Ἡ μηλόπιττα καὶ ὁ μάγκας Ἀρχιμανδρίτης Νίκων Κουτσίδης.

Κάποια φορά, μιά δασκάλα μίλησε στά παιδιά τῆς τάξης της γιά τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Εἶπε, πόσο ὡραῖα θά εἶναι ἐκεῖ. Πώς ἐκεῖ δέν θά ὑπάρχουν οὔτε ἀρρώστιες, οὔτε θάνατος. Οἱ δίκαιοι θά ζοῦν μαζί μέ τό Θεό γιά πάντα.

Τά παιδιά παρακολουθοῦσαν μέ πολύ θαυμασμό καί ἐνδιαφέρον. Στό τέλος, ἡ δάσκαλα, τά ἐρωτᾶ:

-Λοιπόν, πέστε μου, ποιό παιδάκι θέλει νά πάει τώρα στόν Παράδεισο;

Ὅλα τά παιδιά ἐνθουσιασμένα σήκωσαν τό χέρι. Ὅλα, ἐκτός ἀπό ἕνα πού καθόταν μέ σκυμμένο τό κεφάλι. Ἡ δασκάλα παραξενεύθηκε. Γυρίζει καί λέει στό μικρό:

-Ἐσύ, Γιαννάκη, γιατί δέν θέλεις νά πᾶς τώρα στόν Παραδεισο;

Ὁ μικρός κοκκίνησε. Μά τελικά κατάφερε νά ἀπαντήσει:

-Ξέρετε κυρία, ὅταν ἔφευγα ἀπό τό σπίτι, ἡ μητέρα ἔβαζε στό φοῦρνο μιά μηλόπιττα. Καί μοῦ ὑποσχέθηκε, ὅτι θά μοῦ δώσει τό πιό μεγάλο κομμάτι, μόλις ἐπιστρέψω ἀπό τό σχολεῖο(!!)

 

* * *
 

Μπορεῖ νά χαμογελάσουμε μέ τήν παιδική ἀφέλεια. Μά, συγχρόνως, πρέπει καί νά κλάψουμε γιά τή δική μας παρόμοια τακτική στήν πνευματική ζωή. Πόσες φορές ἐμεῖς, δέν «ξεπουλᾶμε» τόν Θεό γιά ἕνα κομμάτι κάποιας «μηλόπιττας»!

Μά ὑπάρχουν γιά μᾶς, τούς «μεγάλους», μηλόπιττες;

Ναί. Ὑπάρχουν. Καί μάλιστα δυό εἰδῶν «μηλόπιττες»:

1. Οἱ καλές, πού εἶναι θεμιτές ἐπίγειες ἐπιδιώξεις: σπουδές, ἐπάγγελμα, ἔντιμη παρουσία στήν κοινωνία.

2. Οἱ χαλασμένες, πού εἶναι οἱ κάθε εἴδους ἁμαρτίες. Αὐτές, πού καταστρέφουν καί τήν ἐπίγεια καί τήν αἰώνια ζωή μας.

Ὁμως, ἀκόμη καί οἱ καλές καταντοῦν χαλασμένες. Ὅταν ἐξ αἰτίας τους ξεχνᾶμε τόν Παράδεισο.

Τί ἀπολογία θά δώσουμε τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως; Ὅταν ἰδοῦμε ἄσημους (καί ἁμαρτωλούς!) ἀνθρώπους νά ἔχουν ἀρνηθεῖ, γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ, κάποιες, γι᾿ αὐτούς σπουδαῖες καί γλυκιές «μηλόπιττες»;

Μήπως χρειάζονται παραδείγματα;


 

* * *
 

Τό 1630 ζοῦσε στίς Σέρρες ἕνας μάγκας! Ἦταν τότε 33 χρονῶν. Λεγόταν Ἀλεξανδρής Ταταρχάνης. Ἄνθρωπος, μέ καλή καρδιά. Ἀλλά, τί τά θέλετε; Σάν μάγκας καί αὐτός, ἔκανε παρέα μέ τούς μάγκες! Γύριζαν τίς νύκτες μέ σπαθιά καί μέ μαχαίρια. Καί ἔκαναν μαγκιές!

Ἕνα βράδυ, ἔκλεψαν τό σπίτι ἑνός τούρκου. Ἔδειραν μάλιστα καί τόν τοῦρκο. Ἡ πράξη τους δέν ἔμεινε στό σκοτάδι. Τόν ἔπιασαν! Καί ξεσηκώθηκαν ὅλοι οἱ μουσουλμᾶνοι τῶν Σερρῶν! Μέσα στήν ἀγανάκτηση καί στίς φωνές τοῦ τουρκικοῦ ὄχλου, ὁ δικαστής ἔβγαλε τήν ἀπόφαση νά τόν κρεμάσουν!

Τότε, πολλοί τοῦρκοι φώναξαν στόν Ἀλεξανδρή:

-Γίνε, μπρέ, τοῦρκος, νά γλυτώσεις.

Τότε ὅποιος ὀρθόδοξος ρωμηός γινόταν μουσουλμάνος, ἀπαλλασσόταν ἀπό κάθε τιμωρία. Γιά ὁποιοδήποτε ἔγκλημα!

Ὅλοι περίμεναν, ὅτι ὁ Ἀλεξανδρής θά τό εἶχε «εὔκολο». Ἡ πρότασή τους ἦταν μιά γλυκιά μηλόπιττα. Ἤ ὄχι;

Ἀλλά ὁ «μάγκας» δέν τήν κατάπιε! Καί φώναξε σταθερά:

-Τοῦρκος ἐγώ δέν γίνομαι!

Ἔβγαλαν, τότε, τά χαντζάρια τους καί τόν κτυποῦσαν μέ ὀργή! Καί ἐνῶ ἀκόμη ἀνέπνεε, τόν κρέμασαν! Ἦταν 8 Ἰουνίου τοῦ 1630.

Καί ἔγινε μάρτυρας!

(Γ. Καφταντζῆ, Ἡ Σερραϊκή Χρονογραφία τοῦ παπα-Συναδινοῦ, ἔκδ. Ἱ. Μ. Σερρῶν καί Νιγρίτης, Σέρρες, 1989, σελ. 52-53).

 

* * *
 

Ἀλήθεια! Πόσοι ἀπό τούς σημερινούς Χριστιανούς θά εἶχαν τό σθένος νά ἀρνηθοῦν τέτοια μηλόπιττα; Νά ὅμως! Ἕνας μάγκας τό κατόρθωσε. Καί τούς τήν πέταξε στά μοῦτρα! Καί ὑπέμεινε διπλό μαρτύριο. Ὅ,τι κι ἄν εἶχε κάνει τοῦ συγχωρήθηκε.

Μιά νίκη, ἕνα ξεπέρασμα μιᾶς λαχτάρας, καί ὁ μάγκας ἔλαβε στέφανο δίκαιης ἀνταμοιβῆς γιά τήν νίκη του.

Καί μιά ἐπεξήγηση: Ὁ Ἀλεξανδρής δέν σώθηκε, ἐπειδή ἦταν μάγκας. Ἀλλά, ἐπειδή νίκησε, ἐπειδή ξεπέρασε καί τήν «μαγκιά του». Ἄν δέν τήν ξεπερνοῦσε, θά συνέχιζε νά κάνει τόν μάγκα. Καί θά τόν ἔκανε εἰς βάρος τῆς πίστης μας καί τῆς ψυχῆς του.

Λοιπόν:

Ἄς ἀγωνισθοῦμε, καί ἐμεῖς, δυναμικά. Γιατί εἶναι κρίμα:

νά ἁγιάζουν οἱ «μάγκες»

καί οἱ εὐσεβεῖς νά «ξεπαγιάζουν»!                   http://nefthalim.blogspot.gr/2012/10/blog-post_7094.html