Το
ζητούμενο δεν είναι να μην πληγώνεται ο εγωϊσμός σου. Το ζητούμενο
είναι να μην έχεις εγωϊσμό. Διότι ο εγωϊσμός είναι από την φύση του
ευάλωτος στο να πληγώνεται. Δεν είναι δυνατόν να έχει κανείς εγωϊσμό και
να μην πληγώνεται. Πρόκειται για φύσει μη καταλύσιμο πνευματικό νόμο.
Και ο πληγωμένος εγωϊσμός είναι ό,τι χειρότερο για τις κριτικές ικανότητες του νου. Οι κρίσεις του πάσχοντος από πληγωμένο εγωϊσμό ποτέ δεν μπορεί να είναι έγκυρες. Απλούστατα, διότι ο νους αυτού που πάσχει από πληγωμένο εγωϊσμό δεν έχει ως σκοπό την εύρεση της αλήθειας αλλά την ανακούφιση από τον πόνο της πληγής του.
Ένας τέτοιος νους ό,τι και αν κάνει, όσο λογικά και απαλλαγμένα από προκαταλήψεις και αν φαίνεται ότι συμπεριφέρεται, στην πραγματικότητα κατατρύχεται από την έγνοια να σταματήσει το βάσανο που του προκαλεί η πληγή. Μέλημα του δεν είναι η εύρεση της αλήθειας αλλά η σίγαση του πόνου που του προκαλεί το τραύμα του.
Αυτός είναι ο λόγος που μόνο όσοι είναι απαλλαγμένοι από εγωϊσμό είναι ικανοί να βλέπουν τα πράγματα ως έχουν, να τα διακρίνουν στις πραγματικές τους διαστάσεις. Είναι οι μόνοι ικανοί, δηλαδή, να διατηρούν επαφή με την Πραγματικότητα. Και να μπορούν, έτσι, να διαμορφώνουν έγκυρες κρίσεις για οποιοδήποτε ζήτημα ζωής.
Ο δε εγωϊσμός δεν μπορεί να αφαιρεθεί δια των ιδίων του προσπαθειών. Κάτι τέτοιο είναι ένα μάταιο εγχείρημα που δεν κάνει τι άλλο από το να εγκλωβίζει τον άνθρωπο στον φαύλο κύκλο μιας ασταμάτητης αιμορραγίας δυνάμεων, κάτι όπως η συνθήκη εκείνη των ινδικών χοιριδίων που τα βάζουν να τρέχουν (τα ταλαίπωρα) εντός ενός κάθετου κυλινδρικού διαδρόμου... που παρ'ότι δίνει την εντύπωση, στον τρέχοντα, ότι κάνει δρόμο, στην πραγματικότητα τον κάνει να παραμένει στο ίδιο ακριβώς σημείο.
Ο εγωϊσμός ξεριζώνεται από τα βάθη της ψυχής του ανθρώπου -διότι εκεί τρυπώνει- μόνο δια της επέμβασης μιας εκτός του εαυτού του δυνάμεως.
Γι'αυτό και είναι απαραίτητο το αίτημα της ξερίζωσης αυτής να είναι από τα όλως προεξέχοντα προσευχητικά αιτήματα προς τον Θεό. Διότι μόνο Αυτός, με δική του παρέμβαση, μπορεί να αφαιρέσει τον εγωϊσμό από την ζωή του ανθρώπου.
Και ο πληγωμένος εγωϊσμός είναι ό,τι χειρότερο για τις κριτικές ικανότητες του νου. Οι κρίσεις του πάσχοντος από πληγωμένο εγωϊσμό ποτέ δεν μπορεί να είναι έγκυρες. Απλούστατα, διότι ο νους αυτού που πάσχει από πληγωμένο εγωϊσμό δεν έχει ως σκοπό την εύρεση της αλήθειας αλλά την ανακούφιση από τον πόνο της πληγής του.
Ένας τέτοιος νους ό,τι και αν κάνει, όσο λογικά και απαλλαγμένα από προκαταλήψεις και αν φαίνεται ότι συμπεριφέρεται, στην πραγματικότητα κατατρύχεται από την έγνοια να σταματήσει το βάσανο που του προκαλεί η πληγή. Μέλημα του δεν είναι η εύρεση της αλήθειας αλλά η σίγαση του πόνου που του προκαλεί το τραύμα του.
Αυτός είναι ο λόγος που μόνο όσοι είναι απαλλαγμένοι από εγωϊσμό είναι ικανοί να βλέπουν τα πράγματα ως έχουν, να τα διακρίνουν στις πραγματικές τους διαστάσεις. Είναι οι μόνοι ικανοί, δηλαδή, να διατηρούν επαφή με την Πραγματικότητα. Και να μπορούν, έτσι, να διαμορφώνουν έγκυρες κρίσεις για οποιοδήποτε ζήτημα ζωής.
Ο δε εγωϊσμός δεν μπορεί να αφαιρεθεί δια των ιδίων του προσπαθειών. Κάτι τέτοιο είναι ένα μάταιο εγχείρημα που δεν κάνει τι άλλο από το να εγκλωβίζει τον άνθρωπο στον φαύλο κύκλο μιας ασταμάτητης αιμορραγίας δυνάμεων, κάτι όπως η συνθήκη εκείνη των ινδικών χοιριδίων που τα βάζουν να τρέχουν (τα ταλαίπωρα) εντός ενός κάθετου κυλινδρικού διαδρόμου... που παρ'ότι δίνει την εντύπωση, στον τρέχοντα, ότι κάνει δρόμο, στην πραγματικότητα τον κάνει να παραμένει στο ίδιο ακριβώς σημείο.
Ο εγωϊσμός ξεριζώνεται από τα βάθη της ψυχής του ανθρώπου -διότι εκεί τρυπώνει- μόνο δια της επέμβασης μιας εκτός του εαυτού του δυνάμεως.
Γι'αυτό και είναι απαραίτητο το αίτημα της ξερίζωσης αυτής να είναι από τα όλως προεξέχοντα προσευχητικά αιτήματα προς τον Θεό. Διότι μόνο Αυτός, με δική του παρέμβαση, μπορεί να αφαιρέσει τον εγωϊσμό από την ζωή του ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου