Αγιος Συμεών ό Νέος Θεολόγος
και σε άλλες εξηγήσεις. Ποια έχει σειρά μετά την ψυχολογική καί την
καθαρά επιστημονική;
Μέρος 1ον
π. Ίωάννης
Κωστώφ: Τώρα πλέον μπαίνουμε οέ καθαρώς θεολογικά χωράφια, στη
δαιμονολογική θεώρηση του θέματος, την οποία δεν προσκομίζουμε μόνο
έμεϊς οι Χριστιανοί, αλλά καί ερευνητές, θιασώτες των εξωγήινων. Έχουν
φθάσει ερευνητές διαφόρων συλλόγων U.F.O. στο εξωτερικό, να αποδίδουν τη
φημολογία γi αυτά, σε απόκρυφες διάνοιες ή σκοτεινές δυνάμεις οι όποιες
την χρησιμοποιούν για να περάσουν διάφορα μηνύματα ή «πιστεύω» στον
κόσμο (Ανεξήγητο, 1982, σ. 1432).
Σατανάς
“Ας επανέλθουμε, όμως, στη δαιμονολογική θεώρηση κι ας αναφέρουμε μια
βασική θέση της Αγ. Γραφής, ως προς το Διάβολο, Μετά την πτώση του από
τίς αγγελικές δυνάμεις στις όποιες άνηκε εκ της δημιουργίας, περιπολεύει
στο χώρο γύρω από τη γη, στην ατμόσφαιρα και πάνω στη γη. Προσπαθεί δε
να άγρεύει ψυχές για την Κόλαση. Ό Μέγας Αθανάσιος σημειώνει
ότι ό Σατανάς «περιπλανάται εδώ κάτω, μέσα στον αέρα, όπου
—εξουσιάζοντας τους δαίμονες πού είναι μαζί του, μια και μοιάζουν στην
ανυπακοή (προς το Θεό)— προκαλεί με τη βοήθεια τους φαντασίες
(σ’έκείνους πού έξαπατοϋνται»(Περί της ενανθρωπήσεως του Λόγου, 25).
“Εχουμε πολλές αναφορές από βίους Αγίων, στις όποιες υπάρχουν
περιστατικά παράλληλα με εκείνα των αναφορών για την εμφάνιση εξωγήινων.
“Αγιος Συμεών ό Νέος Θεολόγος
Λέει
ό άγ. Συμεών ό Νέος Θεολόγος, με τη γλώσσα της εποχής της Τουρκοκρατίας
κατά μετάφραση: «Πλην το να βλέπη εις τον ούρανόν (ό άνθρωπος), πολλά
όλίγαις φοραίς πρέπει να το κάνη δια τον φόβον των πονηρών πνευμάτων
οπού κατοικούν εις τον αέρα, και δια τούτο ονομάζονται εναέρια πνεύματα,
τα όποια προξενούν πολλαίς και διάφοραις πλάναις εις τον αέρα και
πρέπει να προσέχωμεν… όποιος άσηκώνει τα μάτια του και τον νουν του
εις τον ούρανόν, καί θέλει να φαντάζεται κάποια νοητά, αυτός φαντασίας
βλέπει καί ψεύτικα πράγματα, καί όχι αληθινά, με το να είναι ακάθαρτος ή
καρδία του» (ΡG 120,709).
Ό Διάβολος, λοιπόν, μπορεί να επιδράσει σε κάποιον ό οποίος έχει
βρώμικη από τα πάθη καρδιά. Σ’ έναν άγιο, όμως, σ’ έναν άνθρωπο ό όποιος
καθαίρεται με τα Μυστήρια της Εκκλησίας, δεν μπορεί να επιδράσει καί
δεν μπορεί να έχει τέτοια άποτελέσματα.
Ν’ αναφέρουμε τώρα ορισμένα περιστατικά από τους βίους των Αγίων
της Εκκλησίας, τα όποια είναι παράλληλα με τίς θεάσεις εξωγήινων ή
U.F.O. από τους συγχρόνους μας.
π, Δανιήλ Κατουνακιώτης
Έχουμε
καταρχάς κάτι από τον αιώνα μας. Κάποτε επισκέφθηκε τον π. Δανιήλ τον
Κατουνακιώτη ένας πού είχε βλαμμένα τα μάτια. Ό π. Δανιήλ τον ρώτησε
σχετικά καί αυτός του είπε; «Δεν θέλω σοι κρύψει τίποτε. Οί οφθαλμοί μου
έπαθον καθότι ήμην υποχρεωμένος, κατά το μεσημέριον… καί κατ εξοχήν
το καλοκαίριον, να ‘ίσταμαι δύο ώρας άσκαρδαμυκτί (=ατενίζοντας με
όρθάνοικτα μάτια) προς τον ήλιον. Εκείθεν έξήρχοντο θεωρίαι (=εϊκόνες)
χιλιάδων αγγέλων καί άφ’ όλα τα τάγματα των αγίων … Καίτοι ήσθανόμην
μεγάλους πόνους εις τους οφθαλμούς… εγώ δεν τα έψήφουν (=ύπολόγιζα)
αυτά, διότι οϋτως με έπρόσταξεν ό άγγελος» {Αγγελικός Βίος, σ. 149). Καταλαβαίνουμε, ασφαλώς, ποιος «άγγελος» υπέδειξε αυτά τα πράγματα καί τι στην πραγματικότητα έβλεπε ό άνθρωπος αυτός.
Αγιος Μαρτίνος
Δεύτερο περιστατικό: Στό Βίο του άγ. Μαρτίνου (Δ’-Ε’ αι.), πού ήταν
Επίσκοπος στη σημερινή Τours της Γαλλίας, αναφέρεται ένας μοναχός
Ανατολίος, ό όποιος δεν έκανε υπακοή στο Γέροντα του καί τον πλάνεψε ό
Διάβολος. «Άγγελοι» συμφώνησαν κάποτε να του δώσουν ένα λαμπρό ουράνιο
ένδυμα με σκοπό να πείσουν τους άλλους για την αγιότητα του. Μια νύχτα
ακούσθηκε μέσα στο μοναστήρι ισχυρός θόρυ¬ βος, ενώ το κελλί του
Άνατολίου γέμισε φως. Σέ λίγο βγήκε έξω ό μοναχός αυτός φορώντας το
«ουράνιο ένδυμα». Οι μοναχοί το ψηλάφησαν, αλλά δεν μπόρε¬ σαν να
εξακριβώσουν τί ύφασμα ήταν. Ό Γέροντας του θέλησε το επόμενο πρωί να
οδηγήσει τον Ανατόλιο στον Άγ. Μαρτίνο για ν’ αποφανθεί αυτός αν ήταν
πλάνη του Διαβόλου. Ό νεαρός, όμως, αρνήθηκε κι όταν οι άλλοι πήγαν να
τον οδηγήσουν παρά τη θέληση του, έμειναν με ανοικτό το στόμα: το ένδυμα
εξαφανίσθηκε. Ό Διάβολος δεν μπορούσε να εξαπατήσει καί τον άγ.
Μαρτίνο, γι’ αυτό εξαφάνισε τα «πειστήρια». Ή ιστορία αυτή αναγράφεται
από τον π. Σεραφείμ Ρόουζ στο Orthodoxy and the religion of the feature, σ. 134.
“Αγιος Βενέδικτος
Καί
τώρα ένα περιστατικό από το Βίο του Αγ. Βενεδίκτου: Καθώς οί μοναχοί
έκτιζαν το μοναστήρι χρειάσθηκε να απομακρύνουν ένα τεράστιο βράχο.
Παρόλες, όμως, τίς προσπάθειες τους δεν τα κατάφερναν. Ύποψιάσθηκαν τότε
ότι τους εμπόδιζε ό Διάβολος για να μην έλθει σε πέρας ό θεάρεστος
σκοπός τους. Πήγαν στον Άγ.Βενέδικτο καί του ζήτησαν βοήθεια. Πράγματι
μετά το σταύρωμα του βράχου από αυτόν, τον σήκωσαν σαν πούπουλο. Στή
συνέχεια, σκάβοντας μέσα στην κοιλότητα του βράχου, βρήκαν ένα χάλκινο
είδωλο καί, επειδή ήθελαν να συνεχίσουν την εργασία, το πέταξαν σε μια
γωνιά του μαγειρείου. Καθώς έπεσε το είδωλο, το έζωσαν τεράστιες φλόγες.
Προσπάθησαν να σβήσουν τη φωτιά μάταιος ό κόπος. Κατέφυγαν και πάλι
στον Άγ. Βενέδικτο και αυτός, «διαπιστώνοντας πώς αυτή ή φωτιά για τα
μάτια των αδελφών υπήρχε, για τα δικά του, όμως, όχι, αμέσως έκλινε την
κεφαλή του σε προσευχή και τους αδελφούς, τους οποίους βρήκε να
εμπαίζονται με τη φανταστική φωτιά, έκανε να έρθουν στα καλά τους κι
αυτοί και τα μάτια τους. Έτσι άρχισαν να άντικρύζουν πώς το κτίριο
εκείνο του μαγειρείου στεκόταν άθικτο, καί να μη βλέπουν πια τίς φλόγες
πού είχε πλάσει ό άρχέκακος εχθρός», ό Διάβολος δηλαδή (Βίοι αγνώστων ασκητών, σ. 120).
Βλέπουμε, λοιπόν, στο περιστατικό αυτό να επιδρά ό Διάβολος στο
αισθητήριο της οράσεως καί να δημιουργεί την εντύπωση φωτεινών
φαινομένων, τα όποϊα, ως γνωστόν, αφθονούν στις αναφορές για U.F.Ο.
Αγιος Νείλος του Σόρσκυ
Να αναφέρουμε στη συνέχεια ένα περιστατικό από την Όρθόδοξη Ρωσία, όπου
στη σκήτη του Αγ. Νείλου του Σόρσκυ, μετά το θάνατο του, ζοϋσε κάποιος
μοναχός Αδάμ με το γυιό του. Μια μέρα ό Αδάμ έστειλε το μικρό σε κάποια
εργασία. Καθώς το παιδί βρισκόταν στο δρόμο εμφανίσθηκε ξαφνικά ένας
παράξενος άνθρωπος, το άρπαξε καί το μετέφερε, σαν να ‘ταν στον αέρα,
στην κατοικία του μέσα σ’ ένα πυκνό δάσος. Εν τω μεταξύ ό πατέρας του
περίμενε, περίμενε… τίποτε. Ανακοίνωσε στους άλλους μοναχούς την
εξαφάνιση καί άρχισαν όλοι μαζί να ψάχνουν. Φυσικά δεν βρήκαν τίποτε.
Κατέφυγαν τότε στη λάρνακα του Αγ.Νείλου καί τον παρεκάλεσαν να βρει το
παιδί. Εκείνη τη στιγμή έφθασε σε βοήθεια του παιδιού ό άγιος —όπως
ανέφερε εκ των ύστερων το ϊδιο—: κτύπησε το παράθυρο με το ραβδί του, το
κτίριο σείσθηκε καί όλα τα ακάθαρτα πνεύματα έπεσαν κατά γης. Τότε ό
άγιος φώναξε: “Αθλια καί ακάθαρτα πνεύματα, να πάτε καί ν’ αφήσετε το
παιδί έκεϊ άπ’ όπου το πήρατε! Τα ακάθαρτα πνεύματα είπαν τότε σ’ αυτό
το πνεύμα πού είχε αρπάξει το παιδί να εκτελέσει την εντολή του αγίου.
Τότε ό ϊδιος παράξενος άνθρωπος πήρε το παιδί και το μετέφερε στη σκήτη (Θηβάίδα του Βορρά, σ. 130).
Βλέπουμε στην αφήγηση αυτή να εναλλάσσονται για το ϊδιο πρόσωπο οί όροι
άνθρωπος και πνεύμα (=δαιμόνιο), μια και το δεύτερο έπαιρνε ανθρώπινη
μορφή. Και στις αφηγήσεις, όμως, θεάσεως εξωγήινων, κατά βάση
εμφανίζονται αυτοί άνθρωπόμορφοι. Κάλλιστα, βέβαια, τα ακάθαρτα πνεύματα
μπορούν να πάρουν —καί ασφαλώς πολλές φορές παίρνουν— μορφές εξωγήινων
για να επιτύχουν τον τελικό στόχο τους: να αρπάξουν ανθρώπους για την
Κόλαση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου