Ὁ πατέρας Γεράσιμος ἦταν ἕνας ἁγνὸς πατριώτης καὶ ἀρχοντολεβέντης Ἕλληνας, ποὺ εἶχε γεννηθεῖ στὰ μέρη τῆς ὀρεινῆς Πελοποννήσου τὸ 1947 καὶ ἔφυγε ἀπὸ τὴν ζωὴ τὸ 2022. Ἦταν νυμφευμένος, δὲν εἶχε τέκνα καὶ ζοῦσαν μὲ τὴν ἄξια πρεσβυτέρα του σὰν ἀδέλφια. Ἀγάπησε ἕως αὐτοθυσίας ὅλα τὰ πνευματικά του παιδιά, ἕνα ἐκ τῶν ὁποίων ὑπῆρξε καὶ ὁ ἀφηγούμενος τὰ κείμενα Π.Δ.
Ὁ πατέρας Γεράσιμος εἶχε μοναδικὴ πατρικὴ ἀγάπη, διέθετε ἀμετροεπῶς καὶ εὐχαρίστως τὸν χρόνο του σὲ θεῖες παρηγοριές, γιὰ νουθεσίες, γιὰ κηρύγματα καὶ γιὰ ἔργα ἀγάπης. Ἦταν φιλακόλουθος, κάνοντας πάνω ἀπὸ διακόσιες Θεῖες Λειτουργίες κάθε χρόνο, διάβαζε πάνω ἀπὸ δέκα χιλιάδες ὀνόματα στὴν Ἁγία Προσκομιδή, ζώντων, ἀλλὰ προπάντων των τεθνεώτων. Κατηγορήθηκε πολὺ ἀπὸ ζηλόφθονους Ἐπισκόπους καὶ πάντοτε ὁ ἴδιος ἔσκυβε τὸ κεφάλι καὶ ἔλεγε: «Νά ‘ναι εὐλογημένο».
Ὁ μακαριστὸς πατέρας Γεράσιμος εἶχε λάβει πολλὲς οὐράνιες δωρεὲς καὶ ἅγια χαρίσματα, τὸ κυριότερο ἐκ τῶν ὁποίων ἦταν ἡ Ἁγιοπνευματικὴ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς κεκοιμημένους.
Γνωρίζοντας ὁ ἴδιος ὅτι δὲν ὑπάρχει μετάνοια μετὰ τὸν θάνατο, ἀλλὰ ὅτι ὅμως ὑπάρχει σωτηρία γιὰ τὶς ψυχὲς ποὺ «δὲν τὰ πῆγαν καλά», ὁ ἱερουργὸς τοῦ Θεοῦ ὑπερέβαλε ἑαυτὸν στὸ νὰ ἐργάζεται πνευματικὰ καὶ ἐκκλησιαστικὰ γι’ αὐτές τις μὴ σεσωσμένες ψυχές. Καὶ ὁ Κύριος θαυμαστῶς εἰσάκουγε τὸν πατέρα Γεράσιμο…
…Τὰ Ἄνωθεν δωρήματα καὶ ἐξ Ὕψους εὐλογίες στὸν πατέρα Γεράσιμο ἦταν πάρα πολλές. Θὰ παραθέσω στὴ συνέχεια καὶ ἕνα ἀκόμη παράδειγμα ἀπὸ ἕνα ἐπιπλέον ὑπερφυσικὸ γεγονὸς ποὺ εἶπε στὸν ἴδιο τόν ἀφηγητή μας ὁ ἴδιος ὁ παππούλης.
Μιὰ μάνα εἶχε χάσει τὸ 23χρονο παιδί της ἀπὸ ἀτύχημα μὲ δίκυκλο. Ἡ μάνα αὐτὴ σπάραζε κάθε μέρα ἀπὸ τὸν μητρικὸ πόνο καὶ ζητοῦσε νὰ πληροφορηθεῖ τὴν αἰτία τοῦ θανάτου τοῦ γιοῦ της ἀπὸ τὸν ἴδιο τόν Τριαδικὸ Θεό, προσπαθῶντας ἡ ἴδια νὰ κρατήσει ζωντανὴ τὴν βαθύτατα κλονισμένη της πίστη.
Εἶχε δώσει τὸ ὄνομα τοῦ παιδιοῦ της στὸν παππούλη Γεράσιμο, ὁ ὁποῖος μνημόνευε τὸν 23χρονο γιό της γιὰ 12 περίπου μῆνες. Ἡ πονεμένη μάνα χανόταν, βυθιζόταν συνεχῶς καὶ βουβαίνονταν ὅλο καὶ περισσότερο μέσα στὸ χάος τῆς ἀπελπισίας της καὶ μέσα σὲ ἕνα χωρὶς τέλος ἐρώτημα «γιατί σὲ ἐμένα Θεέ μου;». Καὶ ὅπως ἔλεγε γνωστὸς γέροντας, τὸ «γιατί» γίνεται «γατὶ» καὶ σοῦ τρώει τὴν ψυχή.
Εἶχε πλησιάσει ἡ ὥρα γιὰ νὰ γίνει τὸ ἐτήσιο μνημόσυνο. Τὸ ἐτήσιο μνημόσυνο λογίζεται γιὰ τὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία ὡς γενέθλια ἡμέρα τῆς ψυχῆς τοῦ ἀγαπημένου μας στοὺς οὐρανούς. Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι γνωρίζουμε ὅτι ὁ σωματικὸς θάνατος δὲν εἶναι τὸ τέλος, ἀλλὰ ὅτι εἶναι ἡ ἀρχὴ μιᾶς νέας πνευματικῆς κατάστασης καὶ ἡ ἀθάνατη ψυχή μας γίνεται πλέον πνεῦμα.
Ὁ πατὴρ Γεράσιμος ἀπὸ τὸ πρωὶ εἶχε κάνει τὴν Ἁγία Προσκομιδή, μνημονεύοντας ὅπως πάντα χιλιάδες ὀνόματα, συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ ὀνόματος τοῦ ἐκλιπόντος 23χρονου νεαροῦ. Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Ὄρθρου, ὁ πατὴρ Γεράσιμος κάποια στιγμὴ βλέπει ἕνα νεαρὸ παλικάρι νὰ περιμένει σιωπηρὰ καὶ ὑπομονετικὰ γιὰ νὰ τοῦ μιλήσει.
Μετὰ ἀπὸ νεῦμα, ὁ νεαρὸς ἔβαλε στρωτὴ μετάνοια στὸν παππούλη καὶ τοῦ μίλησε μὲ πάρα πολὺ μεγάλο παράπονο. Εἶχε ἕνα βαθιὰ πονεμένο ὕφος καὶ ζήτησε ἀπὸ τὸν παππούλη Γεράσιμο νὰ τοῦ προσφέρει τὴν πατερική του βοήθεια.
Ὁ νεαρὸς παρακάλεσε τὸν παππούλη νὰ μιλήσει στὴν μητέρα του ἡ ὁποία, ὅπως εἶπε, μὲ τὴ στάση της καὶ μὲ τὴν συμπεριφορά της, ἐμποδίζει τὴν πλήρη καὶ ὁλοκληρωτικὴ μετάβαση τῆς ψυχῆς του πρὸς τὸν Κύριο.
Ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ὁ 23χρονος νεαρὸς εἶπε: Πάτερ μου εἶμαι ὁ Εὐάγγελος, αὐτὸς ποὺ κοιμήθηκε ἀπὸ τὸ ἀτύχημα μὲ τὸ δίκυκλο καὶ αὐτὸς γιὰ τὸν ὁποῖο γίνεται σήμερα τὸ ἐτήσιο μνημόσυνο. Βοήθησέ με παππούλη μου σε παρακαλῶ! Εἶναι πολὺ σημαντικὸ ἡ μάνα μου νὰ πάψει νὰ ρωτάει τὸ «γιατί σὲ ἐμένα;» καὶ ἡ ἴδια νὰ ἔχει ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στὸν Κύριο καὶ Θεό μας.
Πάτερ μου σεβάσμιε, ὁ Κύριος εἶναι αὐτὸς ποὺ παραχώρησε νὰ γίνει τὸ θανάσιμο ἀτύχημά μου γιὰ νὰ βρεθῶ νωρίτερα κοντά Του. Ὁ Κύριος παππούλη μοῦ εἶναι αὐτὸς ὁ μόνος ποὺ γνωρίζει καὶ ποὺ ἀποφασίζει γιὰ ὅλα τὰ παιδιά Του. Ὅπως καὶ γιὰ μένα ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀποφάσισε. Σᾶς εὐχαριστῶ πολὺ παππούλη γιὰ τὴ συνεχῆ μνημόνευση τοῦ ὀνόματός μου! Τὴν εὐχή σας πάτερ! Εὐλογεῖτε! Καὶ μετὰ χάθηκε!
Μετὰ τὸ τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, ὁ παππούλης Γεράσιμος κάλεσε καὶ μίλησε μὲ τὴν μάνα τοῦ κεκοιμημένου νεαροῦ. Τῆς περιέγραψε τὸ ντύσιμο τοῦ παιδιοῦ μὲ τὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος συνομίλησε πού, ὅπως εἶπε ἡ μάνα, ἦταν αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ ντύσιμο ποὺ εἶχε τὸ παιδὶ τῆς κατὰ τὴν ὥρα τοῦ ἀτυχήματος! Ἡ πονεμένη μάνα τὰ ἔχασε ὁλοσχερῶς! Καὶ γονατιστή, ἄρχισαν τὰ δάκρυα τῆς χαρᾶς καὶ εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Κύριο νὰ τρέχουν ποτάμι…
Ὁ παππούλης ἀνέφερε στὴ συνέχεια στὴ μάνα τὸ τὶ τοῦ εἶπε ὁ κεκοιμημένος γιός της, τῆς τόνισε κάποιες πνευματικὲς λεπτομέρειες, τὴν παρηγόρησε, τὴν ἐξομολόγησε καὶ τῆς ζήτησε νὰ «ἐλευθερώσει» μὲ τὴ στάση της πνευματικὰ τὸ παιδί της. Ἡ μάνα ἔκανε ὑπακοή. Ἔκανε ὅλα ὅσα τῆς εἶπε ὁ παππούλης. Ἡ ἴδια ἄλλαξε πλήρως τὴ στάση της ἀπέναντι στὸν Τριαδικὸ Θεό, γνωρίζοντας πιὰ ὅτι ὁ ἀγαπημένος της γιὸς Εὐάγγελος χαίρει καὶ ἀγαλλιᾶ στὰ Οὐράνια δώματα.
Πηγή: «Ἀσκήτριες στὰ ὑπόγεια τῆς Ἀθήνας», Ἠλίας Δ. Καλλιώρας, ἐκδ. Ἀγαθὸς Λόγος, Ἀθήνα 2025, σελ. 22-23, 31-34
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου