αυτές”, έλεγε με λυγμούς ο μακαριστός άγιος Γέροντας Παναγής της Λύσης της Κύπρου.

Η συσταύρωση με το Χριστό είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος.
Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ 

Η αγάπη του Χριστού εμπνέει ελεήμονα προσευχή για όλους τους ανθρώπους, στην οποία συμμετέχουν και η ψυχή και το σώμα. Βαστάζοντας μέσα σε τέτοια προσευχή τις θλίψεις για τις αμαρτίες του αδελφού, γινόμαστε κοινωνοί των κοσμοσωτηρίων παθών του Κυρίου: «… Χριστός … περί των αμαρτιών (ημών) έπαθε, δίκαιος υπέρ αδίκων … Έπαθεν υπέρ ημών, ημίν υπολιμπάνων υπογραμμόν, ίνα επακολουθήσωμεν τοις ίχνεσιν Αυτού» (πρβλ. Α’ Πέτρ. 3,18 και 2,21). Η συσταύρωση μαζί Του είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος. Ευαρεστείται ο ουράνιος Πατέρας μας, όταν πάσχουμε βλέποντας την κακοπάθεια των αδελφών μας. Κατά το πνεύμα της εντολής «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» οφείλουμε να συμπάσχουμε ο ενας για τον άλλον. Είναι απαραίτητο να δημιουργηθή κατα καποιον τρόπο αλληλοκάλυψη ευθυνών, που θα μας ενώση ολους ενώπιον του προσώπου του Θεού, του Δημιουργού μας. 

Η ζωή του χριστιανού είναι κατ’ ουσίαν πορεία πίσω από τον Χριστό: «Τί προς σε (οιοσδήποτε και εάν είναι ο άλλος); Συ ακολούθει Μοι» (πρβλ. Ιωάν. 21,22). Ως εκ τούτου κάθε πιστός θα επαναλάβει στον ένα ή τον άλλο βαθμό την οδό του Κυρίου, θα σηκώσει, όχι όμως με τη δική του δύναμη, στους ώμους του τον σταυρόν, για να πορευθει στη Γεθσημανή και ακολούθως στον Γολγοθά: «… ότι χωρίς Αυτού ου δυνάμεθα ποιείν ουδέν» (πρβλ. Ιωάν. 15,5). Όσοι όμως έλαβαν την φοβερη αυτή ευλογία, γεύθηκαν την ανάσταση τους· ο κλήρος των υπολοίπων είναι η πίστη στην ευσπλαχνία του Θεού.
Έτσι ευδόκησε για μας ο ουράνιος Πατέρας: Όλοι οι γηγενείς οφείλουν «να άρουν τον σταυρό τους», για να κληρονομήσουν ζωή αιώνια (πρβλ. Ματθ. 16,24-25). Οσοι παρεκκλίνουν από τη σταυροφορία αυτή δεν θα διαφύγουν τη δουλεία στα πάθη και θα «θερίσουν εκ της σαρκός φθοράν» (πρβλ. Γαλ. 6,8 και Ρωμ. 8,13). Η προς τον Θεόν και τον πλησίον εντεταλμένη αγάπη είναι γεμάτη βαθειά παθήματα, αλλά αυτά τα συνοδεύει ουράνια παράκληση (πρβλ. Μάρκ. 10,29-30): η ειρήνη εκείνη, την οποία έδωσε ο Κύριος στους Αποστόλους πριν ανεβεί στον Γολγοθά, ζωοποιεί την ψυχή. Και όταν το πνεύμα του ανθρώπου εισέλθει στη σφαίρα της φωτοφόρου αγάπης του Θεού και Πατέρα μας, τότε λησμονεί όλους τους πόνους, και η ψυχή χαίρεται απερίγραπτα (βλ. Ιωάν. 12,50 και 17,3).

Η κένωσή μας εκφράζεται με την άρνηση όλων εκείνων που μας είναι πολύτιμα πανω στη γη, κατά την τήρηση των εντολών: «… Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού … ός γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν· ός δ’ αν απολέση την ψυχήν αυτού ένεκεν Εμού, ευρήσει αυτήν» (Ματθ. 16,24-25). Και πάλιν: «Ούτως ούν πας εξ υμών, ός ουκ αποτάσσεται πάσι τοις εαυτού υπάρχουσιν, ου δύναται είναι Μου μαθητής» (Λουκ. 14,33).
Και αυτή είναι η οδός του Ζώντος Θεού.

«Και Αυτός (ο Ιησούς) απεσπάσθη απ’ αυτών (των μαθητών) ωσεί λίθου βολήν, και θεις τα γόνατα προσηύχετο λέγων: Πάτερ, ει βούλει παρενεγκείν τούτο το Ποτήριον απ’ Εμού! … Και γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο. Εγένετο δε ο ιδρώς Αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην» (Λουκ. 22,42-44).
Τι είναι στην ουσία του το Ποτήριον αυτό του Χριστού; Το βάθος του μυστηρίου αυτού μας είναι αποκεκρυμμένο. Κατά την προσπάθειά μας να ακολουθήσουμε τον Χριστό δια της οδού της τηρήσεως των εντολών Του, αναπόφευκτα και ακατάπαυστα πίνουμε κάποιο ‘’ποτήριο’’, αλλά δεν κατανοούμε πλήρως το « Ποτήριον» εκείνο στο οποίο αναφερόταν και το οποίο ζούσε ο Χριστός «εν τη ώρα εκείνη». Εν τούτοις κάτι ανάλογο απαραίτητα γίνεται και με μας, καθώς Αυτός ο Ίδιος είπε: «Το Ποτήριον ό Εγώ πίνω πίεσθε» (Μάρκ. 10,39). Το Ποτήριον του Χριστού είναι μυστηριώδες, αλλά και το δικό μας ποτήριο είναι κρυμμένο από τα βλέμματα των άλλων.

Ποιος θα με διδάξη να πορευθώ προς Αυτόν δια της ευθείας οδού και να μη χάσω χρόνο περιπλανώμενος σε ξένους δρόμους;..
Υπήρξαν στιγμές, κατά τις οποίες, καθώς πιστεύω, ο Θεός με συνέτιζε. Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα, τα οποία έβαλαν τη σφραγίδα τους επάνω μου και έγιναν θεμέλιοι λίθοι της ζωής μου.
Μη διαβλέποντας τη δικαιοσύνη του Θεού στα πεπρωμένα της ανθρωπότητας και του κάθε ανθρώπου εν γένει, υπέφερα μέσα στο σκοτάδι που με κυρίευσε… Και ο Κύριος συγκατανέβη προς την αμάθειά μου. Δεν εξουθένωσε την παρρησία μου, αλλά σαν μητέρα συνέπασχε μαζί μου και έσπευδε να με συναντήσει. Και αυτό όχι μια φορά, αλλά ‘’πάλιν και πολλάκις’’. Με παρόμοιο τρόπο απευθυνόταν Αυτός προς τον πολύπαθο Ιωβ, ο οποίος εξέφραζε τις διαμαρτυρίες του με θυελλώδη τρόπο.
Να ένα από αυτά που έζησα: Αυτό συνέβη στη Γαλλία, γύρω στο έτος 1925, προ αναχωρήσω για τον Άθω. Επί μακρόν προσηυχόμουν με κλάμα στον Θεό: «Βρες μέσο να σώσεις τον κόσμον· όλους εμάς, τους διεφθαρμένους και άξεστους». Ιδιαιτέρα θερμή ήταν η προσευχή για τους «μικρούς τούτους», για τους πτωχούς και εξουθενημένους. Προς το τέλος της νύκτας, όταν ήδη εξαντλούνταν οι δυνάμεις μου, ταράζοταν για κάποιον χρόνο η προσευχή μου από τη σκέψη που μου ερχόταν: «Εάν εγώ έτσι, με όλη τη δύναμη της καρδίας μου, συμπάσχω μαζί με την ανθρωπότητα, πώς να θεωρήσω δυνατόν ότι ο Θεός βλέπει αδιάφορα την ταλαιπωρία πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων που πλάσθηκαν από Αυτόν; Γιατί Αυτός επιτρέπει τις αμέτρητες βιαιότητες στον κόσμο;». Έτσι στρεφόμουν προς Αυτόν με την παράφρονη ερώτηση: «Πού είσαι Συ;» … Σε απάντηση άκουσα στην καρδία μου τα λόγια: «Μήπως συ σταυρώθηκες γι’ αυτούς;» … Οι πράοι αυτοί λόγοι που αντήχησαν με το Πνεύμα στην καρδία μου με συγκλόνισαν: Ο Σταυρωθείς μου απάντησε ως Θεός.

Ζούμε και πάλι στην ατμοσφαίρα των πρώτων αιώνων της χριστιανικής εποχής: «Ημίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού, ου μόνον το εις Αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ Αυτού πάσχειν» (Φιλ. 1,29). Αρκετές φορές χάρηκα με τη σκέψη ότι η ζωή μου κατά το μεγαλύτερο μέρος της συνέπεσε με διωγμούς κατά του Χριστιανισμού. Αυτό μου επιτρέπει να αισθανθώ καθαρότερα τον εαυτό μου ως χριστιανόν, να συνειδητοποιήσω την ασύγκριτη τιμή κατά τους χρόνους μας να ακολουθώ τον Μονογενή Υιό του Πατρός στην πορεία Του προς τον Γολγοθά. Παντού διωγμοί, αλλά σε ποικίλες μορφές. Εν τούτοις κανένα από αυτούς τους διωγμούς δεν μπορεί κάποιος να υπομείνει εύκολα. Μακάρι ο Θεός της αγάπης να λυτρώσει κάθε ψυχή από τη συμφορά να γίνει διώκτης έστω και «ενός των μικρών τούτων» (πρβλ. Ματθ. 18,10).
Στο «υπέρ  Αυτού  πάσχειν» περικλείεται ιδιαιτέρη ευλογία ή ακόμη και εκλογή. Αυτός που πάσχει δια της πορείας αυτής των εξωτερικών περιστάσεων βρίσκεται σε αδιάκοπη σχέση με τον Ιησού Χριστό, εισάγεται στη σφαίρα της Θείας αγάπης, γίνεται θεοφόρος.
Πηγή: “Περί Προσευχής” Αγίου Σωφρονιου (Σαχάρωφ). Ι.Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 1993.

***

π. Σεραφείμ Ρόουζ
Ο Νεομάρτυρας Επίσκοπος Δαμασκηνός Τσέντρικ του Σταροντούµπ

Επειδή πίστευε στη δύναμη του Χριστού να θεραπεύει την Εκκλησία Του, ο π. Σεραφείµ έτρεφε ελπίδα για τη µελλοντική θεραπεία των πληγών της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Ρωσία. Βρήκε αυτή την ελπίδα να εκφράζεται πολύ καλά στα γραπτά του πιο αγαπημένου του Ρώσου νεομάρτυρα, του επισκόπου Δαμασκηνού Τσέντρικ του Σταροντούµπ (+1935), τον βίο του οποίου µετέφρασε για το βιβλίο «Οι Ρώσοι άγιοι των κατακομβών».
Αιχμαλωτίστηκε τα πρώτα χρόνια του αντιχριστιανικού σοβιετικού πειράματος. Ο επίσκοπος Δαμασκηνός ήταν ένα παράδειγμα, µια «προτύπωση» για το πως οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί µια ημέρα θα αιχμαλωτιστούν κατά τη βασιλεία του Αντιχρίστου.
Ύψωσε το ανάστημα του ενάντια στη συνθηκολόγηση του Μητροπολίτη Σεργίου με το σοβιετικό καθεστώς, και για αυτόν τον λόγο συνελήφθη και εστάλη εξορία.
Βλέποντας την απόκλιση του Σεργίου µόνο ως µια πληγή στο Σώμα του Χριστού που µια ημέρα θα θεραπευόταν, ο εξορισμένος επίσκοπος έστελνε όμορφες επιστολές για να παρηγορήσει και να ενισχύσει το διωκόμενο ποίµνιό του. Σε έναν από αυτούς έγραψε:

«Εκείνα τα τέκνα του Θεού που δεν έχουν υποκύψει στην πίεση του σατανικού τυφώνα και δεν έχουν συντριβεί από τα κοµµάτια του µεγάλου ναυαγίου, γνωρίζουν καλά την κατάσταση και με µεγάλη ηρεμία και αυτοπεποίθηση θα αναλάβουν το χτίσιμο της αληθινής Εκκλησίας του Χριστού, – τα θεμέλια της οποίας παραμένουν ακόμα – χωρίς υπερβολική νευρικότητα, χωρίς περιττές καταγγελίες, αυτή η ανέγερση του οικοδοµήµατός της θα αποτελέσει το πλήρες νόηµα της ζωής τους … Αφήστε το σκοτάδι να καλύπτει προσωρινά τη γη (από την έκτη έως την ενάτη ώρα), αφήστε τους λύχνους ορισμένων Εκκλησιών να είναι κρυµµένοι κάτω από το µόδιο, έτσι ώστε να µή σβήσουν από τον σατανικό ανεμοστρόβιλο… Μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα καταπαύσεως από το Κύριο (ίσως ακόμη και την ώρα που το σκότος θα νομίζει ότι η εργασία του έχει ήδη ολοκληρωθεί), οι λύχνοι θα αποκαλυφθούν, θα ενωθούν, θα ανάψουν ένα πλήθος άλλους που είχαν σβήσει, θα ενωθούν σε µια µεγάλη φλόγα της πίστης, η οποία κατά την προσπάθεια εξόδου προς τον κόσμο θα λάμψει ακόμα πιο φωτεινά …

Χρειάζεται κάποιος να υποχωρήσει ενώπιον της επίθεσης του στρατευμένου αθεϊσμού; Είθε αυτό να µή γίνει! Ανεξάρτητα από πόσο λίγοι µπορεί να είμαστε, ολόκληρη η δύναμη των υποσχέσεων του Χριστού σχετικά με το αήττητο της Εκκλησίας παραμένει µαζί µας. Μαζί µας είναι ο Χριστός, ο νικητής του θανάτου και της κόλασης. Η ιστορία του Χριστιανισμού µας φανερώνει πως, σε όλες τις περιόδους που οι πειρασμοί και οι αιρέσεις ταράσσουν την Εκκλησία, οι φορείς της αληθείας της Εκκλησίας και οι εκφραστές της ήταν λίγοι, αλλά αυτοί οι λίγοι, με τη φλόγα της πίστης τους και τον ζήλο τους να παραμείνουν στην Αλήθεια, φλόγισαν σταδιακά όλους… Το ίδιο πράγμα θα συμβεί τώρα, εάν εμείς εκπληρώσουμε το καθήκον µας απέναντι στον Χριστό και την Εκκλησία του ως το τέλος. Η άφοβη ομολογία της πίστης και της ελπίδας κάποιου, και µια αταλάντευτη στάση έναντι των κανόνων της Εκκλησίας είναι η πιο πειστική αντίκρουση της απόκλισης του Σεργίου και ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο στις εχθρικές δυνάμεις που κατευθύνονται ενάντια στην Εκκλησία. «Μη φοβάσαι το µικρό ποίμνιο, διότι σ’ εσάς ευαρεστήθηκε ο Πατέρας σας να δώσει τη βασιλεία Του». (Λουκ. 12, 32).

Ο χρόνος έχει αποδείξει ότι η στάση του επισκόπου Δαμασκηνού ήταν αληθινή και ότι η ελπίδα του δεν ήταν µάταιη γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία, ως το Σώμα του Χριστού, είναι πράγματι ένας ζωντανός οργανισμός από τον οποίο ο Χριστός αποβάλλει όλα αυτά που είναι ακάθαρτα. Το 1988, τη χιλιοστή επέτειο του εκχριστιανισµού των Ρώσων, οι ένθερμες προσευχές των πιστών, και στη Ρωσία και στο εξωτερικό, απαντήθηκαν από τον Θεό, και η κατάσταση στη Ρωσία άρχισε να αλλάζει. Το 1991, µήνες µετά την εύρεση και τη µεταφορά με πομπή των λειψάνων του αγίου Σεραφείµ Σάρωφ στη Μονή του Ντιβέγιεβο, το ολοκληρωτικό άθεο καθεστώς έπεσε, μεταβάλλοντας κατά συνέπεια την κατάσταση που δημιούργησε την πνευματική ασθένεια του Σεργιανισμού, στη δεκαετία που ακολούθησε. Μέσω των ουράνιων µεσιτειών του αγίου Σεραφείµ και πλήθους Ρώσων αγίων, η Ρωσία βίωσε αυτό που αποκλήθηκε η µεγαλύτερη θρησκευτική αναγέννηση στην ιστορία. (Από το βιβλίο: «π. Σεραφείμ Ρόουζ, η ζωή και τα έργα του, τόμος Γ΄», Μυριόβιβλος, σελ. 437-440)

Ο Κύριος έχει στην αγκαλιά του όλους όσους υποφέρουν στη ζωή τους. Ας ακολουθήσουμε τον δρόμο του μαρτυρίου και των διωγμών ο οποίος οδηγεί εκεί όπου αιώνια λάμπει ο Σταυρός του Χριστού μας. Άγιος Λουκάς Κριμαίας
https://iconandlight.wordpress.com/2019/03/30/%ce%bf-%ce%ba%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%ad%cf%87%ce%b5%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%b3%ce%ba%ce%b1%ce%bb%ce%b9%ce%ac-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%8c%ce%bb%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%8c%cf%83/

Πάτερ, άφες αυτοίς• ου γαρ οίδασι τι ποιούσι… Τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο η κοσμική γνώση αν δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να συγχωρέσει τον πλησίον του, να του πει ένα καλό λόγο ή να του ρίξει μια γλυκιά ματιά; Τίποτα απολύτως. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2020/09/14/%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%81-%CE%AC%CF%86%CE%B5%CF%82-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%AF%CF%82-%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B1%CF%81-%CE%BF%CE%AF%CE%B4%CE%B1%CF%83%CE%B9-%CF%84%CE%B9-%CF%80%CE%BF/

Παραδώσου στα χέρια του Θεού με την ίδια πίστη που είχε ο Αβραάμ όταν πορευόταν για να θυσιάσει το γιο του. Μόνο αν ακολουθούμε πίσω Του θα μπορούμε να κουβαλάμε το σταυρό μας. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2019/09/15/32276/

Ἀπολυτίκιον. Τοῦ Σταυροῦ.
Ἦχος αʹ.

Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

Ἀπολυτίκιον Τοῦ Μάρτυρος Νικήτα.
Ἦχος δʹ. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁ Μάρτυς σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ, τὸ στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· ἔχων γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλεν· ἔθραυσε καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση, αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Φιλοθέου Πρεσβυτέρου
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης. Γερασίμου.

