Ο όσιος Αμφιλόχιος με αγαπούσε ωσάν να με είχε γεννήσει ο ίδιος!… Αυτή, είναι η αγάπη των Γερόντων: σ’ αγκαλιάζουν και ζεσταίνουν, πραγματικά, την ψυχή σου!…π Αμφιλόχιος Ράντοβιτς Μαυροβουνίου – Γεώργιος Παπαζάχος.

 

 

Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ ΙϚ´ (16ῃ) τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου, μνήμη τῶν τῶν ἁγίων ἐνδόξων παρθενομαρτύρων καὶ αὐταδέλφων, Ἀγάπης, Εἰρήνης καὶ Χιονίας τῶν ἐν Θεσσαλονίκῃ (†304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Φήλικος Ἐπισκόπου, Ἰανουαρίου Πρεσβυτέρου, Φουρτουνάτου καὶ Σεπτεμίνου. (†294 ἢ 304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Λεωνίδου, Χαριέσσης (ἤ Χαρίσσης), Νίκης, Γαληνῆς, Καλλίδος, Νουνεχίας, Βασιλίσσης καὶ Θεοδώρας τῶν ἐν Τροιζῆνι. (†250 ἢ 258)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς Ἁγίας μάρτυρος Εἰρήνης, τῆς ἐν Τροιζῆνι ὡσαύτως μαρτυρησάσης. (†250 ἢ 258)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ὁμολογητῶν Ἀγάθωνος, Εὐτυχίας, Κασσίας καὶ Φιλίππας, τῶν ἐν Θεσσαλονίκῃ εἱρκτῇ τελειωθέντων. (†304)

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων ιη´ (18) μαρτύρων, Ὀπτάτου, Λουπέρκου, Σουκσέσσου, Μαρτιάλη, Οὐρβανοῦ, Ἰουλίας, Κουϊντιλιανοῦ, Πουβλίου, Φρόντωνος, Φήλικος, Καικιλιανοῦ, Ἐβεντίου, Πριμιτίβου, Ἀποδημίου καὶ δ´ Σατουρνίνων (Optatus, Lupercus, Successus, Martial, Urban, Julia, Quintilian, Publius, Fronto, Felix, Caecilian, Eventius, Primitivus, Apodemius & 4 Saturninus) ἐν Καισαραυγούστῃ (Caesaraugusta, Saragossa) τῆς Ἰσπανίας. (~†304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Ἐγκρατείας (Encratia), φρικτῶς βασανισθείσης διὰ τὴν πίστιν ἐν Σαραγόσῃ. (~†304)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Τουριβίου (Turibius), ἐπισκόπου Αὐγούστης Ἀτορικῆς (Asturica Augusta, Astorga) ἐν Ἰσπανίᾳ, προμάχου τῆς Ὀρθοδοξίας. (~†460)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Βασίου (Vasius), τοῦ ἐν Σαίντῃ (Saintes) τῆς Γαλλίας, ὑπὸ τῶν οἰκείων αὐτοῦ κτανθέντος ἐπεὶ διένειμεν τὴν περιουσίαν αὑτοῦ τοῖς πένησι. (†500)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Τουριβίου, κτίτορος τῆς μονῆς Λιεβάνας (Liébana) ἐν Ἀστουρίᾳ τῆς Ἰσπανίας. (~†528)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Πατέρνου (Paternus), ἐπισκόπου Ἀβράνσης (Avranches) ἐν Νορμανδίᾳ τῆς Γαλλίας. (~†574 ἢ 563)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Φρουκτουόσου (Fructuosus), ἐπισκόπου Βράγας (Braga) ἐν Πορτογαλίᾳ. (†665)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Λαμβέρτου (Lambert), κτανθέντος ὑπὸ τοῦ Σαρακηνοῦ κυρίου αὑτοῦ ἐν Σαραγόσσῃ τῆς Ἰσπανίας. (~†900)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἑρβέου (Herveus), τῆς μονῆς Ἁγίου Μαρτίνου Τoυρώνης (Tours) ἐν Γαλλίᾳ. (†1021)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἠλία, μοναχοῦ καὶ ἡγουμένου ἐν Ἰρλανδίᾳ καὶ Γερμανίᾳ. (†1042)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας Θεοδώρας, μοναχῆς τῆς μονῆς Νιζέγκοροντ (Nizhegorod Zachatev) , τῆς ἐν τῷ Σχήματι ὀνομασθείσης Βάσσης, πριγκιπίσσης Νίζνϊυ Νόβγοροδ (Nizhny Novgorod), ἐν Ῥωσίᾳ. (†1378)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου Ἰωάννου, διὰ Χριστὸν σαλοῦ, τῆς μονῆς Ἁγίου Νικολάου Βερχοτοῦρε (Verkhoturye) ἐν Ῥωσίᾳ. (†1701)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Μιχαὴλ τοῦ Βουρλιώτου, ἐν Σμύρνῃ ξίφει τελειωθέντος ἐν ἔτει ᾳψοβ΄ (1772)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Χριστοφόρου τοῦ Διονυσιάτου, ἐν Ἀδριανουπόλει ξίφει τελειωθέντος. (†1818)
Τῇ αὐτῇ μέρᾳ, μνήμη τῶν ἁγίων νεομαρτύρων Χριστοδούλου καὶ ᾿Αναστασίας, τῶν ἐν ᾿Αχαΐᾳ ἀθλησάντων. (1821)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, ἡ Σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τῆς ἐν Γεθσημανῇ ἐν Ῥωσίᾳ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, ἡ Σύναξις τῆς Εἰκόνος τῆς ῾Υπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Ταμπώφ, ἐν Ῥωσίᾳ
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Ἀμφιλοχίου, τοὐπικλην Μακρῆ, τοῦ ἐν Πάτμῳ θαυματουργοῦ. (1970)

Στίχοι
Εἰς τὸν Λεωνίδην.
Κόλποις θαλάσσης ἐκδοθεὶς Λεωνίδης,
Φθάνει κολυμβῶν Ἀβραὰμ κόλπων ἄχρι.
Εἰς τὴν Χάρισσαν.
Θάλασσαν ἡ Χάρισσα φρίττειν οὐκ ἔχω,
Ἥτις θάλασσαν προξενεῖ μοι χαρίτων.
Εἰς τὴν Γαληνὴν καὶ Νίκην.
Βυθῷ Γαληνὴ καὶ Νίκη βεβλημέναι,
Νίκην ἐφεῦρον καὶ γαλήνην ἐκ σάλου.
Εἰς τὴν Καλλίδα.
Βυθὸς θαλάσσης λαμβάνει τὴν Καλλίδα,
Κάλλους ἐρῶσαν ψυχεραστοῦ Κυρίου.
Εἰς τὴν Νουνεχίαν.
Εὑροῦσα κέρδος ἐκ βυθοῦ σωτηρίαν,
Τὸ νουνεχές σου δεικνύεις Νουνεχία.
Εἰς τὴν Βασίλισσαν καὶ Θεοδώραν.
Γαστὴρ θαλάσσης λαμβάνει κόρας δύο,
Λίχνην φυγούσας δυσσεβείας γαστέρα.
Στίχ. Εἰρηνικῶς ζήσασα, Μάρτυς Εἰρήνη,
Οὐκ εἰρηνικῶς ἀλλ᾿ ἐκ τοῦ ξίφους θνῄσκεις.
Στίχοι
Ἀμφιλόχιος ἄρτι, τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος
Ὁσίων πάντων ἰσοστάσιος ὤφθη.
Ἤστραψε λαμπρῷ φωτὶ ἱερωσύνης,
Ὅσιος Θεοῦ ἐν ῥήμασι καὶ ἔργοις.
Ἕκτῃ καὶ δεκάτῃ, ἤρθη πνεύματι, Ἀμφιλόχιος ἄνω.

Αυτή, είναι η αγάπη των Γερόντων: σ’ αγκαλιάζουν και ζεσταίνουν, πραγματικά, την ψυχή σου!…
Γεώργιος Παπαζάχος για τον Γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή

 

Τον συναντούσα στην Πάτμο, όπου αυτός μόναζε, αλλά και στην Αθήνα, –μάλιστα, μια φορά που είχε έρθει, είχα και την ιδιαίτερη «ευλογία» να τον φιλοξενήσω σπίτι μου. Ήταν γαλήνιος, ήπιος· χαιρόσουν και μόνο να τον βλέπεις!…
Την πρώτη φορά που τον συνάντησα, μόλις με είδε από μακριά, χωρίς καν να με γνωρίζει, άνοιξε διάπλατα τα χέρια του και φώναξε εγκάρδια: «Ευλογημένος, ο ερχόμενος!». Μ’ αγκάλιασε κι’ ύστερα με φίλησε. Αυτή, είναι η αγάπη των Γερόντων: σ’ αγκαλιάζουν και ζεσταίνουν, πραγματικά, την ψυχή σου!…
Μετά, γύρισε και μού ’πε:
–Έλα να καθίσουμε έξω στον «πρωτογιό»* μου!…
–Ποιόν, «πρωτογιό» σας, Γέροντα;!…
–Αυτό, που βλέπεις εδώ πέρα, είναι ο «πρωτογιός» μου!…
–Ποιό, παππούλη;!…
–Να, αυτό το πεύκο!…
Ήταν ένα πεύκο, κάτω από το οποίο είχε βάλει ένα μακρόστενο τραπέζι, όπου έτρωγε με διάφορους ανθρώπους, που πήγαιναν να τον επισκεφθούν.
Και, συνέχισε:
–Βλέπεις;!… Πάνω στον κορμό του έχω καρφώσει αυτόν τον σιδερένιο σταυρό. Το πεύκο, λοιπόν, είναι ο «πρωτογιός» μου· και τον έχω κάνει και …«μεγαλόσχημο»!!
Έλα να κάνουμε το εξής: Να μην μιλήσεις καθόλου και ν’ ακούσεις «πώς» ο «πρωτογιός» μου κάθεται και «μιλά» με την θάλασσα!!…
Πραγματικά!… Ο αγέρας φυσούσε μέσ’ από τα κλαδιά του πεύκου· παντού, γύρω, ακουγόταν το θρόϊσμα των πευκοβελόνων· κι’ από κάτω πέρα, ακουγόταν το κύμα της θάλασσας. Ήταν μια σκηνή απερίγραπτης ευδαιμονίας! Να κάθομαι κοντά σ’ έναν τέτοιον άγιο άνθρωπο, ο οποίος, δεν μιλούσε αλλά προσευχόταν κι’ επικοινωνούσε με τον Θεό!…
Κάποια στιγμή, γύρισε και μού ’πε:
–Αυτή η πλαγιά που βλέπεις νά ’ναι τώρα γεμάτη πεύκα, κάποτε, ήταν εντελώς ξερή. Όποιος, λοιπόν, ερχόταν κοντά μου για εξομολόγηση, τού ’βαζα μετά «κανόνα» να φυτέψει δέντρα!…
Ο Γέροντας Αμφιλόχιος, υπέφερε από σάκχαρο· ήταν διαβητικός. Όταν έμεινε στο σπίτι μας, η γυναίκα μου αντιμετώπισε κάποια δυσκολία, όσον αφορά το διαιτολόγιό του. Κι’ εκείνος της είπε: «Κόρη μου, καμμιά στεναχώρια! Ὀ,τι έχεις ετοιμάσει! Ο Αμφιλόχιος, είναι απλός!».
Και, πράγματι!…
Ήταν τόσο απλός, «ο (Γέροντας) Αμφιλόχιος», που σ’ έβγαζε αμέσως από την δύσκολη θέση· κι’ έμπαινε –από την πρώτη κιόλας στιγμή– μέσα στην καρδιά σου!…
Γεώργιος Παπαζάχος (1935-2001), Καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
*Ένα θαυμαστό γεγονός’ το 1970, με την κοίμηση του Γέροντος Αμφιλοχίου, το πεύκο αυτό έγειρε και ξεράθηκε.

***

«Αναμνήσεις μου από τον Άγιο Αμφιλόχιο της Πάτμου»
Μητροπολίτου Μαυροβουνίου Ἀμφιλοχίου Ράντοβιτς (2020 )

 

«Όταν πρωτοπήγα στην Ελλάδα, το 1966-67, πήγα στην Πάτμο και συνάντησα τον γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή… Αυτό ήταν μια άλλη μεγάλη ευλογία του Θεού σ’ εμένα. Μάλιστα αυτός έγινε η αφορμή, ώστε ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς να μου δώσει κι εμένα το όνομα Αμφιλόχιος. Έτσι μας συνδέει κι αυτό το γεγονός. Ήταν ψηλός, το πρόσωπό του είχε μία ωραία όψη, ήταν μειλίχιος, με πολλή αγάπη, πάρα πολλή αγάπη. Αυτό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του. Εξομολογήθηκα. Θα μου μείνει αλησμόνητη εκείνη η εξομολόγηση. Είχα πάει κοντά του με πολλές φοβερές πληγές από τον κόσμο. Είχα ήδη στραφεί προς τον μοναχισμό, αλλά δεν είχα πάρει ακόμη την τελική μου απόφαση κι είχα ανάγκη ακριβώς από έναν άνθρωπο για να με τονώσει. Πήγα κοντά του με κάποια διστακτικότητα, γιατί δεν γνώριζα ακόμη καλά την ελληνική γλώσσα. Κι όμως από την πρώτη στιγμή της εξομολογήσεως, αισθάνθηκα ότι μπορούσα να πω τα πάντα σ’ αυτό τον άνθρωπο. Η παρουσία του και ο τρόπος με τον οποίο με αντιμετώπισε, διέλυσαν όλους τους δισταγμούς μου.
Όταν του είπα όλα όσα είχα να πω και ενώ περίμενα να μου βάλει κάποιο επιτίμιο, εκείνος με αγκάλιασε, με προσφώνησε με το βαπτιστικό μου όνομα και μου είπε:
“Αδελφέ Χρήστο, να κοινωνήσουμε αύριο;”
Περίμενα χίλια δύο άλλα πράγματα και το μόνο που δεν περίμενα ήταν αυτό. Τόση ήταν η αγάπη που είχε μέσα του. Με αγκάλιασε με την αγάπη του, εμένα, τον ερχόμενον προς αυτον. Με την αγάπη του αυτή καταλάβαινες το πνεύμα της Εκκλησίας και την πραγματική πατρότητα. Εγώ, ένας ξένος, ένας άγνωστος, να πηγαίνω σε έναν άγνωστο τόπο, σε έναν άγνωστο άνθρωπο και να αισθάνομαι ωσάν ο άνθρωπος αυτός να με γνώριζε από την παιδική μου ηλικία και να με αγαπούσε ωσάν να με είχε γεννήσει ο ίδιος».
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά άρχισε να εξομολογείται σ’ εμένα, που και νέος ήμουν τότε και λαϊκός. Και μου είπε:
-Τι λες εσύ, αδελφέ Χρήστο; Έχω κάτι. Τι λες εσύ; Πάθος είναι αυτό, τι είναι; Έχω πολλή αγάπη για τα δέντρα. Είχα φυτέψει γύρω από το μοναστήρι κυπαρίσσια. Και μια μέρα ήρθαν να κτίσουν μια νέα πτέρυγα της Μονής και χρειάστηκε να κόψουν μερικά κυπαρίσσια. Εγώ πόνεσα. Όταν άρχισαν να τα κόβουν, ήταν σαν να έκοβαν κομμάτια από τη σάρκα μου. Τι λες εσύ, αδελφέ Χρήστο; Μήπως αυτό είναι μια εμπαθής προσκόλληση; Διότι τότε θα ήταν αμαρτία αυτό.
Σκέφτηκα τότε εγώ: «Να ήταν κι οι δικές μου αμαρτίες, όπως αυτή τη δική του».

***

Το “Κρυφό Σχολειό”

Η κ.Μαρία Πετρούτσου (τ.Διευθύντρια της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ρόδου), αφήνει την δική της μαρτυρία για τον Γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή (1889–1970). Μας λέει τα εξής:
«Γνώρισα τον Γέροντα Αμφιλόχιο όταν ήμουν μαθήτρια Γυμνασίου στην Κάλυμνο, καθώς και την Γερόντισσα Ευστοχία (την Ηγουμένη της Μονής του Ευαγγελισμού) όταν ήταν δασκάλα ακόμη. Στην Πάτμο όταν έγινα δασκάλα κι εγώ, είχα την ευτυχία να τους πλησιάσω περισσότερο και να ζήσω μαζί τους εκείνες τις ευλογημένες αλλά και πολύ δύσκολες μέρες της αδελφότητας και τις δικές μου. Συνδεθήκαμε ιδιαίτερα καθώς συνεργαστήκαμε στο “Κρυφό Σχολειό” όταν το 1937 η Ιταλική Κυβέρνηση κατάργησε την Ελληνική Παιδεία και στα σχολεία τα Ελληνόπουλα της Δωδεκανήσου διδάσκονταν μόνο την Ιταλική γλώσσα.
Ο Γέροντας υπήρξε τότε για μένα το στήριγμα, ο απεσταλμένος του Θεού, ο παρηγορητής, ο ενισχυτής, ο σοφός συμπαραστάτης. Όταν η δική μου συνείδηση επαναστατούσε για τα όσα ήμουν υποχρεωμένη να λέω ή να κάνω στο δημόσιο τότε Σχολείο, όταν άγρια τρικυμία αναστάτωνε το είναι μου, έτρεχα στον Γέροντα να βρω ανακούφιση.
“Δεν αντέχω άλλο, Γέροντα!”, του έλεγα με λυγμούς, “Θα παραιτηθώ!”.
Εκείνος, με άκουγε ψύχραιμος αλλά κατά βάθος υπέφερε μαζί μου. Μου έλεγε: “Εε! Να παραιτηθείς, Μαρία! Να μείνουν τα Ελληνόπουλα μόνα τους μαζί με τους Ιταλούς δασκάλους (ήμουν η μοναδική Ελληνίδα στο δημόσιο Σχολείο). Εσύ θα ησυχάσεις κι εκείνα δεν θα βλέπουν πια έναν άνθρωπο δικό τους να βρίσκεται κοντά τους!”.
Έτσι, με βοηθούσε να βλέπω το βαθύτερο νόημα του σταυρού μου και να τον αισθάνομαι ελαφρότερο.
Όταν ήταν αργία, πήγαινα με τα παιδιά στην εξοχή για να μαζέψουμε χόρτα και αγριολούλουδα, με σκοπό να περάσουμε και από την Μονή του Ευαγγελισμού για να τον συναντήσουμε, να τα συμβουλέψει, να τα εξομολογήσει.
Η Γερόντισσα της Μονής του Ευαγγελισμού, Ευστοχία, μας μάθαινε τραγούδια εθνικού και θρησκευτικού περιεχομένου και εκκλησιαστικούς ύμνους. Μερικοί τους έλεγαν ότι οι επισκέψεις μας εκεί στο Μοναστήρι ήταν επικίνδυνο πράγμα. Αλλά εκείνοι, δεν λογάριαζαν τίποτα.
Συμφωνώ απόλυτα με ένα ξένο περιοδικό που αποκάλεσε τον Γέροντα “πολύκορφο όρος”. Με εξέπληττε η ευρύτητα του πνεύματός του, παρά το αυστηρό ασκητικό του ήθος.
Ένα, μόνο παράδειγμα θα δώσω:
Κάποτε μια μοναχή πήγε και του είπε για μένα τα εξής:
“Γέροντα! Δεν της λες να καθίσει να παρακολουθήσει τον Εσπερινό, αντί να τρέχει πέρα στα βουνά;”.
Η απρόσμενη απάντησή του, ήταν αυτή:
“Άφησέ την! Αυτή εκεί πάνω συναντά τον Θεό!”.
Ποτέ δεν δυσανασχέτησε για τον θόρυβο και την ανησυχία που δημιουργούνταν από τα παιδιά, όποτε πηγαίναμε εκδρομή εκεί στο Μοναστήρι. Η απεριόριστη αγάπη του γι’ αυτά, τα έβλεπε όλα ωραία. Άλλωστε, ήταν πολύ ισχυρός ο πόθος του να τα νιώθει να βρίσκονται όλα κοντά στον Χριστό.
Στις συζητήσεις μας, κατά την εξομολόγηση, θαύμαζα την ψυχολογική του εμβάθυνση. Συχνά σκεφτόμουν: “Ο Γέροντας μιλάει σαν να έχει μελετήσει την ψυχολογία του βάθους”. Αλλά και μήπως οι νηπτικοί μας Πατέρες δεν μίλησαν γι’ αυτά τα φαινόμενα, αιώνες πριν από τους ψυχολόγους;…».

«Φίλοι, δεν είμαστε; »

 

Σύμφωνα με την μαρτυρία της κ.Μαρίκας Κουφάκη, «συνέβη κάποτε να δημιουργηθεί ένα απόστημα στο πόδι του Γέροντα Αμφιλόχιου. Βρισκόταν τότε στην Πάτμο. Τον εξέτασε γιατρός και του είπε ότι έπρεπε να χειρουργηθεί επειγόντως. Αυτό όμως θεραπεύτηκε θαυματουργικά, όπως μου το διηγήθηκε ο ίδιος ο Γέροντας, όταν τον συνάντησα αργότερα στην Αθήνα. Τον ρώτησα:
–Γέροντα, πώς εξαφανίστηκε το απόστημα;
–Ο Άγιος Νεκτάριος με έκανε καλά, μου απαντά.
–Τον είδατε τον Άγιο Νεκτάριο εσείς; Πώς έγινε;
–Ευλογημένη! Φθάνουν τα δικά μου μάτια ως εκεί (του να βλέπω τον Άγιο); Τα γυαλιά μου (που φοράω) βλέπουν αυτά (τα πράγματα); Εγώ, επέμενα.
–Πείτε μου· πώς έγινε το θαύμα;
–Να, όταν ο γιατρός έκανε την διάγνωση, το βράδυ που έμεινα μόνος μου, ζήτησα από τις αδελφές να μου ανεβάσουν στον Πύργο το λείψανο του Αγίου. Και όταν μείναμε μόνοι, του είπα:
–“Φίλοι, δεν είμαστε; Σε παρακαλώ, τώρα να με βοηθήσεις!”.
Και το πρωί, δεν υπήρχε τίποτε. Μόνο μια μελανή κηλίδα. Έτσι, είδα και το πόδι του εκείνη την στιγμή. Είδα την μελανή κηλίδα, που δεν είχε ούτε ερεθισμό ούτε φλεγμονή…».

«Ελένη, που πηγαίνεις; Για σένα, ήρθα!»

 

Σύμφωνα με την μαρτυρία του μακαριστού Αρχιμ. π. Παύλου Νικηταρά, «κάποτε ενώ βρισκόταν ο Γέροντας στο κελλί του στην Πάτμο, ακούει κάποια Ελένη από την Ικαρία να τον φωνάζει να πάει γρήγορα να την σώσει. Δεν χάνει καιρό, κατεβαίνει στο λιμάνι του νησιού και, από θαύμα, βρίσκει ιστιοφόρο που έφευγε για την Ικαρία. Θαλασσοδαρμένος, φτάνει στον προορισμό του και ρωτάει αν υπάρχει κάποια Ελένη χήρα και πληροφορείται ότι πριν από μέρες έχασε τον άντρα της· αμέσως ρώτησε να μάθει τον δρόμο που οδηγεί στο σπίτι της. Δεν ζήτησε να αναπαύσει το κουρασμένο του σώμα, αλλά βιάζεται χωρίς καμμία καθυστέρηση, γιατί η φωνή της Ελένης τον ενοχλεί. Εκεί που βάδιζε, βλέπει μια έξαλλη γυναίκα να τρέχει απελπισμένη. Αμέσως, την φωνάζει με τ’ όνομά της και της λέει: –Ελένη, που πηγαίνεις; Για σένα, ήρθα! Και η πονεμένη γυναίκα συνέρχεται, βλέπει τον Πνευματικό, σκέφτεται αυτό που θα έκαμνε και εξομολογείται ότι, την στιγμή εκείνη, πήγαινε να πνιγεί στην θάλασσα. Το θαύμα έγινε και η γυναίκα σώθηκε!…».
Ο μακάριος Γέροντας, ήταν αυτό που συχνά έλεγε ο ίδιος: «Ο Χριστιανός, είναι πραγματικά άνθρωπος. Ξέρει όλους τους τρόπους της ευγενείας. Δεν θέλει να λυπήσει κανένα!».
Γι’ αυτό και η αγάπη του, τον ωθούσε να διαβεβαιώνει όσα ιερά αισθήματα ένιωθε για όλους τους αδελφούς του, για όλα τα παιδιά του: «Παράδεισο, χωρίς εσάς παιδιά μου, δεν τον θέλω!».
Μητροπολίτου Αυλώνος Ιγνατίου Τριάντη: «Ο Γέροντας της Πάτμου», κεφ. κβ΄, Ιερά Μονή «Ευαγγελισμός Μητρός Ηγαπημένου», Πάτμος 2004.

***

Πνευματικές παρακαταθήκες του Γέροντα Αμφιλόχιου Μακρή

 

« Ο προσευχή όλα τα τακτοποιεί. Την θάλασσα μπορείς να την περπατάς. Εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Τις βουλές των ανθρώπων μεταβάλλει. Θα βλέπετε τα πάντα όπως τα βλέπουν τα παιδιά. Θα έχετε θάρρος, πίστη και υπομονήν πάντα εις την ζωήν σας » .

-Η ευχή είναι το σωσίβιο της ψυχής και του σώματός μας. Και εις ωκεανόν ακόμη να ευρεθείς με βάρκα να ταξιδεύεις άφοβα.
-Με την ευχή αγιάζεις τον τόπο που κάθεσαι και το έργο που κάμεις.
-Εμπρός παιδιά να καλλιεργήσετε την ευχήν. Αυτή εγέμισε τον Παράδεισον από τόσους αγίους ανθρώπους.

-Την ένωσιν της ψυχής σας μετά του Θεού να φροντίσετε.
-Όταν θα βαδίσετε στις γραμμές της προσευχής, της σιωπής και της μελέτης, θα δείτε να κατοικεί ο Χριστός εν τη καρδία σας.

( Στραφείς προς την Μοναχήν Χ.) 
Αγάπησε τον Ένα για να σε αγαπήσουν όλοι. Θα σε αγαπούν όχι μόνο οι άνθρωποι, αλλά και αυτά τα άλογα ζώα, διότι εξερχομένη η Θεία Χάρη προς τα έξω ηλεκτρίζει και μαγνητίζει ό’τι βρεί μπροστά της. Αλλά όχι μόνο θα σε αγαπούν, θα σε σέβωνται κι’όλας διότι στο πρόσωπο το δικό σου θα εικονίζεται το αγνό παρθενικό πρόσωπο εκείνου που θα αγαπάς και θα λατρεύεις. 

Θέλω παιδί μου, νὰ ζεῖς γιὰ τὸ Χριστό, ὁλόκληρος νὰ δοθεῖς σ᾿ αὐτόν. Θέλω ὅταν τύχει ν᾿ ἀνοίξει κανεὶς τὴν καρδιά σου τίποτε ἄλλο νὰ μὴ βρεῖ, μόνο τὸ Χριστό.
* Πρέπει νὰ ἔχουμε στὸν οὐρανὸ τὰ βλέμματά μας. Τότε δὲ θὰ μᾶς κλονίζει τίποτε.
* Σᾶς παρακαλῶ νὰ ἐφαρμόσετε αὐτὴν τὴν ἐντολή. Ὅσο μπορεῖτε νὰ καλλιεργήσετε τὴν ἀγάπη πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Σὲ τέτοιο σημεῖο ποὺ ὅταν θὰ προσφέρετε τ᾿ ὄνομά Του νὰ τρέχουν δάκρυα ἀπὸ τὰ μάτια σας. Ἡ καρδιά σας πρέπει νὰ καίγεται πραγματικά. Τότε Αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ δάσκαλός σας. Αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ ὁδηγός σας, ὁ ἀδελφός σας, ὁ πατέρας καὶ ὁ Γέροντάς σας.
Μόνο μὲ τὴν ἀγάπη θὰ μποῦμε στὸν Παράδεισο.
Ὅταν θὰ δεῖτε τὰ δάκρυα, τότε εἶναι ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στὴν προσευχή.
* Νὰ καλλιεργεῖς τὴν εὐχὴ καὶ θὰ ἔρθει καιρὸς ποὺ ἡ καρδιά σου θὰ σκιρτάει ἀπὸ χαρά, ὅπως ὅταν πρόκειται νὰ δεῖς ἕνα πολυαγαπημένο σου πρόσωπο.
* Παρακαλῶ τὸν Θεὸ νὰ σᾶς ἁγιάσει, νὰ σᾶς ὁδηγήσει στὸν Παράδεισο. Αὐτὴν τὴν προίκα παρακαλῶ νὰ σᾶς δώσει ὁ Κύριος.

Ἐρώτηση: Θὰ σωθοῦμε Γέροντα;
Ἀπάντηση: Μὰ γι᾿ αὐτὸ βάλαμε τὰ ράσα γιὰ νὰ σωθοῦμε. Ὁ πνευματικὸς ἀγώνας θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸν Παράδεισο. Τὸ ὅτι πολεμᾶμε τοὺς λογισμούς, ὁ κόπος αὐτὸς θὰ μᾶς βάλει στὸν Παράδεισο.

Ἐρώτηση: Ἀφοῦ βλέπετε, Γέροντα, τόσο καθαρὰ τὶς ἀδυναμίες μας, τὰ λάθη μας γιατί δέ μας τὰ ὑποδεικνύετε;
Ἀπάντηση: Λυπᾶμαι γιὰ ὅσα βλέπω ὡς πατέρας, ἀλλὰ ἐλπίζω στὴν καλυτέρευση. Ὑποδεικνύω ὅσα πρέπει, ἀλλὰ πιὸ κερδισμένος εἶσαι, ὅταν χύσεις δυὸ ἢ τρία δάκρυα μπροστὰ στὸ Χριστὸ γι᾿ αὐτά, παρὰ νὰ πεῖς πολλὰ λόγια. Ἐκεῖνος εἶναι ὁ γιατρὸς καὶ παιδαγωγός μας. Ὁ Χριστὸς ἐχθὲς καὶ σήμερα ὁ ἴδιος, ἀλλὰ ἐμεῖς κλείσαμε τὰ μάτια μας καὶ βλέπουμε σκοτεινά. Ἀφοῦ προχωρᾶμε ἔτσι, ἄλλοι λασπώνονται καὶ ἄλλοι σκοτώνονται.

Ἐρώτηση: Πὼς κατορθώνετε νὰ ἔχετε τέτοια ὑπομονὴ καὶ καρτερία στὰ διάφορα;
Ἀπάντηση: Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ βοηθάει. Πάντα πιστεύω παιδί μου στὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ ποὺ ὅλα τὰ μεταβάλλει καὶ τὰ ρυθμίζει πρὸς τὸ συμφέρον τῆς ψυχῆς μας.

Ὅταν δεῖς ἄνθρωπο κουρασμένο (πνευματικῶς) μὴ τοῦ βάλεις ἄλλο φορτίο διότι τὰ γόνατα δὲν ἀντέχουν.

Ὁ ἄνθρωπος ὅταν δὲν ζητάει τὰ δικαιώματά του θὰ φωτίσει ὁ Θεὸς τὸν ἄλλον νὰ τοῦ τὰ δώσει.
Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἁπλοποιεῖται, θεοποιεῖται. Γίνεται ἄκακος, ταπεινός, πράος, ἐλεύθερος, γίνεται… γίνεται…
* Ἔχε ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριο γιὰ ὅλα καὶ αὐτὸς θὰ σὲ διαθρέψει σὲ ὥρα λιμοῦ.
* Μὲ ἕνα καλὸ λόγο γιὰ τὸν πλησίον σου, ὑπερασπίζοντας τὸν ἀγοράζεις τὸν Παράδεισο.
* Ἡ μετάνοια πρέπει νὰ γίνεται ὄχι γιὰ τὸν φόβο τῆς τιμωρίας ἀλλὰ διότι ἁμαρτήσαμε πρὸς τὸ Θεό.
* Νὰ γίνετε ἄνθρωποι ἄξιοί της ἄνω Ἱερουσαλήμ.
* Ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ ἐκπέμπει ἀκτίνες. Πρέπει ὅμως ὁ ἄλλος νὰ ἔχει καλὸ δέκτη γιὰ νὰ τὸ καταλάβει.
* Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ μὴ φύγει ἀπὸ πάνω σου, ἀπὸ τὴν καρδιά σου.
* Εἶναι ὡραῖο, θαυμάσιο πρᾶγμα νὰ βλέπεις νὰ συνδέονται πρόσωπα μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
* Οι Ἅγιοι Πατέρες ὑπετάσσοντο μὲ ἁπλότητα σὰν μικρὰ παιδιὰ σὲ ὅ,τι τοὺς ἔστελνε ὁ Θεός, «Ἔτσι τὸ θέλεις, ἂς γίνει τὸ θέλημά σου».
* Ὅλα τὰ ζητήματά σου νὰ τ᾿ ἀφήσεις στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι θέλεις νὰ τὸ ζητὰς σὰν τὸ παιδὶ ἀπὸ τὸν πατέρα του.
* Παράδωσε τὸν ἑαυτό σου ὁλόκληρο στὴν προστασία καὶ σκέπη τῆς Παναγίας.

* Δὲ θὰ μᾶς σώσουν, ἀδελφή μου τὰ ἔργα μας, ἀλλὰ τὸ ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἀπόκτησε θάρρος καὶ ὑπομονὴ στὸν ἀγώνα σου.

Εν ώρα πειρασμού, ημείς πρέπει να έχουμε υπομονή και προσευχή. Ο πειρασμός ξέρετε τι μάστορας είναι ; Τα ελάχιστα τα κάνει μεγάλα. Μεταχειρίζεται μεγάλη πολιτική. Ο πειρασμός αδημονεί , στενοχωρείται και δημιουργεί εξωτερικούς πολέμους. Ξέρει τόσες τέχνες. Φέρνει τον άνθρωπο σε αμφιβολία. Για αυτό έχουμε πολλά ναυάγια. Η προστασία του Θεού αδυνατεί τους πειρασμούς σας. Όταν έχετε πειρασμούς, τότε κατέρχεται η χάρις του Θεού. Όταν δοκιμάζη κανείς πειρασμούς , διαπιστώνει την αδυναμία του , ταπεινούται και ελκύει την χάριν του Θεού. Να μη μας επηρεάζουν οι άνεμοι των πειρασμών. Δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτε » .
* Πρέπει νὰ χαίρεσαι. Καλλιτεχνικὴ σμίλη κρατάει στὰ χέρια του ὁ Ἰησοῦς. Θέλει νὰ σὲ ἑτοιμάσει ἕνα ἄγαλμα τοῦ οὐράνιου παλατιοῦ.
Ήκουσες το όνομά σου να σε κατηγορούν, κάνε πως δεν ήκουσες. Αυτός είναι ο Παράδεισος, αυτό είναι το τέλειον.
* Δὲν ἀφήνει νὰ πειρασθοῦμε ἄνω τῶν δυνάμεών μας. Ὅλα τὰ ἐπιτρέπει γιὰ τὸ καλό μας.
* Ἐπειδὴ εἶναι γενικὴ ἐξαχρείωση, δὲν μποροῦν νὰ καταλάβουν ὅτι ὑπάρχει πνευματικὴ ἀγάπη.
* Ἐπιθυμῶ τὴν ἀναγέννηση τοῦ Μοναχισμοῦ, διότι κατὰ τὴ γνώμη μου τὸ Εὐζωνικὸ Τάγμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Μοναχισμός.
* Αὐτὰ ποὺ ἀκοῦμε ( πολέμους, σεισμούς, καταστροφὲς ) εἶναι βροντὲς καὶ θὰ ἔρθει καὶ ἡ βροχή… Πρέπει λοιπὸν νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι πρὸς ἀπολογία καὶ μαρτύριο.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ὁ γέροντας Ἀμφιλόχιος Μακρῆς. Μιὰ σύγχρονη μορφὴ τῆς Πάτμου», Αρχιμ. Παύλου Νικηταρά

***

 

«Τά μοναστήρια, ἔλεγε, θά διαφυλάξουν ἀνόθευτη τήν πίστη μας. Αὐτά θά ἀγωνισθοῦν γιά νά ἐπικρατήσει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στή γῆ».

῾Ο Γέροντας πολύ θλίβονταν ὅταν ἀντίκριζε ἀπό τήν Πάτμο τά βουνά τῆς Μικρᾶς ᾽Ασίας ὅπου ὑπάρχουν οἱ ἑπτά σβησμένες Λυχνίες τῆς ᾽Αποκαλύψεως, δηλαδή ἡ ῎Εφεσος, ἡ Σμύρνη, ἡ Πέργαμος, τά Θυάτειρα, οἱ Σάρδεις, ἡ Φιλαδέλφεια καί ἡ Λαοδίκεια. ῾Η μόνη Λυχνία πού ἦταν ἀναμμένη ἤτανε ἡ Λυχνία τῆς ᾽Αποκαλύψεως (στήν Πάτμο).

Νά σᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός νά πάρετε τό Φῶς ἀπό τήν ἀναμμένη Λυχνία τῆς ᾽Αποκαλύψεως (τήν Πάτμο) καί νά τό μεταφέρετε ἀπέναντι γιά νά ἀνάψετε τίς σβησμένες Λυχνίες τοῦ Εὐαγγελιστοῦ ᾽Ιωάννου στή Μικρά ᾽Ασία.

Σέ ὁμαδα προσκυνητῶν εἶπε: «῎Εχουμε ἕνα ἀνεξόφλητο χρέος πρῶτα πρός τούς κρυπτοχριστιανούς ἀπέναντι οἱ ὁποίοι περιμένουν μέχρι τώρα κάτι ἀπό ἐμᾶς καί δεύτερο στόν τουρκικό λαό ὁ ὁποῖος στό σύνολό του μάλλον περίπου κατά τό 50% εἶναι ῞Ελληνες ἐξισλαμισθέντες.

Προσκυνητής τόν ρώτησε:
–Γιατί ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά ξερριζωθοῦν οἱ ῾Ελληνες ἀπό τή Μικρά ᾽Ασία;
῾Η ἀπάντησή του ἦταν:
–᾽Επέτρεψε ὁ Θεός νά φύγουνε γιά νά μή βρεθοῦνεἐκεῖ τήν ἡμέρα πού θά γίνει τό μεγάλο κακό.
Φαίνεται, σημειώνει βιογράφος του, ὅτι ὁ Θεός τοῦ τό ἀποκάλυψε αὐτό γιατί εἶχε μεγάλη ἀγωνία γι᾽ αὐτό τό θέμα, τοῦ φανέρωσε ὅτι ἐκεῖ θά γίνει μεγάλο κακό κι ὅτι ὁ πόλεμος θά ἀρχίσει ἀπό τή Συρία…

Οι καρδιές σας να γίνουν θυμιατήρια, Άγιος Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής
https://iconandlight.wordpress.com/2017/06/16/%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%B9%CE%AD%CF%82-%CF%83%CE%B1%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%B8%CF%85%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%AC%CE%B3/

 

Ἀπολυτίκιον τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Λεωνίδου καὶ τῶν ἑπτά γυναικῶν μαρτύρων καὶ συνάθλων αὑτοῦ
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Μέγαν πρόμαχον Σὲ κεκτημένη, ἡ Ἐπίδαυρος, ὦ Λεωνίδη, οὐ πτοεῖται τοῦ Βελίαρ τὰ ἔνεδρα· ὡς οὖν εἰδώλων καθεῖλες σεβάσματα καὶ τὸν Χριστὸν εὐθαρσῶς ὡμολόγησας, σὺν ταῖς ἑπτὰ Γυναιξὶ Παμμακάριστε, ἐκτενῶς ἱκέτευε δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἀπολυτίκιον τῶν ἁγίων παρθενομαρτύρων Ἀγάπης, Εἰρήνης καὶ Χιονίας
Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ὡς αὐτάδελφοι κόραι καὶ οὐρανόφρονες, πρὸς εὐσεβείας ἀγῶνας ὁμονοοῦσαι καλῶς, τὸν ἀρχέκακον ἐχθρὸν κατεπαλαίσατε, Χιονία ἡ σεμνή, σὺν Ἀγάπῃ τῇ κλητῇ, Εἰρήνη ἡ πανολβία, καὶ νῦν Χριστὸν δυσωπεῖτε, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Εὐτυχίας τῆς ἐκ Θεσσαλονίκης
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θεῖον ὄργανον, τῆς εὐσεβείας, Μάρτυς ἔνδοξε, σαφῶς ἐδείχθης, τῶν τυράννων καθελοῦσα φρυάγματα, τῶν ἀσεβῶν διαλύουσα φάλαγγας, Χριστὸν ὡς Μάρτυς τρανῶς ὡμολόγησας· ὅθεν πρέσβευε πιστῶς Εὐτυχία μέλπωμεν, ὑπὲρ τῶν εὐφημούντων τὴν σὴν ἄθλησιν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Ἀμφιλοχίου, τοὐπικλην Μακρῆ, τοῦ ἐν Πάτμῳ (Γεωργίου Γαλανόπουλου)
Ἦχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Εὐσεβείας τὸν στῦλον ἱερέων ὑπόδειγμα, τοῦ ἠγαπημένου τὸν φίλον, καὶ Χριστοῦ νέον Ὅσιον, τὸν θεῖον Ἀμφιλόχιον πιστοί, τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις ἱεροῖς, ἐκβοῶντες· γόνε Πάτμου ὑπὲρ ἡμῶν, πρέσβευε ᾯ παρίστασαι· δόξα τῷ παρασχόντι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ δωρουμένῳ διὰ σοῦ πᾶσι τὰ κρείττονα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Ἀμφιλοχίου, τοὐπικλην Μακρῆ, τοῦ ἐν Πάτμῳ (Γεωργίου Γαλανόπουλου)
Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὁσίως ἱερεύσας ἐν ἐγκρατείᾳ σκληρᾷ, σοφὲ Ἀμφιλόχιε κλέος τῆς Πάτμου λαμπρόν, ὡς ἄστρον δ’ ἐξήστραψας, ῥήμασι θεηγόροις, ἀρεταῖς εὐποιΐαις, οἴκους Θεοῦ ἱδύσας, καὶ Μονὰς ἐν ταῖς νήσοις, ἵν’ ἐν ψαλμοῖς ὑμνοῦμεν Χριστόν, τὸν σὲ δοξάσαντα.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Ἀμφιλοχίου, τοὐπικλην Μακρῆ, τοῦ ἐν Πάτμῳ (Ιωάννου Παναγόπουλου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Tῶν Πατμίων τὸ κλέος, Ἐκκλησίας ἀγλάϊσμα, καὶ τῶν μονοτρόπων ἀλείπτην, τὸν σεπτὸν Ἀμφιλόχιον τιμήσωμεν συμφώνως οἱ πιστοί, τὸν κήρυκα ἀγάπης τῆς διττῆς πρὸς Θεόν τε καὶ πλησίον, ὡς μιμητὴν τοῦ Θεολόγου κράζοντες· χαίροις ὁ φερωνύμως οὐρανῷ στρέψας ψυχῆς τὰ ὄμματα. Χαίροις ὁ ἐπιβλέπων καὶ ἡμᾶς θείαις πρεσβείαις σου.

iconandlight.wordpress.com