Αν ο κάθε ένας από εμάς σημαίνει τόσα πολλά για τον Θεό, εάν Εκείνος αγαπάει τον άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θυσιάσει την ζωή Του, – πως θα πρέπει λοιπόν να φερόμαστε στον πλησίον μας; Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ.

Δορυμέδων, Σαββάτιος και Τρόφιμος, μάρτυρες στην Αντιόχεια Συρίας, εκ Συνάδων (278)
Ζωσιμάς οσιομάρτυς ερημίτης της Κιλικίας Μ. Ασίας (4ος αἰ.)
Ιγκόρ (Γεώργιος), μεγάλος πρίγκιπας του Τσερνιγκόφ και του Κιέβου (1147)
Θεόδωρος πρίγκιπας του Σμολένσκ και του Γιαροσλάβλ (1299) και τα παιδιά του Άγιοι Δαβίδ (1321) και Κωνσταντίνος (περ. 1322)
Νεομάρτυς Κωνσταντίνος (Γκολουμπέφ) του Μπογκορόντσκ, και δύο συμμάρτυρες αυτού (1918)
Μαρία (Mamontova-Shashin), παρθενομαρτυς στο Bamlag (1938)
Κοίμηση του Στάρετς Αλεξίου του Ερημητηρίου Ζωσιμά (1928).

Εορτάζουν στις 19 Σεπτεμβρίου

Κυριακή μετά την Ύψωση του Σταυρού
Αντώνιος Bloom Μητροπολίτης Σουρόζ
4 Οκτωβρίου 1998

Στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος

Την ημέρα που θυμόμαστε τον Σταυρό του Κυρίου, πρέπει να δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή σ’ ο,τι είναι η Θειϊκή αγάπη. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο που θυσίασε τον Μονογενή του Υιό, ώστε κανείς άνθρωπος δεν θα πρέπει να λησμονηθεί και ν’ αγνοηθεί.

Αν είναι αλήθεια αυτό, πως θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον; Αν ο κάθε ένας από εμάς σημαίνει τόσα πολλά για τον Θεό, εάν Εκείνος αγαπάει τον άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θυσιάσει την ζωή Του, ο θάνατός Του είναι ευπρόσδεκτος- πως θα πρέπει λοιπόν να φερόμαστε στον πλησίον μας;

Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπάμε εκ φύσεως, που με τόσους πολλούς τρόπους μοιάζουν με μας στο μυαλό, το συναίσθημα – αλλά είναι αυτό αγάπη; Αυτό σημαίνει ότι αγαπάμε αυτό το πρόσωπο σαν το πιο πολύτιμο πρόσωπο στα μάτια του Θεού και τα δικά μου, επειδή λαχταρώ να είμαι με τον Θεό, να μοιράζομαι τις σκέψεις Του, τη στάση Του απέναντι στη ζωή.

Και πόσοι άνθρωποι υπάρχουν που τους φερόμαστε με αδιαφορία, δεν ευχόμαστε κάτι κακό γι’ αυτούς – δεν υπάρχουν για μας! Ας ρίξουμε μια ματιά γύρω μας σε τούτη τη συνάθροιση και για μήνες ας αναρωτηθούμε: «τι σημαίνει αυτό το πρόσωπο για μένα;» – Τίποτα• απλά κάποιος που παρευρίσκεται στην ίδια εκκλησία, που πιστεύει στον ίδιο Θεό, που λαμβάνει την ίδια κοινωνία- και λησμονούμε ότι εκείνοι που λαμβάνουν την ίδια κοινωνία, έχουν γίνει μέρος του σώματος του Χριστού, ότι ο ίδιος ο Χριστός ζει μέσα τους, ότι θα πρέπει να στραφούμε σ’ αυτούς, να τους κοιτάξουμε, και να δούμε ότι αποτελούν ναό του Αγίου Πνεύματος, μια συνέχεια της Ενσάρκωσης.

Ας θέσουμε στον εαυτό μας σοβαρά και κρίσιμα ερωτήματα για το πως φερόμαστε και πως βλέπουμε τον διπλανό μας. Ας αφιερώσουμε όλη την εβδομάδα για να σκεφτούμε το ένα πρόσωπο μετά το άλλο και ας αναρωτηθούμε: «υπάρχει αγάπη στην καρδιά μου; » Όχι μια συναισθηματική αγάπη, αλλά μια αγάπη που μέσα στο φως του Θεού κάνει έναν άνθρωπο πολύτιμο, – πολύτιμο στο βαθμό που θα πρέπει να είμαι προετοιμασμένος να δώσω την ζωή μου γι’αυτό το πρόσωπο. Και όταν την επόμενη εβδομάδα προσέλθουμε στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, ανάμεσα στα άλλα, ας φέρουμε, ενώπιον του Θεού, αυτό το ερώτημα: «Υπάρχει για μένα ο πλησίον; Τι σημαίνει για μένα; » Για τον Θεό είναι τα πάντα• εάν για μένα δεν είναι τίποτα, ποια είναι η θέση μου ενώπιον του Θεού; Αμήν.
http://www.mitras.ru/eng/eng_188.htm
http://www.agiazoni.gr/article.php?id=53579850184720698781Ελεημοσύνη στους κεκοιμημένους
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ακόμη και οι νεκροί αισθάνονται και γνωρίζουν τα καλά έργα που επιτελούνται υπέρ αυτών. Οι Χριστιανοί δεν πρέπει να αμφιβάλλουν γι’ αυτό. Μια καλή πράξη διαδίδεται αστραπιαία στον ουράνιο κόσμο, σαν ηλεκτρικό ρεύμα.

Κάποτε ένας αυτοκρατορικός υπάλληλος, ο Μαγιστριανός, εστάλη από τον αυτοκράτορα σε μια σημαντική αποστολή. Καθ’ οδόν, ο Μαγιστριανός είδε να κείτεται καταγής νεκρός και τελείως γυμνός ένας φτωχός άνθρωπος. Ο αξιωματούχος τον λυπήθηκε, έβγαλε το πουκάμισό του, έντυσε τον νεκρό και τον ενταφίασε με τιμή. Μετά από λίγο, ο Μαγιστριανός είχε ένα φοβερό ατύχημα: έπεσε από το άλογό του και έσπασε το πόδι του, και παρέμεινε κλινήρης για μεγάλο χρονικό διάστημα. Επειδή η υγεία του επιδεινώθηκε, συγκεντρώθηκαν γύρω του αρκετοί γιατροί και αποφάσισαν ότι έπρεπε να ακρωτηριάσουν το πόδι του.

Εκείνο το βράδυ ο Μαγιστριανός δεν μπορούσε να κοιμηθεί, μόνον έκλαιγε και θρηνούσε. Ξαφνικά τα μεσάνυχτα ένας άνδρας εμφανίστηκε στο δωμάτιό του και τον ρώτησε: «Γιατί κλαις;». Ο Μαγιστριανός εξήγησε τη δεινή κατάστασή του και τότε ο άγνωστος άνδρας πήρε το μολυσμένο πόδι του, το έτριψε και αυτό θεραπεύτηκε.
«Για όνομα του Θεού, πες μου-ποιος είσαι;» ρώτησε ο Μαγιστριανός. Ο άγνωστος άνδρας απάντησε: «Κοίταξέ με, και δες, δεν είναι αυτό το πουκάμισό σου; Είμαι εκείνος που είδες γυμνό και νεκρό και έντυσες με αυτό το πουκάμισο. Ιδού λοιπόν, για την καλή σου πράξη ο Θεός με έστειλε να σε θεραπεύσω. Ευχαρίστησε τον Θεό!»
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Σεπτέμβριος), Εκδ. Αθως

***

Στάρετς Αλέξιος: χαμένος στην ειρήνη τού Θεού..

Κατά τη συνεδρίαση της Συνόδου του 1917 για την εκλογή πατριάρχη εκλήθη από την έρημο ένας φημισμένος ασκητής ο στάρετς Αλέξιος, για να τραβήξη από την κληρωτίδα το όνομα του νέου Πατριάρχη. Κληρώθηκε τότε ο μεγάλος Πατριάρχης Τύχων που αντιμετώπισε όλη τη βαρβαρότητα του νέου αθεϊστικού καθεστώτος.

Τους πρώτους µήνες, µέσα στη σύγχυση της επανάστασης άκουσε κόσµο να φωνάζει έξω από την εκκλησία στο Μοναστήρι του Chudov : «Η Ρωσία χάθηκε! Η Αγία Ρωσία χάθηκε»! Σ’ αυτό απάντησε: «Ποιος είναι αυτός που λέει ότι η Ρωσία χάθηκε, ότι έχει καταστραφεί; Όχι – όχι δεν έχει χαθεί, δεν έχει κατασραφεί και δεν πρόκειται να καταστραφεί, αλλά ο Ρωσικός λαός πρέπει να καθαρισθεί από τις αµαρτίες του µέσα από µεγάλες δοκιµασίες. Καθένας πρέπει να προσεύχεται και θερµά να µετανοεί. Αλλά η Ρωσία δεν καταστράφηκε και δεν θα καταστραφεί». (π.Σεραφείμ (Ρόουζ), Orthodox Russia, 1970, No1)

Για την προσωπικότητα του στάρετς Αλεξίου, του ταπεινού αυτού μοναχού, γράφει ένας νέος συγγραφέας :
«Ο Αλέξιος ζούσε σε απόλυτη μόνωση. Τρεφόταν με λίγο ψωμί και για νερό έπινε λίγο «αγιασμό». Αθέατος για όλους, εκτός από το Σάββατο, όταν άφηνε το ασκητήριο του για να μεταβή στην εκκλησία του μοναστηριού. Τότε ετίθετο στη διάθεση αυτών που ήθελαν να εξομολογηθούν και το έκανε αυτό με υπομονή μέχρι τα βαθειά μεσάνυχτα, ακούγοντας τις αγωνίες των πιστών, τις αμφιβολίες, τους φόβους τους.
Οι λόγοι του πάντοτε γλυκείς και ειρηνικοί, πράοι, γεμάτοι όμως από μια υπερφυσική δύναμη, έφερναν ψυχικό συγκλονισμό σε όσους τον άκουγαν. Διάβαζε τις ψυχές εκείνων που για πρώτη φορά τους έβλεπε. Πολλοί έφευγαν από κοντά του αναγεννημένοι εσωτερικά, συγκλονισμένοι με δάκρυα.

Περισσότερο από 80 χρόνια δινόταν ολόκληρος, μέχρις εξαντλήσεως, συχνά μέχρι το ξημέρωμα τής Κυριακής, σ΄όλες τις ψυχές που έρχονταν προς αυτόν απ΄όλες τις γωνιές της Ρωσίας. Και παρ όλη αυτή την κοπιαστική εξωτερική εργασία, αυτός έμενε απορροφημένος από τη σκέψη τού Θεού, βυθισμένος σε μια σιωπηλή προσευχή.
Μια τέτοια ημέρα, δοσμένη ολόκληρη στον Θεό, μας φθάνει για να καταλάβουμε ολόκληρη τη ζωή του στάρετς Αλεξίου. Βλέπουμε εδώ την απάρνηση του κόσμου της αμαρτίας, την καθαρότητα της καρδιάς, την μεγάλη υπομονή, την σιωπή, την προσευχή. Η ψυχή που είχε γίνει ξένη προς τον κόσμο και σε κάθε ανθρώπινο είχε κατακτήσει την ειρήνη του Θεού. Όμως το πλήρες μέτρο της ειρήνης αυτής αφήνει να δη κανείς τον πνευματικό δρόμο που διανύθηκε, πιο καλά από μια λεπτομερή περιγραφή.
Χαμένος μέσα στην ειρήνη του Θεού, ο στάρετς Αλέξιος έζησε μέχρι την επανάσταση του Οκτωβρίου, και πέθανε μετά τις μεγάλες αναστατώσεις που έγιναν στην πατρίδα του, χωρίς να λάβη μέρος σ΄αυτές, χωρίς αυτές να τον θίξουν καθόλου.»
(Ντίβο Μπαρσόττι Ρωσικός Χριστιανισμός σ.39-40.στις φωτογραφίες ο όσιος γέροντας και το ερημητήριο του αγ.Ζωσιμά της περιοχής του Σμολένσκ όπου ασκείτο ο στάρετς)
ΠΗΓΗ.misha.pblogs.gr

Απολυτίκιον Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Ήχος α’.

Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου, νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού Σου, πολίτευμα.

Ἦχος β’

Σταυρός ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης, Σταυρός η Ωραιότης της Εκκλησίας,Σταυρός βασιλεων το κραταίωμα, Σταυρός πιστών το στήριγμα,Σταυρός αγγέλων η δόξα,και των δαιμόνων το τραύμα

Σταυρός, αδικουμένων η παρρησία,
Σταυρός, πολεμουμένων η προστασία,
Σταυρός, αθλουμένων νίκος πάγχρυσον,
Σταυρός, πιστών το τρόπαιον,
Σταυρός, δαιμόνων ολέτης
και τρυχομένων προστάτης.

Ωδή θ’. Ο Ειρμός

Άπας γηγενής, σκιρτάτω τω πνεύματι λαμπαδουχούμενος, πανηγυριζέτω δε, αΰλων Νόων φύσις γεραίρουσα, τα ιερά θαυμάσια της Θεομήτορος, και βοάτω· Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε αγνή αειπάρθενε.

Τροπάρια

Ίθυνον ημών, Σταυρέ παμμακάριστε, των προσκυνούντων σε, προς τα εντολάς Χριστού, την ζωήν, ίνα σοι Χαίρε κράζωμεν· χαίρε κατάρας λύτρωσις, ως ταννυσθέντος σοι, του Κυρίου και κατάραν λύσαντος, ευλογίαν ημίν αντεισάξαντος.

Ήρθη επί γης, απάσης η δόξα σου, Σταυρέ και έπλησε, και τα επουράνια· διό σοι, Χαίρε αεί κραυγάζομεν· χαίρε, δι’ ου εσώθημεν, τα έθνη άπαντα, προσκυνούντες, Τριάδα αχώριστον, τον Πατέρα, Υιον συν των Πνεύματι.

Συ ει ο Σταυρός, δι’ ου πάλαι έσχισε, Μωσής την θάλασσαν· συ ει η εκφυήσασα, Ααρωνίτις η ράβδος τα κάρυα· συ το γλύκαναν ξύλον Μέρας τα νάματα· σοι βοώμεν· Χαίροις προφητόφθεγκτε, αυτουργέ τεραστίων εκάστοτε.

Όλης εκ ψυχής, το Χαίρέ σοι κράζομεν, Σταυρέ πανάγιε, και κατασφραγίζομεν, αυτούς, και πόλεις πλοία τε, και ιερά, και άπαντα τα εγχειρήματα, σου το θείον, όνομα χαράττοντες, πεποιθότες εν σοι και τροπούμενοι.

iconandlight.wordpress.com