Ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ἀνοίγει τὶς στράτες… Ὁ τίμιος καὶ ζωοποιὸς σταυρὸς ἄνοιξε τὶς στράτες, καὶ πρὸς τὸν οὐρανὸ καὶ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους.

 

 

Συναξάριον.
Τῇ ΙΔʹ (14η) τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου ἡ παγκόσμιος Ὕψωσις τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ κοίμησις τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Χρυσοστόμου· ἐν ταύτῃ γὰρ ἀνεπαύσατο, ἀλλὰ διὰ τὴν Ἑορτὴν τοῦ τιμίου Σταυροῦ μετετέθη ἡ τούτου Ἑορτὴ εἰς τὸν Νοέμβριον μῆνα.
Καὶ μνήμη τῆς εὐσεβεστάτης βασιλίσσης Πλακίλλης, συζύγου γενομένης τοῦ μεγάλου βασιλέως Θεοδοσίου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἐν ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν, τῶν συνελθόντων ἐν τῇ ἁγίᾳ καὶ Οἰκουμενικῇ Ἕκτῃ Συνόδῳ, ἐπὶ τῆς βασιλείας Κωνσταντίνου τοῦ Πωγωνάτου, υἱοῦ [ἢ μάλλον πατρὸς] Ἰουστινιανοῦ τοῦ δευτέρου, τοῦ καλουμένου Ρινοτμήτου, Σεργίου τὴν Ἐκκλησίαν Κωνσταντινουπόλεως ἰθύνοντος, καὶ Ἀγάθωνος τὴν Ῥωμαίων. Ἠθροίσθη δὲ ἐν τῷ Τρούλλῳ τοῦ Παλατίου, τῷ λεγομένῳ Ὠάτῳ, ἀναθέματι καθυποβαλοῦσα Σέργιον καὶ Πύῤῥον καὶ Πέτρον καὶ Παῦλον, Ἐπισκόπους γενομένους Κωνσταντινουπόλεως, Μακρόβιόν τε τὸν Ἀντιοχείας, καὶ Κῦρον τὸν Ἀλεξανδρείας, καὶ Ὀνώριον τὸν Ῥώμης, Στέφανόν τε καὶ Παλυχρόνιον καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς. Ἥτις ἁγία Συνοδος, ἐπὶ μὲν τοῦ δηλωθέντος Κωνσταντίνου τοῦ Πωγωνάτου συνηθροίσθη· ἡ δὲ τῶν Κανόνων ἔκδοσις ἐπὶ Ἰουστινιανοῦ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ γέγονε.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Πάπα.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Μάρτυς Θεοκλῆς ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Βαλεριανός, τὸ νήπιον, ξίφει τελειοῦται.
Ὁ ἅγιος νέος ὁσιομάρτυς Μακάριος, ὁ ἐν Θεσσαλονίκῃ μαρτυρήσας κατὰ τῷ ͵αφκζʹ (1527), ὁ καὶ μαθητὴς χρηματίσας τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νήφωνος, ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἀνάμνησις τῆς ἀνακομιδῆς τῶν Λειψάνων (2000) τῶν Ἁγίων Ἀλεξάνδρας (1789), Μάρθας (1829), και Έλενας (1832) τοῦ Ντιβέγιεβο
Κοίμησι τοῦ ὁσίου Πατρὸς Σοφιάν Μπογκιου-Boghiu τοῦ Ῥουμάνου (2002)

Στίχοι
Τὰς ἐν λάρυγγι Σῶτερ ὑψώσεις φέρει,
Ὑψούμενον βλέπουσα σὸν Σταυρὸν κτίσις.
Ὑψώθη δεκάτῃ Σταυροῦ ξύλον ἠδὲ τετάρτῃ.

Ή Παγκόσμιος Ύψωση τον Τιμίου Σταυρού
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Σήμερα μνημονεύουμε δύο γεγονότα σχετικά με τον Τίμιο Σταυρό τού Χριστού: πρώτον, την εύρεση τού Τίμιου Σταυρού στον Γολγοθά και δεύτερον, την επιστροφή τού Τίμιου Σταυρού από την Περσία στην Ιερουσαλήμ.
Όταν η αγία Ελένη επισκέφτηκε τούς Αγίους Τόπους, αποφάσισε να βρει τον Τίμιο Σταυρό τού Χριστού. Ένας Ιουδαίος γέροντας, ονόματι Ιούδας, ήταν ό μόνος πού γνώριζε πού βρισκόταν ο Σταυρός: στην επιμονή της αγίας βασίλισσας, της αποκάλυψε ότι ο Σταυρός είχε ταφεί κάτω από τον ναό της Αρτέμιδος πού είχε κτίσει πάνω στον Γολγοθά ο αυτοκράτορας Αδριανός! Ή βασίλισσα διέταξε να καταστραφεί αυτός ο ειδωλολατρικός ναός και πράγματι, όταν έσκαψαν σε μεγάλο βάθος, βρήκαν τρεις σταυρούς. Τη στιγμή πού η αγία Ελένη σκεπτόταν πώς να αναγνωρίσει ποιος άπ’ όλους ήταν ο Σταυρός τού Χριστού, πέρασε από μπροστά της μια νεκρώσιμη πομπή. Ό Πατριάρχης Μακάριος είπε τότε να αποθέσουν διαδοχικά τούς σταυρούς επάνω στον νεκρό. Με τον πρώτο και τον δεύτερο σταυρό, δεν επήλθε καμιά αλλαγή. Όταν όμως έβαλαν τον τρίτο σταυρό επάνω του, ο νεκρός άνθρωπος » ανέζησε! Έτσι κατάλαβαν ότι αυτός ήταν ο Ζωηφόρος Σταυρός του Χριστού. Μετά τοποθέτησαν τον Σταυρό σε μια άρρωστη γυναίκα και αυτή αμέσως έγινε καλά.
Ό Πατριάρχης ύψωσε τον Σταυρό για να τον δουν όλοι οι άνθρωποι και όλοι μαζί έψαλλαν με δάκρυα το «Κύριε, ελέησον!» Η βασίλισσα Ελένη τοποθέτησε τον Τίμιο Σταυρό σε μια μεγάλη ασημένια θήκη. Αργότερα, όταν ο Πέρσης βασιλιάς Χοσρόης κατέκτησε την Ιερουσαλήμ και υποδούλωσε πολλούς ανθρώπους, πήρε μαζί του στην Περσία τον Σταυρό του Κυρίου.
Ό Σταυρός παρέμεινε στην Περσία δεκατέσσερα έτη. Το 628 ο Έλληνας αυτοκράτορας Ηράκλειος νίκησε τον Χοσρόη και με τελετουργικό τρόπο επέστρεψε τον Σταυρό στην Ιερουσαλήμ. Ό Ηράκλειος εισερχόταν στην Πόλη μεταφέροντας τον Σταυρό στην πλάτη του, αλλά αίφνης του ήταν αδύνατον να κάνει άλλο βήμα. Τότε ο Πατριάρχης Ζαχαρίας είδε έναν άγγελο να εμποδίζει τον αυτοκράτορα να φέρει επάνω του τον Σταυρό, στην ίδια οδό πού ο Κύριος είχε βαδίσει ανυπόδητος και παραδομένος στη χλεύη των ανθρώπων.
Ο πατριάρχης γνωστοποίησε την οπτασία του. Τότε ο αυτοκράτορας εξεδύθη τη στολή του και βάδισε ρακένδυτος και ανυπόδητος, φέροντας επάνω του τον Σταυρό του Κυρίου τον μετέφερε στον Γολγοθά και τον τοποθέτησε στον Ναό της Αναστάσεως προς ανακούφιση και ευφροσύνη όλου του χριστιανικού κόσμου!
Από το βιβλίο του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ο “Πρόλογος της Αχρίδος – Σεπτέμβριος”, των εκδόσεων Άθως.
http://prologue.orthodox.cn/September14.htm

***

Ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ ἀνοίγει τὶς στράτες
τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἀνανία Κουστένη

Τί εἶναι ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ; Ἡ ἀπόδειξη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὅταν ἔχομε λογισμοὺς ἢ σκέψεις ὅτι ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἀγαπᾶ ἢ μᾶς ξέχασε, ἢ μᾶς βασανίζει ἢ ὅ,τι ἄλλο, ἂς σκεπτόμεθα τὸ σταυρὸ καὶ τὸν Ἐσταυρωμένο. Αὐτὸ εἶναι ἡ μέγιστη ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης. Κι ἂν μᾶς ἀδικοῦν, κι ἂν μᾶς δυσκολεύουν, κι ἂν μᾶς ἁρπάζουν τὰ ὑπάρχοντα, κι ἂν ἀπειλεῖται ἡ ζωή μας, κι ἂν μᾶς τραυματίζουν, κι ἂν μᾶς πονᾶνε ψυχικὰ ἢ σωματικά, ἂς μεταφερόμεθα σ’ ἐκεῖνον ποὺ ἀδίκως ἐσφάγη καὶ ἀδίκως ἀπέθανε γιὰ τὴν δικαίωσιν καὶ τὴ σωτηρίαν ἡμῶν καὶ γιὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν. Σχετικοποιεῖται λοιπὸν κάθε πόνος, κάθε ἀδικία, κάθε τι ἀντίθετο ποὺ γίνεται σ’ ἐμᾶς, ὅταν σκεφτοῦμε καὶ ἐπισκεφθοῦμε νοερὰ τὸν τίμιο καὶ ζωοποιὸ σταυρό. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία μας στὰ μέσα τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τὸν προβάλλει, τὸν ὑψώνει νὰ τὸν δοῦμε, νὰ πάρουμε δύναμη, νὰ παρηγορηθοῦμε, νὰ χαροῦμε, νὰ δοξολογήσουμε καὶ νὰ ἀσφαλιστοῦμε. Ὁ τίμιος καὶ ζωοποιὸς σταυρὸς ἄνοιξε τὶς στράτες, καὶ πρὸς τὸν οὐρανὸ καὶ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ μία του διάσταση, ἡ κάθετη, συμβολίζει καὶ ἐκφράζει δυναμικὰ καὶ πραγματικὰ τὴν διάνοιξη τῆς ὁδοῦ πρὸς τὸν οὐρανό, γιατὶ μὲ τὴν παράβασή μας, μὲ τὴν ὑποτίμηση ποὺ κάναμε στὸν ἑαυτό μας, ἐγίναμε ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ. Τὸ λέει ὁ μέγας ἀπόστολος Παῦλος, «ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ ὄντες ἀπηλλάγημεν διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ». Δὲν λέει «ἐχθρὸς ἡμῶν ὁ Θεὸς ὤν», ἀλλὰ «ἐχθροὶ ἡμεῖς ὄντες ὑπάρχοντες», ἐνῷ εἴμαστε ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς δὲν ἐχθρεύεται, ἐμεῖς γινόμαστε ἐχθροί του. Ἐμεῖς τοῦ βάζουμε τὰ ὀπίσθια, ἐμεῖς τὸν ἀρνούμεθα. Ἐκεῖνος ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ ἀρνηθεῖ τὸν ἑαυτό του, ποὺ εἶναι ἡ αὐτοαγάπη, ἡ αὐτοζωΐα, ἡ αὐτοκαλοσύνη καὶ τὰ πάντα. Γι’ αὐτὸ καὶ μᾶς δέχεται ξανὰ καὶ μᾶς συγχωρεῖ καὶ μᾶς κρατάει κοντά του καὶ μᾶς ἐλεεῖ, ἡμέρα καὶ νύχτα, σὲ σημεῖο ποὺ ἐξοργίζει καὶ τὸ σατανᾶ ἀκόμη. Τοῦ λέει αὐτός: «αὐτοὶ δὲ σὲ θέλουνε, αὐτοὶ σὲ ἀρνοῦνται, αὐτοὶ σοῦ βάζουν τὰ ὀπίσθια, αὐτοὶ σὲ βρίζουν, αὐτοὶ καταπατοῦν τὶς ἐντολές σου. Κι ἐσὺ λοιπὸν ἀκόμα τοὺς ἀγαπᾶς, ἀκόμα τοὺς θέλεις, ἀκόμα τοὺς συγχωρεῖς;» Ἔ, αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστός μας, τί νὰ κάνουμε; Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστός μας εἶναι τὸ πᾶν. Εἶναι ἡ πρώτη καὶ ἡ στερνή μας ἀγάπη, τὸ ἄλφα καὶ τὸ ὠμέγα, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος. Τὸ λέμε αὐτὸ πολλὲς φορές, γιατὶ εἶναι τὸ κέντρο καὶ ἡ οὐσία. Καὶ ἔγινε κατάδικος στὸ Γολγοθᾶ γιὰ νὰ γίνει καταδικὸς τοῦ καθενός. Κι αὐτὸ ἀκριβῶς ἐνστερνίζεται ἡ ἁγία του Ἐκκλησία. Αὐτή του τὴν ἀγάπη, αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν ἔχει Νυμφίο της, κι ὅπως ἀγαπάει ἡ νύμφη τὸν νυμφίο, ἔτσι καὶ ἡ νύμφη Ἐκκλησία, δηλαδὴ ἐμεῖς καὶ οἱ ἅγιοι, ἀγαποῦμε τὸ Χριστό μας.
Εἴδατε πῶς ἐκφράζεται ἡ Ἐκκλησία μὲ ὅρους ἀγαπητικούς, μὲ ὅρους ἐρωτικούς, μὲ ὅρους τρυφερούς, μὲ ὅρους στοργικούς. Ἀπευθύνεται στὴν ἀγάπη μας, γιατὶ μόνο ἂν κερδίσεις τὴν ἀγάπη κάποιου, τὰ κέρδισες ὅλα. Ἂν δὲν τὴν κερδίσεις, κι ὅλα τ’ ἄλλα νὰ τὰ ἔχεις, δὲν ἔχεις τίποτα. Οἱ ἀπόστολοι δὲν εἶχαν τίποτα. Εἶχαν ὅμως τὴν ἀγάπη στὸ Χριστὸ καὶ στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων καί, ὅπως λέει ὁ μέγας Παῦλος, «ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ τὰ πάντα κατέχοντες».
Ἀπὸ τὸ βιβλίο Λόγοι Α΄, ἐκδ. Ἁρμός. Από το περιοδικό «Πειραϊκή Εκκλησία», τεύχος 225, Απρίλιος 2011

***

-Έλεγε ο π. Κλεόπας: «Να μην κάνεις κανένα έργο, χωρίς να το σφραγίζεις με τον Τίμιο Σταυρό! Όταν αναχωρείς για ταξίδι, όταν αρχίζεις το έργο σου, όταν πηγαίνεις να διδάξεις στο σχολείο σου, όταν είσαι μόνος σου ή και με άλλους μαζί, σφράγισε με τον παντοδύναμο Σταυρό το μέτωπο σου, το σώμα σου, την καρδιά σου, τα χείλη σου, τα μάτια σου, τα αυτιά σου και όλα τα μέλη σου να τα σφραγίζεις με το σημείο της νίκης του Χριστού επί του Άδου. Και τότε μη φοβάσαι από τα μαγικά ή τα ξόρκια και τους μάγους. Διότι όλα αυτά λύνονται από την δύναμη του Σταυρού, όπως το κερί λειώνει μπροστά στην φλόγα της φωτιάς και όπως φεύγει η σκόνη στον άνεμο!»
ΠΗΓΗ: «Η ζωή και οι αγώνες του Γέροντος Κλεόπα, Ρουμάνου Ησυχαστού καί Διδασκάλου». Αρχιμ. Ιωαννικίου Μπαλάν, έκδοση «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ.

Κάποιος μπουλ­ντο­ζιέ­ρης κα­τά­κο­πος ἀ­πό τήν ἐρ­γα­σί­α του ξά­πλω­σε μί­α κα­λο­και­ρι­νή νύ­χτα νά ξεκου­ρα­στῆ. Αἰ­σθάν­θη­κε στόν ὕ­πνο του ἕ­να βά­ρος νά τόν πι­έ­ζη καί ξύ­πνη­σε ἀλ­λά δέν μπο­ροῦ­σε νά ἀντι­δρά­ση. Ἔ­βλε­πε ἕ­να μαῦ­ρο, κά­τι σάν σκυ­λί πού προ­χω­ροῦ­σε σι­γά–σι­γά πρός τό κε­φά­λι του καί τόν πλά­κω­σε. Πή­γαι­νε νά τοῦ βγῆ ἡ ψυ­χή. Ὅ­ταν ὅ­μως ἔ­φθα­σε μέ­χρι τό στῆ­θος, ἄ­κου­σε μί­α φω­νή: «Ἂν δέν εἶ­χες αὐ­τό (τόν Σταυ­ρό) στό στῆ­θος σου, θά ἔβλεπες τί θά πά­θαι­νες», καί ἀ­μέ­σως ἐξα­φα­νί­στη­κε. Εὐ­χα­ρί­στη­σε τόν Θε­ό, ἔ­κα­νε τόν σταυ­ρό του καί κα­τά­λα­βε πόσο μεγάλη εἶναι ἡ δύνα­μη τοῦ Σταυ­ροῦ πού τυ­πι­κά φο­ροῦ­σε μέ­χρι τό­τε.
πηγή (Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», Κεντρική διάθεση βιβλίου: Ιερόν Ησυχαστήριον «Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος», Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής)

***

Επιστολή για τα τρία φόβητρα των δαιμόνων
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
Στον εργάτη Πρέντραγκ Α.

Διάβασες κάπου την ιστορία από τη ζωή του αγίου Ιωάννου του Βόστρσκο. Μια φορά, όταν αυτός ο μακάριος Ιωάννης προσευχόταν, άνοιξε η πνευματική όρασή του και είδε τα δαιμόνια. Ούτε τολμούσαν να πλησιάσουν τον άνθρωπο του Θεού, ούτε ήθελαν να απομακρυνθούν μακριά απ’ αυτόν. Βλέποντάς τους πώς τους περιέβαλε ο φόβος, ο Ιωάννης τους ρώτησε τι είναι αυτό που φοβούνται περισσότερο; Τα δαιμόνια απάντησαν «Τρία πράγματα: εκείνο που εσείς οι χριστιανοί φοράτε γύρω από το λαιμό, εκείνο που νίβεστε στην Εκκλησία και εκείνο που τρώτε στην Εκκλησία». Πάλι ρώτησε ο άνθρωπος του Θεού: «Και απ’ αυτά τα τρία τι φοβάστε περισσότερο;». Του απάντησαν οι πολίτες της κόλασης: «Εκείνο που τρώτε στην Εκκλησία».

Δεν σου είναι σαφές αυτό; Εκείνο που οι χριστιανοί φορούν γύρω από τον λαιμό είναι ο σταυρός. Εκείνο με το οποίο βαπτίζονται ή βρέχονται στην Εκκλησία είναι ο αγιασμός. Και εκείνο που τρώνε στην Εκκλησία είναι η αγία Μετάληψη. Ο σταυρός είναι σημάδι της νίκης μέσω του μαρτυρίου από αγάπη. Το αγιασμένο νερό καθαρίζει και επισημαίνει την πνευματική και τη σωματική καθαρότητα. Η Μετάληψη είναι το ουράνιο τραπέζι, που προσφέρεται στην ψυχή για τροφή με το σώμα και το αίμα του Θεού. Είναι, δηλαδή, παράξενο που οι δυνάμεις της κόλασης τρέμουν αυτά τα τρία; Αυτές ψιθυρίζουν στους ανθρώπους εντελώς αντίθετες συμβουλές, και είναι οι εξής:
Να αποφεύγουν οπωσδήποτε κάθε μαρτύριο, ώστε να ξεριζώσουν από τις ανθρώπινες καρδιές την αγάπη και τη φιλανθρωπία.
Να ζουν στην αμαρτωλή ακαθαρσία, με την οποία θέλουν να κάνουν τους ανθρώπους υποταγμένους τους και κοντινούς συγγενείς, και να τους απομακρύνουν από τον πεντακάθαρο Θεό.
Να πεθαίνουν και να σκοτώνουν την ψυχή τους με την πείνα μη δίνοντάς της καμία θεϊκή τροφή (την οποία η ψυχή από τη φύση της λαχταρά)∙ αλλά να τρέφονται μόνο με τη γήινη τροφή σαν τα ζώα. Και φοβούνται περισσότερο τη Μετάληψη τα πνεύματα της κόλασης, επειδή αυτό είναι το στέμμα της ανθρώπινης ανύψωσης προς τον Θεό και της ένωσης με τον Θεό.

Από τον Θεό ευλογία σε σένα και ειρήνη.
(Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Δεν φτάνει μόνον η πίστη…». Ιεραποστολικές επιστολές Β’, σελ. 77 – 78, Εκδόσεις «Εν πλω», 2008.)

Οποιοσδήποτε σήμερα θα εναντιωθεί στον Χριστό θα πέσει και θα καταστραφεί και θα δώσει την ευκαιρία να λάμψει περισσότερο η δύναμη και η δόξα του Χριστού. Έτσι συμβαίνει ακόμη και σήμερα, έτσι θα συμβαίνει και αύριο μέχρι το τέλος του κόσμου. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://iconandlight.wordpress.com/2021/09/13/%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%bf%cf%83%ce%b4%ce%ae%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%b5-%cf%83%ce%ae%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b1-%ce%b8%ce%b1-%ce%b5%ce%bd%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%cf%89%ce%b8%ce%b5%ce%af-%cf%83%cf%84/

 

 

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’.

Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

Εἰς τὸν Στίχον, Στιχηρὰ τοῦ Σταυροῦ.
Ἦχος πλ. α’, Χαίροις ἀσκητικῶν ἀληθῶς

Χαίροις ὁ ζωηφόρος Σταυρός, τῆς εὐσεβείας τὸ ἀήττητον τρόπαιον, ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου, ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός, τὸ τῆς Ἐκκλησίας περιτείχισμα· δι᾿ οὗ ἐξηφάνισται, ἡ φθορὰ καὶ κατήργηται, καὶ κατεπόθη, τοῦ θανάτου ἡ δύναμις, καὶ ὑψώθημεν, ἀπὸ γῆς πρὸς οὐράνια. Ὅπλον ἀκαταμάχητον, δαιμόνων ἀντίπαλε, δόξα Μαρτύρων Ὁσίων, ὡς ἀληθῶς ἐγκαλλώπισμα, λιμὴν σωτηρίας, ὁ δωρούμενος τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.

Δοξαστικὸν
Ἦχος πλ. δ’
Ἰωάννου Μοναχοῦ

Ὃνπερ πάλαι Μωϋσῆς, προτυπώσας ἐν ἑαυτῷ, τὸν Ἀμαλὴκ καταβαλὼν ἐτροπώσατο· καὶ Δαυΐδ ὁ μελῳδός, ὑποπόδιόν σοι βοῶν, προσκυνεῖσθαι διετάξατο, τίμιον Σταυρόν σου, Χριστὲ ὁ Θεός, σήμερον ἁμαρτωλοὶ προσκυνοῦντες χείλεσιν ἀναξίοις, σὲ τὸν καταξιώσαντα παγῆναι ἐν αὐτῷ, ἀνυμνοῦντες βοῶμέν σοι· Κύριε σὺν τῷ Ληστῇ τῆς βασιλείας σου ἀξίωσον ἡμᾶς.

Ἐξαποστειλάριον
Ἦχος β’ Τῶν μαθητῶν ὁρώντων σε, (Δίς)

Σταυρός, ὁ φύλαξ πάσης τῆς οἰκουμένης· Σταυρός, ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας, Σταυρός, Βασιλέων τὸ κραταίωμα· Σταυρός, Πιστῶν τὸ στήριγμα· Σταυρός, Ἀγγέλων ἡ δόξα, καὶ τῶν δαιμόνων τὸ τραῦμα.

Ἦχος πλ. β’

Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα, καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν.

iconandlight.wordpress.com