Παραβολή το μικρο παιδι.
Υπήρχε ένα αγόρι στον κόσμο. Ήταν πολύ διερευνητικός. Όλα γύρω του τον γοήτευαν και τον εξέπληξαν.
Πολλές ερωτήσεις γεννήθηκαν στο κεφάλι του:
«Ποιος ανάβει τα αστέρια τη νύχτα; Από πού φυσάει ο άνεμος; Γιατί ο ποταμός
ρέει προς αυτή την κατεύθυνση και όχι προς την αντίθετη; Πόσες βελόνες υπάρχουν
στο δέντρο; »
Έκανε αυτές τις ερωτήσεις σε
ενήλικες, αλλά αυτοί δεν ήξεραν την απάντηση και δεν έδειξαν καν ενδιαφέρον για
αυτές. Και ένιωσε θλίψη. Κανείς δεν μπορούσε να συνεχίσει μια συζήτηση με το
αγόρι, δεν υπήρχε κανένας να μοιραστεί τα μυστικά, τις παρατηρήσεις, τις
ανακαλύψεις τους.
Πόσο συχνά, όντας ανάμεσα σε μεγάλο
αριθμό ανθρώπων, παραμένουμε μόνοι. Τα εσωτερικά μας αιτήματα κρέμονται στο
διάστημα χωρίς απαντήσεις, δεν έχουμε κανέναν να πούμε για αυτό που μας
ανησυχεί τόσο πολύ, σχεδόν κανείς δεν θα μπορέσει να μοιραστεί τις εμπειρίες
και τα συναισθήματά μας.
Και όλα θα ήταν πραγματικά τόσο
λυπηρά και απελπιστικά αν δεν υπήρχε Δημιουργός στον κόσμο. Πρέπει να μάθουμε
να βλέπουμε τον Χριστό πίσω από όλα τα γεγονότα. Το να βασίζεσαι μόνο σε
ανθρώπους είναι ο δρόμος προς τη μεγάλη απογοήτευση. Ακόμα και ο καλύτερος και
σοφότερος άνθρωπος μπορεί να κάνει λάθος.
Φυσικά, θα πρέπει να είμαστε
ευγνώμονες σε όλους τους ανθρώπους που παρεμποδίζουν, για το καλό που μας έχουν
κάνει ή για μαθήματα και εμπειρία ζωής. Αλλά πρέπει να βασίζεστε μόνο στον Θεό.
Μόνο Αυτός θα δώσει απαντήσεις σε
όλες τις ερωτήσεις που μας αφορούν την κατάλληλη στιγμή ή όχι σε όλα, και ίσως
δεν θα το κάνει, αν το θέλει. Η δουλειά μας είναι μικρή: παντού να δούμε τον
Σωτήρα, να τον μιμηθούμε, αφήνοντας το δικό μας «εγώ», για να δημιουργήσουμε
μια νέα πραγματικότητα - αυτή του Χριστού.
Και τότε η μοναξιά και η μη κατανόηση δεν θα μας φοβίσουν. Ο Κύριος
είναι παντού και πάντα μαζί μας. Και αν χρειαζόμαστε έναν φίλο και συνομιλητή,
ο Θεός θα μας τον δώσει την κατάλληλη στιγμή, αθόρυβα και απαρατήρητος.
Μητροπολίτης Αντώνιος (Πακάνιτς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου