Συναξάριον.
Τῇ Κʹ (20ῃ) τοῦ μηνὸς Σεπτεμβρίου τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Εὐσταθίου τοῦ Πλακίδα καὶ Θεοπίστης, συμβίου αὐτοῦ, καὶ τῶν δύο υἱῶν αὐτῶν, Ἀγαπίου καὶ Θεοπίστου, ἐν ἔτει ἑκατοστῷ δεκάτῳ καὶ ὀγδόῳ (118) ἐν χαλκίνῳ βοῒ πεπυρωμένῳ ἐγκλεισθέντων καὶ τελειωθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν καὶ Ὁμολογητῶν Ὑπατίου Ἐπισκόπου καὶ Ἀνδρέου Πρεσβυτέρου, ἐν ἔτει ἑπτακοσιοστῷ εἰκοστῷ καὶ ἕκτῳ (726) ὑπέρ τῶν ἱερῶν εἰκόνων δεινῶς βασανισθέντων καὶ κατασφαγέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Ἀρτεμιδώρου καὶ Θαλοῦ, ξίφει τελειωθέντων.
Καὶ μνήμη τοῦ ἐν Ὁμολογηταῖς μεγίστου Ἰωάννου τοῦ Αἰγυπτίου, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ τεσσαράκοντα Μαρτύρων ἐν Φαινῷ Παλαιστίνης, ἐν ἔτει τριακοσιοστῷ καὶ ἐννάτῳ (309), ξίφει τελειωθέντων.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας παρθενομάρτυρος Κανδίδας ἐν Καρχηδόνι Τυνησίας (300)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μελετίου, Ἐπισκόπου Κύπρου. (10ος αἰ.)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Κυρ‐Ἰωάννου τοῦ Ξένου, τὸ ἐπίκλην Τζιοβαέρης, ἐκ Σίββα τῆς Μεσαορίας τῆς Κρήτης καταγομένου καὶ ἐν τῇ Ἐπαρχίᾳ Κισσάμου εἰρηνικῶς τελειωθέντος, περὶ τὸ ἔτος χίλια καὶ τεσσαράκοντα (1040).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου τοῦ Καταφλώρου, ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης. (1197)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν ἐνδόξων τοῦ Χριστοῦ Μαρτύρων Μιχαήλ, Ἡγεμόνος Τσερνιγκὼφ τοῦ Κιέβου, καὶ Θεοδώρου τοῦ Βογιάρου αὐτοῦ, ἐν ἔτει χιλιοστῷ διακοσιοστῷ τεσσαρακοστῷ καὶ ἕκτῳ (1246) ὑπὸ τῶν ἀπηνῶν Τατάρων ἀναιρεθέντων. Τὰ δὲ τίμια λείψανα αὐτῶν διασῴζονται ἐν τῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων ἐν Μόσχᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ εὐλαβεστάτου Πρίγκηπος τοῦ Μπριάνσκ Ὀλέγκ, τοῦ συστησαμένου τὴν Μονὴν τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου καὶ ἐν αὐτῇ μονάσαντος καὶ κοιμηθέντος, ἐν ἔτει χιλιοστῷ διακοσιοστῷ καὶ ὀγδοηκοστῷ (1280).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Νέου Ἱερομάρτυρος Ἀνατολίου, Ἀρχιεπισκόπου Ἰρκούτσκ, τοῦ Καμένσκυ, ἐν ἔτει χιλιοστῷ ἐνεακοσιοστῷ εἰκοστῷ καὶ πέμπτῳ (1925) τελειωθέντος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Ὁ ἅγιος Νέος ὁσιομάρτυς Ἱλαρίων ὁ Ἁγιαννανίτης, ὁ Κρής, ἐν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας κατὰ τὸ ἔτος χιλιοστῷ ὀκτακοσιοστῷ καὶ τετάρτῳ (͵αωδʹ-1804), ξίφει τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Δανιὴλ Κατουνακιώτης, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται, (1929) [7ῃ Σεπτεμβρίου π.η.]
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων καί Ὁμολογητῶν· Εὐγενίου (Ζερνόφ) Ἀρχιεπισκόπου Νίζνι Νόβγκοροντ (Γκόρκυ)· τῶν Ἡγουμένων Λέοντος (Γεγκόροφ) τῆς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Νιέφσκυ, Νικολάου (Ashchepev) τῆς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Selinginsk, Εὐγενίου (Vyzhva) τοῦ Ζιτομίρ, Παχωμίου (Ἰόνοφ) ἱερομονάχου τῆς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Σκάνοφ Πένζας· τῶν ἱερέων Στεφάνου (Kreidich) τοῦ Robchik, Μπριάνσκ, Γρηγορίου Ἀβερίν τοῦ Ἰβάνοβου, Βασιλείου Σουνγκούροφ, μαρτυρησάντων ἐν ἔτει 1937
Στίχοι
Εὐστάθιον βοῦς παγγενῆ χαλκοῦς φλέγει,
Καὶ παγγενῆ σὺ τοῦ Θεοῦ σῴζεις Λόγε.
Εἰκάδι Εὐστάθιος γενεῇ ἅμα ἐν βοῒ καύθη.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Να ένα παράδειγμα συγκλονιστικής κακοτυχίας, στην εμφάνιση της οποίας ένας ολιγόψυχος άνθρωπος θα μπορούσε να οδηγηθεί στην αυτοκτονία, ενώ ένας άγιος άνθρωπος του Θεού στην ίδια συγκυρία αναδεικνύεται ήρωας,
Ο άγιος Ευστάθιος βρέθηκε σε μια τραγική συγκυρία γεγονότων: είχε αφήσει τον ένα γιό του στην όχθη ενός ποταμού, ενώ μετέφερε τον άλλο γιό του στην απέναντι όχθη και επέστρεφε για να πάρει τον πρώτο. Στα μισά της διαδρομής βλέπει απέναντι ένα λιοντάρι να έχει αρπάξει το αγόρι του και να το μεταφέρει μακριά. Κοιτάζει μετά στην απέναντι όχθη και βλέπει ένα λύκο να αρπάζει τον δεύτερο γιό του και να απομακρύνεται τρέχοντας. Σε μια τέτοια τραγική συγκυρία, άλλος άνθρωπος θα λιγοψυχούσε και θα αφηνόταν να πνιγεί οπό νερό για να δώσει τέλος στην τραγωδία της ζωής του. Ο Ευστάθιος δεν έδωσε τέλος στη ζωή του, αλλά απεναντίας έζησε με ελπίδα στον Θεό ως χειρώνακτας εργάτης δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Ο υπομονετικός αυτός άνθρωπος έζησε για να δει ξανά την οικογένειά του. Ο Θεός τον αντάμειψε για την πίστη και την υπομονή του!
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος», εκδ. Άθως – Σεπτἐμβριος
***
Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής
Κάποιος, αγανακτισμένος από τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, του είπε:
– Δεν αντέχω άλλο, τί να κάνω;
– Για όλα πρέπει να κάνεις υπομονή.
– Εσείς αντέχετε, π.Γαβριήλ, τόση αδικία;
– Εγώ πάντα κάνω υπομονή, και πρόσθεσε γελώντας:
– Και τώρα υπομένω. Για όλα λέω τόσα ”Σε ευχαριστώ, Κύριε”, όσες είναι οι πέτρες της θάλασσας και τα αστέρια του Ουρανού.
–Ο Θεός ετοιμάζει για τον άνθρωπο τέτοιες δοκιμασίες που δεν θα τις αντέχει, αλλά θα του επιτρέπει να πέφτει και πάλι να σηκώνεται. Εσύ θα πέσεις, αλλά μετά θα νικήσει ο Θεός μέσα σου.
Ο π. Γαβριήλ συχνά παρακαλούσε τον Θεό να τον προστατεύει από τον πειρασμό, όπως αναφέρεται και στην Κυριακή προσευχή, «μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν», αλλά ταυτόχρονα ζητούσε από τον Κύριο να τον δυναμώνει στις δοκιμασίες για να τελειοποιείται η πίστη του. Με αυτόν τον τρόπο οι άγιοι αισθάνονται ότι ο Θεός δεν τους εγκαταλείπει. Ο ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά: «Αν δεν πέσεις, πώς θα σηκωθείς; Κι αν δεν ταπεινωθείς, πώς θα υψωθείς;».
«…Θέλω να θυμάστε καλά πως ό,τι και να συμβεί στη ζωή σας, να μη χάσετε ποτέ την ελπίδα σας στον Κύριο».
***
Άγιος Γέροντας Ιάκωβος της Ευβοίας
Κάποιος παρακαλούσε συνέχεια τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο της Ευβοίας, πέρασε καιρός και του λέει έντονα: Βρε Γέροντα δεν βλέπεις!!!!! Δεν βλέπεις τα προβλήματα !!!! Γιατί δεν κάνεις κάτι!!!!!
Βλέπει λοιπόν στον ύπνο του τον Γέροντα…, έλαμπε… και του λέει: Το μυστικό είναι η Υπομονή και η Προσευχή!!!! Όλα θα λυθούν!!
Ο Γέροντας Ιάκωβος της Ευβοίας έλεγε: «Πάντοτε λέω δόξα σοι ο Θεός. Πάντοτε με την υπομονή μου, με την πίστη μου στον Θεό, ”είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον”! Εκείνος ξέρει τι θα περάσω…Όταν γίναν οι διωγμοί (ήμουν) 1,5 χρονών, οι διωγμοί της Μικράς Ασίας, (πήγαμε) από τόπο σε τόπο κακομοιριασμένοι άνθρωποι… τι θα υπέφερα από αρρώστιες… εκείνος όμως βοηθάει… έχω πολλές παθήσεις αλλά δεν τα λογαριάζω τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν. Δεν τα υπολογίζω καθόλου… Δεν πρέπει παιδιά μου να έχει κανείς αμφιβολίες ούτε δυσπιστίες. Να έχετε πίστη Θεού ως κόκκον σινάπεως και ότι ζητήσετε ο Θεός θα σας το δώσει. Πάντα η προσευχή στηρίζει. Να μη φοβόμαστε. Ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών. Πίστη και προσευχή, τέκνον μου, πίστη και προσευχή! ».
«Βλέπετε, σήμερα αρρώστιες πολλές, κακά πολλά στον κόσμο… όλα εξ αμαρτιών των ανθρώπων είναι».
***
Οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης
Όταν η κυρία Αθηνά Σιδέρη γνώρισε τον Γέροντα Εφραίμ στην Αριζόνα, της μίλησε για την πολλή μεγάλη αγιότητα του Γέροντά της Αγίου Πορφυρίου και της έδωσε παραγγελία να καυτηριάζει ονομαστικά τις ανώμαλες πράξεις που κυριαρχούν σήμερα, γιατί είναι η βασική αιτία των φοβερών καταστάσεων που έρχονται. Αυτό, όμως, είχε σαν αποτέλεσμα να δεχθεί μεγάλα πυρά και φοβερές ύβρεις από πλευρά του κλήρου κυρίως… Τα ονομάζουν αυτά «εκδήλωση αγάπης» και λένε πως δεν αφορά την Εκκλησία!!! Όμως, θυμήθηκε, μας είπε η κυρία Αθηνά, μια ρήση του Αγίου Πορφυρίου, που της έδινε δύναμη και την έκανε να προχωρεί με θάρρος. Της είχε πει: «θα έρθει εποχή που ένα εκκλησιαστικό κομμάτι θα αγκαλιάσει το παρά φύσιν! Τότε να αντισταθείτε. Όταν η Εκκλησία συμβιβάζεται με παρά φύσιν καταστάσεις, χάνει τον προορισμό της! Δεν λειτουργεί σαν Εκκλησία του Χριστού!
Γι’ αυτό, κάποιοι θα το λένε. Όχι η Εκκλησία. Αργότερα θα συγκληθεί μια Μεγάλη Σύνοδος μετά τον πόλεμο και θα δοξάσει την Ορθοδοξία. Αυτή θα τερματίσει και την παραφυσική αγαπολογία».
Πηγε και στην Γερόντισσα Γαλακτία, μόλις την είδε η Γερόντισσα, την αγκάλιασε και την καταφιλούσε. Έπειτα, η γιαγιά της κρατούσε το χέρι και της φανέρωσε πολλά… Κάποια στιγμή, της είπε: «Μη δίνεις σημασία, που σου λένε κακά λόγια, επειδή λες τα βρώμικα που σου ‘πε ο Μεγάλος Πατέρας της Αμέρικα (Γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης).
Να τα λες παιδί μου με το όνομά ντος, ετσα που σου τα ‘πε να γλυτώσουνε μερκοί (μερικοί. Εννοούσε τα παρά φύση αμαρτήματα). Ετούτανα θα φέρουν εδα (τώρα) τση φωτιές σε όλο τον κόσμο από τις μεγάλες μπαλωθιές (υπερόπλα-πυρηνικά)». Η κυρία Αθηνά εξήγησε ότι ο Άγιος Πορφύριος της είχε τονίσει, να επιδιώξει να πάρει την ευχή του Γέροντα Εφραίμ του Φιλοθεΐτη που ήταν στην Αμερική. Τον χαρακτήριζε πολύ μεγάλο, πολύ μεγαλύτερο από όλους και έλεγε ότι θα χτυπηθεί με λύσσα από το σατανά. Ειδικά από τους διεφθαρμένους ρασοφόρους…
***
Μετάνοια για να έλθει η Χάρη Του και να δούμε τα χάλια μας πιο πολύ. Να κλάψουμε και να αλλάξουμε. Να ξεπλυθούμε. Να εξομολογηθούμε. Να καθαρίσουμε. Η μετάνοια μασε πάει στον παράδεισο.
Δίνει παιδί μου πόνο ο Θεός για τρεις λόγους:
1) Για να κάνει το καλό άριστο. Το αμπέλι όταν κλαδεύεται, πονεί και δακρύζει στο σημείο που το κουτσουρίζουν. Στάζει νερό από το μέρος που το πληγώσανε. Ύστερα μεγαλώνει,μεγαλώνει , γίνεται ένα καμάρι και γεμίζει σταφύλια! Το ίδιο κι εμείς. Μασε κλαδεύει ο Θεός. Αποβάλλομε με τον πόνο τις κακές συνήθειες,αλλάζομε ψυχικά, μεγαλώνουμε πνευματικά και γεμίζουμε με ωραίους καρπούς.
2) Δίνει πόνο ακόμη ο Θεός όταν θέλει να απαλλάξει μια ψυχή από μικρά πράγματα και να την τελειώσει ( τελειοποιήσει). Όταν εξομολογούμαστε γιατρεύονται οι πληγές μας. Μένουν όμως κάποια μικρά που δεν τα σπουδαιολογήσαμε. Έρχεται ένας δυνατός πόνος και ολοκληρώνει το έργο…
3) Ένας πόνος γιατρεύει μεγάλες αμαρτίες. Όπως τη σκουριά την γεννά το σίδερο και μετά η σκουριά τρώει το σίδερο. Όπως το σαράκι το γεννά το ξύλο και ύστερα τρώει ο σκούληκας το ξύλο. Έτσι και οι οδύνες… έρχονται από ηδονές και μετά οι οδύνες σβήνουν τις ηδονές… Αρκεί να υπάρχει πίστη, μετάνοια, υπομονή…
Τώρα έχουμε ηδονές χειρότερες από την εποχή του Νώε και από την εποχή του Δικαίου Λωτ στα Σόδομα και στα Γόμμορα… Επάθανε οι άνθρωποι αποχονδρίαση ( συνειδησιακή αγκύλωση) και δεν το νοιώθουνε. Όλα τα θεωρούνε φυσικά… Μαγαριζουνε όλοι, και τα ζευγάρια ακόμη… Αηδία, αηδία, αηδία! Ούτε ζώα… τα ζώα είναι αδιάντροπα αλλά στα φυσικά τους, παρά φύση τα ζώα δε ξέρουνε… Συγγνώμη παιδί μου που τα γράφω αυτά… θα αναρωτηθείς που τα ξέρω εγώ γριά γυναίκα; Πληροφορεί με πόνο ο Θεός και έρχουνται και καυχιούνται οι δαίμονες… Ο Ουράνιος καλός Πατέρας βάνει το διαλυμένο από την αμαρτία υλικό της ανθρωπιάς, το βάνει ο δημιουργός μέσα μας στα καλούπια του πόνου για να το ξανασάσει… για να το κάνει και πάλι ανθρώπινο… Γι’ αυτό θα έρθουν δεινά στην ανθρωπότητα, γι’ αυτό υποφέρουμε πολύ σήμερα οι άνθρωποι… περιμένει την μετάνοια μας…”
Από το νέο βιβλίο «Η οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης», των εκδόσεων «Θεομόρφου» της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου
-«Γιατί, Γέροντα, ανέβηκε η Γαλάτεια τόσο ψηλά;» ρώτησα κάποτε τον Μεγάλο Αναστάσιο (τον Κουδουμιανό).
-«Γιατί παιδί μου απάντησε εκείνος- έσκαψε βαθειά το χωράφι της καρδιάς της με το Ξύλο του Σταυρού μια ολόκληρη ζωή. Και ο ησυχαστικός σπόρος βρήκε γόνιμο έδαφος και ευδοκίμησε πολύ, άπλωσε ρίζες καί ανυψώθηκε ταχέως μέχρι τις σφαίρες της Αναστάσεως».
Αρχιμ. Αντώνιος Φραγκάκης, Ιεροκήρυκας Ιεράς Μητροπόλεως Γορτύνης καί Αρκαδίας : Επικήδειος Γερόντισσας Γαλακτίας Μοναχής
Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο εἶναι Φῶς! Ἦρθε στον κόσμο καὶ δὲν ἔφυγε. Κινεῖται μὲ μεγάλο κρότο, ἀλλὰ δὲν τὸ ἀκούει κανείς! Περνάει ἀπ’ ὅλους συνεχώς, ἀλλὰ σκηνώνει ὅπου ὑπάρχει μετάνοια. Τὰ θεϊκὰ εὐωδιάζουν. Φέρνουν γαλήνη, ηρεμία καὶ παράδεισο στὴν ψυχὴ καὶ ἔλεγχο
γιὰ τὰ χάλια μας.
***
Να βοηθούμε τον κόσμο στην μετάνοια
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
– Γέροντα, τί μπορεί να βοηθήση σήμερα περισσότερο τον κόσμο;
– Σήμερα, αν διδασκόταν η μετάνοια στον κόσμο, μόνον αυτή θα μπορούσε να βοηθήση. Να διαβάζουμε, όσο μπορούμε, βίους Αγίων που τονίζουν την μετάνοια, για να βοηθηθούμε. Το να ζητούμε μετάνοια από τον Θεό σημαίνει ότι ζητούμε φωτισμό. Όταν ζητούμε μετάνοια και μετανοήσουμε περισσότερο, φυσικά θα ταπεινωθούμε περισσότερο και υποχρεωτικά τότε θα έρθη περισσότερο η θεία Χάρις, ο θείος φωτισμός. Όταν βρίσκεται ο άνθρωπος εν μετανοία, διατηρεί την Χάρη του Θεού….
– Όσοι έχουν καλή διάθεση βοηθιούνται από τις δοκιμασίες· όσοι δεν έχουν, τα βάζουν με τον Θεό, βρίζουν κ.λπ. Το κακό είναι ότι δεν λένε «ήμαρτον», αλλά βασανίζονται. Μεγάλη εξουσία έχει ο διάβολος στον κόσμο. Του δώσαμε πολλά δικαιώματα. Πώς έγινε ο σημερινός άνθρωπος! Το κακό είναι ότι εμποδίζει την θεία επέμβαση, γιατί δεν έχει μετάνοια. Αν υπήρχε μετάνοια, τα πράγματα θα είχαν τακτοποιηθή. Μπόρες, μπόρες θα περνούμε! Ο Θεός να βάλη το χέρι Του! Να ζητούμε μετάνοια για όλον τον κόσμο και για όσους εν ψυχρώ κάνουν κακό στην Εκκλησία και δεν έχουν σκοπό να διορθωθούν, να τους δίνη ο Θεός μετάνοια και έπειτα να τους παίρνη.
Να βοηθούμε, όσο μπορούμε, τον κόσμο στην μετάνοια, για να δεχθούμε τις ευλογίες του Θεού. Μετάνοια και εξομολόγηση, αυτό χρειάζεται σήμερα. Εγώ συνέχεια συνιστώ μετάνοια και εξομολόγηση, για να χάση τα δικαιώματα ο διάβολος, να κοπούν οι εξωτερικές δαιμονικές επιδράσεις. Θέλουν τράνταγμα οι άνθρωποι, να καταλάβουν, να μετανοήσουν. Π.χ. κάποιος εξομολογείται ότι έκανε μοιχεία. Του δίνει ο Πνευματικός άφεση, του δίνει και έναν κανόνα και δεν προχωράει περισσότερο. Πρέπει ο Πνευματικός να τον βοηθήση να καταλάβη ότι το κακό δεν ήταν μόνον η μοιχεία· ότι με αυτό που έκανε, έκανε εγκλήματα, διέλυσε δύο οικογένειες. Αλλά μερικοί Πνευματικοί ούτε καν ερευνούν παραπέρα ούτε προβληματίζουν τους ανθρώπους… Βλέπεις, υπάρχουν άλλοι που εκκλησιάζονται, εξομολογούνται, κοινωνούν, τα κάνουν όλα, και όμως ο Θεός δεν βρίσκει τόπο να κατοικήση μέσα τους, γιατί δεν υπάρχει ταπείνωση, καλωσύνη, μετάνοια πραγματική. Δεν αρκεί μόνον η εξομολόγηση στον Πνευματικό, για να τακτοποιηθή κανείς· χρειάζεται και μετάνοια. Και κάθε προσευχή που κάνει κανείς πρέπει να αρχίζη με εξομολόγηση στον Θεό.
Είδατε οι Ισραηλίτες με τί απλότητα προσευχήθηκαν; «Εξεγέρθητι, ινατί υπνοίς, Κύριε;»1, είπαν. Δηλαδή, «ξύπνα, Κύριε, γιατί κοιμάσαι;». Και ύστερα ο Κύριος «εξηγέρθη ως δυνατός, κεκραιπαληκώς εξ οίνου και επάταξε…»2. Με τί απλότητα και τί ταπείνωση, αλλά και με τί παρρησία είπαν: «Τί θα πούμε τώρα, Κύριε, στα έθνη; Μας έσωσες από την Ερυθρά Θάλασσα και τώρα να πεθάνουμε στην έρημο ή να μας σφάξουν οι αλλόφυλοι; Να μη γίνουμε ρεζίλι»3. Μήν πούμε και εμείς καμμιά κουβέντα, «γιατί κοιμάσαι, Θεέ, και δεν βλέπεις;», γιατί θα μας δώση σκαμπίλι εμάς. Είναι αναίδεια. Εκείνοι με ταπείνωση και απλότητα το είπαν. Δεν έδιναν ευθύνες στον Θεό, να πούν «γιατί τα έκανες έτσι;», αλλά έλεγαν «εμάς μας χρειάζονταν πολύ μεγαλύτερα κακά, αλλά τώρα τί θα πούμε στα έθνη;». Και είδατε; Ένα και ένα έκαμψαν τον Θεό. Καταλάβατε; Υπήρχε αναγνώριση του σφάλματος, μετάνοια, και επενέβη ο Θεός και «επάταξε…». Αν βρεθούμε και εμείς σε δυσκολία και δεν την αντιμετωπίσουμε πνευματικά, τότε θα πούν οι κοσμικοί για μάς: «Που είναι η προσευχή σας; Λέτε ότι προσεύχεσθε, αλλά τί κάνετε;». Γινόμαστε ρεζίλι.
1 Ψαλμ. 43, 24.
2 Βλ. Ψαλμ. 77, 65-66.
3 Βλ. Έξ. 32, 12· Δευτ. 9, 28 και Ψαλμ. 78, 10.
Από το βιβλίο του Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Πνευματική αφύπνιση, Λόγοι Β’, σελ. 350, Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” ,Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
***
Η υπομονή αγιάζει”
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Τον Μάιο του 1988 επισκέφτηκε τον Γέροντα Παΐσιο ένας φίλος μου αρχιμανδρίτης. Ανάμεσα στα άλλα σοφά που του είπε ο γέροντας τόνισε ιδιαίτερα την ανάγκη της υπομονής θυμίζοντας τα λόγια του Χριστού: «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» Όταν ο αρχιμανδρίτης τον ρώτησε: «Γιατί πάτερ δεν πάτε σε γιατρό, για να ανακουφιστείτε από τους πόνους;», ο Γέροντας απάντησε: «Πάτερ, ιερεύς εσείς με ρωτάτε γιατί δεν πάω στους γιατρούς; Ότι κερδίζουμε με τις προσευχές, με τις νηστείες, με τον αγώνα που νομίζουμε ότι κάνουμε, τα ξοδεύουμε. Για αυτό πρέπει να κάνουμε αποταμίευση, υπομένοντας τις θλίψεις πού επιτρέπει ο Θεός».
Μετά του διηγήθηκε μία πολύ διδακτική ιστορία: Εδώ στην Αθωνιάδα Σχολή είναι δύο αδέρφια, που προέρχονται από πρώην μουσουλμανική οικογένεια. Ο πατέρας αυτών των παιδιών, αν και δεν ήξερε πολλά πράγματα, δεν ικανοποιείτο από τη μουσουλμανική θρησκεία. Έβλεπε τη χριστιανική θρησκεία ανώτερη από τη μουσουλμανική, για αυτό φρόντισε, κατηχήθηκε και βαφτίστηκε Χριστιανός Ορθόδοξος. Δεν καταλάβαινε πολλά πράγματα. Όμως δυο πράγματα έλεγε συνεχώς και προσπαθούσε να τα εφαρμόζει. Πρώτον ότι πρέπει να τηρούμε τις εντολές του Θεού, για να πετύχουμε τη σωτηρία μας και δεύτερον ότι ο Χριστός είναι δίκαιος.
Από την ώρα που έγινε Ορθόδοξος, η γυναίκα του και οι δικοί του τού κήρυξαν τον πόλεμο. Όταν πήγαινε και γονατιστός προσευχόταν σε ένα δωμάτιο, η γυναίκα του τον ειρωνευόταν και του έλεγε: «Άντε καημένε, δεν υπάρχει τίποτα, δεν υπάρχει Χριστός, μόνο Αλλάχ υπάρχει και Μωάμεθ». Εκείνος όμως συνέχιζε τον πνευματικό του αγώνα με υπομονή. Ένας μουσουλμάνος ιερέας, για να τον καταφέρει να επιστρέψει στη μουσουλμανική θρησκεία είπε στη γυναίκα του και στους δικούς του να μην του δίνουν φαγητό και να μην του δίνουν ρούχα να αλλάζει. Είπε ακόμη στη γυναίκα του, την ώρα που ο άνδρας της προσεύχεται να παίρνει έναν κουβά νερό και να τον περιλούζει και έπειτα να μην του δίνει ρούχα να αλλάζει. Αυτά, λοιπόν, εφάρμοσαν η γυναίκα του και οι δικοί του. Εκείνος όμως με θαυμαστή υπομονή και καρτερία αγωνιζόταν τηρώντας τις εντολές του Θεού. Δεν θύμωνε και δεν αγανακτούσε και αν βρισκόταν κανένα ξεροκόμματο το έτρωγε. Ακόμη συνέβη και το εξής θαυμαστό. Αυτός εργαζόταν στη Νομαρχία. Εκεί έβλεπε τις αδικίες που γίνονταν και δεν το άντεχε. Έτσι παραιτήθηκε από την δουλειά του και προτίμησε να εργάζεται ως οικοδόμος.
Το μαρτύριό του κράτησε περισσότερο από δύο χρόνια, ώσπου μία ευλογημένη μέρα, την ώρα που προσευχόταν, η γυναίκα του πήγε και γονάτισε δίπλα του. Εκείνος ξαφνιασμένος τη ρώτησε: «Τί θέλεις γυναίκα;» Εκείνη απάντησε συγκινημένη, θέλω να προσευχηθώ και εγώ και θέλω να γίνω και εγώ χριστιανή. «Γιατί είδες τίποτα;» τη ρώτησε πάλι. «Σκέφτηκα, απάντησε εκείνη, ότι αν ο Θεός των χριστιανών ήταν τόσο καλός σαν εσένα, τότε θα ήταν πολύ καλύτερος από τον Αλλάχ και τον Μωάμεθ. Τώρα που εσύ αγωνίζεσαι να μοιάσεις στο Θεό, σκέφτομαι πόσο καλύτερος είναι ο Θεός των χριστιανών». Πράγματι μετά από λίγο καιρό έγιναν και αυτή και τα παιδιά τους χριστιανοί Ορθόδοξοι.
Όταν τα δυο αδέρφια πήγαν για πρώτη φορά στο Κελλί του Γέροντα Παϊσίου δεν έφαγαν το λουκούμι και δεν ήπιαν το νερό που είχε ο πατήρ Παΐσιος για τους προσκυνητές. Όταν το είδε αυτό ο γέρων Παΐσιος τα ρώτησε γιατί δεν έφαγαν το λουκούμι και εκείνα απάντησαν: «Θέλαμε πάτερ πρώτα να προσκυνήσουμε στο εκκλησάκι σας και έπειτα να φάμε λουκούμι». Κι ο πατήρ Παΐσιος θαύμασε τη συμπεριφορά αυτών των παιδιών λέγοντας: «Τόσοι άνθρωποι έρχονται να με δουν, αλλά μόνο αυτά τα παιδιά φέρθηκαν με αυτόν τον τρόπο».
Βλέπετε αδελφοί μου, πόσο αναγκαία και πόσο σπουδαία είναι η αρετή της υπομονής και πόσο ευεργετικά και σωτήρια αποτελέσματα έχει; Μακάρι με τις ευχές του μακαριστού γέροντα Παϊσίου ο Θεάνθρωπος Κύριος να χαρίζει σε όλους μας αυτή τη μεγάλη και σωτήρια αρετή.
(από το περιοδικό «ΠΡΩΤΑΤΟΝ», Απρίλιος –Ιούνιος 2013, Αριθ. 130, Νικόλαος Βοϊνέσκος)
Η οδός των Πατέρων μας απαιτεί ισχυρή πίστη και μεγάλη υπομονή… Σας παρακαλώ, αδέρφια, πολλά υπομονήν· πολλά υπομονήν να κάνετε…
https://iconandlight.wordpress.com/2022/09/19/%ce%b7-%ce%bf%ce%b4%cf%8c%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%80%ce%b1%cf%84%ce%ad%cf%81%cf%89%ce%bd-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%b1%cf%80%ce%b1%ce%b9%cf%84%ce%b5%ce%af-%ce%b9%cf%83%cf%87%cf%85%cf%81%ce%ae-%cf%80/
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου, καὶ Θεοπίστης τῆς συμβίου αὐτοῦ, καὶ τῶν δύο υἱῶν αὐτῶν, Ἀγαπίου καὶ Θεοπίστου.
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ἀγρευθεὶς οὐρανόθεν πρὸς εὐσέβειαν ἔνδοξε, τῇ τοῦ σοὶ ὀφθέντος δυνάμει, δι’ ἐλάφου Εὐστάθιε, ποικίλους καθυπέστης πειρασμούς, καὶ ἤθλησας λαμπρῶς ὑπὲρ Χριστοῦ, σὺν τῇ θείᾳ σου συμβίῳ καὶ τοῖς υἱοῖς, φαιδρύνων τοὺς βοῶντάς σοι· Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ δείξαντί σε ἐν παντί, Ἰὼβ παμμάκαρ δεύτερον.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Οἱ Μάρτυρές σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου
Ἦχος α΄. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Τὸν δεύτερον Ἰὼβ ἐν τοῖς ἄθλοις φανέντα, Εὐστάθιον τὸν μέγαν εὐφημήσωμεν ὕμνοις· τοῦ βίου γὰρ πάντα τὰ τερπνά, Σατὰν τοῦ ἀρχεκάκου ταῖς προσβολαῖς, ἀπολέσας, τοῦ χρόνου μίᾳ ῥοπῇ, ἐκραύγαζεν ὑπομένων· ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλετο· ὅθεν καὶ μαρτυρικῆς δόξης πανοικεσίᾳ ἀξιωθείς, πρεσβεύει ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου τοῦ Καταφλώρου
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε
Σοφίας τοῖς χάρισι, κεκοσμημένος λαμπρῶς, ποιμὴν ἐνθεώτατος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἐδείχθης Εὐστάθιε· ὅθεν Θεσσαλονίκη, ἡ ἁγία σου ποίμνη, ὕμνοις σὲ μακαρίζει καὶ συμφώνως βοᾶ σοι. Ἱκέτευε Χριστὸν τὸν Θεόν, ὑπὲρ ἡμῶν Πάτερ Ὅσιε.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Ξένου ἐν Κρήτῃ
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης
Τῶν Κρητῶν τὸν φωστῆρα Ἐκκλησίας τὸ καύχημα, καὶ τῶν Μοναζόντων τὴν στάθμην, Ἰωάννην τιμήσωμεν· Χριστοῦ γὰρ τὸν Σταυρὸν ἀναλαβών, ὡς ἄγγελος ἐβίωσεν ἐν γῇ· διὰ τοῦτο ἐκ κινδύνων παντοδαπῶν, λυτροῦται τοὺς κραυγάζοντας· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσιομάρτυρος Ἱλαρίωνος
Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον. (Ποίημα Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου)
Τὸν Σταυρόν σου ἐπ᾿ ὤμων ἄρας ἀοίδιμε, ὁλοψύχως Κυρίω κατηκολούθησας, Ἱλαρίων ἀθλητά γενναιότατε· καὶ νῦν οἰκεῖς τοὺς οὐρανούς, μετὰ πάντων ἀθλητῶν, τὸν κτίστην καθιλαρύνων, ὑπὲρ ἡμῶν τῶν ἐν πίστει, ἐπιτελούντων σου τὸ μνημόσυνον.
Ἀπολυτίκιον Τῆς Ἑορτῆς.
Ἦχος α΄.
Σῶσον Κύριε τὸν λαόν Σου καὶ εὐλόγησον, τὴν κληρονομίαν Σου, νίκας τοῖς βασιλεύσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸ Σὸν φυλάττων, διὰ τοῦ Σταυροῦ Σου πολίτευμα.
Δόξα… Ἦχος πλ. β’.
Ἀδαμάντινε τὴν ψυχήν, πῶς σε κατ’ ἀξίαν ἐπαινέσωμεν; τὴν γὰρ φύσιν ὑπερέβης, χρημάτων καὶ παίδων, καὶ τῆς συμβίου στερούμενος, τὴν μακαρίαν ἐκείνην, καὶ ἀοίδιμον φωνήν, τοῦ Ἰὼβ ἐξεβόησας· Ὁ Κύριος ἔδωκεν, ὁ Κύριος ἀφείλετο· ὡς τῷ Κυρίῳ ἔδοξεν, οὕτω καὶ ἐγένετο. Ἀλλ’ ὃν ἠγάπησας Θεόν, καὶ ὃν θερμῶς ἐπεπόθησας, πάλιν σοι τοὺς φιλτάτους ἐδωρήσατο, συναθλητὰς γενέσθαι σοι προμηθευσάμενος· μεθ’ ὧν διὰ ποικίλων βασάνων, τὸ μακάριον τέλος διήνυσας. Αὐτοὺς καὶ συμπρεσβευτάς σου λαβόμενος, καρτερόψυχε Εὐστάθιε, δυσώπησον λυτρωθῆναι ἡμᾶς, τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν.
Καὶ νῦν… Ὁ αὐτός. Τῆς Ἑορτῆς.
Σήμερον προέρχεται ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, καὶ πιστοὶ εἰσδέχονται αὐτὸν ἐκ πόθου, καὶ λαμβάνουσιν ἰάματα, ψυχῆς τε καὶ σώματος, καὶ πάσης μαλακίας. Αὐτὸν ἀσπασώμεθα τῇ χαρᾷ καὶ τῷ φόβῳ· φόβῳ διὰ τὴν ἁμαρτίαν, ὡς ἀνάξιοι ὄντες· χαρᾷ δὲ διὰ τὴν σωτηρίαν, ἣν παρέχει τῷ κόσμῳ, ὁ ἐν αὐτῷ προσπαγεὶς Χριστὸς ὁ Κύριος, ὁ ἔχων τὸ μέγα ἔλεος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου