Σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια ο καθένας μας πρέπει να κάνη ό,τι γίνεται ανθρωπίνως και ό,τι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνη στον Θεό. Να κινήσαι παντού με φιλότιμο, γιατί σ᾿ αυτήν την συχνότητα κινούνται ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι… Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.

 

 

Των εν τη Χαλκή Πύλη 10 Μαρτύρων των δια την αγίαν εικόνα του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού αθλησάντων, Ιουλιανού, Μαρκιανού, Ιωάννου, Ιακώβου, Αλεξίου, Δημητρίου, Φωτίου, Πέτρου, Λεοντίου, και Μαρίας της Πατρικίας.(728)
Ψόης ερημίτης στην Αίγυπτο, ευχόμενος τελειούται (4ος αἰ.)
Άγιος Μάρτυς Αντωνίνος ο Αλεξανδρεύς πυρί τελειούται.
Η εύρεσις της αχειροποιήτου και σεβασμίας εικόνος των Καμουλιανών, συγγραφείσα παρά του εν Αγίοις πατρός ημών Γρηγορίου Επισκόπου Νύσσης
Ειρήνη η Αθηναία, αυτοκράτειρα Βυζαντίου (802)
Σύναξι Πάντων των αγίων των Νήσων Solovets της Λευκής Θάλασσας της Ρωσίας

Eις τους εννέα Mάρτυρας.
Ἐχθρὸν Θεοῦ κτείναντες ἄνδρες ἐννέα,
Φίλοι γίνονται τῷ Θεῷ διὰ ξίφους.

Eις την Mαρίαν.
Ἐμοῦ τραχήλου Σῶτερ αἷμα προσδέχου,
Μαρία φησίν, ὡς τὸ μύρον Μαρίας.

Το κολιμπρί

Κατά την διάρκεια μιάς πυρκαϊάς στο δάσος, όπως λέει ένας ινδιάνικος μύθος, όλα τα ζώα έτρεχαν να ξεφύγουν από τον κίνδυνο της φωτιάς, εκτός από ένα μικρό κολιμπρί, το πιο μικρό πουλί του δάσους.

Αυτό πήρε μία σταγόνα νερό με το ράμφος του και με κίνδυνο της ζωής του, την έρριξε στην φωτιά!

«Είσαι τρελλό, δεν μπορείς να σταματήσης την πυρκαϊά με μια σταγόνα νερό», του λέει κάποιο ζώο απ᾿αυτά που έτρεχαν πανικόβλητα να σωθούν.

«Το ξέρω», απαντά το κολιμπρί, «όμως κάνω αυτό που μου αναλογεί»…

(Το κολιμπρί (Colibri) είναι μικροσκοπικό πουλί της Αμερικής, που τρέφεται με νέκταρ. Τρέφεται πετώντας. Τα μεγαλύτερα είδη όπως η παταγώνια ή γίγας των Άνδεων, φτάνει μόλις τα 20 εκ. Το μικρότερο κολιμπρί της Κούβας έχει μέγεθος εντόμου. Το σώμα του είναι γύρω στα 2,5 εκ. και άλλη τόση η ουρά του. Τα περισσότερα κολιμπρί έχουν μήκους 5 εκ. περίπου ή και λιγότερο.)

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Για να περάσης στην βουλή του Θεού, πρέπει να γίνης “βουλευτής” του Θεού, όχι “βολευτής” του εαυτού σου.

Η ανώτερη χαρά βγαίνει από τη θυσία. Μόνον όταν θυσιάζεται κανείς συγγενεύει με τον Χριστό, γιατί ο Χριστός είναι θυσία.

Ελέγχοντας το κακό, δε βγαίνει τίποτε. Παρουσιάζοντας όμως το καλό, ελέγχεται από μόνο του το κακό. Μόνο με καλά παραδείγματα ελέγχονται όσοι έκαναν μόδα την αμαρτία!

Η λέξη «φιλότιμο» δεν υπάρχει σε καμμιά άλλη γλώσσα. Βλέπεις, οι Έλληνες μπορεί να έχουν μερικά κουσούρια, αλλά έχουν και δύο δώρα από τον Θεό: το φιλότιμο και την λεβεντιά· όλα τα πανηγυρίζουν.
Να σας πω λοιπόν τί λέει το δικό μου λεξικό: Φιλότιμο είναι το ευλαβικό απόσταγμα της καλωσύνης· η πολύ-πολύ ευγνώμων αγάπη που είναι όλο καλωσύνη και ταπείνωση. Είναι η λαμπικαρισμένη αγάπη του ταπεινού ανθρώπου που δεν βάζει καθόλου τον εαυτό του σε ό,τι κάνει και η καρδιά του είναι γεμάτη πνευματική λεπτότητα, ευαισθησία και ευγνωμοσύνη προς τον Θεό και προς τις εικόνες του Θεού, τους συνανθρώπους του.
Οι φιλότιμοι λειώνουν εσωτερικά από ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, την οποία εκδηλώνουν με κάθε πνευματικό τρόπο, σαν παιδιά του Θεού. Επειδή κινούνται στον ουράνιο χώρο της δοξολογίας, δέχονται με χαρά και τις δοκιμασίες. Δοξάζουν τον Θεό γι’ αυτές, όπως και για τις ευλογίες, και δέχονται συνέχεια την ευλογία του Θεού.. Οι φιλότιμοι είναι αρχοντικές ψυχές. Ο φιλότιμος βομβαρδίζεται από ευλογία.

– Το φιλότιμο, Γέροντα, έχει κάποιο όριο;
– Όχι, δεν έχει όριο. Είναι μια συνεχής μεγάλη παλαβομάρα… Πνευματική παλαβομάρα! 

– Χρειάζεται, Γέροντα, διάκριση στο φιλότιμο;
– Το φιλότιμο έχει και διάκριση και ευαισθησία και αρχοντιά… Όλα τα έχει… Ο φιλότιμος, κουτός δεν είναι· αδικημένος μπορεί να είναι, αλλά έχει τον Χριστό μέσα του, γιατί ο πιο αδικημένος είναι ο Χριστός…. Να κινήσαι παντού με φιλότιμο, γιατί σ᾿ αυτήν την συχνότητα κινούνται ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι... Χωρίς φιλότιμο δεν έρχεται η θεία Χάρις.

Ένα βουβάλι ξέρετε πόσο το είχα πονέσει! 
Ζεύαμε τρία ζώα μαζί, κι εκείνο το καημένο, παρόλο που δεν ήταν και τόσο δυνατό, ζοριζόταν να προχωρήση και τραβούσε και τα άλλα δύο. Όσο ζοριζόταν, τόσο γινόταν μούσκεμα στον ιδρώτα. Αν μας παρουσιάση κανένα τέτοιο ζώο ο Χριστός μεθαύριο και μας πή: «δήτε αυτό, σβάρνιζε και τα άλλα δύο· εσείς τί κάνατε;», τί θα πούμε; 
Άχ μωρέ, πάρτε το στα ζεστά! Η πνευματική ζωή είναι λεβεντιά. Σάς δίνονται τόσες δυνατότητες!

Θυμάμαι στον στρατό πόσες φορές παρουσιαζόταν μία ανάγκη και άκουγες: «Κύριε Διοικητά, να πάω εγώ αντί γι’ αυτόν, αυτός είναι παντρεμένος, έχει παιδιά, να μη μείνουν τα παιδιά του στον δρόμο». Να παρακαλούν τον Διοικητή να πάνε αυτοί στην θέση του, στην πρώτη γραμμή! Χαίρονταν να σκοτωθούν αυτοί και να μη σκοτωθεί ο άλλος και αφήσει τα παιδιά του στον δρόμο! Που τώρα να κάνη κανείς τέτοια θυσία! Σπάνιο πράγμα! Μία φορά είχαμε μείνει από νερό σε μία τοποθεσία. Είδε ο Διοικητής στον χάρτη ότι στο τάδε σημείο υπήρχε νερό. Εκεί όμως ήταν οι αντάρτες. Μας λέει: «Εδώ κοντά έχει νερό, αλλά είναι πολύ επικίνδυνα. Ποιός θα πάει να γεμίσει μερικά παγούρια; ούτε φως δεν θα ανάψει». Πετάγεται ο ένας: «Θα πάω εγώ, κύριε Διοικητά», ο άλλος «εγώ», ο άλλος «εγώ»! Όλοι δηλαδή ζητούσαν να πάνε! Και την νύχτα, χωρίς φώς, είναι ο τρόμος πολύς. «Δεν μπορείτε να πάτε και όλοι!». λέει ο Διοικητής. Θέλω να πώ, κανείς δεν σκέφθηκε τον εαυτό του. Δεν τραβιόταν ο ένας να πεί: «Κύριε Διοικητά, μου πονάει το πόδι», ο άλλος «μού πονάει το κεφάλι» ή «είμαι κουρασμένος». Όλοι θέλαμε να πάμε, και ας κινδύνευε η ζωή μας.

Σήμερα υπάρχει ένα πνεύμα χλιαρό, καθόλου ανδρισμός, καθόλου θυσία. Όλα τα μετέτρεψαν με την σημερινή βλαμμένη λογική. Και βλέπεις, ενώ παλιά πήγαιναν εθελοντές στον στρατό, τώρα παίρνουν τρελλάδικο χαρτί, για να μην υπηρετήσουν. Κοιτάζουν τί να κάνουν, για να μην πάνε στρατιώτες. Που πρώτα; Είχαμε έναν λοχαγό, είκοσι τριών ετών ήταν, αλλά ήταν παλληκάρι! Μία φορά τον πήρε τηλέφωνο ο πατέρας του, που ήταν απόστρατος αξιωματικός, και του είπε ότι σκέφτεται να φροντίσει να φύγει από την πρώτη γραμμή και να πάει στα μετόπισθεν. Έβαλε τις φωνές ο λοχαγός. «Ντροπή σου, πατέρα, να λές εσύ τέτοια πράγματα! Οι κηφήνες κάθονται». Είχε ειλικρίνεια, τιμιότητα, παλληκαριά πολλή, που ξεπερνούσε τα όρια, έτρεχε μπροστά. Η χλαίνη του ήταν κόσκινο από τις σφαίρες, και δεν είχε σκοτωθεί. Όταν απολύθηκε, πήρε την χλαίνη μαζί του, να την έχει για ενθύμιο.

Πρέπει να θυσιασθεί ο άνθρωπος, για να έρθει η χαρά. Η χαρά από την θυσία γεννιέται. Η πραγματική χαρά βγαίνει από το φιλότιμο. Έτσι και καλλιεργηθεί το φιλότιμο, είναι πανηγύρι. Το βάσανο του ανθρώπου είναι ο εγωισμός, η φιλαυτία. Εκεί είναι που σκαλώνει κανείς.

Όταν πήγαινα με το αεροπλάνο στην Αυστραλία, έρχεται η κοπέλα εκεί και μας πρόσφερε καραμέλες. Πήρα μία – θένκ γιου (ευχαριστώ) – μου λέει. Δηλαδή ευχαριστώ που δέχτηκες την καραμέλα που σου πρόσφερα. «Βρε, λέω, αυτοί ξεπέρασαν και τον Άγιο Ισαάκ σε ευαισθησία και λεπτότητα!»
Μετά, προχωρούσα μια μέρα στο δρόμο, βλέπω κόσμο μαζεμένο, πάω να δω… τι είχε γίνει- ένα σκυλάκι το καημένο, το είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο και μαζεύτηκε κόσμος γύρω, να βοηθήσουν, άλλος να πάρει τηλέφωνο, άλλος κάτι άλλο. Πολύ ευαισθησία και ενδιαφέρον, θαύμασα.
Μετά από μερικές μέρες, πάλι περπατούσα στο δρόμο, βλέπω έναν άνθρωπο πεσμένο στο πεζοδρόμιο να βογγάει. Μεροκαματιάρης, δούλευε, έπεσε από τη σκάλα και πρέπει να είχε σπάσει τη μέση του… Κανένας δεν ενδιαφερόταν… Περαστικοί, ρίχναν μια ματιά αδιάφορα και έφευγαν. Θα έρθει λέει το άμπιουλανς (ασθενοφόρο) να τον πάρει. Σου λέει, δεν είμαι εγώ υπεύθυνος, θα φροντίσει το κράτος… Άσε μην μπλέξω και με τραβάν στα δικαστήρια για μάρτυρα. Πήγα να σκάσω. Πά, πά…. τέτοια αδιαφορία για το συνάνθρωπο…
Τι πολιτισμό και ευγένεια μου λένε μετά; Βλέπεις οι Ευρωπαίοι έχουν μόνο μία εξωτερική ευγένεια, και αυτή εξ ανάγκης για να μη σκοτώνονται μεταξύ τους… Κρύες καρδιές… ενώ οι Έλληνες έχουν φιλότιμο, και ας μην έχουμε ευγένεια.

Ο Θεός βοηθάει και δεν αδικεί! Βλέπει πιο πέρα και τον ενδιαφέρει, σαν καλός πατέρας, να μας έχει κοντά του στον παράδεισο. Γι’ αυτό δίνει δοκιμασίες σ’ αυτή τη ζωή.

-Γέροντα, γιατί ο Αγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων λέει ότι οι Μάρτυρες των εσχάτων χρόνων θα είναι “υπέρ πάντας Μάρτυρας”;

–Γιατί παλιά είχαμε μεγάλα αναστήματα. Στην εποχή μας λείπουν τα παραδείγματα -μιλώ γενικά για την Εκκλησία και τον Μοναχισμό. Τώρα πλήθυναν τα λόγια και τα βιβλία και λιγόστεψαν τα βιώματα. Θαυμάζουμε μόνον τους Αγίους Αθλητές της Εκκλησίας μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε το πόσο κοπίασαν, γιατί δεν κοπιάσαμε, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τον κόπο τους, για να τους αγαπήσουμε και να αγωνισθούμε από φιλότιμο να τους μιμηθούμε.

Ο Καλός Θεός βέβαια θα λάβη υπ’ όψιν Του την εποχή και τις συνθήκες στις οποίες ζούμε και ανάλογα θα ζητήση. Αν λίγο αγωνισθούμε, θα στεφανωθούμε περισσότερο από τους παλαιούς.

Μέσα στην αγωνία συνήθως είναι κρυμμένη η απιστία.

Παλιότερα, ήταν πολύ το καλό, πολλή η αρετή, πολύ το καλό παράδειγμα, και το κακό πνιγόταν στο πολύ καλό και η λίγη αταξία που υπήρχε στον κόσμο ή στα Μοναστήρια δεν φαινόταν και ούτε έβλαπτε. Τώρα τί γίνεται; Το κακό παράδειγμα είναι πολύ, και το λίγο καλό που υπάρχει, περιφρονείται. Γίνεται δηλαδή το αντίθετο∙ πνίγεται το λίγο καλό στο πολύ κακό, και έτσι κυβερνάει το κακό.

Ο πνευματικός να έρχεται στην θέση του κάθε εξομολογουμένου και να ζή τον πόνο του. Αυτό χρειάζεται ιδιαίτερα στην εποχή μας, που οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από λίγο δροσερό νερό, και όχι από δυνατό ξίδι…. Ένας από τους σοβαρότερους λόγους, που ταλαιπωρούνται οι αρχάριοι, είναι που δεν βρίσκουν κατάλληλους Γέροντες, για να τους βοηθήσουν, επειδή, δυστυχώς, οι περισσότεροι είμαστε γέροι και όχι Γέροντες.

«Η Δύναμη των Αγίων Εικόνων»
– Ο δαίμονας μισεί την προσκύνησή Τους

Mας διηγήθηκε κάποιος από τους Γέροντες, ότι έλεγε ο αββάς Θεόδωρος ο Ηλιώτης πως ήταν κάποιος Έγκλειστος στο Όρος των Ελαιών στα Ιεροσόλυμα, πολύ αγωνιστής, τον οποίο πολεμούσε ο δαίμονας της πορνείας.
Μια ημέρα λοιπόν, καθώς του έκανε σφοδρή επίθεση, άρχισε ο Γέροντας να χάνει το κουράγιο του και να λέει στον δαίμονα:
«Ως πότε δεν υποχωρείς; Φύγε λοιπόν, γέρασες μαζί μου».
Του φαίνεται τότε οφθαλμοφανώς ο δαίμονας και του λέει:
«Ορκίσου ότι δεν θα πείς σε κανέναν όσα θα σου πω και δεν σε ξαναπολεμώ άλλο».
Και ορκίστηκε ο Γέροντας: «Μα Αυτόν που κατοικεί στους ουρανούς, δε θα πω σε κανέναν όσα μου πείς».
Του λέει ο δαίμονας: «Μην προσκυνήσεις αυτήν την Εικόνα και δεν σε πολεμώ άλλο».
Εικόνιζε δε η Εικόνα την Δέσποινα μας, την αγία Θεοτόκο, να κρατά στην αγκαλιά τον Κύριό μας Ιησού Χριστό.
Λέει ο Έγκλειστος στον δαίμονα:
«Άφησέ με να το σκεφτώ».

Την άλλη ημέρα λοιπόν το γνωστοποιεί στον αββά Θεόδωρο τον Ηλιώτη (ο οποίος και μας τα διηγήθηκε), που κατοικούσε τότε στην Λαύρα Φαράν. Κι όταν ήρθε αυτός, του τα διηγήθηκε όλα.
Τότε ο Γέροντας του λέει:
«Πράγματι, αββά, εμπαίχτηκες με το να ορκιστείς· όμως καλά έκανες και το είπες. Γιατί σε συμφέρει βέβαια περισσότερο να μην αφήσεις πορνείο σε τούτη την χώρα, στο οποίο δεν θα μπείς, από το να αρνηθείς να προσκυνήσεις τον Κύριό μας Ιησού Χριστό μαζί με τη Μητέρα του».
Αφού λοιπόν και μ’ άλλα λόγια τον εστήριξε και τον ενδυνάμωσε, πήγε στον τόπο του.

Ξαναπαρουσιάζεται τότε ο δαίμονας στον Έγκλειστο και του λέει:
«Τι συμβαίνει, κακόγερε; δεν ορκίστηκες ότι δεν το λες σε κανένα; και πως τα είπες όλα σ’ εκείνον που ήρθε σε σένα; Σου λέω, κακόγερε, πρέπει να κριθείς σαν επίορκος την ημέρα της κρίσεως».
Κι αποκρίθηκε ο Έγκλειστος:
«Ότι μεν ορκίστηκα και παραβίασα τον όρκο το ξέρω, αλλά για τον ιδικό μου Δεσπότη και Ποιητή τον παραβίασα, δεν θα ακούσω όμως εσένα. Γιατί θα απαιτηθεί από σένα, σαν αίτιο, και της κακής συμβουλής και της επιορκίας η αναπόφευκτη τιμωρία».
(*) Ιωάννου Μόσχου, Λειμωνάριον, Κεφάλ. 45, σελ. 54-55,ἐκδόσεις Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα, Άγιον Όρος 1983.
Επιμέλ.ἡμετ. Οικοδομὴ και Παραμυθία Τριμηνιαία Έκδοσις της Ιεράς Γυναικείας Μονής των Αγίων Αγγέλων, Αφίδναι Αττικής, Αριθμὸς τεύχους 2 ● Δεκέμβριος 2012 – Ιανουάριος – Φεβρουάριος 2013
http://www.hristospanagia.gr/?p=51099#more-51099 

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

…Αλλά και οι σημερινοί Χριστιανοί δεν είναι για μάχες. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν γερά καρύδια· άλλαξαν όλο τον κόσμο.
Και στην βυζαντινή εποχή μια εικόνα έβγαζαν από την Εκκλησία και αντιδρούσε ο κόσμος.
Εδώ ο Χριστός σταυρώθηκε, για να αναστηθούμε εμείς, και εμείς να αδιαφορούμε!….

– Δηλαδή, Γέροντα, πρέπει πάντα να ομολογούμε το «πιστεύω» μας;

 – Χρειάζεται διάκριση. Είναι φορές που δεν πρέπει να μιλήσουμε και άλλες φορές που πρέπει να ομολογούμε με παρρησία το «πιστεύω» μας, γιατί φέρουμε ευθύνη, αν δεν μιλήσουμε. Σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια ο καθένας μας πρέπει να κάνη ό,τι γίνεται ανθρωπίνως και ό,τι δεν γίνεται ανθρωπίνως να το αφήνη στον Θεό. Έτσι θα έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας ότι κάναμε εκείνο που μπορούσαμε. Αν δεν αντιδράσουμε, θα σηκωθούν οι πρόγονοί μας από τους τάφους. Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την πατρίδα και εμείς τί κάνουμε γι᾿ αυτήν; Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία, με την παράδοσή της, τους Αγίους και τους ήρωές της, να πολεμήται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μη μιλάμε! Είναι φοβερό! Είπα σε κάποιον: «Γιατί δεν μιλάτε; Τί είναι αυτά που κάνει ο τάδε;». «Τί να πής, μου λέει, αυτός όλος βρωμάει». «Αν βρωμάη όλος, γιατί δεν μιλάτε; Χτυπήστε τον». Τίποτε, τον αφήνουν. Έναν πολιτικό τον έφτυσα. «Πές, του λέω, “δέν συμφωνώ μ᾿ αυτό”. Τίμια πράγματα. Θέλεις να εξυπηρετηθής εσύ και να ρημάξουν όλα;».

Αν οι Χριστιανοί δεν ομολογήσουν, δεν αντιδράσουν, αυτοί θα κάνουν χειρότερα. Ενώ, αν αντιδράσουν, θα το σκεφθούν. Αλλά και οι σημερινοί Χριστιανοί δεν είναι για μάχες. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν γερά καρύδια· άλλαξαν όλο τον κόσμο. Και στην βυζαντινή εποχή μια εικόνα έβγαζαν από την Εκκλησία και αντιδρούσε ο κόσμος. Εδώ ο Χριστός σταυρώθηκε, για να αναστηθούμε εμείς, και εμείς να αδιαφορούμε! Αν η Εκκλησία δεν μιλάη, για να μην έρθη σε ρήξη με το κράτος, αν οι μητροπολίτες δεν μιλούν, για να τα έχουν καλά με όλους, γιατί τους βοηθάνε στα Ιδρύματα κ.λπ., οι Αγιορείτες πάλι αν δεν μιλούν, για να μην τους κόψουν τα επιδόματα, τότε ποιός θα μιλήση;

Είπα σε κάποιον ηγούμενο: «Αν σάς πούν ότι θα σάς κόψουν τα επιδόματα, να πήτε: “Θα κόψουμε και εμείς την φιλοξενία”, για να προβληματισθούν». Οι καθηγητές της Θεολογίας κ.λπ. δεν φωνάζουν, γιατί λένε: «Είμαστε υπάλληλοι· θα χάσουμε τον μισθό μας, και μετά πώς θα ζήσουμε;». Τα μοναστήρια εν τω μεταξύ τα έπιασαν με τις συντάξεις. Γιατί εγώ δεν θέλω να πάρω ούτε αυτήν την ταπεινή σύνταξη του Ο.Γ.Α.; Ακόμη και ασφαλισμένο σε μια ασφάλεια του Ο.Γ.Α. να τον έχουν τον μοναχό, και αυτό δεν είναι τίμιο. Να τον έχουν ασφαλισμένο ως άπορο, ναί· αυτό τον τιμά. Αλλά να τον έχουν ασφαλισμένο στον Ο.Γ.Α., γιατί; Ο μοναχός άφησε μεγάλες συντάξεις, έφυγε από τον κόσμο και ήρθε στο μοναστήρι, και να πάρη πάλι σύνταξη! Και να φθάνουμε για την σύνταξη να προδώσουμε τον Χριστό!..

