Ό άγιος Σιλουανός ρώτησε τον Στρατόνικο: «Πώς μιλούν οί τέλειοι;».

Έδώ και μερικές ημέρες περίμενα τον θάνατο, άλλά νά, είμαι και πάλι ζωντανός! Δέν γνωρίζω άληθινά γιατί, άλλά θέλω πολύ νά μιλώ μαζί σας. Ό Σιλουανός ρώτησε τον Στρατόνικο: «Πώς μιλούν οί τέλειοι;». Πριν άπό τή συνάντηση αύτή μέ τον Στρατόνικο, ό Σιλουανός είχε προσευχηθεί όλη τή νύχτα, και αύτή ή συνάντηση είχε μεγάλη σημασία γιά τον Στρατόνικο, ό όποιος έπέστρεψε στή Ρωσία άληθινά εύεργετημένος. Πέθανε στά όρη τού Καυκάσου• τον σκότωσαν οί κομμουνιστές πού πλησίασαν τή μικρή καλύβα στήν όποια βρισκόταν και τον πυροβόλησαν.

Ό Γέροντας Σιλουανός και κάποιοι πατέρες λένε ότι πρέπει νά συνηθίσουμε νά ζούμε μέ τόν Θεό. Μήν τό ξεχνάτε αύτό. Τό πρωί, τό βράδυ, νά ζητάτε άπό τόν Κύριο νά σάς δώσει καρδιά ικανή νά εννοεί μέ τήν προσευχή τά λόγια πού έμπνέει ή χάρη μέ τό Άγιο Πνεύμα. Στον Σιλουανό αύτό συνέβη πολύ γρήγορα. Γράφω στο βιβλίο μου ότι τό είδος τής ζωής πού είχε ήταν τό πιο δύσκολο άπό ολα. Πράγματι, είναι πιο εύκολο νά δεχθεί κανείς τή χάρη στο τέλος τής ζωής του, όταν είναι ήδη έτοιμος νά πεθάνει. Διότι τό νά ζει γιά πολύ στήν κατάσταση της άρσεως της χάριτος, αφού τήν έχει γευθεί, είναι έξαιρετικά επίπονο πράγμα. Ό Γέροντας, γιά νά τό έξηγήσει αύτό, άνέτρεχε σέ ένα παράδειγμα άπό τή στρατιωτική ζωή.

 Άν ένας στρατιώτης γιά μιά πράξη ήρωισμού πάρει προαγωγή στον βαθμό τού αξιωματικού στήν αρχή της ζωής του, θά είναι πολύ ύπερήφανος γιά τόν βαθμό πού έλαβε. Θά βγει άπό τό σπίτι του και θά συναντήσει τούς άνθρώπους μέ πρόσωπο χαμογελαστό, πού θά λάμπει. Αντίθετα, γιά έναν στρατηγό, πού είναι επικεφαλής μιας στρατιάς και ξαφνικά υποβιβαστεί από τόν βαθμό του, θά τού είναι πολύ οδυνηρό νά βγει έξω και νά συναντήσει τούς ανθρώπους. Συμβαίνει τό ίδιο και σέ αύτόν πού «γνώρισε» μεγάλη χάρη και χάνει, έστω και έν μέρει, τήν «ένταση» της χάριτος αυτής, άν μάς έπιτρέπεται νά εκφραστούμε έτσι.

Όταν κάποιος άνθρωπος φθάσει άληθινά στήν άγιότητα και δεχθεί τόν πιο ύψηλό βαθμό της χάριτος πού είναι δυνατή στή γή, οφείλει, σύμφωνα μέ τόν άγιο Μακάριο, άναπόφευκτα νά υποστεί ελάττωση τού βαθμού αυτής της χάριτος, γιά να μπορέσει να συνεχίσει να ζει και να διδάσκει τούς άλλους. Στήν πιο ύψηλή κατάσταση της χάριτος ό άνθρωπος καθίσταται «άνίκανος» να εργαστεί, να μιλήσει μέ τούς ανθρώπους κλπ. σέ τέτοιο σημείο πού, άν ή κατάσταση αύτή διαρκέσει άκόμη ένα λεπτό, μπορεί να πεθάνει. 

Όταν μιλούμε γιά τον μοναχισμό, θά ήταν καλύτερα να υιοθετήσουμε τον πιο παραδοσιακό τύπο και να τα μάθουμε όλα αύτά, σιγά-σιγά, προς τό τέλος της ζωής μας. Μπορούμε να λάβουμε τή χάρη στά μέσα της οδού και να μήν έπιτρέψουμε τά μικρά πάθη να ύποβιβάσουν τή ζωή μας, πράγμα πού θά στερούσε τή μοναχική μας ζωή από τό άληθινό της νόημα.
apantaortodoxias.blogspot.gr