Φερωνύμως ἐγένου τοῦ Θεοῦ φίλος γνήσιος, τῇ σῇ καθαρᾷ πολιτείᾳ, θεοφόρε Φιλόθεε, καὶ Πνεύματι Ἁγίῳ δοξασθείς, θαυμάτων ἀνεδείχθης αὐτουργός, πάσης βλάβης ἐκλυτρούμενος καὶ φθορᾶς, τοὺς πίστει ἐκβοῶντάς σοι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι λαμπρῶς, δόξα τῶ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Ἰωσήφ τῆς μονῆς Ἀλαβέρτης ἐν Γεωργίᾳ
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Χ.Μ.Μπουσια

Ἰωσήφ, Ἀλαβέρντι κοσμῆτορ πάντιμε, τῆς ὡραιότης Καχέτης, τριῶν καὶ δέκα σεπτῶν ἀσκητῶν ἐκ τῆς Συρίας ἐγκαλλώπισμα, ὡς ταπεινώσεως φανόν, ἀρετῆς ὑπογραμμὸν καὶ στῦλον κακοπαθείας σὲ ἀνυμνοῦντες εὐχάς σου θεοπειθεῖς ἀπεκδεχόμεθα.

Ἀπολυτίκιον Ἀγίου Βησσαρίωνος Β’ Ἀρχιεπισκόπου Λαρίσης.
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τῆς Πύλης τὸ βλάστημα τῆς Θεσσαλίας φωστήρ, τῆς Τρίκκης τὸ σέμνωμα καὶ τῶν θαυμάτων πηγὴ ἐδείχθης τρισόλβιε· πάσαν δοκιμασίαν ἐν Χριστῷ ὑπομείνας, δόξη ἠγλαϊσμένος σὺν Ἀγγέλοις ἀγάλλη. Ἅγιε Βησσαρίων πανάριστε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ σωθῆναι τᾶς ψυχᾶς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἀγίου Συμεῶν, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Ποιμὴν Θεσσαλονίκης ἀνεδείχθης ἐν Πνεύματι, καὶ θεῖος ὑποφήτης μυστηρίων τῆς χάριτος, σοφίᾳ καὶ φωτὶ τῶν ἀρετῶν, ἐκλάμπων Ἱεράρχα Συμεὼν· διὰ τοῦτο ὥσπερ θεῖον μυσταγωγόν, τιμῶμέν σε κραυγάζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγοῦντι διὰ σοῦ χάριν ἡμῖν καὶ ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Γερασίμου εν Μακρυνίτσα τῆς Ζαγορᾶς
Ἦχος δ´.

Ὁ ἔνσαρκος Ἄγγελος, τῶν Ἀσκητῶν ἡ κρηπίς, ὁ νέος Γεράσιμος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, φωστὴρ ὁ ἀνέσπερος, ἄνωθεν συγκαλεῖται, τὴν πληθὺν τῶν Ἀγγέλων, κάτωθεν συναθροίζει τῶν ἀνθρώπων τὸ γένος, τὴν θείαν αὐτοῦ μνήμην ψάλλειν ἐν ᾄσμασι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου Πορφυρίου τοῦ ἀπὸ Μίμων
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ὡς ἐδέξω τὸ φέγγος τῆς θείας χάριτος, ἐξ αἱμάτων πορφύραν λαμπρῶς ἐφοίνιξας, ἐναθλήσας ἀνδρικῶς, Μάρτυς Πορφύριε· ὅθεν τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, κοινωνὸς ἀναδειχθείς, ἱκέτευε Ἀθληφόρε, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων, τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Δαμασκηνοῦ (Τσεδρίκ)
Ἦχος δ’

Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Δαμασκηνέ. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον. Τοῦ Σταυροῦ.
Ἦχος αʹ.

Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

Η 5η πληγή της Αποκάλυψης και η Σφραγίδα του Τιμίου Σταυρού – π.Αθανάσιος Μυτιληναίος
https://www.youtube.com/watch?v=0EAe2piUEOE&ab_channel=%CE%88%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%9A%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B5%CE%99%CE%B7%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD

Το θεϊκό σφράγισμα των πιστών στα έσχατα – π. Αθανάσιος Μυτιληναίος
https://www.youtube.com/watch?v=TcFVfNv7br8&ab_channel=%CE%88%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%9A%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B5%CE%99%CE%B7%CF%83%CE%BF%CF%8D%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AD

iconandlight.wordpress.com