Στο γύρισμα των σελίδων του ήχοι αγριεμένων κυμάτων ,αντίφωνα αγέρηδων που μανιάζουν , βροχής ο χτύπος ο άμετρος, τρυπά τη γη .Τα μάτια μου εκστατικά μπροστά στο αγρίεμα του καιρού . Μυρίσματα από καυσόξυλα και τζάκια που φουντώνουν την πύρα τους , μετά της μέρας τον κάματο τον ιερό . Λίγο καψαλισμένο ψωμί με το πρώτο χρυσάφι απ τα λιόδεντρα σταγμένο πάνω του. Τις αισθήσεις μου οδηγεί η μνήμη.
Λιγοστά τα καταφύγιά μου . Στο γύρεμά τους καταλαβαίνω πως μόνο η αληθινή ζωή γεννά τη νοσταλγία .Μα υπάρχει κι ο αδελφός δόξα τω Θεώ ! Εκείνος που δεν κράτησε τίποτα μόνο για τον εαυτό του .Που μοιράστηκε τις ευλογίες πολλαπλασιάζοντάς τις .
Που τις έκοψε αντίδωρο και ψίχουλο το ψίχουλο χόρτασε μ΄αυτές μυριαρίθμητες πεινασμένες για Θεό ψυχές.
Αρχές του Δεκεμβρίου.Στο συναξάρι της δεύτερης μέρας του μια προσθήκη που σκόρπισε ελπίδα στα πέρατα της γης .Ενεπλήσθημεν χαράς !
Τη αυτή ημέρα Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου .Τώρα τις αισθήσεις μου τις οδηγεί ο ταπεινός σκυφτός Γέροντας .
Άλλος ένας ταπεινός Γίγαντας που θα πρόσθετε και ο Κυρ-Φώτης στην γνωστή χορεία των ηρώων του …
Ορμή κυμάτων ξανά .
Των Καυσοκαλυβίων ο αρσανάς δεν φαίνεται απ τα θεριασμένα βουνά τους , που τον σκεπάζουν ολότελα . Απ το κοιμητήρι που οι λιγοστοί μοναχοί με τα μουσκεμένα κουκούλια και τα ράσα αποθέτουν στη γη το Αγιασμένο και πολυβασανισμένο σκήνωμα , δεν ξεχωρίζεις τίποτα !
Σταγόνες χοντρές παγώνουν πιότερο τα πρόσωπα και σμίγονται με την αλμύρα των ματιών που ασταμάτητα κυλά.Μια ομίχλη σαν σύννεφο μπροστά σου περιμένει τον ταξιδευτή της .
Το χώμα που σκάφτηκε,μυρίπνοο κι αυτό ετοιμάζεται να μπλεχτεί με το μυρωμένο απ του Παναγίου Τάφου τα αρώματα σώμα του Πορφυρίου .
Ίνα ώσι έν ! Ίνα ώσι έν !
Αντίλαλος στων Κυσοκαλυβίων τα βραχόσπαρτα μονοπάτια !Σκέπασε η γη τον Άγιο .
Ταξίδεψε το σύννεφο !
Γαλήνεψε ο καιρός και φάνηκε το γαλάζιο του Θεού.Έμεινε παντοτινή η ευωδία και ο Ουρανός υποδέχθηκε το αλητόπαιδο του Χριστού !
Είκοσι χρόνια κύλησαν από εκείνο τον χειμώνα .
Αγρύπνια στη χάρη του .
Ασπασμός στο λουλουδοστόλιστο εικόνισμά του .
Το φρέσκο ξύλο σιγά- σιγά ρουφά τα χρώματα των χαρισμάτων του .
Και εμείς τις μνήμες όσων τον είδαν και τον άκουσαν . Όσων ψηλάφισαν την Αγιότητά του . Ακούμε ξανά την φωνούλα του να ψέλνει τον Ικετήριο κανόνα του Ιησού , φιλάμε τα χεράκια του , αυτά που ακόμα άφθορα σώζονται , εκεί δίπλα στην αυτοσχέδια ξυλόσομπά του στα Καλίσια , στον Αη Γεράσιμο , στο ευωδιαστό παράπηγμά του στο Μήλεσι εκεί που θέτει ακόμα νου και μπολιάζει με ελπίδα . Φίλος σας ο Χριστός βρε,αδελφός και Πατέρας !
Δεν βαστά την κόλαση στο χέρι !
Ένα απολυτίκιο ψέλνω ,βγαλμένο γι αυτόν απ την ακάθαρτη ψυχή μου την μέρα που τ όνομά του γράφτηκε σιμά στον Θεηγόρο Προφήτη Αββακούμ .
Τι ανταποδώσωμεν τω Κυρίω για αυτόν που τόσο Τον εμεγάλυνε;
Τον θαυμάσιον μύστην Χριστού υμνήσωμεν ,Μηλεσίου το κλέος και των Γερόντων φωνή , την βοήθειαν ημών και διόρασιν ˙Τον αναπαύσαντα σοφώς τας ψυχάς των ασθενών , του πνεύματος συνεργεία .Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην,επικαλέσωμεν άπαντες.
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από το βιβλίο "Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν",που εκδίδεται από τον Πρόμαχο Ορθοδοξίας.
ΘΗΒΑΙΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου