Η Μεταμόρφωση του Κυρίου αποτελεί στερεό θεμέλιο της ελπίδας για τη μεταμόρφωση όλης της ζωής μας… Προσέλθετε, και με τη δύναμη της πίστεως ας ανεβούμε στο «όρος Κυρίου»… ακολουθώντας «τοις ίχνεσι του Χριστού». Αν ο Κύριος μεταμορφώθηκε, και εμείς θα μεταμορφωθούμε… Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

 

 

Μεταμόρφωση του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού

Εορτάζει στις 6 Αυγούστου

Στίχοι
Θαβώρ υπέρ πάν γης εδοξάσθη μέρος,
Ιδόν Θεού λάμψασαν εν δόξη φύσιν
Μορφήν ανδρουμένην κατά έκτην Χριστός αμείψε.

”Εν τω φωτί της δόξης του προσώπου σου, Κύριε, πορευσόμεθα εις τον αιώνα.”
«Εσημειώθη εφ’ ημάς το φως του προσώπου σου, Κύριε» (ψ. 4, 7)

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

«Ιδού νεφέλη φωτεινή επεσκίασεν αυτούς, και ιδού φωνή εκ της νεφέλης λέγουσα· ούτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα· αυτού ακούετε» (Ματθ. ιζ’ 5, Μαρκ. θ’ 7, Λουκ. θ’ 35).

…Η Μεταμόρφωση του Κυρίου αποτελεί στερεό θεμέλιο της ελπίδας για τη μεταμόρφωση όλης της ζωής μας —η οποία τώρα είναι γεμάτη από κόπο, ασθένειες, φόβο— σε ζωή άφθαρτη και θεοειδή. Εν τούτοις, η ανάβαση αυτή στο υψηλό όρος της Μεταμορφώσεως συνδέεται με μεγάλο αγώνα. Όχι σπάνια εμείς εξασθενούμε από την αρχή αυτού του αγώνα και απελπισία φαίνεται να κυριεύει την ψυχή. Σε τέτοιες ώρες μαρτυρικής παραμονής στα όρια μεταξύ του Απροσίτου Φωτός της Θεότητας που έλκει προς τον εαυτό Του και της απειλητικής αβύσσου του σκότους, να ενθυμούμαστε τα διδάγματα των Πατέρων μας, οι οποίοι διήνυσαν την οδό αυτή ακολουθώντας τον Χριστό, και «εζωσμένοι τας οσφύας ημών» να παίρνουμε δύναμη με την κραταιά ελπίδα σε Εκείνον, ο Οποίος με την παλάμη Του βαστάζει ακόπως όλη την κτίση. Να θυμόμαστε ότι στη ζωή μας πρέπει να επαναληφθεί κατά τον ίδιο τρόπο ο,τι έγινε στη ζωή του Υιού του Ανθρώπου, για να ελευθερωθούμε από κάθε φόβο και ολιγοψυχία. Η οδός είναι κοινή σε όλους μας κατά τον λόγο Αυτού του Χριστού: «Εγώ ειμι η οδός»• και γι’ αυτό είναι και μοναδική, διότι «ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ει μη δι’ Εμού».

Αν ο Κύριος «επειράσθη», και εμείς πρέπει να περάσουμε διά του πυρός των πειρασμών. Αν ο Κύριος καταδιώχθηκε, και εμείς επίσης θα διωχθούμε από τις ίδιες εκείνες δυνάμεις, οι οποίες δίωκαν τον Χριστό. Αν ο Κύριος έπαθε και σταυρώθηκε, και εμείς αναπόφευκτα οφείλουμε να πάσχουμε και να σταυρωνόμαστε έστω, ίσως, και πάνω σε αόρατους σταυρούς, εφόσον πράγματι Τον ακολουθούμε στις οδούς της καρδίας μας. Αν ο Κύριος μεταμορφώθηκε, και εμείς θα μεταμορφωθούμε και ενώ ακόμη βρισκόμαστε πάνω στη γη, αν ομοιωθούμε προς Αυτόν στις εσωτερικές επιθυμίες μας. Αν ο Κύριος πέθανε και αναστήθηκε, τότε και όλοι όσοι πιστεύουν σε Αυτόν θα διέλθουν διά του θανάτου, θα τοποθετηθούν σε τάφους και έπειτα θα αναστηθούν όμοια προς Αυτόν, εφόσον πέθαναν όμοια προς Αυτόν….

Σας παρακαλώ, να μην ολιγοψυχήσουμε ακούοντας τα λόγια της διδασκαλίας αυτής, αλλά να λάβουμε θάρρος και να ανοίξουμε τις καρδιές μας για να δεχθούμε με απλότητα το Ευαγγέλιο του Χριστού. Ο Κύριος με το στόμα Του είπε: «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ις’ 33). Και εμείς, με τη δύναμη του Χριστού, θα κατορθώσουμε αναμφίβολα τη νίκη αυτή επί του κόσμου, ώστε μαζί με Αυτόν να μετάσχουμε στην αιώνια Βασιλεία των ουρανών.

Καθημερινά η πείρα της ανθρωπότητος μας αποδεικνύει σταθερά ότι οι «σοφοί και συνετοί» του αιώνος τούτου δεν μπορούν να ακολουθήσουν τον Χριστό ούτε στο Θαβώρ, ούτε στον Γολγοθά, ούτε στο όρος των Ελαιών.

Έτσι, αγαπητοί, προσέλθετε, και με τη δύναμη της πίστεως ας ανεβούμε στο «όρος Κυρίου» (Ησ. β’ 3), ας σταθούμε αοράτως στην πόλη του Ζώντος Θεού, και μετάρσιοι τω πνεύματι ας δούμε την άυλη Θεότητα του Πατρός και του Πνεύματος στον Μονογενή Υιό απαστράπτουσα. Ας ανέβουμε όχι με υπερήφανη παρρησία, αλλά με φόβο και τρόμο, ως ανάξιοί της αναβάσεως και οράσεως αυτής, εντούτοις όμως, με ελπίδα ότι και σε μας τους αμαρτωλούς, κατά την άμετρη αγαθότητα του Ουρανίου Πατρός, θα λάμψει «το αΐδιο Φως» της Θεότητος, η άστεκτη λάμψη του οποίου έρριξε πρηνείς στο Θαβώρ τους εκλεκτούς Αποστόλους.

Αφού ανυψώσαμε για λίγο τον νού μας στη θεωρία των θεμελιωδών αρχών της πίστεώς μας, οι οποίες πρέπει να αποτελούν το μόνιμο πολίτευμα της ζωής του πνεύματός μας, ας επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να προχωρήσουμε στο θέμα που επιλέξαμε… Η γνώση για όλα αυτά θα βοηθήσει και εμάς τους ιδίους να διέλθουμε συνετά τη δική μας πορεία ακολουθώντας «τοις ίχνεσι του Χριστού».

Απορρίψτε τον άδικο λογισμό, ότι αυτό είναι κλήρος μόνο των εκλεκτών, λογισμό που μπορεί να φονεύσει μέσα μας την άγια ελπίδα. Η αλήθεια, στην οποία είναι αναγκαίο να στερεωθεί η καρδιά μας, είναι ότι ο Κύριος κανέναν δεν “εκβάλλει έξω” και δεν απορρίπτει από εκείνους που έρχονται προς Αυτόν (πρβλ. Ιωάν. ς’ 37). Όλοι εμείς, χωρίς εξαίρεση, μεγάλοι και μικροί, σημαντικοί και ασήμαντοι, κληθήκαμε στην ίδια τελειότητα, στην οποία κάλεσε ο Κύριος τους Αποστόλους Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη που τους οδήγησε στο όρος του Θαβώρ, διότι και εμείς, όπως και αυτοί, λάβαμε τις ίδιες εντολές και όχι άλλες, και, επομένως, την ίδια, ίση προς αυτούς, τιμή κλήσεως και όχι άλλη κατώτερη. Ερευνήστε με προσοχή όλη την ακολουθία της Εορτής και θα δείτε με ποια δύναμη η Εκκλησία προσκαλεί και πείθει όλους για ανάβαση στο αψηλάφητο Όρος της νοεράς Θεοπτίας, δείχνοντας έτσι σαφώς ότι όχι μόνο κατά την αρχαιότητα, όχι μόνο στους Αποστόλους ευδόκησε ο Κύριος να φανερώσει την “αυγή” της Θεότητάς Του, αλλά και κατά τη διάρκεια όλων των αιώνων, και ως τις ημέρες μας ακόμη, δεν έπαυσε και ουδέποτε θα παύσει, σύμφωνα με την επαγγελία Του, να εκχέει την ίδια εκείνη δωρεά σε όσους Τον ακολουθούν με όλη την καρδιά τους…

Δεν έβλεπα την οδό μπροστά μου• δεν γνώριζα πως να εισέλθω σε αυτή τη ζωή, από που να αρχίσω• αισθανόμουν τον εαυτό μου μέσα σε γνόφο και ρώτησα:

«Τί να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή»;

Και μου δόθηκε η απάντηση:

«Να προσεύχεσαι, όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος για χρόνια έκραζε, “Κύριε, φώτισόν μου το σκότος”, και εισακούσθηκε.

»Να προσεύχεσαι με τα λόγια της εκκλησιαστικής Ωδής, “Λαμψάτω, ω Φωτοδότα, και εμοί τω αμαρτωλώ το φως Σου το απρόσιτον”, και να ενδυναμώνεις στην πίστη, ενθυμούμενος ότι η Εκκλησία δεν προσεύχεται για πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν».

Στη συνέχεια ο άνδρας εκείνος, σαν να απέκλειε τη δυνατότητα ότι μια τέτοια προσευχή θα παραμείνει χωρίς την άνωθεν απάντηση, κατέκλεισε τον λόγο του ως εξής:

«Όταν η ψυχή σου γνωρίσει αυτό το φως, τότε, όταν συμβεί να το στερείται, θα φλέγεσαι γι’ αυτό και μιμούμενος τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο θα το ζητάς και θα κράζεις προς αυτό:
Ελθέ, το φως το αληθινόν.
Ελθέ, η Ζωή η αιώνιος.
Ελθέ, των πεπτωκότων η έγερσις.
Ελθέ, των κειμένων η ανόρθωσις,
Ελθέ, των νεκρών η ανάστασις.
Ελθέ, Πανάγιε Βασιλεύ.
Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν,
και μείνον αδιαστάτως εν ημίν,
και αδιαιρέτως Συ μόνος βασίλευε εν ημίν
εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».
(Πηγή: Αρχιμ. Σωφρονίου, Λόγος στην Μεταμόρφωση του Κυρίου (απόσπασμα), Άσκησις και θεωρία, Έσσεξ Αγγλίας 1996, σ. 172-188.)

Αγίου Σωφρονίου του Ἒσσεξ
Το άκτιστο φως φέρει μέσα του την αιώνια ζωή και την πνοή της Θείας αγάπης.

«Περί τας αρχάς της δεκαετίας του 1930, όταν ήμουν ήδη διάκονος, η ευδοκία του Θεού παρέμεινε μετ’ εμού επί δύο εβδομάδες. Το εσπέρας, όταν ο ήλιος έβαινε προς τη δύση αυτού, οπίσω του Ολύμπου, καθόμουν επί του εξώστου, πλησίον του κελίου μου, ατενίζων προς το βράδυ. Κατ’ εκείνας τας ημέρας έβλεπον το εσπερινό φως του ηλίου και εν ταυτώ, μαζί με τον ήλιο και ένα άλλο Φως, όπερ τρυφερώς με περιέβαλλε και ειρηνικώς έμπαινε μέσα μου, στην καρδιά μου, και με παράδοξο τρόπο, που δεν καταλάβαινα, μου έδινε μια απέραντη αγάπη και τότε απέκτησα μια ευσπλαχνία για όλους τους ανθρώπους, όποιοι και να ήταν, όπως και να εφέροντο, όσο και να μισούσαν, αισθανόμουν ωσαύτως, ανώδυνον τη συμπάθεια προς τον κόσμο όλο. Μετά τη δύση του ήλιου, γι αυτές τις μέρες που είχα αυτήν την εμπειρία απεσυρόμην στο κελίον μου, προς επιτελείαν του κανόνος της προσευχής μου και όμως το Φως παρέμενε συνεχώς πάνω μου».
«Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί.…»

***

Το φως της αγίας Τριάδας λάμπει στην καθαρή ψυχή
Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Όποιος θέλει να δει τον Κύριο μέσα του, κάνει σχέδια πώς να καθαρίσει την καρδιά του με την αδιάλειπτη μνήμη του Θεού. Και έτσι, με τους φωτεινούς οφθαλμούς της διάνοιας του θα βλέπει πάντοτε τον Κύριο.

Ο τόπος της νοητής χαράς του Θεού είναι η ψυχή του καθαρού και ο ήλιος που λάμπει μέσα του είναι το φως της αγίας Τριάδας και ο αέρας που αναπνέουν οι λογισμοί που ενοικούν μέσα του, είναι το παράκλητο και πανάγιο Πνεύμα, συγκάθεδροι δε αυτού είναι οι άγιοι και ασώματοι “Άγγελοι” και η ζωή και η χαρά και η ευφροσύνη των αγίων Αγγέλων είναι ο ίδιος ο Χριστός, το αληθινό φως, που γεννήθηκε από το φως του Θεού. Ο καθαρός άνθρωπος συνεχώς ευφραίνεται με τις θεϊκές εμπειρίες της ψυχής του, και θαυμάζει το κάλλος της, που είναι λαμπερό εκατό φορές περισσότερο από τον ήλιο. Αυτή η ψυχή του καθαρού είναι η νέα Ιερουσαλήμ, και η βασιλεία του Θεού, που είναι κρυμμένη μέσα μας κατά το λόγο του Κυρίου. Αυτή η καθαρότητα είναι η νεφέλη της δόξας του Θεού, στην οποία θα εισέλθουν μόνο όσοι έχουν καθαρή καρδιά, για να δουν το πρόσωπο του Κυρίου, και θα φωτισθεί ο νους τους με την ακτίνα του θείου φωτός.

***

Αρχιμ. Ζαχαρία Ζάχαρου

Κατά τη Θαβώρεια Μεταμόρφωση, ο Κύριος έλαμψε ως ο ήλιος και η δόξα Του περιέλαβε τους δύο προφήτες και τους τρεις Μαθητές. Κατά την έσχατη ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας Του, η λάμψη της αστραπής του Προσώπου Του θα καλύψει όλη την οικουμένη και θα είναι «απ᾿ άκρων ουρανών έως άκρων αυτών», ή —όπως λέγει ο Ευαγγελιστής Μάρκος— «απ᾿ άκρου της γης έως άκρου του ουρανού». Όσοι μεν δεν θα αναμένουν το σωτήριον του Θεού «κόψονται», θα θρηνήσουν δηλαδή απαράκλητα. Οι στρατιές δε όλων των αγγέλων και οι χοροί όλων των Αγίων και δικαίων —ανά τους αιώνας— θα συναχθούν στην Παρουσία του Υιού του Ανθρώπου, με αναστημένα και αφθαρτοποιημένα σώματα, και θα λάμψουν «ως ο ήλιος». Αυτό που φανέρωσε ο Κύριος στη Μεταμόρφωση, θα είναι η κατάσταση των σεσωσμένων στη Βασιλεία Του. Η δόξα της Μεταμορφώσεως δεν ήταν παρά μέρος μόνο εκείνης της δόξας που θα λάβει χώρα στη Δευτέρα Παρουσία.

Το θέμα του Θαβωρείου Φωτός είναι εν γένει πολύ οικείο και προσφιλές στην Ορθόδοξη Ησυχαστική Παράδοση, ακριβώς επειδή ο Κύριος μεταμορφώθηκε ενόσω προσευχόταν. Αυτό είχε ως σκοπό να δώσει σ᾿ εμάς τύπο ζωής. Οι ορθόδοξοι ησυχαστές προσκαρτερούν στην προσευχή, στη μονολόγιστη επίκληση του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού. Η ευχή αυτή του Ιησού ‒ όπως ονομάζεται ‒ τοποθετεί τον προσευχόμενο στην Παρουσία του Προσώπου του Κυρίου, τον Οποίο επικαλείται. Όταν αυξηθεί η ενέργεια αυτή της προσευχής και η Παρουσία του Χριστού πυκνώσει και κυριαρχήσει μέσα στον άνθρωπο, τότε, όπως αναφέρει και το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας, η αιώνια ημέρα του Κυρίου «διαυγάζει και φωσφόρος ανατέλλει» μέσα στην καρδιά. Και, όπως λέγει ο Ψαλμωδός, τότε ο άνθρωπος εξέρχεται επί την όντως εργασίαν αυτού έως εσπέρας. Μετά το φωτισμό αυτό, ο άνθρωπος γνωρίζει πως να πορευτεί ενώπιον του Προσώπου του Θεού και να «επιτελέσει αγιωσύνην εν φόβω Του»…

***

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον έχει κάνει και ένα εκκλησάκι* και μπορεί να το φέρνη παντού μαζί του.

Να μιλάς αυθόρμητα στον Χριστό, στην Παναγία, στους Αγγέλους, στους Αγίους, όπου κι αν βρίσκεσαι, και να τους λες ό,τι θέλεις.
«Χριστέ μου, να λες, Παναγία μου, την διάθεσή μου την ξέρεις. Βοήθησέ με!».
Έτσι απλά και ταπεινά να τους μιλάς συνέχεια για ό,τι σε απασχολεί και ύστερα να λες την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Ο κόσμος καίγεται! Το καταλαβαίνετε;

Έπεσε πολύς πειρασμός.
Τέτοια πυρκαγιά έχει βάλει ο διάβολος, που ούτε όλοι οι πυροσβέστες αν μαζευθούν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, αναγκάζονται οι άνθρωποι να στραφούν στον Θεό και να Τον παρακαλέσουν να ρίξη μια βροχή γερή, για να σβήση. Έτσι και για την πνευματική πυρκαγιά που άναψε ο διάβολος, μόνον προσευχή χρειάζεται, για να βοηθήση ο Θεός.

Ο Θεός να φωτίση περισσότερο εμάς τους μοναχούς, γιατί οι περισσότεροι είμαστε μωρές παρθένες και τα λυχνάρια μας έχουν νερό με λίγο λάδι στο φιτίλι. Οι κοσμικοί περιμένουν από εμάς να τους φωτίσουμε τον δρόμο, για να μη σκοντάφτουν!
Να παρακαλούμε να δίνη ο Θεός μετάνοια στον κόσμο, για να αποφύγουμε την δικαία οργή του Θεού. Η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί ν’ αντιμετωπισθή διαφορετικά παρά μόνο με μετάνοια και τήρηση των εντολών Του.

Όταν ζητούμε μετάνοια από τον Θεό γιά τον κόσμο, να βάζουμε και τον εαυτό μας μέσα σ’ αυτούς πού έχουν φταίξει και να μη λέμε: «Βοήθησε τον κόσμο πού είναι αμαρτωλός». Οι Τρεις Παίδες γεννήθηκαν στην αιχμαλωσία, και όμως δεν είπαν «τί φταίμε εμείς;», αλλά είπαν: «Δικαίως πάθαμε, έπρεπε και περισσότερα να πάθουμε».
Μιλούσαν σαν να ήταν από αυτούς πού παρέβησαν τις εντολές του Θεού πριν από την Βαβυλώνια αιχμαλωσία, σαν να ήταν και αυτοί συμμέτοχοι στην αμαρτία, ενώ ήταν αμέτοχοι, αφού δεν είχαν ακόμη γεννηθη.
Πόσο με συγκινεί η προσευχή πού έκαναν, όταν βρίσκονταν μέσα στο καμίνι! «Δίκαιος ει, Κύριε, επί πασιν οίς έποίησας ημιν… Οτι ήμάρτομεν και ήνομήσαμεν… Και νυν ουκ έστιν ημίν ανοΐξαι τό στόμα ημών. Μη δη παραδωης ημάς εις τέλος… και μη αποστήσης τό έλεος σου αφ’ ημών διά “Αβραάμ τον ηγαπημένον υπό σου».
Δηλαδή, «δίκαια μας τιμωρείς, Κύριε, γιατί αμαρτήσαμε, αλλά μόνο γιά χατίρι του Αβραάμ πού τον αγαπάς, γιατί δεν αμάρτησε, μη μας εγκαταλείπης».

Οι Ισραηλίτες, επειδή είχαν ξεφύγει από τις εντολές τού Θεού, έζησαν στην αιχμαλωσία εβδομήντα πέντε χρόνια.
Και τελικά, όταν μετανόησαν, παρουσιάζεται ο βασιλιάς Κύρος, πού τολμά να πή κανείς ότι φάνηκε καλύτερος από τους υιούς του Ισραήλ, οι οποίοι είχαν μολύνει τα ιερά πού είχαν για τις θυσίες. Του άλλαξε το μυαλό ο Θεός και τον έκανε να πιστεύη στον Θεό του Ουρανού.
Έτσι άφησε τους Ισραηλίτες ελεύθερους, τους έδωσε χρήματα, ξυλεία για τον Ναό, τους έφτιαξε το τείχος της Ιερουσαλήμ και έδειξε τέτοια καλωσύνη και τέτοια ευλάβεια, πού δεν έδειξαν κατά κάποιον τρόπο ούτε οι Ισραηλίτες. Και όλα αυτά, γιατί μετανόησε και άλλαξε ο λαός. Πόσο βοηθάει η μετάνοια, γιά να εξαφανισθή το κακό!

Εσείς κάνετε προσευχή για να βρέξη (1) ή δεν σας απασχολεί το θέμα; Τώρα είναι εποχή να οργώση ο κόσμος, για να σπείρη. Έπρεπε ήδη να είναι σπαρμένα τα χωράφια, και ακόμη δεν μπορούν να τα οργώσουν. Είναι μια δοκιμασία από τον Θεό αυτή η ανομβρία. Το έργο του μοναχού αυτό είναι, να κάνη προσευχή σε τέτοιες περιπτώσεις. Πάντως από σας έχω ένα παράπονο. Την άλλη φορά, ενώ ο κόσμος θέριζε τα σιτάρια για σανό, επειδή δεν έβρεξε, εσείς ούτε καν το κάνατε θέμα προσευχής. Γιατί; Επειδή εσείς ποτίζατε με το λάστιχο; Λοιπόν, αυτή θα είναι τελευταία φορά, άλλη φορά θα πρέπη να πονάτε για τον κόσμο. Θα μαθαίνετε και θα κάνετε προσευχή. Να γράφετε και σ’ εμένα. Θα δώσετε εξετάσεις. Αν περάσετε, δηλαδή αν βρέξη, θα σας κάνω συνέταιρους στην προσευχή και ό,τι θα παίρνουμε από την θεία Πρόνοια θα το μοιράζουμε…

Όταν κάνω προσευχή για βροχή και βλέπω έστω και ένα σύννεφο στον ουρανό (ακόμη και να μη ρίξη βροχή), δοξάζω τον Θεό που παρουσίασε έστω και ένα σύννεφο, και με πειράζει η συνείδηση που υπάρχουν μέσα μου πολλά πνευματικά σύννεφα, τα οποία διώχνουν τα σύννεφα του Θεού. Αν ταπεινά ζητούμε το έλεος του Θεού, ο Θεός θα βηθήση. Η προσευχή του ταπεινού μαζεύει σύννεφα, όταν είναι ανομβρία. Και πάντα να ευχώμαστε η βροχή που θα ρίξη ο Θεός να έχη και πνευματική ενέργεια, να σβήνη την πνευματική πυρκαγιά που έβαλε ο κακός διάβολος στον κόσμο και καίει ψυχές.

Χάρηκα μερικούς που άκουσα να λένε: “Δεν είμαστε άξιοι, αλλά ο Θεός πάλι μας λυπήθηκε, έρριξε και λίγη βροχή και λίγα χιόνια”. Αν έχουμε τέτοιους ταπεινούς λογισμούς, ο Θεός θα στείλη περισσότερα. Τουλάχιστον η αναγνώριση είναι μετάνοια. Ευτυχώς που υπάρχει λίγο προζύμι. Να παρακαλάτε να στρίψη λίγο με το κατσαβιδάκι ο Θεός το μυαλό των ανθρώπων. Βλέπω μια καλή διάθεση σε μερικούς μεγάλους. Καταλαβαίνουν πού πάμε.
1) Ειπώθηκε τον Νοέμβριο του 1990, που είχε μεγάλη ξηρασία.

– Είπατε, Γέροντα, ότι το κοσμικό πνεύμα μπαίνει στον Μοναχισμό και χάνεται η πνευματική αντιμετώπιση. Θα διασωθή το σωστό πνεύμα του Μοναχισμού;
– Μια μπόρα είναι, δεν θα αφήση ο Θεός.

Ο Καλός Θεός να μας φωτίση
και να μας δώση καλή μετάνοια σ’ όλους,
για να αξιωθούμε όλοι οι άνθρωποι
τον Καλό Παράδεισο. Αμήν.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου , Λόγοι Α΄ Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον Μοναζουσών “Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος”, Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Θαβώρια Θεοφάνεια Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ
https://iconandlight.wordpress.com/2015/08/06/%ce%b8%cf%85%ce%bc%ce%b7%ce%b8%ce%ae%cf%84%ce%b5-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%bc%cf%8c%cf%81%cf%86%cf%89%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%af%ce%bf%cf%85-%cf%80/

Μία απλή γυναίκα προσευχόμενη πλημμύρισε απ’ το άκτιστο και θείο Φως, π. Ηλίε Κλεόπα
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/11/%ce%bc%ce%af%ce%b1-%ce%b1%cf%80%ce%bb%ce%ae-%ce%b3%cf%85%ce%bd%ce%b1%ce%af%ce%ba%ce%b1-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%b5%cf%85%cf%87%cf%8c%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%b7-%cf%80%ce%bb%ce%b7%ce%bc%ce%bc%cf%8d/

Το άκτιστο θαβώριο Φως, Όσιος Νεκτάριος της Όπτινα
https://iconandlight.wordpress.com/2017/08/10/18968/

Με όλα αυτά τα βλάσφημα, χωρίζει η ήρα από το σιτάρι, κοσκινίζεται ο κόσμος. Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
https://iconandlight.wordpress.com/2016/02/08/%CE%BC%CE%B5-%CF%8C%CE%BB%CE%B1-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AC-%CF%84%CE%B1-%CE%B2%CE%BB%CE%AC%CF%83%CF%86%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CE%B7-%CE%AE%CF%81%CE%B1-%CE%B1/

Θεομηνία και οργή Θεού, ό,τι επιτρέπει ο Θεός, ακόμη και να εξοντωθούν π.χ. άνθρωποι, είναι φιλάνθρωπο, γιατί ο Θεός έχει “σπλάγχνα”. Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου
https://iconandlight.wordpress.com/2018/07/24/%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%AE-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%8D-%CF%8C%CF%84%CE%B9-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BF/

Εσπερινός: Αναγνώσματα Εξόδου (Κεφ. 24, 12-18), Εξόδου (Κεφ. 33, 11-23 & 34, 46, 8), Βασιλειών Γ’ (Κεφ. 19, 39, 11-13, 15-16)
Όρθρος: Ευαγγέλιον Λουκά 9:28-36.
Θεία Λειτουργία: Απόστολος Πέτρου Β’ 1:10-19, Ευαγγέλιον Ματθ. 17:1-9.
Το γεγονός της Θείας Μεταμορφώσεως του Σωτήρος αναφέρεται στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον 17:1-9, στο κατά Μάρκον 9:2-8, και στο κατά Λουκάν 9:28-36.

Απολυτίκιον. Ήχος βαρύς

Μετεμορφώθης εν τω όρει Χριστέ ο Θεός, δείξας τοις Μαθηταίς σου την δόξαν σου, καθώς ηδύναντο. Λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς, το φως σου το αΐδιον, πρεσβείαις της Θεοτόκου, Φωτοδότα δόξα σοι.

Κοντάκιον Αυτόμελον Ήχος βαρύς

Επί του όρους μετεμορφώθης, και ως εχώρουν οι Μαθηταί σου την δόξαν σου, Χριστέ ο Θεός εθεάσαντο, ίνα όταν σε ίδωσι σταυρούμενον, το μεν πάθος νοήσωσιν εκούσιον, τω δε κόσμω κηρύξωσιν, ότι συ υπάρχεις αληθώς, του Πατρός το απαύγασμα.

Ηχος δ’ Ο εξ υψίστου κληθεὶς

Παρθενικής εκ νεφέλης σε τεχθέντα, και σάρκα γενόμενον, και προς το όρος Θαβώρ, μεταμορφούμενον Κύριε, και τη νεφέλη, τη φωτεινή σε περικυκλούμενον, φωνή του Γεννήτορος, αγαπητόν σε Υιόν, των μαθητών συμπαρόντων σοι, σαφώς εδήλου, ως ομοούσιον και ομόθρονον· όθεν ο Πέτρος εκπληττόμενος, Καλόν ώδέ εστιν είναι έλεγε, μη ειδώς ο ελάλει, Ευεργέτα πολυέλεε.

Δόξα… Ήχος πλ. α’

Δεύτε αναβώμεν εις το όρος Κυρίου, και εις τον οίκον του Θεού ημών, και θεασώμεθα την δόξαν της Μεταμορφώσεως αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά Πατρός, φωτί προσλάβωμεν φως, και μετάρσιοι γενόμενοι τω πνεύματι, Τριάδα ομοούσιον υμνήσωμεν εις τους αιώνας.

Ο Οίκος

Εγέρθητε οι νωθείς, μη πάντοτε χαμερπείς, οι συγκάμπτοντες εις γην την ψυχήν μου λογισμοί, επάρθητε και άρθητε εις ύψος θείας αναβάσεως, προσδράμωμεν Πέτρω και τοις Ζεβεδαίου, και άμα εκείνοις το Θαβώριον όρος προφθάσωμεν, ίνα ίδωμεν συν αυτοίς την δόξαν του Θεού ημών, φωνής δε ακούσωμεν, ης περ άνωθεν ήκουσαν, και εκήρυξαν, του Πατρός το απαύγασμα.

Ήχος δ’

Όρος το ποτέ ζοφώδες και καπνώδες, νυν τίμιον και άγιόν εστιν, εν ω οι πόδες σου έστησαν Κύριε· προ αιώνων γαρ κεκαλυμμένον μυστήριον, επ’ εσχάτων εφανέρωσεν η φρικτή σου Μεταμόρφωσις, Πέτρω Ιωάννη και Ιακώβω, οίτινες την ακτίνα του προσώπου σου μη φέροντες, και την λαμπρότητα των χιτώνων σου, επί πρόσωπον, εις γην κατεβαρύνοντο, οι και τη εκστάσει συνεχόμενοι, εθαύμαζον βλέποντες, Μωϋσήν και Ηλίαν συλλαλούντάς σοι τα μέλλοντα συμβαίνειν σοι, και φωνή εκ του Πατρός, εμαρτύρει λέγουσα· Ούτός εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα, αυτού ακούετε, ος τις και δωρείται τω κόσμω το μέγα έλεος.

ωδή θ’ Έτερος Κανών
Ήχος πλ. δ’ Ἔφριξε πᾶσα ἀκοή

Δεύτέ μοι πείθεσθε λαοί, αναβάντες εις το όρος το Άγιον, το επουράνιον αΰλως στώμεν εν πόλει ζώντος Θεού, και εποπτεύσωμεν νοΐ Θεότητα άϋλον, Πατρός και Πνεύματος, εν Υιώ μονογενεί απαστράπτουσαν.

Έθελξας πόθω με Χριστέ, και ηλλοίωσας τω θείω σου έρωτι, αλλά κατάφλεξον, πυρί αύλω τας αμαρτίας μου, και εμπλησθήναι της εν σοι τρυφής καταξίωσον, ίνα τας δύο σκιρτών, μεγαλύνω αγαθέ παρουσίας σου.

Εξαποστειλάριον
αυτόμελον (Εκ γ’ )

Φως αναλλοίωτον Λόγε, φωτός Πατρός αγεννήτου, εν τω φανέντι φωτί σου, σήμερον εν Θαβωρίω, φως είδομεν τον, Πατέρα, φως και το Πνεύμα, φωταγωγούν πάσαν Κτίσιν.

iconandlight.wordpress.com