Δύο δρόμοι συναντήθηκαν σε ένα σταυροδρόμι. Στενός και ευρύς. "Πονάτε τον εαυτό σας εντελώς: όλο σε αιχμηρές πέτρες, λακκούβες, ακανθώδη αγκάθια είναι κατάφυτα! - άρχισε να κατηγορεί τον στενό δρόμο. - Οι ταξιδιώτες σας περνούν και πεθαίνουν από κόπωση ή πείνα! Κοίτα το δικό μου δρόμο : όμορφο, ομαλό! Κατά μήκος μου καφετέριες, εστιατόρια, σπίτια με όλες τις ανέσεις. Ζήστε - διασκεδάστε! ..
Ο στενός δρόμος ρώτησε έκπληκτος.
- Τι είναι αυτό όμως που ξαφνικά σταματά ; Μετά από όλα, αυτά κρίνοντας με τα λόγια σας, ζείτε καλά! -
- Λοιπόν, είναι καλή ... -η ευρεία οδός αναστεναξε. - Να, μόνο στο τέλος υπάρχει - η άβυσσος . Κατώτατη, μαύρη, ζοφερή. Τέτοια που δεν μπορώ να σας περιγράψω. Πολλοί άνθρωποι δεν το γνωρίζουν καν. Και όσοι το ξέρουν, απλώς δεν βγαίνουν . Μπορούμε να πούμε ότι όλη η αλήθεια δεν είναι γνωστή. Και αν δουν αυτό το κόλπο περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, φοβάμαι ότι δεν θα εισέλθουν σε αυτό ούτε μία φορά.Λοιπόν, εσείς πώς ζείτε;
- Είναι δύσκολο! - αναστέναξε ο στενός δρόμο. - Και για εκείνους που με ακολουθούν, δεν είναι εύκολο. Αλλά στο τέλος της πορείας μου - υπάρχει ένα βουνό. Και εκείνοι που ανέβηκαν μαζί είναι τόσο φωτεινοί, χαρούμενοι, ευτυχισμένοι που δεν μπορώ να σας το περιγράψω! Και ξέρετε, θέλω επίσης να είμαι εκεί περισσότερο!
Μιλήσανε οι δρόμοι και πήγαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις.
Και στο σταυροδρόμι ο άνθρωπος έμενε ο οποίος το άκουσε όλα.
Και αυτό είναι παράξενο: ακόμα στέκεστε εκεί, σκέπτεσε ακόμα ποιο δρόμο να ακολουθήσεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου