Ο Όσιος στάρετς Σεραφείμ Τιάποτσκιν δεν ανέστησε εκκλησίες, αλλά ψυχές… έφερε το φως της αγάπης του Θεού στις καρδιές των ανθρώπων για να τους δώσει τη δύναμη να μεταμορφωθούν.

 

 

Συναξάριον .
Τῇ ΙΘ´(19ῃ) τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Σεραφεὶμ (Τυάποτσκιν) τοῦ ἐν Μπέλγκοροντ Ῥωσίας (1982)

Όσιος Στάρετς Σεραφείμ Τιάποτσκιν (1894 – 1982)

Ήταν αυτός που πήρε την εικόνα του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού από τα χέρια μιας μαρμαρωμένης κοπέλας, της Ζώγιας, που τόλμησε να χορέψει με την εικόνα του στην Σαμάρα.

Ο γέροντας Σεραφείμ (κατά κόσμον, Δημήτρης Tyapochkin), γεννήθηκε το 1894 στην επαρχία της Βαρσοβίας σε οικογένεια ευγενών. Ο πατέρας του ήταν δικαστικός σύμβουλος συνταξιούχος συνταγματάρχης και η μητέρα του ήταν κόρη του πρωθυπουργού της πολωνικής κυβέρνησης. Και οι δύο γονείς του ήταν ευσεβείς ορθόδοξοι και ο Δημήτρης ελκύσθηκε στην εκκλησιαστική ζωή από τη νεαρή του ηλικία.
Το 1920 ο Δημήτρης χειροτονήθηκε ιερέας στο Ντνιπροπετρόβσκ, μια μεγάλη πόλη στο ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας. Το 1933 έχασε τη σύζυγό του από φυματίωση και έμεινε με τρεις έφηβες κόρες για να τα φροντίσει. Το 1934, οι αρχές έκλεισαν τον ναό του και πήγε να εργαστεί ως φύλακας σε μια αποθήκη καυσίμων στο Ντνιπροπετρόβσκ. Τη νύχτα όμως συνέχιζε να λειτουργεί κρυφά για τους πιστούς. Το 1941, ο π. Σεραφείμ συνελήφθη και καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια στα γκουλάγκ στο Καζακστάν. Το έγκλημά του: θρησκευτική αναταραχή.
Ο π Σεραφείμ υπέφερε στα σταλινικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Συνέχιζε ομως να λειτουργεί κρυφά, με νάμα από μούρα και κομμάτια ψωμιού που έδιναν στους κρατούμενους στις καθημερινές τους μερίδες. Έβρισκε επίσης τρόπους να μεταδώσει τη θεία Κοινωνία στους άλλους κρατούμενους. Οι συγκρατούμενοί του τον αγαπούσαν και του έφτιαξαν πετραχήλι και επιμάνικα από πετσέτες και πάνω τους κεντημένους σταυρούς, και πρώην εγκληματίες εγιναν «φρουροι» του
Υπέμεινε με ταπεινοφροσύνη όλες τις κακουχίες της ζωής των φυλακών, αυξάνοντας την αγάπη του για τον Θεό και τους ανθρώπους.
Όταν σχεδόν τελείωσε η φυλάκισή του, τα δέκα χρόνια, του προσφέρθηκε να απαρνηθεί αθόρυβα τον Χριστό όπως έκαναν πολλοί συνάδελφοί του. Τον κάλεσε ο διοικητής του στρατοπέδου και του είπε: «Λοιπόν, Τιαπότσκιν, τι θα κάνεις όταν απελευθερωθείς;» Και χωρίς να διστάσει ο π. Σεραφείμ του απάντησε: «Είμαι ιερέας του Θεου, έτσι σκοπεύω να συνεχίσω να τον υπηρετω». Και ο διοικητής είπε: «Αν αυτό είναι το σχέδιό σου, μπορείς κάλλιστα να μείνεις μαζί μας για λίγο ακόμα, σου δίνω άλλα πέντε χρόνια φυλάκιση», και τον έστειλε εξορία σε ένα στρατόπεδο φυλακών στη Σιβηρία. Ήταν Μεγάλη Εβδομάδα του 1951. 
Μετά την αποφυλάκισή του το 1956, ήταν ατρόμητος. Τι άλλο να του κάνει η κυβέρνηση; Ήταν ιερέας. Δεν θα σταματούσε να τελεί τη λειτουργία. Δεν είχε πια σημασία αν τον απείλησαν κυβερνητικοί αξιωματούχοι. Τα είχε περάσει όλα, και αυτό το είδος ελευθερίας, αυτό το είδος δύναμης ήταν τόσο σημαντικό στη δεκαετία του ’60 και του ’70. Πήγαινες πλέον στα γκουλάγκ όχι για να συναντήσεις ανθρώπους που υπέφεραν μόνο για την πίστη τους, αλλά για να συναντήσεις κάποιον που είχε τη δύναμη να πει: «Θα παραμείνω ιερέας. Θα συνεχίσω να λειτουργώ», κι αυτό ήταν μια τέτοια έμπνευση.

Όταν η μεγαλύτερη κόρη του Νίνα Ντμίτριεβνα, γιατρός, είδε τον πατέρα της μετά την εξορία, λιποθύμησε.
-Τι θα κάνεις τώρα; – ρώτησε η οικογένειά του.
–«Φυσικά, θα υπηρετήσω τον Θεό», απάντησε ο π. Δημήτρης.
– Μπαμπά, ξεκουράσου, κάνε θεραπεία. Είσαστε τόσο κουρασμένος, μόλις σε βρήκαμε και φεύγεις πάλι!
-«Πάντα ήμουν και θα είμαι μαζί σας, αγαπητά μου ορφανά, πάντα», απάντησε ο π. Δημήτρης.

Τον Οκτώβριο του 1961, ο πατέρας Δημήτριος στάλθηκε στη Μητρόπολη Belgorod-Kursk και έγινε εφημέριος του ναού του Αγίου Νικολάου στο χωριό Ρακιτνόγιε, όπου υπηρέτησε για το υπόλοιπο της ζωής του. Αργότερα το ίδιο έτος, πήρε το μοναχικό σχήμα με το όνομα Σεραφείμ, προς τιμή του αγιου Σεραφείμ του Σαρόφ, τον οποίο θεωρούσε ουράνιο προστάτη του από την παιδική του ηλικία.
Μετά τις δοκιμασίες, ο Κύριος του χάρισε το ιδιαίτερο δώρο της θεραπείας και της διορατικότητας. Υπάρχουν ακόμη ζώντες μάρτυρες των θαυματουργών χαρισμάτων του, τους οποίους είχε θεραπεύσει από ανίατες ασθένειες ή τους είχε προφυλάξει από θλίψεις ή αμαρτίες σε κρίσιμες στιγμές της ζωής τους.
Μια μέρα, ο Γέροντας Σεραφείμ πήγαινε με πιστούς για τη λειτουργία στην εκκλησία, όταν μια νεαρή κοπέλα έτρεξε κοντά του και του είπε: «Πάτερ Σεραφείμ, σε παρακαλώ θεράπευσέ με!» Την χάιδεψε στο μάγουλό της και της είπε: «Δεν θεραπεύω εγώ, παιδί μου, μόνο προσεύχομαι». Το ίδιο έλεγε σε πολλούς ανθρώπους, υπενθυμίζοντάς τους ότι ο Κύριος ήταν ο ιατρός της ψυχής και του σώματος, και έδινε τη θεραπεία στους αρρώστους σύμφωνα με την πίστη τους.
Ο π. Σεραφείμ γνώριζε ότι χωρίς τη βοήθεια του Θεού, οι άνθρωποι παραμένουν τυφλοί στις αμαρτίες τους και δεν βλέπουν καμία ανάγκη να μετανοήσουν, και γι’ αυτό προσευχόταν με δάκρυα στον Θεό για κάθε άνδρα και γυναίκα που ερχόταν σε αυτόν για να εξομολογηθεί. Ποτέ δεν επέβαλε κανένα κανόνα, αλλά πάντα μετέφερε σε όλους την αγάπη του Θεού για να τους δώσει τη δύναμη να μεταμορφωθούν. Με την ίδια ειλικρίνεια και με δάκρυα έκανε τα κηρύγματά του και με τα λόγια του το άγιο Πνεύμα εισέδυε στις καρδιές όσων τον άκουγαν.

Ο Μητροπολίτης Ιρκούτσκ και Ανγκάρσκ Βαντίμ, πνευματικό του παιδί, μπήκε κάποτε στο ιερό κατά τη διάρκεια του Χερουβικού ύμνου και είδε τον πατέρα Σεραφείμ υπερυψωμένο πάνω από το έδαφος. Ο πατέρας Ανδρέας Toropov και ο ηγούμενος Κοσμάς (Elekhin) της Λαύρας της Αγίας Τριάδας και Άγιου Σέργιου είχαν παρόμοιες εμπείριες.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο π. Σεραφείμ ήταν πολύ άρρωστος. Αρκετές φορές, έφτασε στα πρόθυρα του θανάτου, αλλά έμενε στην ζωή από τις δακρύβρεχτες προσευχές των πνευματικών του παιδιών.
Τον πατέρα Σεραφείμ επισκέφθηκαν ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, ο Άγιος Νικόλαος ο Θαυματουργός και η Αγία Μάρτυς Βαρβάρα.
Τη Μεγάλη Σαρακοστή του 1982, αρρώστησε ξανά, και κατάλαβε ότι οι μέρες του πια στη γη ήταν μετρημένες. Έμεινε στο κρεβάτι, αλλά δεν έπαψε ποτέ να προσεύχεται μέχρι το θάνατό του. Στις 19 Απριλίου 1982,τη δεύτερη μέρα του Πάσχα κοιμήθηκε εν Κυρίω, σε πλήρη σιωπή. Τα τελευταία του λόγια ήταν από τον Χερουβικό Ύμνο: «… καὶ τῇ Ζωοποιῷ Τριάδι τὸν Τρισάγιον ὕμνον προσᾴδοντες πᾶσαν την βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν ». Ο π Σεραφείμ τάφηκε κοντά στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου.

Τα θαύματα συνεχίζουν να γίνονται ακόμη περισσοτερα και μετά την κοίμηση του πατέρα Σεραφείμ. Πολλοι οι άνθρωποι προσεύχονται στον τάφο του και αφήνουν σημειώματα στον σταυρό.

Ένα αξιοθαύμαστο συνέβη σχεδόν αμέσως μετά την κηδεία, όταν ένας σκύλος με παράλυτα τα πίσω πόδια σύρθηκε στον φρέσκο τάφο. Τρεις μέρες έμεινε ξαπλωμένο εδώ. Περιοδικά τον τραβούσαν μακριά από τον τάφο, αλλά αυτο επέστρεφε. Σύντομα σηκώθηκε και έφυγε με τέσσερα υγιή πόδια. Από τότε ο σκύλος επέστρεφε εδώ πολλές φορές και έσκυβε το κεφάλι του έως το έδαφος.

***

Το θαύμα του Αγίου Νικολάου που συγκλόνισε το 1956 τη Σοβιετική Ρωσία

Ένα αληθινό γεγονός που συντάραξε και έφερε σε μετάνοια εκατοντάδες ανθρώπους στην πόλη Κουϊμπίσεβ (σημερινή Σαμάρα) της Σοβιετικής Ρωσίας το έτος 1956.
Στην πόλη Κουϊμπίσεβ ζούσε μία οικογένεια: η ευσεβής μητέρα και η κόρη της Ζωή.
Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς (31 Δεκεμβρίου) του 1956 η Ζωή προσκάλεσε επτά φίλες της και άλλους τόσους νεαρούς σε δείπνο και χορό. Τότε ήταν η νηστεία των Χριστουγέννων (1) και η μητέρα παρακάλεσε την Ζωή να μην προγραμματίσει μια εσπερίδα με χορούς και φαγητό , αλλά η κόρη επέμενε στο δικό της. Εκείνο το βράδυ η μητέρα πήγε στην Εκκλησία να προσευχηθεί.
Μαζεύτηκαν οι καλεσμένοι, αλλά ο αρραβωνιαστικός της Ζωής δεν είχε έρθει ακόμη. Το όνομα του ήταν Νικόλαος. Οι κοπέλες και τα αγόρια χωρίσθηκαν σε ζευγάρια και άρχισαν το χορό. Η Ζωή έμεινε μόνη της. Από αμηχανία χωρίς να πολυσκεφθεί, κατέβασε την εικόνα του αγίου Νικολάου του Θαυματουργού από τον τοίχο και είπε: «Θα πάρω αυτόν τον Νικόλα και θα πάω να χορέψω μαζί του», χωρίς να δίνει σημασία εν τω μεταξύ στις φίλες της, οι οποίες την συμβούλευσαν να μη κάνει αυτήν την βλάσφημη ενέργεια, αλλά η Ζωή απάντησε με θράσος: «Αν υπάρχει Θεός, ας με τιμωρήσει!»

Άρχισε να χορεύει, έκανε δύο γύρους, οπότε ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο γίνεται ένας φοβερός θόρυβος, ανεμοστρόβιλος, και έλαμψε φως εκτυφλωτικό σαν αστραπή.
Η διασκέδαση γύρισε σε φρίκη και τρόμο. Όλοι έφευγαν φοβισμένοι από το δωμάτιο. Μόνο η Ζωή στεκόταν ακίνητη, με την εικόνα του Αγίου κολλημένη στο στήθος, απολιθωμένη και παγωμένη σαν μάρμαρο.
Οι γιατροί, που γρήγορα κατέφθασαν, δεν μπόρεσαν να την συνεφέρουν με τις προσπάθειες τους. Οι βελόνες των ενέσεων, που ήθελαν να της κάνουν, στράβωναν και έσπαζαν καθώς κτυπούσαν πάνω στο μαρμαρωμένο κορμί της! Θέλησαν να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο, αλλά δεν μπόρεσαν να την μετακινήσουν από την θέση της. Τα πόδια της λές και ήσαν καρφωμένα στο πάτωμα. Αλλά, η καρδιά χτυπούσε! Η Ζωή ήταν ζωντανή, δεν μπορούσε όμως πλέον να φάει ούτε να πιεί…

Όταν η μητέρα της γύρισε και είδε τι συνέβη, έπεσε αναίσθητη και την μετέφεραν στο νοσοκομείο, από το οποίο βγήκε σε μερικές ημέρες. Η πίστη της στην ευσπλαχνία του Θεού και οι θερμές μητρικές της προσευχές για συχώρηση της δύστυχης, ανανέωσαν, με τη Χάρι του Θεού, τις ζωτικές της δυνάμεις.
Η Ζωή ήλθε σε συναίσθηση και με δάκρυα ζητούσε συγχώρηση και βοήθεια.
Τις πρώτες ημέρες το σπίτι της ζωής ήταν κυκλωμένο από πλήθος κόσμου, πιστοί που ήρθαν ή ακόμη και που βάδισαν από μακριά, περίεργοι, γιατροί, και πνευματικά πρόσωπα. Αλλά, γρήγορα, κατ’ εντολή των αρχών, το σπίτι έκλεισε για τους επισκέπτες. Δύο αστυνομικοί φύλαγαν σκοπιά εναλλάξ ανά οκτάωρο. Κάποιοι από τους φύλακες που ήσαν ακόμη νέοι (28-30) άσπρισαν από την φρίκη ακούγοντας κάθε νύχτα τη Ζωή να βγάζει τρομακτικές κραυγές.
Νύχτες και νύχτες δίπλα της προσευχόταν η μητέρα.
-Μαμά, προσευχήσου! Προσευχήσου, γιατί χάνομαι για τις αμαρτίες μου! Προσευχήσου! Φώναζε η Ζωή.

Για όλα όσα συνέβησαν ενημέρωσαν και τον Πατριάρχη και τον παρεκάλεσαν να ευχηθεί υπέρ της αναρρώσεως της Ζωής. Ο Πατριάρχης απάντησε
Εκείνος που την τιμώρησε εκείνος και θα την ελεήσει!
Μεταξύ των προσώπων που επετράπη στο εξής να επισκεφθούν τη Ζωή ήσαν:
1. Εγνωσμένου κύρους καθηγητής της ιατρικής που κατέφθασε από την Μόσχα. Αυτός βεβαίωσε ότι η καρδιά δεν σταμάτησε να χτυπά.
2. Ιερείς, τους οποίους προσκάλεσε η μητέρα της για να πάρουν από τα χέρια της Ζωής τον άγιο Νικόλαο. Αλλά ούτε εκείνοι μπόρεσαν να ξεκολλήσουν την εικόνα από τα απολιθωμένα χέρια της Ζωής.
3. Ο ιερομόναχος Σεραφείμ (Τιάποτσκιν) από την έρημο του Γκλίνσκ, ο οποίος ήρθε στο Κουιμπίσεβ για την εορτή των Χριστουγέννων και τέλεσε αγιασμό και άγιασε την εικόνα. Κατόπιν είπε: «Τώρα πρέπει να περιμένουμε κάποιο σημείο το Πάσχα! Αν δεν γίνει τίποτε, σημαίνει ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου!», δείχνοντας με τα λόγια αυτά την βαθειά του πίστη σ’ ένα θαύμα.
4. Ο Μητροπολίτης Νικόλαος, ο οποίος επίσης διάβασε παράκληση και είπε: «νέο θαύμα να περιμένουμε το Πάσχα», επαναλαμβάνοντας τον λόγο του ευσεβούς ιερομόναχου.

Τις παραμονές της εορτής του Ευαγγελισμού (που εκείνη τη χρονιά έπεσε το Σάββατο της τρίτης εβδομάδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής) πλησίασε προς τους φύλακες της Ζωής ένα καλοσυνάτος Γέροντας και τους παρεκάλεσε να του επιτρέψουν να ιδεί την Ζωή. Αλλά οι φύλακες αστυνομικοί αρνήθηκαν να του επιτρέψουν. Ήρθε ο Γέροντας και την επόμενη ημέρα, αλλά πάλι οι επόμενοι φύλακες δεν τον άφησαν. Την τρίτη φορά, ανήμερα του Ευαγγελισμού , οι φύλακες τον άφησαν. Η φρουρά τον άκουσε πόσο εύσπλαχνα μίλησε στην Ζωή μπαίνοντας: «Λοιπόν, κουράστηκες από την ορθοστασία;»
Πέρασε λίγη ώρα και, όταν οι φρουροί θέλησαν να βγάλουν έξω τον Γέροντα, αυτός δεν ήταν μέσα στο δωμάτιο…
Όλοι ήσαν βέβαιοι ότι εκείνος ήταν ο ίδιο ο άγιος Νικόλαος. Έτσι η ζωή έμεινε όρθια 4 μήνες (128 μέρες), μέχρι το Πάσχα ακριβώς, που εκείνη τη χρονιά έπεσε 23 Απριλίου (6 Μαΐου με το νέο ημερολόγιο).
Τη νύχτα της Λαμπροφόρου Αναστάσεως του Χριστού η Ζωή άρχισε να φωνάζει ιδιαίτερα δυνατά:
-Προσεύχεσθε!
Οι νυχτερινοί φύλακες ανατρίχιασαν και άρχισαν να την ρωτούν: «Γιατί φωνάζεις τόσο φοβερά;»
Ακολούθησε η απάντηση:
-Φοβερό! Καίγεται η γή! Προσεύχεσθε! Όλος ο κόσμος χάνεται για τις αμαρτίες του, προσεύχεσθε!
Από εκείνη τη στιγμή η Ζωή αναζωογονήθηκε, οι μυς άρχισαν να μαλακώνουν, να ζωντανεύουν. Τελικά την έβαλαν στο στρώμα, αλλά εκείνη συνέχισε να φωνάζει και να καλεί όλους σε προσευχή για τον κόσμο που χάνεται για τις αμαρτίες, για την γη που καίγεται για τις ανομίες της.
-Πως έμεινες ζωντανή μέχρι τώρα; Ποιος σε έτρεφε; την ρώτησαν
-Περιστέρια, περιστέρια με έτρεφαν, ήταν η απάντηση.
Από αυτό έγινε φανερό ότι έλαβε έλεος και συγχώρηση από την Δεξιά του Κυρίου Παντοκράτορος. Ο Κύριος συγχώρησε τις αμαρτίες της Ζωής, με την παρουσία του αγίου Νικολάου του Θαυματουργού, και λόγω των μεγάλων βασάνων της και της ορθοστασίας κατά την διάρκεια των 128 ημερών.

Όλα αυτά τα γεγονότα συνετάραξαν τους κατοίκους του Κουιμπίσεβ και των περιχώρων. Πολλοί άνθρωποι βλέποντας τα θαύματα, ακούγοντας τα ουρλιαχτά και τις παρακλήσεις της να προσευχόμαστε για τους ανθρώπους που χάνονται εξ αιτίας των αμαρτιών τους, ξαναβρήκαν την πίστη τους στον Θεό. Γύρισαν στην Εκκλησία με μετάνοια. Όσοι δεν φορούσαν σταυρό, άρχισαν να φορούν κατά την εποχή εκείνη που μόνο γι’ αυτό ήταν δυνατόν να πληρώσουν με τη ζωή τους. Η επιστροφή ήταν τόσο μαζική ώστε δεν έφθασαν τα σταυρουδάκια των εκκλησιών για όλους όσους ζητούσαν.
Με φόβο και δάκρυα ζητούσε ο λαός συγχώρεση των αμαρτιών, επαναλαμβάνοντας τα λόγια της Ζωής: «Φοβερό, η γη καίγεται, χανόμαστε για τις αμαρτίες μας! Προσεύχεσθε! Οι άνθρωποι χάνονται για τις ανομίες τους!».
Την τρίτη ημέρα του Πάσχα η Ζωή έφυγε για τον Κύριο, αφού διήνυσε τον δύσκολο δρόμο της ορθοστασίας των 128 ημερών μπροστά στο πρόσωπο του Κυρίου για την συγχώρεση όλων των αμαρτιών της. Το άγιον Πνεύμα την διατηρούσε στη ζωή όλες αυτές τις ημέρες για να αναστήσει την ψυχή της από τον θάνατο της αμαρτίας, ώστε στην μέλλουσα αιώνια ημέρα να την αναστήσει εν σώματι για την ζωή την αιώνιο. Όπως, άλλωστε το λέει και το ίδιο το όνομά της: Ζωή.
Σχόλιο (του ρωσικού πρωτοτύπου): Στον σοβιετικό τύπο εκείνης της εποχής είχε επίσης σχολιαστεί η περίπτωση της Ζωή. Απαντώντας στα γράμματα που έφθαναν στην διεύθυνση διάσημης εφημερίδος, ένας αλαζονικός επιστήμων υποστήριξε ότι το γεγονός με την Ζωή πράγματι δεν είναι φανταστικό, αλλά εν τούτοις δήλωσε ότι είναι μια μορφή ακαμψίας άγνωστη ακόμη στην επιστήμη.
Είναι προφανής η αναλήθεια μιάς τέτοιας υπόθεσης, διότι: Πρώτον, στην ακαμψία δεν υπάρχει τέτοια πετρώδης σκλήρυνσή του δέρματος, ώστε οι γιατροί να μη μπορούν να κάνουν ένεση στον άρρωστο. Δεύτερον, μπορεί ένας τέτοιος άρρωστος να μεταφερθεί από τόπο σε τόπο, ενώ η Ζωή δεν μπορούσαν να την μετακινήσουν· αυτή στεκόταν όρθια και μάλιστα τόσο πολύ που οι συνήθεις άνθρωποι δεν μπορούν να σταθούν. Τρίτον, η αρρώστια καθ’ εαυτή δεν επιστρέφει τον άνθρωπο στον Θεό και δεν φέρει αποκαλύψεις από τον ουρανό, ενώ στην περίπτωση της Ζωή όχι μόνο χιλιάδες άνθρωποι ξαναβρήκαν την πίστη τους στον Θεό, αλλά φανέρωσαν την πίστη τους έμπρακτα, δηλαδή βαπτίστηκαν και έζησαν ηθικά.
Όχι μόνο πίστεψαν ότι υπάρχει Θεό, αλά και έγιναν Χριστιανοί. Απ’ αυτόν είναι φανερό ότι δεν επρόκειτο για απλή ασθένεια, αλλά για κάποια θεϊκή οικονομία. Αυτός έμπρακτα στερεώνει την πίστη, για να λυτρώσει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες και από τη τιμωρία γι’ αυτές.
(1.) Στη Ρωσία οι εορτές ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο. Η νηστεία των Χριστουγέννων διαρκεί από τις 28 Νοεμβρίου μέχρι 6 Ιανουαρίου του επόμενου έτους.
(από το περιοδικό ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, τεύχος 21 του 1996, της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους).

***

Μετά από πολλά χρόνια απ’ όταν έλαβε μέρος αυτό το γεγονός ο γέροντας Σεραφείμ ρωτήθηκε εάν αυτός πήρε την εικόνα από τα χέρια της ζωής.
Ο πρωθιερέας Ανατόλι Λιτβίνκο, κληρικός στην επαρχία της Σαμάρας, θυμάται ότι απέφευγε ν’ απαντήσει: Έσκυψε το κεφάλι ταπεινά και από την σιωπή του κατάλαβα ότι ναι, αυτό είχε συμβεί. Το έκρυβε από ταπείνωση αλλά και επειδή οι αρχές μπορεί να τον συλλάμβαναν εκ νέου, επειδή είχαν αρχίσει να έρχονται στην εκκλησία του για να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα.

Πολλοί πιστοί από την Σαμάρα γνώριζαν την Άννα Ιβάνοβνα Φεντότνοβα. Η ίδια θυμάται: «Εκείνες τις ημέρες είχα πάει δύο φορές στο σπίτι της Ζωής. Το σπίτι ήταν περικυκλωμένο από αστυνομικούς. Ρώτησα έναν αστυνομικό, εάν είναι αλήθεια ότι η Ζωή κοκκάλωσε.
Αυτός μου είπε: «Με ρωτάτε όπως ακριβώς η σύζυγός μου. Δεν θα σου πω όμως τίποτα. Κοίτα μόνη σου…»
Τότε έβγαλε το καπέλο του και της έδειξε τα μαλλιά του τα οποία είχαν ασπρίσει σε μία νύχτα! «Αυτό σου φτάνει. Κάθε κουβέντα είναι περιττή. Άλλωστε έχουμε υπογράψει να μην μιλήσουμε. Αν ήξερες όμως τι φόβο πήρα κοιτάζοντάς την»

Ο αρχιεπίσκοπος Σαμάρας και Σαρζάνσκ, Ευγένιος ειπε για τα τεκταινόμενα: «Πολλοί άνθρωποι υπήρξαν μάρτυρες του θαύματος. Δεν χωράει αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα μεγάλο θαύμα. Σε αυτά τα δύσκολα χρόνια όπου η εκκλησία διωκόνταν και λοιδωρούνταν από τους άθεους, αυτή η θαυμαστή εμφάνιση της θείας δύναμης προκάλεσε μεγάλη αίσθηση.
Όχι μόνο στους κατοίκους της Σαμάρας. Για όλους μας ήταν ένα μάθημα. Ένα μάθημα για το πως πρέπει να φερόμαστε με τα ιερά αντικείμενα. Ένα μάθημα και για τους άπιστους. Κανείς δεν σε υποχρεώνει να πιστέψεις αλλά μην χλευάζεις τα ιερά αντικείμενα επειδή θα τιμωρηθείς! Εαν η άπιστη Ζωή δεν άγγιζε την εικόνα δεν θα συνέβαινε τίποτα. Πολλές φορές οι άπιστοι τιμωρήθηκαν για την ασέβειά τους στα ιερά.
Υπήρξαν περιπτώσεις όπου ρίχνοντας τις καμπάνες των ναών κάτω, έπεφταν και οι ίδιοι. Στους χαλεπούς εκείνους καιρούς οι άνθρωποι είχαν ανάγκη για θαύματα και τα θαύματα εμφανίζονται όταν θέλει ο Θεός. Όταν πήρε την εικόνα από τα χέρια της Ζωής ο γέροντας Σεραφείμ, οι αρχές τον τιμώρησαν, ενώ ο μητροπολίτης Ιερώνυμος εκδιώχθηκε από τον θρόνο.

Το 1989 ο ηγούμενος Γερμανός, ο οποίος πρωτοστάτησε στην επαναλειτουργία της Όπτινα και ο οποίος την δεκαετία του ’50 υπηρετούσε στον Καθεδρικό Ναό του Κουιμπάσεβ, διηγείται: «Για ότι δεν είδα δεν θα μιλήσω. Θα μιλήσω για όσα είδα. Ο δρόμος μπροστά στο σπίτι της Ζωής ήταν γεμάτος αστυνομικούς. Μάζευαν από τους ανθρώπους υπογραφές για να τους υποχρεώσουν να μην μιλούν… Οι φήμες είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν στην πόλη και οι εφημερίδες δεν μπορούσαν να μείνουν αμέτοχες. Μόνο που το παρουσίαζαν σαν ένα ΄΄ψέμα των παπάδων΄΄.
Λίγο καιρό μετά το γεγονός ο γέροντας Σεραφείμ φυλακίστηκε για τρία χρόνια. Όταν τον έβγαλαν από την φυλακή τον έστειλαν σ’ ένα μακρινό χωριό, στο Ντνεπροπερτρόβσκ, ενώ αργότερα στο Μιχαίλβσκοε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου Πέργης
Ἦχος α΄ Χορός Ἀγγελικός.

Ὡς ἄστρον φαεινόν ἐκ νυκτός τῆς ἀπάτης, Θεόδωρε πιστέ εὐσεβῶς ἀναλάμψας, γενναίως ἠγώνισαι, μετά ἐνδόξου μητρός σου· ὅθεν πρέσβευε σύν τῷ Διονυσίῳ, καί Σωκράτῃ τε κλεινῷ Χριστῷ Ἀθλοφόρε, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Παφνουτίου τοῦ Ἱεροσολυμίτου
Ἦχος δ´

Καί τρόπων μέτοχος, καί θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τήν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διά τοῦτο τόν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καί τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Παφνούτιε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Παφνουτίου τοῦ Ἱεροσολυμίτου
Ἦχος δ´. Ταχὺ προκατάλαβε.

Θυσίαν τὴν ἔνθεον, πιστῶς προσφέρων Θεῷ, ὡς θῦμα εὐπρόσδεκτον, προσανηνέχθης αὐτῷ, ἀθλήσεως ἄνθραξιν· ὅθεν ὡς ἱερέα, καὶ στερρὸν Ἀθλοφόρον, ἔδειξέ σε ὁ Κτίστης, χαρισμάτων ταμεῖον· ἐξ ὧν καὶ ἡμῖν παράσχου, Ἱερομάρτυς Παφνούτιε.

Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Συμεών τοῦ μονοχίτωνος ἐν τῷ ὄρει Φλαμουρίου Πηλίου
῏Ηχος πλ. δʹ.

Ταῖς τῶν δακρύων σου ροαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας, καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας, καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασι, Συμεὼν πατὴρ ἡμῶν ὅσιε· πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεοῦ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ ὁσίου Συμεών τοῦ μονοχίτωνος ἐν τῷ ὄρει Φλαμουρίου Πηλίου
῏Ηχος δʹ.

Σὲ τὴν θεόβρυτον πηγὴν τῶν θαυμάτων, καθικετεύομεν οἱ πάθεσι πλεῖστοις, κατασχεθέντες δοῦλοί σου, ἐκ βάθους τῆς ψυχῆς, ἅγιε βοῶμέν σοι, τῇ θερμῇ σου πρεσβείᾳ, τάχυνον ἐλέη- σον κακωθέντας σοὺς δούλους, καὶ εἰρηναίαν αἴτησαι ζωήν, ὅπως σωθέντες σὲ πόθῳ δοξάζομεν.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Ἀγαθαγγέλου τοῦ Ἐσφιγμενίτου
Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Τὸν ἀξιέπαινον, Ὁσιομάρτυρα, τῆς πολυαίνου τε, Αἴνου τὸ βλάστημα, καὶ Ἐσφιγμένου τῆς Μονῆς, ἐξαίρετον εὐωδίαν, πάντες εὐφημήσωμεν, ἱερὸν Ἀγαθάγγελον, οὗτος γὰρ κατέστρεψε, τοῦ βελίαρ τὰ τάγματα· διὸ στεφηφορῶν σὺν Ἁγίοις, πρεσβεύει σωθῆναι πάντας ἡμᾶς.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Ἀγαθαγγέλου τοῦ Ἐσφιγμενίτου.
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ἀσκήσεως νάμασι, καταρδευθεῖς τὴν ψυχήν, Μαρτύρων ἐξήστραψας, μαρμαρυγᾶς φωταυγεῖς, σοφὲ Ἀγαθάγγελε, ὅθεν ἐν ἀμφοτέροις, ἀκριβῶς διαπρέψας, ἤσχυνας τοὺς ἐξ Ἄγαρ, τὸν Χριστὸν μεγαλύνας. Αὐτὸν οὒν ὁσιομάρτυς, ἡμῖν ἰλέωσαι.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ὁσίου Σεραφεὶμ (Τυάποτσκιν) τοῦ ἐν Μπέλγκοροντ
Ἦχος πλ. δ’

Ἐν σοὶ Πάτερ ἀκριβῶς, διεσώθη τὸ κατ’ εἰκόνα· λαβὼν γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττων ἐδίδασκες, ὑπερορᾶν μὲν σαρκός· παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὅσιε Σεραφεὶμ τὸ πνεῦμά σου.

Ἀπολυτίκιον Ἁγίου Νικολάου
Ἦχος δ’.

Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας Διδάσκαλον, ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια. Πάτερ Ἱεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

iconandlight.wordpress.com