Ζητάω συγγνώμη, και ο αδελφός δεν μού την δίνει ! Τι να κάνω;

Ἐρώτηση: - Ἐμένα πάτερ ὁ ἀδελφός μου, μοῦ δημιούργησε πληγές καί τέλος πάντων εγώ τοῦ ζήτησα καί συγγνώμη. Καί αὐτός... δέν τήν δέχεται. Θέλω σ΄αυτό μία ἀπάντηση...

Ἀπάντηση: - Τόν πλησιάζεις λοιπόν. Τόν πλησιάζεις, τοῦ δείχνεις μιά καλή διάθεση. Τοῦ δίνεις τό χέρι καί δέν στό δίνει; Τί κάνεις τότε; Ἔχεις πνευματικό; Τό λές στόν πνευματικό καί σοῦ λέει: «Πολύ ἁπλό. Ἐμεῖς θά κάνουμε αὐτό πού πρέπει, καί μετά τά ἄλλα τά ἀναλαμβάνει ὁ Θεός».

Τί λέει ὁ Ἀπόστολος Παύλος ; Τί λέει;

«Εἰ δυνατόν, εἰρηνεύετε μετά πάντων». «Εἰ δυνατόν...»

Δέν εἶναι δυνατόν πάντοτε. Γιατί; Διότι δέν θέλει ὁ ἄλλος νά εἰρηνεύσει. Ἐ, τί νά κάνουμε τώρα, ἀφοῦ δέν θέλει, εἶναι δικά του καί τό λάθος και οἱ συνέπειες.

π. Ἀντώνιος --- Σ’ αὐτό νά πῶ κάτι. Ὅταν ὁ ἄλλος δέν ἀνταποκρίνεται στή δική μας μετάνοια, τοῦ ζητᾶμε συγχώρεση καί δέν τήν παίρνουμε, ἐμεῖς πάντα λέμε ὅτι φταίει ἐκεῖνος. Σκεφτήκαμε όμως μήπως φταῖμε ἐμεῖς;

Μήπως καί ἐμεῖς βολευόμαστε δηλαδή στό νά μήν παίρνουμε τήν συγχώρηση; Τοῦ εἴπαμε μία ξερή συγγνώμη, τοῦ πετάξαμε μία καλημέρα κάποια στιγμή καί περιμένουμε τώρα νά ἔχουμε ἀνταπόκριση.

   Δηλαδή, πάλι καί σε αὐτή τήν περίπτωση τήν εὐθύνη στόν ἑαυτό μας πρέπει νά τή ρίξουμε, πού λέει και ὁ Γέροντας ἐδῶ πέρα.

Καί νά ποῦμε ὅτι: «Μήπως δέν τά εἶπα καλά, μήπως δέν εἶχα πραγματική μετάνοια, δέν τόν ἔχω συγχωρήσει τόν ἀδελφό μου καί γι’ αὐτό δέν με ἀκούει καί δέν μοῦ δίνει καί ἐκεῖνος τή μετάνοια. Ἄς βάλω λοιπόν μιά πιό καλή μετάνοια». Ὁπότε ἔτσι θά πάει λίγο ἕνα βηματάκι πάρα πέρα η υπόθεση...

Ἐρώτηση: - Ναί,  πάτερ, θά τοῦ ποῦμε συγγνώμη, θά τοῦ ξαναποῦμε καί ὁ ἄλλος θά μᾶς περάσει καί γιά χαζούς στό τέλος. Κατ’ ἀρχάς θά μᾶς ἐκμεταλλεύεται.

Ἀπάντηση: - Καί νά μᾶς περάσει γιά χαζούς, δέν πειράζει.

Ἐρώτηση: - Συγγνώμη δηλαδή ἀλλά στή διαπροσωπική σχέση, ὅταν ποῦμε κάτι ἔξω ἀπό τόν κύκλο αὐτό, ὅπου κάποιοι ἔχουν ἀκούσει καί μιά κουβέντα γιά τό Εὐαγγέλιο, θά μᾶς περάσουν καί γιά χαζούς.

Ἀπάντηση: - Λοιπόν. Μᾶς πειράζει νά μᾶς περάσουν γιά χαζούς; Γιατί νά μᾶς πειράζει; Ὁ Χριστός δέν εἶπε ὅτι: «Θά σᾶς ὀνειδίσουν, (θά σᾶς ντροπιάσουν) ἕνεκεν ἐμοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου»; Δέν τό εἶπε; Θά σᾶς ντροπιάσουν, θά σᾶς κάνουν στό περιθώριο. Μᾶς τό εἶπε· δέν τό εἶπε; Καί τί εἶπε ἀκόμα; Ὅτι εἶστε μακάριοι ἄν τό κάνετε αὐτό. Εἶστε εὐτυχεῖς δηλαδή, ἐάν σᾶς βάλουνε στήν ἄκρη.

    Γιατί δηλαδή σώνει καί καλά ἐμεῖς θέλουμε νά εἴμαστε στό κέντρο; Πέστε μου.

Γιατί ἔχουμε κενοδοξία ! ( ότι δηλαδή "κάτι είμαστε" κι΄ εμείς )

Καί τρέμουμε μήν τυχόν χάσουμε τήν κοινωνική μας, ἄς ποῦμε, ἀποδοχή. Ἄς τήν χάσουμε. Καί θά πεῖς: «Μά θά γίνω περιθωριακός;».

Καί ὁ Χριστός περιθωριακός ἦταν. Εἶχε καμιά ἐπίσημη θέση; Πές μου. Εἶχε καμιά ἐπίσημη καρέκλα; Καμία. Τίποτε. Ἀποσυνάγωγος καί στό τέλος σταυρωμένος. Μέ τόν χειρότερο θάνατο πέθανε. Λοιπόν τί εἴμαστε; Φοβόμαστε μήπως μᾶς θεωρήσουν χαζούς;

  Ἐμεῖς γιά τόν Χριστό δέν δουλεύουμε; Πέστε μου. Ἅμα δουλεύαμε γιά τήν κοινωνία, τότε βέβαια νά μᾶς νοιάζει. Ἀλλά δέν δουλεύουμε οὔτε γιά τήν κοινωνία οὔτε γιά τά πράγματα τῶν ἀνθρώπων. Γιά τόν Χριστό δουλεύουμε.

Λοιπόν ὁ Χριστός εἶπε νά συγχωρᾶμε. Πόσες φορές; Ἄπειρες. «Ἑβδομηκοντάκις ἑπτά». Λέει, ἄς πούμε, κάποιος: «Πόσες φορές θά συγχωρέσω; Δέν πάει ἄλλο». Πῶς δέν πάει ἄλλο; Πάει καί παραπάει.

    Ἄν εἶσαι Χριστιανός, πάντα συγχωρᾶς. Κάνουμε τραγικά λάθη, παραβαίνουμε τόν νόμο τοῦ Θεοῦ συνεχῶς. Καί μετά λέμε: «Δέν φταῖμε ἐμεῖς, φταίει ὁ ἄλλος» ἤ κάνουμε αὐτό ποῦ μᾶς εἶπε ὁ π. Ἀντώνιος. Ζητᾶμε συγγνώμη ἀλλά στό βάθος τοῦ μυαλοῦ μας λέμε: «Ἐσύ φταῖς. Ἐσύ φταῖς».

- Ἀπό μέσα μας.

- Καί ἀπό μέσα μας καί ἀπ΄ἔξω μας. Συγγνώμη ἀλλά… ἀρχίζει τό «ναί μέν ἀλλά, ἐ;».

Οπότε σοῦ λέει καί ὁ ἄλλος:

«Ἄντε φύγε ( από μπροστά μου ), πού θέλεις καί συγγνώμη, ἀφοῦ μοῦ λές ὅτι ἐγώ φταίω».

Δέν ἔχουμε ἀποδεχτεῖ ὅτι φταῖμε ἐμεῖς. Καταλάβαμε; Ὁπότε ἡ συγγνώμη μας δέν πληροφορεῖ εσωτερικά τόν ἄλλο. Δέν "κολλάει" μέσα του! Καταλάβατε;

    Ὑπάρχει μία ὡραία ἱστορία στό Γεροντικό. Ἤτανε  δύο πατέρες. Μαλώσανε. Λοιπόν ζήτησε συγγνώμη ὁ ἕνας.

«Δέν σέ συγχωράω» λέει ο άλλος. Ἀμάν! Πάει τότε σέ ἕνα Γέροντα, ὁ ὁποῖος τόν ρώτησε: «Πῶς τή ζήτησες τή συγγνώμη; Εἶχες μέσα σου πειστεῖ ὅτι φταῖς ἐσύ πράγματι»; «Ὄχι» απάντησε ο πατέρας. Γιά κάντο, νά πειστεῖς ὅτι ἐσύ φταῖς πραγματικά καί πήγαινε καί ξαναζήτησέ του συγγνώμη.

    Λοιπόν πάει πάλι ο «φταίχτης» και χτυπάει τήν πόρτα. Τοῦ ἀνοίγει ὁ ἄλλος, ο οποίος ἀμέσως τοῦ λέει: «Συγχώρεσέ με». Τ

ελικά ζήτησε συγγνώμη ὁ αδελφός πού άνοιξε τήν πόρτα. Πρίν κἄν πεῖ ὁ «φταίχτης» τή δική του συγγνώμη ὁ ἄλλος τό εἶχε πληροφορηθεῖ. Καταλάβατε πῶς λειτουργεῖ ἡ ἀληθινή συγχώρεση; Δέν είπε κἄν συγγνώμη «ο φταίχτης». Ὁ ἄλλος τοῦ ἄνοιξε τήν πόρτα και τοῦ λέει: «Συγχώρεσέ με». Βλέπετε πῶς λειτουργεῖ ἡ ἀληθινή ταπείνωση;

Ἀλλά ἐμεῖς δέν θέλουμε νά ταπεινωθοῦμε. Θέλουμε νά εἴμαστε καί ἐξωτερικά καλά μέ τόν Χριστό αλλά καί νά κρατήσουμε τήν ἀξιοπρέπεια, τόν χαρακτήρα. Κρατάω χαρακτήρα. Καταστρέφομαι δηλαδή.

Ἐρώτηση: - Καί ὅταν δέν φταῖμε ἐμεῖς, πάτερ;

Ἀπάντηση: - Ἀκόμη καί ἄν δέν φταῖμε, οἱ Ἅγιοι Πάτέρες λένε νά βάζουμε μετάνοια, γιά νά φύγει ὁ πονηρός. Βάλτε μετάνοια.

Ἐρώτηση: - Ὅταν ἐγώ ζητήσω συγχώρεση καί ἄς μή φταίω καί ὁ ἄλλος δέν τή δίνει;

Ἀπάντηση: - Σᾶς λέω πὠς πάντα φταῖμε. Ξέρετε γιατί φταῖμε πάντα; Γιατί εἴμαστε κύτταρα τοῦ ἴδιου σώματος. Καί ὅταν ἕνα κύτταρο δυσλειτουργεῖ, ἐ, συμβάλλουν λίγο καί τά ἄλλα ἀπό δίπλα. Πῶς συμβάλλουν; Δέν λειτουργοῦμε καί ἐμεῖς σωστά. Εἴμαστε ἅγιοι; Δέν εἴμαστε ἅγιοι. Ἀφοῦ δέν εἴμαστε ἅγιοι λοιπόν καί εἴμαστε καί ἐμεῖς ἁμαρτωλοί ἐπηρεάζουμε ἀρνητικά καί τούς γύρω μας. Ὁπότε φταῖμε, φταῖμε... Ἄν εἴμαστε ἅγιοι, τότε ἐντάξει. Ἀλλά δέν εἴμαστε.

Ἄρα καί ἐμεῖς φταῖμε γιά τήν κατάσταση τῶν ἄλλων. Καί ἐμεῖς ἐπηρεάσαμε ἀρνητικά τόν ἄλλο. Ἄν ἤμασταν καί ἐμεῖς πιό καλοί, θά ἦταν καί οἱ ἄλλοι καλύτεροι. Ἄρα δέν εἶναι λάθος νά ποῦμε συγγνώμη. Καταλάβατε; Πάντα φταῖμε.

Ἐρώτηση: - Σέ κάθε περίπτωση τίθενται πολλά ἐρωτήματα. Ἁπλῶς ἤθελα νά πῶ ἕνα. Μέ συγχωρεῖτε, «κόλλησα». Ὑπάρχουν περιπτώσεις, κατά τίς ὁποῖες ζητᾶμε συγγνώμη ἀλλά, πῶς τό λένε, δέν ὑπάρχει ἀνταπόκριση.

Εἴμαστε στή δουλειά μας καί ὁ καθένας ἔχει ἐντελῶς διαφορετικό πνεῦμα ἀπό τό δικό μας, δέν εἶναι ἄμεσα συνεργάσιμος μέ τό Ορθόδοξο φρόνημα τοὐλάχιστον ἔτσι, ὅπως μᾶς λέει ὁ λογισμός μας. Καί πολλές φορές τοῦ ζητᾶμε συγγνώμη, ἐ, δέν μᾶς συγχωρεῖ, τοῦ ξαναζητᾶμε συγνώμη και δέν μᾶς συγχωρεῖ.

Ἐ, κάποιες φορές ὑπάρχουν καί περιπτώσεις, κατά τίς ὁποῖες λέει ὅτι: «Ὁ βλάκας, γιά παράδειγμα, εἶναι ὁ Κώστας» (τυχαία ἀναφέρω τό ὄνομα καί συγγνώμη γιά τό «βλάκας»). Ἄντε καί μένα δέν μέ πειράζει νά πεῖ ὅτι εἶμαι βλάκας, ἐντάξει.

Τό θέμα εἶναι ὅμως, ἄν ὑπάρχει περίπτωση νά λέει ὅτι: «Ὁ Ὀρθόδοξος εἶναι βλάκας». Αὐτό εἶναι λίγο καίριο τό θέμα καί ἔχει πολλές προεκτάσεις.

Ἀπάντηση: - Καταλαβαίνω. Εἶναι εἰδικές περιπτώσεις. Ἔχουμε τόν πνευματικό μας, παιδιά. Θά τό ποῦμε στόν πνευματικό καί θά μᾶς πεῖ τί θά κάνουμε. Ὑπάρχει ὁ ἄνθρωπος, πού ἔχει διάκριση καί θά μᾶς τό πεῖ. Ἔτσι; Μήν μπερδευόμαστε τώρα.

- Λοιπόν κάποιος ἄλλος ἔχει νά πεῖ κάτι;

- Νά ρωτήσω κάτι;

- Ναί, ὁρίστε. (Δίνεται ὁ λόγος γιά ερώτηση.)

Ἐρώτηση: - Ἐγώ ἔχω μία ἀπορία. Ἄμα κάνω κομποσκοίνι γιά τό παιδί μου, γιά κάποιο ἄτομο, νιώθω μέσα μου ἀρχικά νά υπάρχουν τά πάθη, πού εἶναι οἱ κακοί λογισμοί. Εἰσακούεται ἐκείνη τήν ὥρα ἡ προσευχή μου, ἐνῶ τό νιώθω ὅτι δέν πάω καλά;

Ἀπάντηση: - Ὁ Θεός ἀκούει τίς προσευχές πάντοτε. Ἀλλά πάλι τί λέμε; «Ἁμαρτωλόν ὁ Θεός οὐκ ἀκούειν». Δηλαδή ἔχει σημασία καί ἡ καθαρότητα. Γι’ αὐτό καί παρακαλᾶμε τούς ἁγίους.

Ἐμεῖς δέν ἔχουμε παρρησία ἀλλά βάζουμε τούς ἁγίους μπροστά καί λέμε: «Ἁγία Μαρίνα, Ἅγιε Νικόλαε, Ἅγιε Ἰωάννη Χρυσόστομε πρεσβεύσατε. Παρακαλᾶμε τούς ἁγίους, παρακαλᾶμε τήν Παναγία. Καί οἱ ἅγιοι ὡς φιλάνθρωποι καί ὡς ὁμοιοπαθεῖς μέ μᾶς, μᾶς στέκουν καί μᾶς βοηθᾶνε πάρα πολύ.

Γενικῶς ὅμως, νά ξέρετε, πώς ἡ προσευχή, πού κάνετε γιά τούς ἄλλους, εἰσακούεται ἀπό τόν Θεό.

    Λέει ἕνας παππούλης:

«Θυμᾶμαι πώς οἱ ἱερεῖς εἰσακούονται, ὅταν προσεύχονται γιά τά πνευματικά τους παιδιά ἀλλά, ὅταν προσεύχονται γιά τόν ἑαυτό τους, δέν εἰσακούονται». Λοιπόν, ναί. Γιατί ὁ Θεός θέλει ἰδίως ἀπό τούς ἱερεῖς νά προσεύχονται γιά τά πνευματικά παιδιά. Ἀλλά καί ἀπό ὅλους μας.

Ὁ Γέροντας Προφύριος ἔλεγε τά ἑννιά δέκατα (τῆς προσευχής) νά εἶναι γιά τούς ἄλλους καί τό ἕνα δέκατο νά εἶναι γιά μᾶς. Καί σέ τελευταῖα ἀνάλυση, νά ξέρετε, στό «ἐλέησόν με» εἴμαστε ὅλοι καί πρέπει νά νιώθουμε ὅτι εἴμαστε ὅλοι.

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με».

   Δέν νοεῖται Χριστιανός να εἴναι μόνος του. Νά νιώθει μοναξιά. Δέν εἶναι Χριστιανός κάποιος πού νιώθει μοναξιά. Σημαίνει ὅτι δέν ἔχει ἀγάπη. Γιατί μέσα στήν Ἐκκλησία δέν μπορεῖς νά εἶσαι μόνος. Ὅταν εἶσαι σωστά μέσα στήν Ἐκκλησία, ἔτσι; Ὅταν ἀγαπᾶς. Ἕνας πού ἀγαπάει θά πεῖ: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με» καί τό «με» εἶναι ταυτισμένο μέ ὅλο τόν κόσμο, μέ ὅλη τήν Ἐκκλησία. Καί στόν Ἑνικό άριθμό νά τό πεῖς, τό λές γιά ὅλους καί ἁγιάζονται ὅλοι. Ἔτσι; Γιατί γίνεσαι ἕνα μέ ὅλους.

Ἐρώτηση: - Ἐάν καμιά φορά κάποιος ἔχει ἕνα ἰδιαίτερο πρόβλημα δέν μποροῦμε νά κάνουμε ἕνα κομποσκοίνι καί γιά αὐτόν;

Ἀπάντηση: - Ἔχει ἕνα ἰδιαίτερο πρόβλημα καί θέλουμε νά ποῦμε στόν Θεό τό πρόβλημά του, γιά νά τό λύσει ὁ Θεός; Δέν ἀπαγορεύεται, ἀλλά τί λές τώρα, ὁ Θεός δέν τό ξέρει ὅτι ἔχει τό πρόβλημα; Λοιπόν μποροῦμε νά τό κάνουμε ἀπό ἀδυναμία. Ἔτσι; Τό σωστό ποιό εἶναι; Νά μήν ποῦμε στόν Θεό νά τοῦ τό λύσει, γιατί μπορεῖ νά μήν εἶναι γιά τό καλό του νά τοῦ λύσει τό πρόβλημα. Γιά νά τοῦ τό δώσει ὁ Θεός κάποιο λόγο ἔχει.

Τό σωστότερο πού ἔχουμε νά ποῦμε εἶναι ποιό; «Νά γίνει τό θέλημά σου, Κύριε». Εἶναι τό καλύτερο ἀπό ὅλα. Καί ὁ Θεός αὐτό μᾶς δίδαξε νά ζητᾶμε. Ἔτσι δέν εἶπε; «Γενηθήτω τό θέλημά σου». Δέν εἶπε νά λέμε: «Θεέ μου, κάντον καλά». Μπορεῖ νά μήν εἶναι γιά τό καλό του νά γίνει καλά.

Ἐρώτηση: - Δέν μιλᾶμε γιά σωματική ἀρρώστια. Μπορεῖ νά εἶναι ἕνα πρόβλημα ἀπιστίας, παραδείγματος χάρη. Αὐτό λέω.

Ἀπάντηση: - Ἐντάξει. Ὅλα αὐτά θά τά παρακαλᾶμε στόν Θεό. Ναί.

- Πατέρα, τήν εὐχή σας.

- Τοῦ Χριστοῦ.

Ἐρώτηση: - Τελευταῖα τά πράγματα δυσκολεύουν, ὅπως εἴπατε καί σεῖς, καί ἀναφέρατε τό ΔΝΤ καί ὅλα αὐτά τά οἰκονομικά, πού δέν πᾶνε καλά. ‘Υπάρχει μία μερίδα Ὀρθόδοξων Χριστιανῶν, ὅπου εἶμαι καί ἐγώ, πού ἀγανακτοῦμε καί λέμε ὅτι τά πράγματα εἶναι βάσει σχεδίου καί ὅλα αὐτά. Θά ἤθελα νά σᾶς ρωτήσω κατά πόσο εἶναι σωστό τό νά συμμετέχουμε καί σέ κάποιες ἐκδηλώσεις, πού γίνονται ἐναντίον αὐτῶν τῶν μέτρων. Γιατί πιά καί σέ χριστιανικά περιοδικά ἀκόμα παρουσιάζονται ἄρθρα, πού λένε ὅτι πρέπει νά ἀντιδράσουμε.

    Και, ἄν θέλετε, πείτε μας καί τή γνώμη σας σέ σχέση μέ τήν «Κάρτα τοῦ πολίτη», ὅπου ξέρω ὅτι πρέπει νά εἰσακούσουμε τήν Ἐκκλησία. Ἐν τῷ μεταξύ ἤδη ὑπάρχει μία κινητοποίηση, ὅπου ἀκούγονται συνθήματα ἐναντίον αὐτῶν, πού ἐτοιμάζουν ὅλα αὐτά. Πῶς μποροῦμε δηλαδή νά κρατήσουμε μία μεσαία γραμμή, νά μήν τούς ἀντιπαθοῦμε ὅλους αὐτούς, νά σκεφτόμαστε τή δική μας ἁμαρτία ἀλλά καί νά ἀντιδροῦμε σ’ αὐτό;

Ἀπάντηση: - Ἔχετε πνευματικό ὁδηγό; Πέστε τα στόν πνευματικό σας καί ὅ,τι σᾶς πεῖ κάντε. Ἀπό τή στιγμή, πού ἔχουμε διαλέξει σωστό πνευματικό ὁδηγό, δέν ἔχουμε πρόβλημα. Καταλάβατε; Γιατί στήν Έκκλησία, κοιτάξτε, δέν λειτουργοῦμε αὐτόνομα. Πρέπει νά τό καταλάβουμε αὐτό.

Μοῦ τηλεφωνεί ὁ ἄλλος: «Πόσες μέρες νά νηστέψω γιά νά κοινωνήσω»; Τίποτα ἄλλο. Ἐξομολογήθηκε; Δέν τό ρωτάει αὐτό. Πρέπει νά τόν ρωτήσουμε ἄν ἐξομολογήθηκε; Ἔχει πνευματικό; Πρέπει νά τό μαντέψουμε. Λοιπόν καταλάβατε; Δηλαδή νά τοῦ δώσουμε ἕνα χαρτάκι πώς εἶναι σωσμένος καί εἶναι σωσμένος; Δέν γίνεται ἔτσι.

    Λίγο πρέπει νά κοπιάσουμε, λίγο νά ὑπακούσουμε στή θέληση τοῦ Χριστού.

Ὁ Χριστός μᾶς εἶπε: «Ἔχετε τήν Ἐκκλησία, ἔχετε τούς πνευματικούς Πατέρες, ρωτήστε, ταπεινωθεῖτε δηλαδή...».

Ἔτσι; Μή ζητᾶμε πάντοτε τήν πολύ εὔκολη λύση, πού ἰκανοποιεῖ τή ραθυμία μας. Γι΄ αὐτό λέει ὁ Χριστός εἶναι στενή ἡ πύλη. Τί σημαίνει ὅμως «στενή πύλη», ἀφοῦ ἀπό τήν ἄλλη, Χριστέ μου, μᾶς λές ὅτι: «Ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίο μου ἐλαφρόν ἐστιν»;Δέν λέει;

    Καί ἀπό τήν ἄλλη λέει ότι είναι στενή ἡ πύλη. Πῶς γίνεται τώρα νά συμβιβάζονται αὐτά τά δύο; «Ἀντίφαση» σοῦ λέει ὁ ἄλλος, ὁ δυτικός. Ὁ ἐπιστήμονας, ὁ προτεστάντης. «Ἀντίφαση» σοῦ λέει. Δέν εἶναι ἀντίφαση ὅμως. Πρέπει νά ξέρεις νά διαβάζεις ὅλο τό Εὐαγγέλιο, γιά νά ἑρμηνεύσεις τό Εὐαγγέλιο καί τούς Ἅγιους Πατέρες. Λοιπόν τό φορτίο μας εἶναι χρηστό, δηλαδή καλό καί ἐλαφρό, γιατί ὄντως ὁ Χριστός μᾶς δίνει τό ἐλαφρότερο φορτίο.

    Ὁ διάβολος μᾶς δίνει τά βαριά φορτία. Ἡ ἁμαρτία εἶναι σά νά περπατᾶμε μέ τά χέρια. Πολύ δύσκολο. Καί ὅμως τό κάνουμε. Τώρα, γιατί εἶναι στενή ἡ ὁδός; Διότι οὔτε αὐτό τόν χρηστό ζυγό δεν θέλουμε νά τόν φορτωθοῦμε. Δέν θέλουμε. Σοῦ λέει: «Ὤχ! Τί εἶναι αὐτά τώρα, πού λέει ὁ πνευματικός. Πολύ αὐστηρός είναι, άς πάω νά βρῶ κανέναν ἄλλον. Ἀφοῦ εἶναι καί καλόγερος νά βρῶ κανένα ἔγγαμο, πού εἶναι λιγότερο αυστηρός».

Λές καί ὁ ἄγαμος δέν βγῆκε ἀπό οἰκογένεια, δέν ξέρει δηλαδή αὐτός, δέν εἶχε πατέρα καί μάνα, δέν ξέρει τί γίνεται στίς οἰκογένειες.

    Λοιπόν νά μήν τά αποδεχόμαστε ὅλα αὐτά πού κυκλοφοροῦν. Νά ψάξεις ἕναν πνευματικό, πού νά σέ θεραπεύει καί νά εἶσαι ἄτεγκτος μέ τόν ἑαυτό σου καί νά ἔχεις ὄρεξη νά δουλέψεις καί νά πονέσεις. Τότε θεραπεύεσαι.

Ἅμα πᾶς στόν γιατρό μέ προϋποθέσεις καί ὅρους τοῦ τύπου: «Κοίταξε, γιατρέ, μή μέ πονέσεις, θά σηκωθῶ καί θά φύγω».

Ἐ, καλύτερα εἶναι νά μήν πᾶς καθόλου. Σήκω φύγε, γιατί καί μιά ἔνεση πού θά σοῦ κάνει, θά σέ τσιμπήσει λίγο, θά πονέσεις καί τί θά κάνουμε. Δέν γίνεται χωρίς πόνο νά βγάλεις τήν ἡδονή. Ἔχουμε ἡδονή μέσα μας. Τό λέει ὁ Ἅγιος Μάξιμος. Πῶς μπῆκε ἡ ἡδονή, ἡ κακιά ἡδονή; Ἁπό τήν ἁμαρτία.

Γιά νά βγεῖ ἡ ἡδονή θέλει ὀδύνη, θέλει πόνο. Ἐμεῖς δέν θέλουμε νά πονέσουμε καθόλου καί θά ψάξουμε τίς διαβολικές λύσεις, πού δέν εἶναι λύσεις. Καί ἔτσι μένουμε ἀθεράπευτοι.

    Λοιπόν ἀποφασίζεις νά ὑποστεῖς τά πάντα, νά ἀρνηθεῖς τόν ἑαυτό σου, νά μπεῖς στόν ζυγό τοῦ Χριστοῦ καί τότε ἡ ὁδός δέν εἶναι καθόλου στενή. Καί τή βρίσκεις εὔκολα τήν πύλη ἀλλά, ἐπειδή εἴμαστε ράθυμοι, λέει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, δέν θέλουμε νά κοπιάσουμε, νά πονέσουμε, γι΄ αὐτό εἶναι στενή ἡ πύλη καί λίγοι εἶναι αὐτοί πού τήν βρίσκουν.

    Ἄς ἀποτινάξουμε λοιπόν τή ραθυμία μας, νά ἀνασκουμπωθοῦμε τώρα, πού εἶναι καί Μεγάλη Σαρακοστή, νά μποῦμε στόν ζυγό τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὁ ζυγός τῆς ὑπακοῆς.

Τῆς ὑπακοῆς. Ὅλη ἡ ἱστορία εἶναι ἐκεῖ. Νά κόψουμε τό θέλημά μας.

Πολλές φορές πᾶμε γιά μεγάλες πνευματικές ἀναβάσεις, ὑψηλά πράγματα, νοερά προσευχή, ἄκτιστο φῶς καί δέν θέλουμε νά κάνουμε μιά ἁπλή ὑπακοή.

Σοῦ λέει ὁ πνευματικός: «Κάνε αὐτό». «Ὄχι» λες «δέν μπορῶ, διότι ἡ ἐπιστήμη ἄλλα λέει». Ἐντάξει ἔχουμε καί τήν ἐπιστήμη, τήν ψευδοεπιστήμη.

π. Ἀντώνιος: - Νά εὐχηθεῖτε ὅλοι νά πάει ἡ ὑπόλοιπη Μεγάλη Σαρακοστή μέ αὐτό τό πνεῦμα... Ἄς τό προσέξουμε τοὐλάχιστον ἀπό ἐδῶ καί πέρα στή Σαρακοστή καί σε ὅλη τήν ὑπόλοιπη ζωή μας. Εὐχαριστοῦμε τόν Γέροντα γιά τήν εὐλογία πού εἴχαμε καί πού μᾶς ἦρθε καί μᾶς εἶπε τόσο ὡραῖα πράγματα. Νά ξανάρθει. Καί εὐχόμαστε σέ ὅλους σας καλό ὑπόλοιπο τῆς Σαρακοστῆς καί εἴθε νά ἔχουμε καί καλή Ἀνάσταση.

                              «Περί μετανοίας» -- Ἀπόσπασμα ἀπό ἀπομαγνητοφωνημένη Ὁμιλία,

                             Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου.       http://hristospanagia3.blogspot.com/