Αγία Μαρία Μαγδαληνή, η πιο θαυμάσια, τολμηρή κι αφοσιωμένη Μυροφόρος. Μυροφόρος είναι εκείνος που έχει εσωτερική αδιάλειπτη προσευχή, που φέρει μέσα στην καρδιά του το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό και τέτοιοι ήταν και είναι όλοι οι άγιοι.

 

Αγία Μαρία η Μαγδαληνή η Μυροφόρος και Ισαπόστολος (1ος αι.)

Μαρκέλλα μεγαλομάρτυς και παρθενομάρτυς στη Βολισσό Χίου (3ος αι.)
Αναστάσιος μαθητής του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητου Μάρτυς στην πόλη Σχίμαρις (662)
Μενέλαος όσιος στη Menat της Γαλλίας (720)
Δάβιος ιεραπόστολος Σκωτίας, από Ιρλανδία
Κορνήλιος του Pereyaslav Ρωσίας (1693)
Θεόφιλος νεομάρτυς στην Κωνσταντινούπολι και π. Ιλίε Λακατούσου (1983)

Εορτάζουν στις 22 Ιουλίου.

”Η Αγία Μαγδαληνή, όπως γνωρίζουμε από την Καινή Διαθήκη, ήτανε η πιο θαυμάσια, η πιο σεμνή, η πιο δραστήρια, η πιο τολμηρή, η πιο αφοσιωμένη, και η πιο πλούσια σε αισθήματα αφιερώσεως και σεβασμού στο Χριστό μας γυναίκα. Όσες φορές δε, μνημονεύεται με άλλες μαθήτριες, από τους Ευαγγελιστές, αναφέρεται πάντα πρώτη, (πλην μιας φοράς και δικαιολογημένα. Ιωαν.19,25 )”
Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης

Ν‘ αγαπήσεις τον Χριστό μας, όπως Τον αγάπησαν οι Άγιοι, οι μάρτυρες και ακόμη πιο πολύ, όπως η Μαρία η Μαγδαληνή.
Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης

***

Ύμνος
στην Αγία Μαρία την Μαγδαληνή
Saint Nikolai Velimirovič

Η Μαγδαληνή, είχε βυθισθεί σε λύπη ζοφερή
για τον αιματηρό θάνατο του Υιού του Θεού.
Η λύπη από αγάπη, είναι η πιο πικρή λύπη,
Παρηγοριά δεν έβρισκε, ούτε έναν φίλο στον κόσμο όλο.

Σε αυτό, τα δάκρυα της ήταν η παρηγοριά της και ο πόνος, ο μόνος σύντροφός της,
Για την Αγία Μαγδαληνή, ο κόσμος ήταν πιο σκοτεινός.
Ως άνθρωπος αδύναμος εκείνη ζητούσε το φως.
Ψηλαφούσε η Μαρία στο σκοτάδι, μα χωρίς ελπίδα.
Ακόμη κι ο τάφος Του για αυτήν ήταν φως, αλλά δες, ο τάφος είναι κενός!

Εκλάπη, σκέφτηκε, γυμνός και αμύρωτος!
Έκλαψε πικρά, τα δάκρυά της αστείρευτα.
Ξάφνου, μια ανδρική φωνή άκουσε δίπλα της:
-Γυναι, τί κλαιεις, Ποιον αναζητάς;
-Ποιον ζητώ, ρωτάτε; Για να με παρηγορήσεις, θέλεις!
Αλλά, αν τον πήρατε, πού τον τοποθετήσατε;
Ο Ιησούς την κοίταξε, καθώς εκείνη κλαίει και θρηνεί,
και με μια γλυκιά φωνή την καλεί: Μαρία!

Στην καρδιά της Μαρίας, ένα φως έλαμψε
Ω φωνή οικεία, με ασύγκριτη γλυκύτητα,
Ω φωνή που ξεχειλίζει με ζωή και δύναμη!
Με αυτή τη φωνή, ο Κύριος θεράπευσε τους ασθενείς,
Με την ίδια φωνή, ανέστησε τους νεκρούς.
Ω Φωνή ζωηφόρος, ω φωνή θεσπεσία!

Η Μαρία ξαφνιάστηκε και γύρισε
Ραββουνί, ανεφωνησε, ενώ εκείνη τη στιγμή ο ήλιος ανέτελλε,
Για τη Μαρία και για τον κόσμο όλο
μια Νέα Ημέρα χρυσαύγιζε.
ο Πρόλογος της Οχρίδας: Άγιο Νικολάι Βελιμίροβιτς

***

Μυροφόροι δεν είναι μόνο οι γυναίκες εκείνες, που πήγαν στον Τάφο του Χριστού με μύρα, αλλά είναι όλη η ανθρώπινη φύση και ιδιαιτέρως όσοι ζουν μυστηριακά μέσα στην Εκκλησία. Αυτοί δεν κρατούν απλώς στα χέρια τους τα μύρα, αλλά έχουν μέσα στην καρδιά τους το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό. Δεν έχουν απλώς τις αρετές της καλωσύνης, της αγάπης, της αληθείας, αλλά τον Ίδιο τον Χριστό, που είναι η Καλωσύνη, η Αγάπη και η Αλήθεια. Η Χάρη του Χριστού που υπάρχει στην καρδιά τους ξεχύνεται και στο σώμα, ώστε δεν είναι απλά μυροδοχεία, αλλά και αυτά τα σώματά τους μεταμορφώνονται σε μύρα. Μυροφόρος είναι εκείνος που έχει εσωτερική αδιάλειπτη προσευχή, που φέρει μέσα στην καρδιά του το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό και τέτοιοι ήταν και είναι όλοι οι άγιοι.

Κύριε, είσαι το μόνο άρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης … Πόσο πλούσια και θαυμαστά αποζημιώνεις τις αφοσιωμένες ψυχές που δεν σε ξέχασαν νεκρό μέσα στο μνήμα Σου!
Έκανες τις Μυροφόρες γυναίκες φορείς του αγγέλματος της Ανάστασης και της δόξας Σου. .. Εσύ έχρισες τις ζωντανές ψυχές τους με το μύρο της χαράς. Εκείνες που θρηνούσαν το νεκρό Κύριο, έγιναν χελιδόνια της καινούργιας άνοιξης, άγιοι στην ουράνια βασιλεία Σου.
Αναστημένε Κύριε, με τις προσευχές τους ελέησέ μας, σώσε μας, ώστε να σε δοξάζουμε μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα τώρα και πάντα και τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Ο Άγιος Παΐσιος για το θάρρος και την παλληκαριά των Μυροφόρων

– Οι Μυροφόρες είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη στον Χριστό, είχαν πνευματική κατάσταση, γι’ αυτό δεν υπολόγισαν τίποτα. Αν δεν είχαν πνευματική κατάσταση, θα έκαναν αυτό που έκαναν; Ξεκίνησαν χαράματα, ώρα που απαγορευόταν η κυκλοφορία, με αρώματα στα χέρια για τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού, από αγάπη προς το Χριστό. Γι’ αυτό και αξιώθηκαν να ακούσουν από τον Άγγελο το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ΄, Περί προσευχής, εκδ. Ιερ. Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2012, σελ. 203.

***

Ο π. Ιλίε Λακατούσου (1909-1983)

Ο π. Ηλίας γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1909 στο χωριό Κραπατούριλε, νομός Βέλτσεα. Από μικρός ήταν κοντά στην εκκλησία και επιθυμούσε να υπηρετήσει το Θεό. Το 1934 αποφοίτησε τη Θεολογική Σχολή του Βουκουρεστίου και μετά από λίγο χειροτονήθηκε ιερέας.
Την περίοδο του κομμουνισμού ομολόγησε με θάρρος την πίστη του στο Θεό και υπέφερε πολλά. Συνελήφθη το 1952 με αφορμή τη συμμετοχή του στην πατριωτική ομάδα των λεγεωναρίων και φυλακίστηκε στο Γκαλές. Απελευθερώθηκε το 1954. Το 1959 συνελήφθη ξανά και φυλακίστηκε έως το 1964 σε καταναγκαστικά έργα στο Δέλτα και στην Περιτράβα, όπου συνάντησε τον π. Ιουστίνο Πέρβου έναν από τους μεγαλύτερους εν ζωή πνευματικούς της Ρουμανίας.
Μετά την απελευθέρωσή του έζησε υπό επιτήρηση στο χωριό Μπολιντίν, όπου εργάστηκε ως οικοδόμος. Μεταξύ 1965-1970 ο π. Ηλίας υπηρέτησε σε μια ενορία του νομού Τελεορμάν ενώ το 1970 μετακινήθηκε στο Κουκουρούζ, όπου τον Ιανουάριο του 1978 συνταξιοδοτήθηκε.
Τα βάσανα και οι συνθήκες στις φυλακές είχαν προξενήσει βλάβες στην υγεία του και το τέλος της ζωής του το πέρασε στα νοσοκομεία. Εκεί το 1983 είπε ότι αν δεν πεθάνει μέχρι στις 22 Ιουλίου θα ζήσει ακόμη δύο χρόνια. Πράγματι εκοιμήθη στις 22 Ιουλίου 1983 όπως προείπε. Επίσης τότε είπε ότι αν η σύζυγος του πεθάνει σε 15 χρόνια, να την κηδεύσουν κοντά του, όπως και έγινε.
Στις 22 Σεπτεμβρίου 1998, στην κηδεία της συζύγου του π. Ηλία όλοι οι παρόντες έγιναν μάρτυρες ενός απρόσμενου γεγονότος: ήταν άφθαρτο το σώμα του και ευωδίαζε. Ζύγιζε 7-8 κιλά ήταν στεγνό και ελαφρύ και είχε χρώμα φυστικί. Η είδηση της εύρεσης του λειψάνου του π. Ηλία διαδόθηκε γρήγορα σ’ όλη την χώρα. Οι πιστοί, μοναχοί και ιερείς τιμούν τον π. Ηλία και προσεύχονται για την γρήγορη αγιοποίησή του.
Τα λείψανα του προς το παρόν βρίσκονται σ’ ένα παρεκκλήσι στο κοιμητήριο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη συνοικία Τζιουλέστι του Βουκουρεστίου.

Θαύμα ανήμερα των τριών Ιεραρχών στην κομουνιστική Ρουμανία

Διηγείται ο π. Ιουστίνος Πίρβου:
Με τον πατέρα Ιλίε Λακατούσου (1909-1983 – ιερέας ομολογητής της ορθόδοξης πίστης στα χρόνια του κομμουνιστικού καθεστώτος της Ρουμανίας. Το σώμα του ανακαλύφθηκε άφθαρτο το 1998) μείναμε μαζί τέσσερα χρόνια στην Περιπράβα στο Δέλτα. Διακρίθηκε γενικά για την εσωτερική του δύναμη και για τη σιωπή του. Σπάνια τον άκουγες να μιλάει και όταν το έκανε είχε κάτι σημαντικό να πει. Τις πιο πολλές φορές μας προέτρεπε να προσευχόμαστε όταν βρισκόμασταν σε κίνδυνο. Γι’ αυτόν τον άνθρωπο έχω να πω ότι ήταν πραγματικά ταπεινός. Ποτέ δεν ήθελε να βγει στην επιφάνεια, προσπαθούσε να περάσει απαρατήρητος.

Θυμάμαι ένα θαυμαστό γεγονός που έλαβε μέρος στο Δέλτα (του Δούναβη),όπου ο πατέρας Ηλίας έπαιξε έναν ρόλο πολύ σημαντικό.
Στις 30 Ιανουαρίου μας έστειλαν στο κανάλι να κόψουμε τύφη (υδρόβιο φυτό). Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Σίγουρος θάνατος. Ήμασταν επιπλέον τρομαγμένοι από το γεγονός ότι οι φύλακες είχαν μαζί τους τέσσερα πολυβόλα. Ίσως ήθελαν να μας εκτελέσουν, πιστεύοντας ότι θα αρνηθούμε να εκτελέσουμε τη διαταγή. Ήταν ένα άνοιγμα εκεί στο νερό γύρω στα σαράντα εκτάρια και η τύφη ήταν πέρα βαθιά. Όλοι αρχίσαμε να λέμε μεταξύ μας ότι δεν πρόκειται να μπούμε. Μας διέταξαν να μπούμε και να βγάλουμε δύο δέσμες.
Για ποιόν το κάναμε εμείς αυτό; Ήταν κάτι άσκοπο. Πώς να μπεις στο νερό; Αν πατήσεις στο βάλτο ποιος θα σε βγάλει; Διστάσαμε στην αρχή.
Τότε ο πατέρας Ιλίε αποφασιστικά μας ενθάρρυνε και μας είπε: «Μπείτε, επειδή αυτοί κάνουν κακές σκέψεις. Θα μας πυροβολήσουν. Μπείτε και η Παναγία και οι Τρεις Ιεράρχες θα μας βγάλουν σώους και αβλαβείς».
Μπήκαμε. Το νερό μας έφτανε μέχρι το πηγούνι. Δουλεύαμε σαν να είμαστε στην ξηρά. Σ’ άλλους το νερό έφτανε μέχρι το λαιμό, σ’ άλλους στο στήθος σ’ άλλους στη μέση, όπως πέτυχε ο καθένας. Μείναμε τρεις ώρες στο νερό και βγάλαμε ό,τι μας ζήτησαν όμορφα, περιποιημένα και στο ίδιο μέγεθος
Η θερμοκρασία ήταν -30 και ο πάγος είχε πάχος 20-30 εκατοστά. Κάτω από τον πάγο φαίνονταν τα κίτρινα ανθισμένα νούφαρα.

Μεγάλο θαύμα έγινε εκείνη την ημέρα. Το πρωί είχε ομίχλη, ήταν ο ουρανός συννεφιασμένος και το κρύο σου τρυπούσε τα κόκκαλα. Ξαφνικά βγήκε ήλιος. Άρχισε να κάνει μια ζέστη που εκπλήσσονταν και οι φύλακες. Βγάλαμε τα ρούχα μας για να στεγνώσουν σαν να τα έβαζες στην πιο ζεστή σόμπα, έτσι όπως έβγαιναν οι ατμοί. Ντυθήκαμε και γυρίσαμε στη φυλακή.
Έτσι η Παναγία και οι Τρεις Ιεράρχες ήταν μαζί μας και μας βοήθησαν εκείνη την παγωμένη τριακοστή ημέρα του Ιανουαρίου. Κανένας δεν αρρώστησε. Χάρη στις προσευχές του πατέρα Ιλίε, αλλιώς όλοι θα ήμασταν νεκροί».

Πηγή: Το βιβλίο ”Viata parintelui Iustin Pirvu”
http://anastasiosk.blogspot.com/2012/07/1909-1983.html

Απολυτίκιον Αγίας Μυροφόρου Μαρίας της Μαγδαληνής, Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ

Χριστώ τω δι’ ημάς, εκ Παρθένου τεχθέντι, σεμνή Μαγδαληνή, ηκολούθεις Μαρία, αυτού τα δικαιώματα, και τους νόμους φυλάττουσα • όθεν σήμερον, την παναγίαν σου μνήμην, εορτάζοντες, αμαρτημάτων την λύσιν, ευχαίς σου λαμβάνομεν.

Κοντάκιον
Ήχος δ’. Ο υψωθείς.

Ο υπερούσιος Θεός εν τω κόσμω, μετά σαρκός επιφοιτών Μυροφόρε, σε αληθή Μαθήτριαν προσήκατο, όλην σου την έφεσιν, προς αυτόν κεκτημένην, όθεν και ιάματα, απετέλεσας πλείστα• και μεταστάσα νυν εν ουρανοίς, υπέρ του κόσμου πρεσβεύεις εκάστοτε.

Ο Οίκος

Το φως του κόσμου ο Χριστός, ανύστακτον ιδών σου, της πίστεως το όμμα, αγάπης τε το φίλτρον το αναπόσπαστον Σεμνή, πρώτη εμφανίζει εαυτόν σοι, αναστάς εκ του μνημείου, ώκιστα ελθούση μετά μύρων, και προσιούση συν δάκρυσι τω απροσπελάστω, και αυτός σοι αμειβόμενος, την του Πνεύματος θείαν ενέργειαν δωρείται, και της προς τον άναρχον Πατέρα ανόδου εμφανίζει σοι βουλήν• και πέμπει δε σε, θεία ευαγγέλια τοις κατεπτηχόσι Μύσταις της αυτού εγέρσεως απαγγείλαι. Διό μεγίστην προς αυτόν έχουσα παρρησίαν, υπέρ του κόσμου πρεσβεύεις εκάστοτε.

iconandlight.wordpress.com