Είναι περιστατικό που μας μεταφέρθηκε και συνέβη όπως γράφτηκε στις 15 Απριλίου του 2014 σε χωριουδάκι της Δυτικής Μακεδονίας γενέτειρας Μακεδονομάχων . Τότε πολλοί το διάβασαν και κατανύχτηκαν, σήμερα όμως γίνεται πιο επίκαιρο την στιγμή που μέσα και έξω μας περικύκλωσαν άπειροι τύραννοι- κίνδυνοι.
Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας.
«Ανήμερα του Ακάθιστου Ύμνου αποφάσισα φέτος να μην τον παρακολουθήσω στην γειτονιά μου στον Άγιο Δημήτριο στην Θεσσαλονίκη.
Όχι γιατί δεν ευλαβούμαι τον ΜΥΡΟΒΛΗΤΗ αλλά για να αποφύγω να συναντήσω επίσημα πρόσωπα που ψήφισαν και με τα δύο χέρια τους την μνημονιακή μας καταδίκη και κολαστώ.
Είναι τα γνωστά πολιτικά προσωπεία που στέκονται έμπροσθεν της τηλεοπτικής κάμερας προς άγραν ψήφων.
Από το μεσημέρι της Παρασκευής του ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ πήγα κατ αρχάς και χαιρέτισα τον Μυροβλήτη Άγιο Δημήτριο και τις εφέστιες εικόνες της ΠΑΝΑΓΙΑΣ της Ιεροσολυμιτίσσας και του ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ μέσα στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου και μέσα από τις σκέψεις μου κατόρθωσα και έβγαλα σκόρπιες λέξεις προσευχής…
«Παναγιά μου να με συγχωρείς για την αδυναμία μου αλλά στην κυριολεξία ¨τερμάτισα¨ από τα αδιέξοδα.
Αξίωσε μας κατά το θέλημα του ΥΙΟΥ ΣΟΥ να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης που βιώνει η Πατρίδα και ο καθένας ξεχωριστά.
Εδώ που φτάσαμε ένα Νεύμα ΣΟΥ μας σώζει».
Μετά πήγα οδικώς σε ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριουδάκι της Μακεδονίας μας με δύο μόνιμους κατοίκους.
Ο ένας ήταν ο συνταξιούχος παπάς που ιερουργούσε επί 50 συναπτά χρόνια .
Ο δεύτερος και μοναδικός λαϊκός κατά αγαθή συγκυρία αν και δεν τελείωσε σχολείο έμαθε τα γράμματα στο Αναλόγιο και βοηθά τον Γέροντα Λευίτη στην ψαλτική.
Ο τρίτος του εκκλησιάσματος της Aκολουθίας του Ακάθιστου Ύμνου ήμουν εγώ ο νεόφερτος εκ Θεσσαλονίκης.
Με το που μπήκα στον Ιερό Ναό της ΠΑΝΑΓΙΑΣ πήγα κατευθείαν στο Αναλόγιο για να βοηθήσω με τα λίγα βυζαντινά ψαλτικά που κατέχω.
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ο παπάς που ήταν σοβαρός και αμίλητος .
Και αν και τον ξέρω παιδιόθεν δεν με χαιρέτισε σαν να ήταν «αλλού».
Μόλις φτάσαμε στον Κανόνα. Ὠδή α΄. Εἱρμός. Ἦχος δ΄. « Ἀνοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται Πνεύματος, και λόγον ἐρεύξομαι τῇ βασιλίδι Μητρί…·
Λες και το μυαλό μου «άνοιξε» και ξεφόρτωσα από όλες τις σκοτούρες.
Οι ανοιξιάτικες ευωδίες, το θυμίαμα αλλά και η κατάνυξη του ιστορικού χώρου που βρισκόμουν «με έστειλαν αλλού».
Είπα μέσα μου ότι τελικά έκανα καλά που ήρθα σε αυτή την «ιερή σιγαλιά».
Τι ήταν να το πω και ξαφνικά όταν φτάσαμε στην Β’ στάση (Η-Μ) των ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ και ο Γέροντας Λευίτης αναγίγνωσκε με τρεμάμενη φωνή το
«χαίρε της Τριάδος τους μύστας φωτίζουσα χαίρε τύρρανον απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής…».
Άρχισε να κλαίει με ολολυγμούς και διέκοψε την απαγγελία των Χαιρετισμών.
Μάλιστα άφησε το Βιβλίο από τα χέρια του , γονάτισε και ακούμπησε το πρόσωπο του πάνω στην Θεομητορική Εικόνα της Γλυκοφιλούσης βρέχοντας την με τα δάκρυα του.
Για λίγη ώρα μείναμε αμήχανοι επάνω στο ψαλτήρι και παρακολουθούσαμε τον Ιερέα και εμείς κατασυγκινημένοι.
Σε λίγο τον πλησιάσαμε και προσπαθήσαμε να τον ανασηκώσουμε . Ο Γέροντας είχε στην κυριολεξία γαντζωθεί από την Εικόνα και δεν έλεγε να σηκωθεί .
Όμως κάτι «μουρμούριζε» της Παναγιάς μας που δεν τα καταλαβαίναμε.
Τελικά ο Γέροντας ανασηκώθηκε και στην συνέχεια για πρώτη φορά στην ζωή μου άκουσα στην κυριολεξία ¨Κλαυτούς Χαιρετισμούς¨.
Εκεί που είχα καλή διάθεση βλέποντας την συγκίνηση του Ιερέα δίχως να το θέλω ξαναθυμήθηκα τα βάσανα που με περίμεναν στην πόλη …
Μετά το τέλος των Χαιρετισμών ετοιμάσαμε ένα βραστό του βουνού και ζητήσαμε , ουσιαστικά απαιτήσαμε από τον Ιερέα να μας πει τι του συνέβη;
ΚΑΙ ο καλός παππούλης αναγκάσθηκε να μας πει για το γεγονός αυτό της αλλοίωσης- συγκίνησης του που μας είχε προβληματίσει.
-Παιδιά μου μην νομίζετε ότι είμαι εδώ πάνω αποκομμένος από τα προβλήματα των ανθρώπων.
-Φίλοι συγχωριανοί από τις μεγαλουπόλεις, συγγενείς, πνευματικά παιδιά μου μεταφέρουν το ζοφερό περιβάλλον της σημερινής Εθνικής μας επιβίωσης.
-Πολλές φορές στην Δέηση και όταν απαγγέλουμε ενώπιον του ΚΥΡΙΟΥ ημών «Υπέρ του ευσεβούς ημών έθνους και πάσης αρχής και εξουσίας εν αυτώ…»
-Αναρωτιέμαι αν το Έθνος μας είναι πραγματικά ευσεβές;
-Και πως μπορώ να αιτούμαι για κάθε αρχή και εξουσία που μας
έφερε σε αυτά τα χάλια;
-Υπάρχει όμως και αυτό δηλ. ότι μας αξίζει μας δίνει ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ.
-Όμως έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος.
-Γιατί αν εγώ αιτούμαι για αυτούς που ψηφίζουν αντίχριστους νόμους ουσιαστικά με την δέηση μου αυτή γίνομαι Θεομάχος.
-Εδώ και πολλά χρόνια παρακαλώ την Παναγιά μας να ξεδιαλύνει τον λογισμό μου αυτό και πιστέψτε με το κάνω με δάκρυα και πόνο.
-Παραμονή του ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ άκουσα κτύπους στην πόρτα του πτωχικού μου. Τρόμαξα γιατί στις ημέρες μας πολλά συμβαίνουν και μάλιστα εδώ στην Μεθόριο.
–Ποιος να ήταν άραγε; Ο Ανέστης ο ψάλτης μου έλειπε στα πρόβατα.
-Από το παραθυράκι έσκυψα και είδα έναν ηλικιωμένο Ιερέα. –
-Αμέσως αναθάρρησα και άνοιξα την πόρτα . Βάλαμε μεταξύ μας την Ευχή και το κοντούλικο Γεροντάκι μπήκε στο σπιτικό μου με τέτοια άνεση που λες και ήξερε όλες τις γωνιές του.
-Το παρουσιαστικό του κάτι μου θύμιζε από τον μακαριστό Αυγουστίνο τον πρώην Φλωρίνης γιατί κρατούσε ένα ραβδί και ήταν σκυφτό.
-Πως από τα μέρη μας Γέροντα ; τον ρώτησα
«Πολλές φορές έχω περάσει από αυτά τα μέρη και μάλιστα όταν ζούσαν εδώ πολλοί χριστιανοί. Φυσικά άλλα χρόνια τότε πάτερ μου. Τότε τα χρόνια ήταν Ιεραποστολικά ενώ σήμερα αυτά που κτίσθηκαν με αίμα και αγώνες οι άπιστοι τα γκρεμίζουν.
Παλιά βγάζανε κανένα τούβλο για να χαλαρώσει η Ορθόδοξη Πίστη, σήμερα πλέον είναι προαποφασισμένο από αυτούς να σωριάσουν όλο το ντουβάρι…
Επειδή φτάσαμε στην στιγμή να πειράζουν την ΗΜΕΡΑ του ΚΥΡΙΟΥ μας δηλ. την Κυριακή και να υπερασπίζονται τα Σόδομα και τα Γόμορρα ήρθα να σου πω να μην σε πειράζει ο λογισμός που έχεις και όταν λες την ευχή
« Υπέρ του ευσεβούς ημών έθνους και πάσης αρχής και εξουσίας εν αυτώ…¨ από μέσα σου τότε να απαγγέλεις την ωδή των Χαιρετισμών ¨ χαίρε τύρρανον απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής»
Πάτερ μου η ΠΑΝΑΓΙΑ μας αποφάσισε ότι «αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να πάει άλλο…»
-Με τα λόγια αυτά το καμπουριαστό Γεροντάκι εξαφανίστηκε από μπροστά μου. Αλαφιασμένος με ότι κουράγιο είχα έτρεξα προς την Εκκλησία.
-Μπαίνοντας η ματιά μου λες και την κατεύθυνε άλλος και έπεσε πάνω στην Αγιογραφία του Παπά- Κοσμά του Αιτωλού που η Παράδοση λέει ότι πέρασε από το χωριό μας διδάσκοντας και βαπτίζοντας.
-Τότε κατάλαβα ΠΟΙΟΣ επισκέφτηκε εμένα τον ανάξιο.»
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΛΛΟΥΜΕ ΕΝΕΡΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ
«Χαίρε τύραννον απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής, χαίρε Κύριον φιλάνθρωπον επιδείξασα Χριστόν».
1. Η Παναγία είναι αυτή που γκρέμισε από την εξουσία τον απάνθρωπο τύραννο και φανέρωσε τον Χριστό ως φιλάνθρωπο Κύριο. Ποιος ο τύραννος; Ο διάβολος. Γιατί τύραννος και μάλιστα απάνθρωπος; Διότι η εξουσία του ήταν σφετερισμός: δημιούργημα κι αυτός του Θεού ήταν και είναι ον εξαρτημένο από τον Θεό. Εκμεταλλεύτηκε όμως την αδυναμία του ανθρώπου και τον υποδούλωσε. Τον έκανε υποχείριό του, ασφαλώς και με τη δική του θέληση. Έτσι ο διάβολος ήταν εξουσιαστής του ανθρώπου και ιδιαιτέρως της καρδιάς του.
2. Ο σφετερισμός αυτός όμως έλαβε τέλος. Ο Θεός θέλησε να γίνει άνθρωπος μέσω του εκλεκτού οργάνου Του της Παναγίας. Δι’ Αυτής έρχεται ο Χριστός ο Οποίος αποκαθιστά τα πράγματα, ο άνθρωπος δηλαδή ξαναβρίσκει τον φυσικό του αρχηγό, τον φυσικό του Κύριο. Διότι ο Χριστός είναι ο πραγματικός Κύριος. Κύριος της Δημιουργίας, Κύριος της Ιστορίας, Κύριος των καρδιών. http://aktines.blogspot.com/2015/03/blog-post_87.html
ΣΤΩΜΕΝ καλώς αδελφοί ανοίγουν όλα τα ΕΘΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ μας
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
«Ανήμερα του Ακάθιστου Ύμνου αποφάσισα φέτος να μην τον παρακολουθήσω στην γειτονιά μου στον Άγιο Δημήτριο στην Θεσσαλονίκη.
Όχι γιατί δεν ευλαβούμαι τον ΜΥΡΟΒΛΗΤΗ αλλά για να αποφύγω να συναντήσω επίσημα πρόσωπα που ψήφισαν και με τα δύο χέρια τους την μνημονιακή μας καταδίκη και κολαστώ.
Είναι τα γνωστά πολιτικά προσωπεία που στέκονται έμπροσθεν της τηλεοπτικής κάμερας προς άγραν ψήφων.
Από το μεσημέρι της Παρασκευής του ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ πήγα κατ αρχάς και χαιρέτισα τον Μυροβλήτη Άγιο Δημήτριο και τις εφέστιες εικόνες της ΠΑΝΑΓΙΑΣ της Ιεροσολυμιτίσσας και του ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ μέσα στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου και μέσα από τις σκέψεις μου κατόρθωσα και έβγαλα σκόρπιες λέξεις προσευχής…
«Παναγιά μου να με συγχωρείς για την αδυναμία μου αλλά στην κυριολεξία ¨τερμάτισα¨ από τα αδιέξοδα.
Αξίωσε μας κατά το θέλημα του ΥΙΟΥ ΣΟΥ να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης που βιώνει η Πατρίδα και ο καθένας ξεχωριστά.
Εδώ που φτάσαμε ένα Νεύμα ΣΟΥ μας σώζει».
Μετά πήγα οδικώς σε ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριουδάκι της Μακεδονίας μας με δύο μόνιμους κατοίκους.
Ο ένας ήταν ο συνταξιούχος παπάς που ιερουργούσε επί 50 συναπτά χρόνια .
Ο δεύτερος και μοναδικός λαϊκός κατά αγαθή συγκυρία αν και δεν τελείωσε σχολείο έμαθε τα γράμματα στο Αναλόγιο και βοηθά τον Γέροντα Λευίτη στην ψαλτική.
Ο τρίτος του εκκλησιάσματος της Aκολουθίας του Ακάθιστου Ύμνου ήμουν εγώ ο νεόφερτος εκ Θεσσαλονίκης.
Με το που μπήκα στον Ιερό Ναό της ΠΑΝΑΓΙΑΣ πήγα κατευθείαν στο Αναλόγιο για να βοηθήσω με τα λίγα βυζαντινά ψαλτικά που κατέχω.
Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ο παπάς που ήταν σοβαρός και αμίλητος .
Και αν και τον ξέρω παιδιόθεν δεν με χαιρέτισε σαν να ήταν «αλλού».
Μόλις φτάσαμε στον Κανόνα. Ὠδή α΄. Εἱρμός. Ἦχος δ΄. « Ἀνοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται Πνεύματος, και λόγον ἐρεύξομαι τῇ βασιλίδι Μητρί…·
Λες και το μυαλό μου «άνοιξε» και ξεφόρτωσα από όλες τις σκοτούρες.
Οι ανοιξιάτικες ευωδίες, το θυμίαμα αλλά και η κατάνυξη του ιστορικού χώρου που βρισκόμουν «με έστειλαν αλλού».
Είπα μέσα μου ότι τελικά έκανα καλά που ήρθα σε αυτή την «ιερή σιγαλιά».
Τι ήταν να το πω και ξαφνικά όταν φτάσαμε στην Β’ στάση (Η-Μ) των ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ και ο Γέροντας Λευίτης αναγίγνωσκε με τρεμάμενη φωνή το
«χαίρε της Τριάδος τους μύστας φωτίζουσα χαίρε τύρρανον απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής…».
Άρχισε να κλαίει με ολολυγμούς και διέκοψε την απαγγελία των Χαιρετισμών.
Μάλιστα άφησε το Βιβλίο από τα χέρια του , γονάτισε και ακούμπησε το πρόσωπο του πάνω στην Θεομητορική Εικόνα της Γλυκοφιλούσης βρέχοντας την με τα δάκρυα του.
Για λίγη ώρα μείναμε αμήχανοι επάνω στο ψαλτήρι και παρακολουθούσαμε τον Ιερέα και εμείς κατασυγκινημένοι.
Σε λίγο τον πλησιάσαμε και προσπαθήσαμε να τον ανασηκώσουμε . Ο Γέροντας είχε στην κυριολεξία γαντζωθεί από την Εικόνα και δεν έλεγε να σηκωθεί .
Όμως κάτι «μουρμούριζε» της Παναγιάς μας που δεν τα καταλαβαίναμε.
Τελικά ο Γέροντας ανασηκώθηκε και στην συνέχεια για πρώτη φορά στην ζωή μου άκουσα στην κυριολεξία ¨Κλαυτούς Χαιρετισμούς¨.
Εκεί που είχα καλή διάθεση βλέποντας την συγκίνηση του Ιερέα δίχως να το θέλω ξαναθυμήθηκα τα βάσανα που με περίμεναν στην πόλη …
Μετά το τέλος των Χαιρετισμών ετοιμάσαμε ένα βραστό του βουνού και ζητήσαμε , ουσιαστικά απαιτήσαμε από τον Ιερέα να μας πει τι του συνέβη;
ΚΑΙ ο καλός παππούλης αναγκάσθηκε να μας πει για το γεγονός αυτό της αλλοίωσης- συγκίνησης του που μας είχε προβληματίσει.
-Παιδιά μου μην νομίζετε ότι είμαι εδώ πάνω αποκομμένος από τα προβλήματα των ανθρώπων.
-Φίλοι συγχωριανοί από τις μεγαλουπόλεις, συγγενείς, πνευματικά παιδιά μου μεταφέρουν το ζοφερό περιβάλλον της σημερινής Εθνικής μας επιβίωσης.
-Πολλές φορές στην Δέηση και όταν απαγγέλουμε ενώπιον του ΚΥΡΙΟΥ ημών «Υπέρ του ευσεβούς ημών έθνους και πάσης αρχής και εξουσίας εν αυτώ…»
-Αναρωτιέμαι αν το Έθνος μας είναι πραγματικά ευσεβές;
-Και πως μπορώ να αιτούμαι για κάθε αρχή και εξουσία που μας
έφερε σε αυτά τα χάλια;
-Υπάρχει όμως και αυτό δηλ. ότι μας αξίζει μας δίνει ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ.
-Όμως έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος.
-Γιατί αν εγώ αιτούμαι για αυτούς που ψηφίζουν αντίχριστους νόμους ουσιαστικά με την δέηση μου αυτή γίνομαι Θεομάχος.
-Εδώ και πολλά χρόνια παρακαλώ την Παναγιά μας να ξεδιαλύνει τον λογισμό μου αυτό και πιστέψτε με το κάνω με δάκρυα και πόνο.
-Παραμονή του ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ άκουσα κτύπους στην πόρτα του πτωχικού μου. Τρόμαξα γιατί στις ημέρες μας πολλά συμβαίνουν και μάλιστα εδώ στην Μεθόριο.
–Ποιος να ήταν άραγε; Ο Ανέστης ο ψάλτης μου έλειπε στα πρόβατα.
-Από το παραθυράκι έσκυψα και είδα έναν ηλικιωμένο Ιερέα. –
-Αμέσως αναθάρρησα και άνοιξα την πόρτα . Βάλαμε μεταξύ μας την Ευχή και το κοντούλικο Γεροντάκι μπήκε στο σπιτικό μου με τέτοια άνεση που λες και ήξερε όλες τις γωνιές του.
-Το παρουσιαστικό του κάτι μου θύμιζε από τον μακαριστό Αυγουστίνο τον πρώην Φλωρίνης γιατί κρατούσε ένα ραβδί και ήταν σκυφτό.
-Πως από τα μέρη μας Γέροντα ; τον ρώτησα
«Πολλές φορές έχω περάσει από αυτά τα μέρη και μάλιστα όταν ζούσαν εδώ πολλοί χριστιανοί. Φυσικά άλλα χρόνια τότε πάτερ μου. Τότε τα χρόνια ήταν Ιεραποστολικά ενώ σήμερα αυτά που κτίσθηκαν με αίμα και αγώνες οι άπιστοι τα γκρεμίζουν.
Παλιά βγάζανε κανένα τούβλο για να χαλαρώσει η Ορθόδοξη Πίστη, σήμερα πλέον είναι προαποφασισμένο από αυτούς να σωριάσουν όλο το ντουβάρι…
Επειδή φτάσαμε στην στιγμή να πειράζουν την ΗΜΕΡΑ του ΚΥΡΙΟΥ μας δηλ. την Κυριακή και να υπερασπίζονται τα Σόδομα και τα Γόμορρα ήρθα να σου πω να μην σε πειράζει ο λογισμός που έχεις και όταν λες την ευχή
« Υπέρ του ευσεβούς ημών έθνους και πάσης αρχής και εξουσίας εν αυτώ…¨ από μέσα σου τότε να απαγγέλεις την ωδή των Χαιρετισμών ¨ χαίρε τύρρανον απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής»
Πάτερ μου η ΠΑΝΑΓΙΑ μας αποφάσισε ότι «αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να πάει άλλο…»
-Με τα λόγια αυτά το καμπουριαστό Γεροντάκι εξαφανίστηκε από μπροστά μου. Αλαφιασμένος με ότι κουράγιο είχα έτρεξα προς την Εκκλησία.
-Μπαίνοντας η ματιά μου λες και την κατεύθυνε άλλος και έπεσε πάνω στην Αγιογραφία του Παπά- Κοσμά του Αιτωλού που η Παράδοση λέει ότι πέρασε από το χωριό μας διδάσκοντας και βαπτίζοντας.
-Τότε κατάλαβα ΠΟΙΟΣ επισκέφτηκε εμένα τον ανάξιο.»
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΛΛΟΥΜΕ ΕΝΕΡΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ
«Χαίρε τύραννον απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής, χαίρε Κύριον φιλάνθρωπον επιδείξασα Χριστόν».
1. Η Παναγία είναι αυτή που γκρέμισε από την εξουσία τον απάνθρωπο τύραννο και φανέρωσε τον Χριστό ως φιλάνθρωπο Κύριο. Ποιος ο τύραννος; Ο διάβολος. Γιατί τύραννος και μάλιστα απάνθρωπος; Διότι η εξουσία του ήταν σφετερισμός: δημιούργημα κι αυτός του Θεού ήταν και είναι ον εξαρτημένο από τον Θεό. Εκμεταλλεύτηκε όμως την αδυναμία του ανθρώπου και τον υποδούλωσε. Τον έκανε υποχείριό του, ασφαλώς και με τη δική του θέληση. Έτσι ο διάβολος ήταν εξουσιαστής του ανθρώπου και ιδιαιτέρως της καρδιάς του.
2. Ο σφετερισμός αυτός όμως έλαβε τέλος. Ο Θεός θέλησε να γίνει άνθρωπος μέσω του εκλεκτού οργάνου Του της Παναγίας. Δι’ Αυτής έρχεται ο Χριστός ο Οποίος αποκαθιστά τα πράγματα, ο άνθρωπος δηλαδή ξαναβρίσκει τον φυσικό του αρχηγό, τον φυσικό του Κύριο. Διότι ο Χριστός είναι ο πραγματικός Κύριος. Κύριος της Δημιουργίας, Κύριος της Ιστορίας, Κύριος των καρδιών. http://aktines.blogspot.com/2015/03/blog-post_87.html
ΣΤΩΜΕΝ καλώς αδελφοί ανοίγουν όλα τα ΕΘΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ μας
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου