Περίεργη ημέρα η προχθεσινή…

 

γράφει ο Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Και καθώς ο υποφαινόμενος βρισκόταν στον αστερισμό των ανειλημμένων υποχρεώσεων μην μπορώντας εξ αυτών ούτε να συγγράψει αλλά μήτε και να μεταφράσει ή αναδημοσιεύσει κάποιο άρθρο, το ιστολόγιό μας έλαμψε δια της απουσίας του σε ένα τόσο σημαντικό γεγονός όπως είναι η απώλεια δύο προσωπικοτήτων που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έθεσαν το στίγμα τους ο μεν στην Ορθόδοξο Εκκλησία, ο δε στην πολιτική ζωή του τόπου.

Το πλέον παράδοξο είναι ότι ο μεν Παναγιότατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίος (ναι! για κάποιους από εμάς ήταν ο ΝΟΜΙΜΟΣ εκπρόσωπος του πατριαρχικού θρόνου) και η Αυτού Μεγαλειότης του Βασιλεύς της Ελλάδος Κωνσταντίνος (ναι! εμείς θα τον αποκαλούμε ωσαύτως και θα εξηγήσουμε παρακάτω τους λόγους) απεβίωσαν την ίδια ακριβώς ημέρα και οι δύο μετά από νοσηλεία σε νοσοκομείο!

Ας δούμε πρώτα λίγα πράγματα για τον καθ’ έναν εξ αυτών ξεχωριστά. Καθώς για εμάς ο Θεός είναι υπεράνω όλων, αρχόμεθα με τον Μακαριστό Πατριάρχη Ιεροσολύμων.

Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ειρηναίος

Ο Μακαριστός Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίος, γεννήθηκε στις 17 Απριλίου του 1939 στη Χώρα Σάμου. Το κοσμικό του όνομα ήταν Εμμανουήλ Σκοπελίτης. Το 1953 βρέθηκε στα Ιεροσόλυμα, όπου και χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος το 1959. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών απ’ όπου και αποφοίτησε το 1966. Διετέλεσε Έξαρχος του Παναγίου Τάφου στην Αθήνα και τελικώς μετά από την κοίμηση του Μακαριστού πρώην Πατριάρχου Ιεροσολύμων κ.κ. Διοδώρου του Α’, ανέλαβε τον Πατριαρχικό Θώκο στις 13 Αυγούστου του 2001.

Από την αρχή φάνηκε ότι θα είχε δύσκολο έργο να επιτελέσει, καθώς πριν αναλάβει, για 8 μήνες το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων έμεινε κενό, με το Ισραήλ να απορρίπτει τους προτεινόμενους υποψήφιους κατά ριπάς. Όταν πλέον ανέλαβε το Πατριαρχείο, φάνηκε ότι τα πράγματα είχαν ηρεμήσει, αλλά δεν ήταν αυτή η πραγματικότητα. Η ισραηλινή κυβέρνηση, έκανε τη ζωή των Ορθοδόξων ρασοφόρων εξαιρετικά δύσκολη, με διάφορους τρόπους. «Συκοφαντίες» και «σκάνδαλα» ήταν το κύριο οπλοστάσιο, χωρίς να λείπουν βέβαια οι διώξεις και η τρομοκρατία, με το θέατρο του παραλόγου να κινείται μεταξύ Πατριαρχείου – Παναγίου Τάφου – Ιεράς Μονής Σινά – Ιεράς Μονής Αγίου Γεράσιμου του Ιορδανίτου. Και σε όλο αυτό το κάδρο, θα προσθέσουμε τις μηχανορραφίες που έστηνε το Βατικανό σε συνεργασία με το μίασμα της Κωνσταντινουπόλεως Αιρεσιάρχη Βοθρολομαίο (κατά κόσμον Βαρθολομαίο) και φυσικά – ποιον άλλον – τη Mossad.

Στο προσκήνιο εμφανίστηκε η μαριονέτα της Νέας Τάξεως Πραγμάτων και της Παναίρεσης του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών, Θεόφιλος ο Γ’, το μίασμα των Ιεροσολύμων. Η πλεκτάνη στήθηκε πολύ καλά και μετά από 4 χρόνια συνεχούς κι αδιάκοπου πολέμου κατά του ΝΟΜΙΜΟΥ Πατριάρχου, οι αιρετικοί οικουμενιστές – νεοταξίτες προβατόσχημοι λύκοι τον καθαίρεσαν στις 24 Μαΐου του 2005, με τις ευλογίες του κράτους του Ισραήλ.

Από τότε ξεκίνησε ένας νέος κύκλος διώξεων κατά του Ειρηναίου που κορυφώθηκαν με τη φυλάκισή του στο δωμάτιό του στις 16 Φεβρουαρίου 2008, στέρηση φαγητού, βασανιστήρια και πολλά άλλα με διαταγή… Θεόφιλου Γ’! Αυτό το κατάφερε ο Θεόφιλος το 2008, διότι μέχρι και το 2007 το ισραηλινό κράτος ΕΠΙΣΗΜΩΣ αναγνώριζε τον Ειρηναίο ως Πατριάρχη. Μόλις σταμάτησε, τα μυαλά του μιάσματος των Ιεροσολύμων πήραν αέρα κι άρχισε τις διαταγές.

Η επίσημη κατηγορία που δεν αποδείχτηκε ποτέ, μιλούσε για κακοδιαχείρηση των οικονομικών του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων και για κρυφές συναλλαγές. Ωστόσο η πλευρά του Θεοφίλου ουδέποτε κατάφερε να αποδείξει αυτές τις κατηγορίες. Και το χειρότερο για τον Θεόφιλο ήταν ότι δεν τολμούσε να διατάξει τη δολοφονία του Ειρηναίου, όσο κι αν το ήθελε, καθώς ο «έκπτωτος» Πατριάρχης ήταν ιδιαίτερα αγαπητός τόσο στους ρασοφόρους όσο και στο λαό.

Βασιλεύς Κωνσταντίνος

Ο Κωνσταντίνος γεννήθηκε στις 2 Ιουνίου του 1940 στο Παλαιό Ψυχικό. Βαπτίστηκε στην Αθήνα, με ανάδοχο τις Ένοπλες Δυνάμεις. Διαδέχτηκε στο βασιλικό θρόνο τον πατέρα του Παύλο στις 6 Μαρτίου του 1964, ενώ διετέλεσε αντιβασιλέας για μόλις 2 εβδομάδες, από τις 20 Φεβρουαρίου 1964 έως τις 6 Μαρτίου 1964 οπότε κι ενθρονίστηκε λαμβάνοντας τον τίτλο: Κωνσταντίνος β’, Πρίγκηψ του Γλύξμπουργκ, Βασιλεύς των Ελλήνων. Το 1955, είχε ήδη λάβει και τον τίτλο του Δούκα της Σπάρτης.

Στα αξιοσημείωτα της προ της βασιλείας του εποχής, αναφέρουμε τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης του 1960 ως ιστιοπλόου στην κατηγορία Dragon, οπότε και έλαβε το χρυσό μετάλλιο!

Την εποχή που ανέλαβε ο 24χρονος τότε Κωνσταντίνος, πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου (αρχηγός της Ένωσης Κέντρου – μετέπειτα ΠΑΣΟΚ). Η πολιτική κατάσταση στη χώρα ήταν ήδη πολωμένη, με την Ελλάδα να βρίσκεται (πάλι) σε καθεστώς Μνημονίου, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο (αρχηγός της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως – ΕΡΕ – μετέπειτα Νέα Δημοκρατία) στην αξιωματική αντιπολίτευση και τον – πολλά βαρύ – Κωνσταντίνο Καραμανλή αυτοέξοριστο στο Παρίσι.

Εδώ ανοίγω μία παρένθεση:

Αρχικά θα ρωτήσω ρητορικώς το εξής: τι είδους «εξορία» μπορεί να αποτελεί το Παρίσι; Κι ας το πάω και λίγο παρακάτω και να ζητήσω από τον αναγνώστη να συνδέσει τα κομμάτια του παζλ μόνος του. Λίγα χρόνια μετά, επί Δικτατορίας, στο Παρίσι βρέθηκε και ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος (ο φερόμενος ως αρχηγός της 17 Νοέμβρη) αλλά και ο έτερος «αυτοέξοριστος» επί Δικτατορίας Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος ενώ αποφυλακιστηκε για λόγους υγείας, όντας «βαρειά άρρωστος» πήρε σβάρνα τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες κάνοντας συναυλίες και για αποκορύφωμα έγινε και μεσολαβητής του Ισραήλ για το Παλαιστινιακό θέμα, μεταφέροντας επιστολή του τότε πρωθυπουργού του Ισραήλ προς την Παλαιστινιακή Αρχή. Κι εντελώς «συμπτωματικά» οι τρεις τους είχαν τα ίδια στέκια…

Κλείνει η παρένθεση…

Καθώς ο Κωνσταντίνος στα 24 του χρόνια κλήθηκε να αντιμετωπίσει ένα πραγματικό πολιτικό πανικό, βρέθηκε στον κυκλώνα της υπόθεσης «ΑΣΠΙΔΑ» στην οποία συμμετείχαν ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Θεοφάνης Τόμπρας (μετέπειτα διοικητής του ΟΤΕ και κατηγορούμενος για σωρεία υποκλοπών) και πολλοί άλλοι. Αν κι η υπόθεση έκλεισε άρον άρον, αποτέλεσε σημείο τριβής μεταξύ των Ανακτόρων και της κυβέρνησης. Και το αποκορύφωμα ήρθε όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου άρχισε να «ξηλώνει» την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων που αποτελείτο από αξιωματικούς που πολέμησαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο κυρίως κι οι οποίοι ήταν φίλα προσκείμενοι στο Βασιλέα.

Κάπου εκεί, στο γενικό χαμό, στις 21 Απριλίου του 1967, εμφανίζεται η Δικτατορία. Κι ενώ τα πράγματα έδειχναν να εξομαλύνονται, άρχισαν οι τριβές, με αποκορύφωμα το «δημοψήφισμα» του 1973 για την κατάργηση της μοναρχίας, στο οποίο ψήφισαν και… τα δέντρα. Του «δημοψηφίσματος» είχε προηγηθεί (1972) η αυτοανακύρηξη του Γεωργίου Παπαδόπουλου σε αντιβασιλέα, προκαλώντας όχι μόνο αίσθηση, αλλά και γέλωτα.

Με τούτα και μ’ εκείνα, φτάνουμε στο 1994, όπου η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, σε μια καθαρά εκδικητική πράξη, φέρνει το Νόμο 2215/1994, με τον οποίο αφαιρεί από τη βασιλική οικογένεια την ελληνική ιθαγένεια.

Γενική σκέψη

Θα ήταν χρήσιμο να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα:

Ο υποφαινόμενος έχει στο παρελθόν δηλώσει ότι είναι ΚΑΤΑ της δημοκρατίας κι υπέρ της Εθνοκρατίας. Επίσης, ενώ είμαι υπέρ της Μοναρχίας, είμαι ΚΑΤΑ του θεσμού της βασιλείας όταν ο Μονάρχης ΔΕΝ είναι 100% Έλλην, από μητέρα Ελληνίδα, πατέρα Έλληνα και προγόνους Έλληνες και είναι υποκείμενος σε ξένα κέντρα ελέγχου (think tanks) όπως ο τεκτονισμός, οι illuminati, η Cambal κοκ. Για μένα, ο Μονάρχης για την Ελλάδα, θα πρέπει να είναι ΓΝΗΣΙΟΣ Έλλην, Χριστιανός Ορθόδοξος, εχθρός του οικουμενισμού, εχθρός των ξένων κέντρων ελέγχου και κυρίως να ΛΑΤΡΕΥΕΙ την Πατρίδα και το Έθνος μας.

Κι αυτόν τον πρόλογο τον έκανα για να καταλάβει ο αναγνώστης ότι ΔΕΝ υποστηρίζω τον τέως βασιλέα Κωνσταντίνο. Κάθε άλλο. Στηρίζω όμως το Δίκαιο! Κι ο Κωνσταντίνος, αδικήθηκε κατάφωρα, τόσο επί δημοκρατίας, όσο κι επί Δικτατορίας. Κι αυτό δεν κάθεται καλά στη συνείδησή μου, για κανένα λόγο.

Μετά το θάνατο του Κωνσταντίνου, ξεκίνησε μία κακόγουστη και κακοστημένη φιέστα για το αν θα πρέπει να ταφεί με τιμές Αρχηγού Κράτους ή όχι. Το γελοίο στην υπόθεση ήταν ότι ουδέποτε οι «θεματοφύλακες» της «δημοκρατίας» είχαν σκοπό να κάνουν τέτοια κηδεία. Αλλά ήθελαν να κάνουν έναν ακόμη ντόρο, κι αυτήν τη φορά να πατήσουν ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ επί πτωμάτων. Για την ακρίβεια, επί πτώματος. Της σωρού του Κωνσταντίνου. Κι όχι μόνο! Όλη αυτή η κακοστημένη φιέστα, είχε ως στόχο να δώσει ένα χτύπημα κάτω από τη μέση στην οικογένεια του εκλιπόντος.

Πόσο πιο γελοίοι μπορούν άρα γε να γίνουν; Έκαναν κηδεία με τιμές αρχηγού κράτους στη Μελίνα Μερκούρη – που αν βγάλω τις βρωμιές της στη φόρα θα χρειαστώ 15 τεράστια άρθρα – κι όχι στον ολυμπιονίκη τέως βασιλέα. Η ξεφτίλα τους δεν έχει πάτο.

Από την άλλη πλευρά, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ειρηναίος, ετάφη χωρίς τις απαραίτητες τιμές που αρμόζουν σ’ έναν Πατριάρχη. Ετάφη στη Σάμο ως απλός μοναχός. Μία ακόμη ύστατη πράξη εκδίκησης του οικουμενισμού απέναντι στον τεθνεώτα Πατριάρχη. Ένα ακόμη πάτημα επί πτώματος…

Ο κόσμος που παρακολούθησε την ταφή του Μακαριστού Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίου πλημμύρισε από θλίψη και αγάπη στον Ιερό Ναό που πραγματοποιήθηκε η Εξοδιος Ακολουθία κι έδειξε την αγάπη του σ’ έναν άνθρωπο που αδικήθηκε, εκδιώχθηκε και βασανίστηκε για την αγάπη του Χριστού.

Τη Δευτέρα θα πραγματοποιηθεί και η κηδεία του τέως Βασιλέα Κωνσταντίνου. Και μαντέψτε… Ο κόσμος θα είναι εκεί να δείξει την αγάπη του σ’ έναν άνθρωπο που επίσης αδικήθηκε και υπέστη διώξεις άνευ λόγου. Μόνο και μόνο για εκδίκηση και το θεαθήναι…

«Περίεργο» που κι οι δύο «έφυγαν» την ίδια ημέρα. Δε νομίζετε;

Προσωπικά, μην μπορώντας να μιλήσω εξ ονόματος των συνεργατών μου, εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στις οικογένειες των εκλιπόντων Ειρηναίου και Κωνσταντίνου κι εύχομαι ολόψυχα ο Πανάγαθος Θεός να αναπαύσει τις ψυχές τους και να συγχωρέσει τις όποιες αμαρτίες τους.

Γένοιτο! 

kanenazori.com