Σήμερα λέμε πώς είμαστε Ορθόδοξοι, αλλά δυστυχώς συχνά μόνον το όνομα «Ορθόδοξος» έχουμε και όχι ζωή ορθόδοξη… Αυτό που θα βοηθήση θετικά τους ανθρώπους σήμερα είναι το παράδειγμά μας το χριστιανικό και η ζωή μας η χριστιανική. Τους Χριστιανούς πρέπει να τους διακρίνη η πνευματική λεβεντιά και η αρχοντιά, η θυσία. Γι’ αυτό λέω στους λαϊκούς: «Να αγαπάτε τον Χριστό, να έχετε ταπείνωση, να κάνετε το καθήκον σας, και ο Χριστός θα προδώση την αρετή σας στα μάτια των ανθρώπων». 

Περνούν τα χρόνια και τί δύσκολα χρόνια! Δεν τελείωσαν τα θέματα. Βράζει το καζάνι. Αν δεν είναι λίγο δυναμωμένος κανείς, πώς θα μπορέση να αντιμετωπίση μια δύσκολη κατάσταση; Ο Θεός δεν έκανε ανεπρόκοπους ανθρώπους. Πρέπει να καλλιεργήσουμε το φιλότιμο. Αλήθεια, Θεός φυλάξοι, αν γίνη ένα τράνταγμα, πόσοι θα σταθούν όρθιοι;..

Όχι, άγνοια δεν δικαιολογείται σήμερα στον κόσμο. Λείπει η καλή διάθεση, το φιλότιμο. Εκείνος που έχει καλή διάθεση για να γνωρίση τον Χριστό, θα Τον γνωρίση. Θα πάρη στροφή. Και αν δεν βρεθή ούτε ένας θεολόγος ούτε ένας καλόγερος, και δεν ακούση τον λόγο του Θεού, άμα έχη καλή διάθεση, θα πάρη στροφή ή από ένα φίδι ή από ένα θηρίο ή από μια αστραπή, από έναν κατακλυσμό, ή από κάποιο άλλο γεγονός. Θα τον οικονομήση ο Θεός…Γι’ αυτό λέω ότι άγνοια δεν δικαιολογείται με τίποτε σήμερα. Μόνον αν είναι κανείς λειψός ή μικρό παιδί, δικαιολογείται να έχη άγνοια. Αλλά και τα μικρά παιδιά σήμερα είναι σπίρτα! Άμα θέλη κανείς, υπάρχουν  πολλές δυνατότητες, για να γνωρίση την αλήθεια…

Η παρουσία των Χριστιανών είναι πλέον ομολογία πίστεως. Μπορεί κανείς με την προσευχή να βοηθήση περισσότερο, αλλά την σιωπή του θα την εκμεταλλευθούν οι άλλοι και θα πούν: «Ο τάδε και ο τάδε δεν διαμαρτυρήθηκαν, επομένως είναι με το μέρος μας· συμφωνούν μαζί μας»…

Οι κοσμικοί άνθρωποι άλλο τυπικό έχουν και άλλον κανονάρχη και δεν μπορούν να διακρίνουν το άγιο Μύρο από την κολώνια.

– Γέροντα, τι προϋποθέσεις χρειάζονται για να κατοικήση στον άνθρωπο το Άγιο πνεύμα;

– Αγωνιστικό πνεύμα, ταπείνωση, φιλότιμο, αρχοντιά, θυσία. Ο άνθρωπος είναι άχρηστος , άμα λείψη η Χάρις του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα είναι το φως, το θείο φως. Όλη η βάση εκεί είναι. Αν κανείς δεν βλέπει , μπορεί να χτυπήσει πάνω στο τζάμι, να πέση σε κανέναν γκρεμό ή σε λάκκο ή σε ακαθαρσίες, και σε βόθρο ακόμη. Δεν βλέπει που πάει, γιατί στερείται το φως. Άμα όμως βλέπη λίγο, προφυλάγεται∙ άμα βλέπη πιο πολύ, αποφεύγει όλους αυτούς τους κινδύνους και βαδίζει με ασφάλεια στον δρόμο του. Και για να ΄ρθη το Φως, πρέπει να θέλης να βγης από το σκοτάδι. Και λίγο θαμπά αν βλέπουν οι άνθρωποι, δεν θα πέφτουν, και ο Θεός δεν θα στενοχωριέται. Αν ένας πατέρας στενοχωριέται , όταν τα παιδιά του πέφτουν στις λάσπες, στα αγκάθια, στον γκρεμό, πόσο μάλλον ο Θεός!

Όλο το κακό που γίνεται στον κόσμο, είναι γιατί λείπει ο θείος φωτισμός. Και όταν λείπη ο θείος φωτισμός, βρίσκεται στο σκοτάδι ο άνθρωπος. … Γι’ αυτό να ζητάμε από τον Θεό να μας δίνη έστω και λίγο θείο φωτισμό, γιατί αλλιώς σαν τον τυφλό θα σκοντάφτουμε. Στην Θεία Λειτουργία, όταν λέη ο ιερέας «Τα σα εκ των σων…», προσεύχομαι στον Θεό να φωτίση τον κόσμο, για να βλέπη. Λίγο να φωτίση ο Θεός, να φύγη το σκοτάδι, για να μην σακατεύωνται πνευματικά οι άνθρωποι. Και στον δεύτερο Ψαλμό, που ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης τον διάβαζε «για να φωτίση ο Θεός αυτούς που πηγαίνουν σε συνέδρια», λέω: «Να φωτίση ο Θεός όλους τους άρχοντες, μετά να φωτίση την Ιεραρχία και όλους τους Πατέρες της Εκκλησίας, να δέχωνται το Άγιο πνεύμα, για να βοηθούν τον κόσμο». Και λίγο έναν να φωτίση και τους άλλους να τους κάνη δεκτικούς, ξέρετε τι καλό μπορεί να γίνη; Μια κουβέντα να πη ένας άρχοντας, όλα αλλάζουν. Έχουν ανάγκη από θείο φωτισμό οι άνθρωποι.

Ο Καλός Θεός δίνει τον θείο φωτισμό Του σ’ αυτούς που έχουν αγαθή προαίρεση… Όλη η βάση είναι ο θείος φωτισμός. (Από το βιβλίο «Πνευματική αφύπνιση» Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι β΄, Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης)

α’ Κανών Ωδή α’. Ήχος πλ. δ΄. Αρματηλάτην Φαραώ

Ιδών Χριστός πως απιστίας κλύδωνα σοφώς διέφυγες, έτι παίς υπάρχων φιλοτίμω πίστει σου, μέσω φωτός εφάνη σοι, ασφαλώς βεβαιών σοι, ότι Αυτός η ανάστασις, και ζωή εστι τοις πιστεύουσι.

β’ Κανών Ωδή α΄. Ήχος δ΄. Ανοίξω το στόμα μου.

Ιθύνθης στερρότατα προς αρετών τελειότητα, εκ πρώτων βημάτων σου Πάτερ Παΐσιε, και ηγώνισαι, εν πάσι φιλοτίμως· διό και απείληφας, στέφανον άφθαρτον.

Παράκλησις Αγίου Παϊσιου. Ωδή θ΄. Εξέστη επί τούτω.

Λαμπρώς τελούντες μνήμην την ιεράν, Παϊσίου του θείου σπουδάσωμεν και τας ψυχάς, ταίς τούτου κοσμήσασθαι αρεταίς, τον ζήλον εκμιμούμενοι, άμα την ανδρείαν την προσευχήν, την ταπεινοφροσύνην, την προς Θεόν αγάπην, και την θυσίαν την φιλότιμον.

iconandlight.wordpress.com