Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης
279. Βλέπεις πολύ καθαρά, ότι είναι άκρως δύσκολο, ή μάλλον αδύνατο, χωρίς τη χάρι του Θεού και τη θερμή προσευχή σου και προσπάθεια, να αλλάξης στο καλύτερο.
Μέσα σου, αλωνίζουν ένα σωρό πάθη, όλες οι αποχρώσεις και οι όψεις της αμαρτίας. Μένεις σ’ αυτές ακόμη, δέσμιος τους, ενώ ο μακρόθυμος Κύριος σε ανέχεται, προσδοκώντας τη μετάνοια και την επιστροφή σου.
Σε περιβάλλει πάντοτε, παρ’ όλα αυτά, με το απέραντο έλεος του.
Να είσαι λοιπόν επιεικής, υπομονετικός και γεμάτος αγάπη προς εκείνους που ζουν γύρω σου και που επίσης κατέχονται από διάφορα πάθη.
Ας νικάς κάθε τι το κακό με το αγαθό. Και, πριν απ’ όλα, ας παρακαλείς τον Θεό γι’ αυτούς, να τους διορθώση, να γυρίση τις καρδιές τους προς τον Εαυτό του, την πηγή της αγιότητος.
Μη βοηθείς τον Αρχέκακο να επεκτείνη τη βασιλεία του. Δόξαζε το όνομα
του Ουρανίου Πατρός σου με τις πράξεις σου. Εργάσου και συ για την
εξάπλωσι της βασιλείας του
πάνω στη γη. «Θεού συνεργοί εσμεν» (Α’ Κορ. γ’ 9).
Επιδίωκε με ζήλο να γίνεται το θέλημά του στη γη, όπως και στους ουρανούς.
Έχε μέσα σου τη χαρά του καλού παιδιού όταν κάνη το θέλημα του αγαπημένου του πατέρα.
280. Τι ευχαρίστησι και τι αγαλλίασι νοιώθεις όταν ξαναβρίσκης ένα πολύτιμο για σένα αντικείμενο, που το είχες χάσει! Η χαρά σου, τότε, δεν λέγεται.
Σκέψου λοιπόν πόσο ευχάριστο είναι για τον Ουράνιο Πατέρα μας να ξαναϊδή την όψι του χαμένου του παιδιού, του αμαρτωλού που γύρισε. Την όψι του απολωλότος προβάτου, που ξαναβρίσκεται μέσα στη μάνδρα.
Την όψι της χαμένης δραχμής, της εικόνος του Θεού: του ανθρώπου.
Η χαρά του Ουρανίου Πατρός για τον άσωτο υιό που επέστρεψε είναι τόσο μεγάλη, ώστε γίνεται και χαρά όλων των ουρανών. «Λέγω υμίν ότι ούτω χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. ιε’ 7).
Απολωλότες αδελφοί μου! Γυρίστε πίσω, από τα μονοπάτια της απώλειας, στον Ουράνιο Πατέρα μας. «Μετανοείτε· ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. γ’ 2).
281. Ο καθένας πρέπει να θυμάται τη μοναδικότητα της ψυχής, που είναι πνοή του Θεού. Ο Θεός είναι μοναδικός και η ψυχή είναι μοναδική. Και, καθώς είναι μοναδική, δεν μπορεί να έχη δύο αντίθετα αντικείμενα αγάπης.
Δεν μπορεί να αγαπά συγχρόνως τον Θεό και κάθε τι το γήινο, τον άνθρωπο και κάθε τι το υλικό, που αρέσει στον σαρκικό άνθρωπο. Για να αγαπάμε τον Θεό με όλη μας την καρδιά, πρέπει να θεωρούμε όλα τα γήινα σαν μηδαμινής αξίας και τίποτε απ’ αυτά να μη μας παρασύρη.
Για να αγαπάμε τον πλησίον σαν τον εαυτό μας, πρέπει να περιφρονούμε το χρήμα, να μη μας θαμπώνουν οι υλικές χαρές του κόσμου τούτου.
Πρέπει, ιδιαίτερα, να διατηρούμε την ψυχική μας ακεραιότητα κατά τη διάρκεια της λατρείας στον ναό και στο σπίτι μας, κατά τη διάρκεια αναγνώσεως του Λόγου του Θεού και των συγγραφών των Αγίων Πατέρων και, γενικότερα, κατά τη διάρκεια κάθε σπουδαίας ασχολίας μας. «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν» (Ματθ. στ’ 24 ).
282. Ο χριστιανός οφείλει να αγαπά τον Θεό και τον πλησίον του, την εικόνα του Θεού, τόσο θερμά και βαθειά, ώστε να λέγη πάντοτε: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις η στενοχώρια η διωγμός η λιμός η γυμνότης η κίνδυνος η μάχαιρα;» (Ρωμ. η’ 35 ).
Ό,τι και να παρουσιασθή τέτοιο, δεν είναι παρά ένα φάσμα, ένα όνειρο
για μένα, αν αγαπώ. Καταγράφω τα σφάλματα του αδελφού μου στη διαφθορά
της φύσεως,
στην επήρεια των πονηρών πνευμάτων, στην ανεπαρκή η κακή
ανατροφή, στις δυσμενείς συνθήκες της ζωής, στις ιδιοσυγκρασίες γονέων η
κηδεμόνων.
Βλέποντας τη δική μου αμαρτωλότητα, μισώ τον εαυτό μου. Αλλά τον πλησίον μου τον αγαπώ σαν τον εαυτό μου.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης, η «Εν Χριστώ ζωή μου, Ιεροί λογισμοί μιας οσίας ψυχής», των εκδόσεων Αστήρ. Μετάφραση Βασίλειος Μουστάκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου