Η ευχή που βγαίνει από την καρδιά, είναι θεϊκή ευχή.

Η ευχή που βγαίνει από την καρδιά, είναι θεϊκή ευχή


Τώρα να σας δώσω και εγώ μια... “κατάρα”! Ο Θεός να πλημμυρίση την καρδιά σας με την καλωσύνη Του και την πολλή Του αγάπη, μέχρι που να παλαβώσετε, για να φύγη ο νους σας πια από την γη και να βρίσκεται από τώρα κοντά Του στον Ουρανό.

Να τρελλαθήτε από την θεία τρέλλα της αγάπης του Θεού!

Να σας κάψη ο Θεός με την αγάπη Του τις καρδιές σας!

Άλλη φορά μη με αναγκάσετε για δεύτερη, γιατί πιάνει η... “κατάρα” μου (η καλή), επειδή βγαίνει από την καρδιά μου.

Και τότε που ήμουν στο Σανατόριο (1) σας είχα λυπηθή. Οκτώ χρόνια μερικές περίμεναν:

“Θα κάνουμε Μοναστήρι”, έλεγαν, αλλά το Μοναστήρι δεν γινόταν. Είχαν μαραζώσει.

Τότε είπα: “Μόλις βγω από το νοσοκομείο, θα φυτρώση το Μοναστήρι σαν μανιτάρι.

Σε έναν χρόνο θα είστε στο Μοναστήρι!”

Και πράγματι σε έναν χρόνο μέσα έγινε το Μοναστήρι! Το είπα, εκεί πέρα, με την καρδιά μου.

Είχατε καλή διάθεση, γι' αυτό δεν σας άφησε ο Θεός, αλλιώς δεν εξηγείται!

Όταν πονέσης έναν άνθρωπο που έχει ταπείνωση και με την καρδιά του σου ζητά να ευχηθής λ.χ. για ένα πάθος που τον ταλαιπωρεί και του πης, “μη φοβάσαι, θα γίνης καλύτερος”, του δίνεις τέτοια ευχή, που είναι θεϊκή ευχή.

Έχει πολλή αγάπη, πόνο, και γι' αυτό πιάνει.

Είναι αρεστό στον Θεό, και εκπληρώνει ο Θεός την ευχή. Δηλαδή και μόνον ο πόνος που νιώθει κανείς για κάποιον είναι σαν ευχή.

Μια φορά, όταν ήμουν στρατιώτης, με έστειλε ο Διοικητής να εκπληρώσω ένα τάμα σε ένα εξωκκλήσι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, γιατί τότε με τον πόλεμο μας είχε βοηθήσει ο Άγιος.

Θα πήγαινα να πάρω δυο μανουάλια για το εκκλησάκι και παράλληλα θα συνόδευα και κάποιον που ήταν να περάση από Στρατοδικείο στην Ναύπακτο.

Οι άλλοι είπαν στον Διοικητή: “Βρήκες άνθρωπο να τον παραδώση!”

Ήταν από την Ήπειρο ο καημένος, οργανοπαίκτης, φτωχός, παντρεμένος, με παιδιά, και είχε κατηγορηθή ότι αυτοτραυματίσθηκε, για να γλυτώση τον πόλεμο.

Σου λέει: “Καλύτερα να είμαι με ένα πόδι παρά να σκοτωθώ”.

Κατεβήκαμε στο Αγρίνιο, είχε κάποιους γνωστούς εκεί. “Να πάμε να τους δω”, μου λέει.

“Να πάμε”, του λέω. “Να πάμε εδώ, να πάμε εκεί”, τι να κάνω, πήγαινα και εγώ μαζί του.

Μεγάλη ταλαιπωρία! Και δεν ήθελε να πάω να τον παραδώσω.

Τον λυπόμουν και εγώ, τον καημένο. Τον πόνεσα πάρα πολύ και του λέω:

“Θα δης, εσύ θα περάσης καλύτερα από όλους!

Και ο Διοικητής θα στείλη καμμιά επιστολή και θα σε βάλουν σε καμμιά υπηρεσία, θα οικονομήσης και τα παιδιά σου και θάχης εξασφαλισμένη και την ζωή σου”.

Τελικά, όταν φθάσαμε στην Ναύπακτο, μαθαίνουμε ότι είχε στείλει ο Διοικητής επιστολή και απαλλάχθηκε, αλλιώς είχε ντουφέκισμα.

Εν καιρώ πολέμου είναι αυστηρά τα πράγματα. Τον λυπήθηκε ο Διοικητής, επειδή ήταν οικογενειάρχης, και τον έβαλαν μάγειρα στο Κέντρο Διερχομένων.

Έφερε και την οικογένειά του κοντά και πέρασε την καλύτερη ζωή από όλους.

Και επειδή οι στρατιώτες δεν πήγαιναν πάντοτε εκεί να φάνε, περίσσευε φαγητό, και τάιζε και τα παιδιά του.

Όλοι μετά του έλεγαν: “Εσύ πέρασες καλύτερα από όλους μας”. Γιατί εμείς οι άλλοι ήμασταν πάνω στα βουνά, στα χιόνια.

Ήταν ευάρεστο στον Θεό αυτό που του είχα ευχηθή, γιατί το είπα με πόνο, μέσα από την καρδιά μου, και γι' αυτό το έκανε ο Θεός.

Θυμάμαι μια άλλη περίπτωση πάλι, στην Κόνιτσα, όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Στομίου.

Μετά την Πανήγυρη της Παναγίας στις 8 Σεπτεμβρίου, οι προσκυνητές τα είχαν αφήσει όλα άνω-κάτω.

Εκεί που τακτοποιούσα κάτι, βλέπω, κάθησε η αδελφή μου και μια άλλη κοπέλα να συμμαζέψουν.

Αυτή η καημένη είχε ακόμη δύο αδελφές -η μια μικρότερη- οι οποίες είχαν παντρευτή, και αυτή είχε μείνει ακόμα ανύπανδρη.

Τι φιλότιμο είχε! Κάθησε και τα τακτοποίησαν όλα και στο τέλος μου λέει:

“Αν χρειάζεται, Πάτερ, να καθήσουμε να κάνουμε και τίποτε άλλες δουλειές”.

“Τόσο πολύ φιλότιμο!” λέω μέσα μου.

Πάω στο Εκκλησάκι και λέω με όλη την καρδιά μου: “Παναγία μου, οικονόμησέ την εσύ.

Εγώ δεν έχω τι να της δώσω” -και να είχα, δεν θα το δεχόταν κιόλας.

Ε, μόλις πήγε στο σπίτι της, την περίμενε ένας που ήμασταν μαζί στρατιώτες, ένα πολύ καλό παιδί, κομμάτι μάλαμα και από καλή οικογένεια.

Παντρεύτηκαν, μια χαρά!

Πώς την πλήρωσε η Παναγία!



ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ A’

1) Το 1966        http://orthodoxhpisth.eu/viewtopic.php?f=14&t=51&start=170#p21905     Ευχαριστώ την ΧΑΡΑ.