Ό,τι δεν γράφουν οι ανακοινώσεις, το ακούω εγώ πίσω απ’ το ιερό. Βέβαια, μπορεί να με ξέχασες και να ρωτήσεις ποιος είμαι, δε χρειάζεται όνομα. Είμαι ο νεωκόρος. Εκείνος με το παλιό ράσο, τα μαυρισμένα χέρια από το λιβάνι και το θυμιατό.
Λοιπόν… ήρθε πάλι ο Ιούνιος και, όπως κάθε Ιούνιο τα τελευταία χρόνια, έφερε ταραχή χωρίς βροντή. Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ― σαν επίσκεψη της πεθεράς ― μπήκε ξαφνικά και έκανε τη δουλειά της ήσυχα, χωρίς πολύ θόρυβο.
Ένα μεγαλοπρεπές ΝΑΙ στον Προσωπικό Αριθμό, χωρίς καν δεύτερη ανάγνωση. Όχι, μην ψάχνεις σάλπιγγες και αναθέματα.
Προηγήθηκαν δείπνα και εξηγήσεις. Πιάστηκαν χέρια, ανταλλάχθηκαν λόγια… και στο τέλος, άνοιξαν οι ουρανοί — ή μάλλον οι πόρτες της ΔΙΣ.
Κι όμως, ακόμα ακούγονται εκείνες οι φωνές που μουρμουράνε «Ιεραρχία, όχι ΔΙΣ». Αλλά ποιος τις ακούει; Μόνο οι τοίχοι της Ιεράς Συνόδου, κι αυτοί από μέσα.
Αλλά για να μην πείτε πως γκρινιάζω μονάχα, να σας πω και για την ημερήσια διάταξη του Οκτωβρίου. Τα θέματα; Το πρώτο, άγγιξε λιγότερο κι απ’ το απόδειπνο στις Ιερές Μονές.
Το δεύτερο; Ξινά σταφύλια ― τα προπέρσινα. Είχε βγει απόφαση πέρυσι από το Πατριαρχείο. Εδώ το φέρνουμε πίσω, μην πάει χαμένο το χαρτί. Εμείς στην Εκκλησία της Ελλάδος, βλέπεις, δεν πετάμε τίποτα. Ούτε προσχέδια, ούτε αποφάσεις, ούτε… αυταπάτες.
Μα το καλό το κρατούν πάντα για το τέλος. Έτσι και στην επερχόμενη Ιεραρχία: η τρίτη μέρα προβλέπεται… πυρ και μανία. Εκλογή νέου Κονίτσης ― ο οποίος δεν ξέρει ακόμα ότι είναι εκλεκτός.
Ίσως το υποπτεύεται απ’ τη συμπεριφορά των γύρω του: του χαμογελούν περισσότερο, του γεμίζουν το φλυτζάνι δεύτερη φορά. Μα δεν φαντάζεται τι τον περιμένει.
Και οι τρεις νέοι βοηθοί; Εδώ έχουμε πλοκή. Ο ένας, από τη "Θετταλία", έχει ξεκινήσει ήδη πρόβες μπροστά στον καθρέφτη! Οι άλλοι δύο… θα μείνουν με το θυμιατό στο χέρι.
Όσο για την πανηγυρική συνεδρίαση για τα 1.700 χρόνια από την Α΄ Οικουμενική; Πιο άδεια κι από εκκλησία του χωριού την ώρα του Εσπερινού. Σε δύο ώρες, οι πατέρες βρίσκονταν ήδη στα SUV, στα σοκάκια του Μοναστηρακίου, ή στα Ιερατικά της Πλάκας.
Μερικοί σήκωσαν χέρι για ερωτήσεις… αλλά έμειναν με το χέρι στον αέρα. Δημοκρατία με τα όλα της. Η ομιλία του αγίου Μεσσηνίας; Εξαιρετική. Το αν την κατάλαβαν; Αυτό είναι άλλο ευαγγέλιο. Μάλλον, απόκρυφο.
Στην Κύπρο, η ατμόσφαιρα είναι βαριά. Στην Πάφο δε φυσούν πια πνευματικοί άνεμοι. Αντί γι’ αυτό, κάτι τρέμει στο υπέδαφος. Κάποιος ― λένε ― ετοιμάζει βαλίτσες. Από την περιοχή όπου φυτρώνει το φυτό φελάνδριο, γνωστό για τις υπνωτικές του ιδιότητες. Αν πέσει αυτός στην Πάφο, θα κοιμούνται όλοι σαν να ψάλλει ο ίδιος ο Μορφέας την Αγία Αναφορά.
Μα εκεί που καίγεται το λιβάνι, είναι αλλού. Σε μια Μητρόπολη από την κόρη του Μακαρέα ― όπου ο Μητροπολίτης δυστυχώς όπως λένε οι πιστοί έχει χαθεί. Όχι θεολογικά. Κυριολεκτικά.
Άγνωστο πόσοι είναι οι μήνες που δεν πέρασε την πόρτα του γραφείου. Το Πάσχα μου λέει ένας συνάδελφος νεωκόρος ότι χτύπησε, έβγαλε τον ώμο του, και τώρα είναι καθηλωμένος. Το ποίμνιο σε αναβρασμό, η περιοχή σε παύση, η Εκκλησία… σε σιγή. Κι εγώ; Εγώ κρατάω το λιβανιστήρι και προσεύχομαι για μια φωνή να πει: «Φτάνει».
Την ώρα που κλείνω το φτωχό αυτό πόνημά μου, την ίδια ώρα κάποιοι ιερείς στην Ουκρανία ξυλοκοπούνται και οι Εκκλησίες τους δημεύονται, και το Υπουργείο Παιδείας υπογράφει Μνημόνιο Συνεργασίας και Συναντίληψης με τον επικεφαλής της Ουκρανικής Υπηρεσίας για την Ελευθερία της Συνείδησης.
Και πού έπεσαν οι υπογραφές; Στο μέγαρο του Επιφανίου, με όλους παρόντες – σαν να 'ταν η ΑΕΟ κρατική Εκκλησία.
Στήριξη με κάθε επισημότητα, την ώρα που ρασοφόροι της κανονικής Εκκλησίας τρέχουν να σωθούν. Άμα αυτό λέγεται "θρησκευτική ελευθερία", τότε εγώ ― ένας νεωκόρος ― δηλώνω: «Κάποτε το θυμιατό άνοιγε ουρανούς. Τώρα, απλώς σκεπάζει τη σιωπή εκείνων που έπρεπε να φωνάξουν.»
Κι αν νομίζετε πως όλα αυτά είναι τα μεγάλα, κρατηθείτε για το καλύτερο…
Στη Μητρόπολη Χανίων γίνεται το έλα να δεις χωρίς να φαίνεται τίποτα. Παρασκηνιακοί ψίθυροι έχουν γίνει βοή — κι αυτή η βοή περνάει από πολλά αυτιά: υπουργικά, βουλευτικά και πατριαρχικά.
Το τηλέφωνο δεν σταματά να χτυπάει: στην Αθήνα σηκώνεται με το δεξί χέρι, στην Κωνσταντινούπολη με το αριστερό, κι όλοι λένε τα ίδια λόγια με διαφορετική χροιά: άλλοι θέλουν Μητροπολίτη, άλλοι μιλούν για Επίσκοπο, άλλοι απλώς λένε: «στείλτε κάποιον να ησυχάσουμε».
Κι ενώ παίζονται τα σενάρια, τα πρόσωπα αλλάζουν, τα χαμόγελα σβήνουν και οι συμμαχίες φθίνουν, εγώ ο φτωχός νεωκόρος βλέπω να πλησιάζει κάποιος με γνωστό όνομα. Όχι, τυχαία γνωστό ― συνονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχη. Το παρασκήνιο, βλέπετε, αγαπά τα ονόματα που κουβαλούν βάρος. Και η σιωπή του τελευταίου καιρού κάτι μαγειρεύει.
Γιατί, στο τέλος, σε τούτη την Εκκλησία, δεν είναι πάντα αυτός που φαίνεται, αλλά εκείνος που ακούγεται σιωπηλά στα σωστά αυτιά, και σηκώνει τελικά το εξαπτέρυγο!
Πριν σας αποχαιρετήσω για τις καλοκαιρινές διακοπές να ξέρετε ότι εγώ εδώ θα είμαι — με το κερί στο χέρι και το αυτί στον διάδρομο! Καλό καλοκαίρι και... προσοχή στα θυμιατά, καίνε….
Ο ΝΕΩΚΟΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου