Η Παναγία, η Υπέρμαχος Στρατηγός!.. ορμούσε πάντα μπροστά σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη… Όσο μπορείτε, να κρατάτε σφιχτά από το φόρεμα την Μεγάλη μας Αρχόντισσα Παναγία, για να σας βοηθάη.

 

 

Οσιομάρτυρος Αναστασίας της Ρωμαίας (γ΄αι.
Αβραάμιος ο έγκλειστος ερημίτης στην Έδεσσα Μεσσοποταμίας (σημ. Ούρφα) Ιράκ,(366)
Μαρία η ερημίτρια η θαυματουργή, ανηψιά οσίου Αβρααμίου ερημίτου, στην Έδεσσα Μεσσοποταμίας (σημ. Ούρφα) Ιράκ (371)
Αβραάμιος Επίσκοπος Ταινίας Ελλησπόντου Μ. Ασίας, όσιος
Άννα η Κων/πολίτισσα, η μετονομασθείσα “Ευφημιανός”, οσια στον Όλυμπο Βυθινίας Μ. Ασίας ( +809)
Αθανάσιος Πρεσβύτερος ιερομάρτυς στη Μουδανίοις, από Σπάρτης Ατταλείας (29/10, +1653)
Τιμόθεος ο Εσφιγμενίτης, Αγιορείτης οσιομάρτυς στην Ανδριανούπολι Ανατ. Θράκης Μ. Ασίας Ανατ. Θράκης, από Παράστρα Ανατ. Θράκης (1820)
Στέφανος/Μιλιούτιν, βασιλιάς Σερβίας, υιός Αγ. Ελισάβετ/Ελένης βασίλισσας Σερβίας (1321)
Σεραπίων της Ζαρζμά Γεωργίας
Αβραάμιος του Rostov Ρωσίας και Μονής Νήσων Valaam Φιλλανδίας-Ρωσίας (1073)
Ευσεβία παρθενομάρτυς στην Bergamo Ιταλίας (3ος αι.)

Εορτάζουν στις 29 Οκτωβρίου

Άγιος Θεόφιλος ο δια Χριστόν σαλός του Κιτάγιεβο της Λαύρας των Σπηλαίων Κιέβου
Εορτάζει στις 28 Οκτωβρίου

Θαύμα του Αγίου Γεωργίου στον πόλεμο του ’40

Όταν πολεμούσαμε το 1940 στην Αλβανία, εναντίον των Ιταλών, που μας επιτέθηκαν χωρίς κανένα λόγο, συνέβη το εξής θαυμαστό.
Οι τσολιάδες συνέλαβαν μαζί με άλλους Ιταλούς και έναν αξιωματικό αιχμάλωτο. Οι Έλληνες στρατιώτες του αφαίρεσαν το πιστόλι, τα κιάλια κ.λ.π. Ο Ιταλός αξιωματικός τα παρέδωσε όλα ευχαρίστως. Παρέδωσε ακόμη και τις φωτογραφίες της οικογενείας του. Μια μικρή όμως εικόνα του Αγίου Γεωργίου δεν ήθελε να την παραδώσει με κανένα τρόπο. Τελικά του την πήρανε. Τότε ο Ιταλός αιχμάλωτος ζήτησε να δει τον διοικητή. Όταν τον συνάντησε του μίλησε με ευγενικό τρόπο και τον παρακάλεσε να του επιστρέψουν την εικόνα του Αγίου Γεωργίου.

– Αυτή είναι Ορθόδοξη… τι την θέλεις εσύ, ο παπικός, του είπε ο διοικητής.

– Εγώ, απαντά ο Ιταλός αξιωματικός, όταν οδηγούσα τον λόχο μου εναντίον των Ελλήνων, δεν μπορούσα με κανένα τρόπο να σπάζω τις γραμμές των. Κι αυτό συνέβαινε διότι μπροστά από τις γραμμές τους έβλεπα να τρέχει πέρα δώθε και σε όλη την γραμμή του μετώπου, ένας Καβαλάρης με άσπρο άλογο. Αυτός μας έφραζε τον δρόμο. Δεν μας άφηνε να προχωρήσουμε.
Στην οπισθοχώρηση μας όμως βρήκα σε ένα μέρος ένα ερημοκκλήσι. Μπήκα μέσα να προσευχηθώ, κι εκεί στο τέμπλο βλέπω αυτό το εικονισματάκι.
Ήταν ακριβώς όπως τον έβλεπα στο μέτωπο! Ήταν ο ίδιος, ο Άγιος, με το άσπρο άλογο που μας εμπόδιζε, και δεν μας άφηνε να προχωρήσουμε προς την Ελλάδα. Τότε την πήρα την εικόνα αυτή μαζί μου και από τότε την έχω σαν φυλαχτό επάνω μου. Σας παρακαλώ να μου την αφήσετε.
Και πράγματι, του την άφησαν.

***

Ο των αιχμαλώτων ελευθερωτής…

Συλλαμβάνεται κάτοικος του Αγίου Γεωργίου Φερών, στην κατοχή, και τον στέλνουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, στο Νταχάου της Γερμανίας. Η μάνα του πάει κάθε μέρα και ανάβει το καντήλι του Αγίου Γεωργίου στην Εκκλησία, που είναι αφιερωμένη στη Χάρη Του. Παρακαλούσε τον Άγιο σαν Ελευθερωτής των αιχμαλώτων να απελευθερώσει τον γιό της. Τον γιο της τον έζησα από κοντά λόγω της φύσεως του επαγγέλματος μου.

΄Ενα βράδυ εμφανίζεται ο Άγιος στη μάνα και της λέει. Να μου ανάβεις το καντήλι και εγώ σε αντάλλαγμα θα σου φέρω τον γιό σου στο σπίτι σου. Πράγματι μετά από δύο μήνες Γερμανοί Αξιωματικοί χτύπησαν βαθιά μεσάνυχτα την πόρτα του σπιτιού του και άφησαν τον αιχμάλωτο στο σπίτι του, στον Άγιο Γεώργιο Φερών. Τι είχε συμβεί. Ο Άγιος εμφανίσθηκε στον ύπνο, στον Διοικητή του στρατοπέδου και τον απείλησε: εάν δεν ελευθερώσεις τον τάδε κρατούμενο θα έχεις να κάνεις μαζί μου ! Ο διοικητής τρομοκρατήθηκε και με συνοδεία Αξιωματικών από Γερμανία ο κατάδικος (!!!!) έφθασε …..… στο σπίτι του ασφαλής και αβλαβής !!!! Όλοι το ξέρουν στον Άγιο Γεώργιο Φερών.

***

Ο Τάσος Ρηγόπουλος, πολεμιστής του 1940 γράφει από το μέτωπο:
«Σου γράφω από μία αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου […] είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, αυτό που είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση περίπου δεκατριών μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. Ο σκοπός φώναξε: «τις ει;». Μιλιά δεν ακούστηκε. Φώναξε ξανά θυμωμένος. Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: «η Παναγία!». Εκείνη όρμησε εμπρός σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη.
Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. […] Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Και όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπέρμαχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και απλά χάθηκε».

***

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης

Με ρώτησαν μία φορά: «Γιατί η Παναγία δεν έκανε θαύμα στην Τήνο και οι Ιταλοί τίναξαν το καράβι «Έλλη» την ημέρα της μνήμης της;». Ενώ η Παναγία έτσι έκανε μεγαλύτερο θαύμα. Το τίναγμα της «Έλλης» προκάλεσε την αγανάκτηση των Ελλήνων. Κατάλαβαν οι Έλληνες ότι οι Ιταλοί δεν σέβονται τίποτε και αγανάκτησαν, οπότε μετά τους εδίωξαν φωνάζοντας «αέρα». Αλλιώς θα έλεγαν: «Και αυτοί θρησκεύ­ουν, είναι φίλοι μας». Δεν θα καταλάβαιναν την ασέβεια των Ιταλών. Και έρχονται τώρα αυτοί με την λογική τους και λένε: «Γιατί να μην κάνη θαύμα η Παναγία;». Τί να πής;
(Με πόνο και αγάπη)

«Ευλογημένοι, στον πόλεμο του 1940 στο Μέτωπο, οι Έλληνες μάλωναν μεταξύ τους για το ποιός θα πάει μπροστά στην Πρώτη Γραμμή. Οι νέοι τότε τραβούσαν τους μεσήλικες πίσω και τους έλεγαν:
”Πηγαίνετε εσείς πίσω, γιατί έχετε Οικογένεια και παιδιά και αφήστε εμάς μπροστά”…
Εσείς λέτε πως δυσκολεύεστε και δεν θέλετε να πάτε να υπηρετήσετε ! »…

Από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος! Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν. Αν δεν υπάρχη ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτε. Και να ξέρετε, ο πιστός είναι και γενναίος.

Την Ορθοδοξία μας σαν Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και τους αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας· και την ελευθερία μας την οφείλουμε στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για μας.
Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Είναι κρίμα να χαθή ένα τέτοιο έθνος! Και βλέπουμε τώρα, όπως πριν αρχίση ένας πόλεμος στέλνουν ατομικές προσκλήσεις, έτσι και ο Θεός με ατομικές προσκλήσεις μαζεύει ανθρώπους, για να κρατηθή κάτι και να σωθή το πλάσμα Του.
Δεν θα αφήση ο Θεός, αλλά πρέπει και εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε ανθρωπίνως και για ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να κάνουμε προσευχή να βοηθήση ο Θεός.
(Όσιος Παΐσιος: Λόγοι Α’ – Ησυχαστήριον – Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σελ. 360-362).

Παλιά, όταν γινόταν ένας πόλεμος, ήταν εν αμύνη κανείς και πήγαινε να αγωνισθή, να πολεμήση, για να υπερασπιστή την Πατρίδα του, το έθνος του. Τώρα δεν πάμε να υπερασπίσουμε την Πατρίδα μας ή να αγωνισθούμε, για να μη μας κάψουν οι βάρβαροι τα σπίτια μας ή να μη μας πάρουν την αδελφή μας και μας ατιμάσουν, ούτε πάμε για ένα έθνος ή για μία ιδεολογία. Τώρα πάμε ή για τον Χριστό ή για τον διάβολο. Είναι καθαρό μέτωπο. Στην Κατοχή γινόσουν ήρωας, γιατί δεν χαιρετούσες έναν Γερμανό. Τώρα γίνεσαι ήρωας, γιατί δεν χαιρετάς τον διάβολο. Πάντως θα δούμε φοβερά γεγονότα. Θα δοθούν πνευματικές μάχες. Οι Άγιοι θα αγιασθούν περισσότερο και οι ρυπαροί θα γίνουν ρυπαρώτεροι[1]. Νιώθω μέσα μου μία παρηγοριά. Μία μπόρα είναι και ο αγώνας έχει αξία, γιατί τώρα δεν έχουμε εχθρό τον Αλή Πασά ή τον Χίτλερ ή τον Μουσουλίνι, αλλά τον διάβολο. Γι’ αυτό θα έχουμε και ουράνιο μισθό.
Ο Θεός ας αξιοποιήση το κακό σε καλό σαν Καλός Θεός.
Αμήν.
[1]. Βλ. Αποκ. 22, 11
Αγ. Παϊσίου Αγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Με Πόνο και Αγάπη»

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν

Θυμάμαι, στον στρατό το σύνολο είχε έναν κοινό σκοπό. Προσπαθούσα εγώ, αλλά η θυσία υπήρχε και στους άλλους, άσχετα αν πίστευαν ή όχι στην άλλη ζωή. «Γιατί να σκοτωθή ο άλλος; είναι οικογενειάρχης», έλεγαν, και πήγαιναν αυτοί σε μια επικίνδυνη επιχείρηση. Η θυσία που έκαναν αυτοί είχε μεγαλύτερη αξία από την θυσία που έκανε ένας πιστός. Ο πιστός πίστευε στην θεία δικαιοσύνη, στην θεία ανταπόδοση, ενώ αυτοί δεν γνώριζαν ότι δεν πάει χαμένη η θυσία που έκαναν και ότι θα έχουν να λάβουν γι’ αυτήν στην άλλη ζωή.

Στην Κατοχή, τότε με τον Δαβάκη, οι Ιταλοί είχαν κάνει συλλήψεις νέων αξιωματικών, τους έβαλαν σε ένα καράβι και τους βούλιαξαν. Ύστερα, τους πρώτους που έπιασαν, τους βασάνισαν, για να μαρτυρήσουν ποιοί έχουν όπλα. Εκεί να δήτε κοσμικοί άνθρωποι τί θυσία έκαναν! Στην Κόνιτσα, κοντά στο σπίτι μας, εκεί που έχτισαν τώρα τον Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, πρώτα ήταν τζαμί. Τους έκλειναν μέσα στο τζαμί και τους έδερναν όλη την νύχτα με βούρδουλα που είχε επάνω κολτσίδες όλο αγκάθια ή με καλώδια γδαρμένα· έβγαιναν έξω τα σύρματα, έδεναν και στην άκρη μολύβια και μ’ αυτά τους χτυπούσαν· και αυτό το ατσαλένιο σύρμα πήγαινε και έγδερνε το δέρμα. Για να μην ακούγωνται οι φωνές, τραγουδούσαν ή έβαζαν μουσική. Από ᾿δώ βγήκε το «ξύλο μετά μουσικής». Τους κρεμούσαν και ανάποδα και έβγαζαν οι καημένοι αίμα από το στόμα, αλλά δεν μιλούσαν, γιατί σκέφτονταν: «Αν μαρτυρήσουμε εμείς – ήξεραν ποιοί είχαν ντουφέκια –, ύστερα θα χτυπούν τον καθέναν, για να μαρτυρήση». Γι’ αυτό οι πρώτοι είπαν: «Ας πεθάνουμε εμείς, για να τους αποδείξουμε ότι δεν έχουν οι άλλοι ντουφέκια». Και ήταν μερικοί που για μια οκά ή για πέντε οκάδες αλεύρι έλεγαν ότι ο τάδε π.χ. έχει δύο ντουφέκια. Πεινούσε ο κόσμος και πρόδιδαν τους άλλους. Οπότε και μερικοί Ιταλοί από ένα τάγμα που ήταν νόθα παιδιά και ήταν βάρβαροι με όλα τα κόμπλεξ που είχαν, έβγαζαν το άχτι τους. Έπαιρναν τα μικρά παιδιά, τα έβαζαν τα καημένα γυμνά πάνω στην μασίνα που έκαιγε και τα πατούσαν να καούν. Τα έκαιγαν, για να μαρτυρήσουν οι γονείς που έχουν το ντουφέκι. «Δεν έχω, δεν έχω», έλεγαν οι μεγάλοι και εκείνοι έκαιγαν τα παιδάκια. Θέλω να πώ, εκείνοι προτίμησαν να πεθάνουν, αν και ήταν κοσμικοί άνθρωποι, για να μη φάνε και οι άλλοι ξύλο ή για να μην τους σκοτώσουν. Με αυτόν τον τρόπο έσωσαν πολύ κόσμο. Έτσι από μερικά παλληκάρια κρατήθηκε το Έθνος!

Όσοι πεθαίνουν παλληκαρίσια, δεν πεθαίνουν. Αν δεν υπάρχη ηρωισμός, δεν γίνεται τίποτε. Και να ξέρετε, ο πιστός είναι και γενναίος.

***

Στην εποχή μας σπανίζουν τα παλληκάρια. Οι άνθρωποι είναι νερόβραστοι. Γι᾿ αυτό, Θεός φυλάξοι, αν γίνη ένας πόλεμος, άλλοι από φόβο θα πεθάνουν, άλλοι θα μείνουν στον δρόμο από μια μικρή ταλαιπωρία, γιατί συνήθισαν στην καλοπέραση. Παλιά, τί παλληκαριά είχαν! Στην Μονή Φλαβιανών, στην Μικρά Ασία, είχαν πιάσει οι Τούρκοι έναν άνδρα και τον έσφαξαν. Μετά είπαν στην γυναίκα του: «Ή θα αρνηθής τον Χριστό ή θα σφάξουμε και τα παιδιά σου». «Τον άνδρα μου, τους λέει εκείνη, τον πήρε ο Χριστός, τα παιδιά μου τα εμπιστεύομαι στον Χριστό και εγώ τον Χριστό δεν Τον αρνούμαι». Τί παλληκαριά! Όταν δεν υπάρχη στον άνθρωπο ο Χριστός, πώς να υπάρχη αυτή η παλληκαριά; Σήμερα οι άνθρωποι χωρίς Χριστό χτίζουν την ζωή τους στα μπάζα.

Εκείνα τα χρόνια ήταν και οι μητέρες παλληκάρια και τα παιδιά παλληκάρια.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης «Πνευματική αφύπνιση», Β´ τόμο Ιερόν Ησυχαστήριον Μοναζουσών, “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος

***

Για την υπόδουλη Βόρειο Ήπειρο ο Άγιος Παϊσιος είπε:

«Τη Βόρειο Ήπειρο οι μεγάλοι τη χαντάκωσαν. Αυτοί πρέπει να κανονίσουν και τώρα το θέμα. Χρειάζεται διάκριση από εμάς για να μη γίνονται υπερβολές και δημιουργείται αναταραχή στον κόσμο». (Πρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση, «Ο Γέροντας Παΐσιος», 1995)

«Ο Γέροντας, αφού πρόσφερε και στους τελευταίους επισκέπτες που ήρθαν εκείνη την στιγμή κέρασμα, ξαναρωτά έναν απ΄αυτούς:
Γέροντας: Θα την πάρουμε την Πόλη; Τι, λες;
Χρήστος: Εγώ θα πάω για την Βόρειο Ήπειρο.
Γέροντας: Την Πόλη να πάρουμε, την Βόρειο Ήπειρο και επτά άτομα την παίρνουμε!
Χρήστος: Επτά και εγώ οκτώ!
Γέροντας: Πάρτηνα! Και εγώ θα μεταφέρω τα λείψανα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού , τα οποία είναι και βαριά! Τι να πούμε , βρε παιδιά, όλα τα λένε και τα γράφουν τα βιβλία μας (της Εκκλησίας), αλλά ποιος τα διαβάζει; Ο κόσμος χαμπάρι δεν παίρνει . Κοιμάται με τα τσαρούχια!
Δημήτριος: Αυτά, Γέροντα , είναι σημεία των καιρών;
Γέροντας: Σημεία, σημεία των καιρών, δεν βλέπετε… Πρέπει να΄ναι βόϊδι – να με συγχωρείτε – κανείς, για να μην καταλαβαίνει με όλα αυτά που γίνονται… Πολλοί από τους άγιους πατέρες θα ευχόντουσαν να ζήσουν στην εποχή μας, γιατί είναι εποχή ομολογίας. Οι καιροί είναι δύσκολοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Κοιμόμαστε με τα τσαρούχια. Θα ρωτάνε σε λίγο για τους χριστιανούς, όπως παλαιότερα ρωτούσαν για τα πολιτικά φρονήματα .
Νικόλαος: Θα μας κάνουν φάκελο, Γέροντα;
Γέροντας: Α, μπράβο! Φακέλους.
Δημήτριος: Γέροντα, η Ελλάδα θα πάθει κακό;
Γέροντας: Πολλές μπόρες πέρασε η Ελλάδα, αδικήθηκε πολύ. Αλλά όμως μπόρες θα΄ναι! Η Ελλάδα δεν θα πάθει τίποτε, γιατί την αγαπάει ο Θεός.» (Ιερομόναχου Χριστόδουλου, «Σκεύος Εκλογής», Σελ. 219)

«Μή φοβάστε. Εσάς θα σας ελευθερώσουν κάτι παλαβοί· από μέσα και από έξω. Παλαβοί με την καλή έννοια, δηλαδή παλικάρια. Αυτοί δε θα καταλαβαίνουν από πολιτικές, και θα μπούν μέσα να βοηθήσουν. Οι πολιτικοί θα το χαρούν κι αυτοί κατά βάθος, αλλά αυτοί δεσμεύονται και δεν μπορούν να ενεργήσουν. Οι άλλοι θα το δεχτούν. Έ! αφού έγινε τώρα, έγινε, θα πούν. Μη φοβάστε. Λειτουργούν και οι πνευματικοί νόμοι. Πόνος είναι αυτός. Μιά οικογένεια είμαστε και μας χώρισαν. Σαν να λένε, αυτά τα παιδιά να πάνε χώρια από τους υπόλοιπους. Πονάει αυτό! Τόσες φορές την ελευθερώσαμε τη Βόρεια Ήπειρο, τόσα αίματα, τόσα κρυοπαγήματα! Δε θα πάν χαμένα όλα αυτά». (Αθανάσιου Ρακοβαλή, «Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε», έκδοση 18η, σελ. 76)

Την σωτηρία του Έθνους ο Γέροντας την περίμενε από τον Θεό. Έλεγε: «Αν ο Θεός άφηνε την τύχη του Έθνους στους πολιτικούς θα καταστρεφόμασταν. Αλλά αφήνει λίγο τα πράγματα, για να φανούν οι διαθέσεις του καθενός».

Για τούς πολιτικούς που έκαναν κακό στο Έθνος έλεγε: «Με αναπαυμένη συνείδηση παρακαλώ τον Θεό να τους δίνη μετάνοια και να τους παίρνη, για μην κάνουν μεγαλύτερο κακό, και να αναστήση Μακκαβαίους».

“Όλοι οι μεγάλοι έχουν τα δικά τους σχέδια. Θέλουν δε θέλουν όμως, προωθούν το σχέδιο του Θεου”.
Όσο μπορείτε, να κρατάτε σφιχτά από το φόρεμα την Μεγάλη μας Αρχόντισσα Παναγία, για να σας βοηθάη.
Εύχομαι η Παναγία, που είναι η Φιλόστοργος Μητέρα όλου του κόσμου, να προστατεύη όλες σας και όλον τον κόσμο…

Είμαι η Παναγία εμφανίσθηκα να σου είπω τρεις λόγους, τούτου του πολέμου Θελήματί μου η Ελλάς θα εξέλθη νικηφόρως, Να μάθη ο κόσμος, ότι υπάρχει και προΐσταται ο Θεός, ότι Ο δίκαιος πάντοτε υπερισχύει της βίας γι’ αυτό υπό την προστασία Μου ο Ελληνικός Στρατός θα νικήση!
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/27/%ce%b5%ce%af%ce%bc%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%af%ce%b1-%ce%b5%ce%bc%cf%86%ce%b1%ce%bd%ce%af%cf%83%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b1-%ce%bd%ce%b1-%cf%83%ce%bf%cf%85-%ce%b5%ce%af%cf%80/

Ελληνίδα Μάνα, ηρωΐδα του Σαράντα, φάνηκες αντάξια της βαρειάς κληρονομιάς σου. Εσύ, δίδαξες τους λαούς της γης να εμπνέονται, να φρονηματίζονται, και να αγωνίζονται για την Πατρίδα και την Ελευθερία.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/10/27/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B1-%CE%B7%CF%81%CF%89%CE%90%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%86%CE%AC%CE%BD%CE%B7/

Ένας τσολιάς με καρδιά Λεωνίδα. Ανδρείους μπορεί να βγάλει κάθε πατρίδα. Αγίους όμως μόνον αυτές που καταυγάζονται από το φως της Ορθοδοξίας, από το φώς του Χριστού και η Ελλάδα ανήκει -θέλουν δεν θέλουν οι εκκλησιομάχοι- σ’αυτήν την εκλεκτή μερίδα!. 
https://iconandlight.wordpress.com/2021/10/28/%ce%ad%ce%bd%ce%b1%cf%82-%cf%84%cf%83%ce%bf%ce%bb%ce%b9%ce%ac%cf%82-%ce%bc%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%cf%81%ce%b4%ce%b9%ce%ac-%ce%bb%ce%b5%cf%89%ce%bd%ce%af%ce%b4%ce%b1-%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%80/

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Σκέπης σου Παρθένε ἀνυμνοῦμεν τὰς χάριτας, ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς· σὲ γὰρ σκέπην καὶ προστάτιν καὶ βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντές σοι· δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου προμηθείᾳ Ἄχραντε.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου
Ἦχος δ’

Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

᾿Απολυτίκιον Οσίου Θεοφίλου τοῦ Ρώσσου, τοῦ διὰ Χριστὸν σαλοῦ
῏Ηχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὴν μωρίαν ἐμφρόνως ἐνδυθεὶς ὡς ἱμάτιον, ᾔσχυνας τὸν πλάνης πατέρα, χριστοφόρε Θεόφιλε· σοφίαν γὰρ Θεοῦ ἐπιποθῶν, ἠυλόγησας τιμῶν τῶν κοσμικῶν, ὡς οὐδὲν δὲ προβαλλόμενος σεαυτόν, ἐπέτυχες τῆς κλήσεως· δόξα τῷ σὲ φυλάξαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ ἐνισχύσαντι, δόξα τῷ χορηγήσαντι ἡμῖν, πέλεκυν κατ᾿ ἐπάρσεως.

iconandlight.wordpress.com