Υπάρχει μια γνωστή ιστορία για τον Άγιο Αντώνιο, ο οποίος προσευχόταν στον Θεό, θέλοντας να μάθει σε ποιο βαθμό αρετής είχε φτάσει. «Και του είπαν », γράφει ο Άγιος Σιλουανός, « ότι δεν είχε φτάσει στο επίπεδο του υποδηματοποιού».
Όταν ο γέροντας ήρθε στον υποδηματοποιό, τον ρώτησε πώς ζούσε. Αυτός απάντησε ότι έδινε το ένα τρίτο των εσόδων του στην εκκλησία, το άλλο στους φτωχούς και τα υπόλοιπα τα κρατούσε για τις δικές του ανάγκες. Αυτό δεν εξέπληξε τον Αντώνιο, ο οποίος είχε εγκαταλείψει όλα τα υπάρχοντά του και ζούσε σε συνθήκες φτώχειας στην έρημο. Η ανωτερότητά του έγκειτο αλλού.
Τότε είπε στον υποδηματοποιό: «Ο Κύριος με έστειλε σε σένα για να μάθω πώς ζεις;» Ο ταπεινός υποδηματοποιός σεβάστηκε τον Αντώνιο και παραδέχτηκε με ειλικρίνεια: «Δεν κάνω τίποτα, αλλά ενώ εργάζομαι, κοιτάζω τους ανθρώπους που περνούν και σκέφτομαι: όλοι θα σωθούν, μόνο εγώ θα χαθώ».
Η πνευματική ζωή ξεκινά με ταπεινότητα. Αν ο καθένας επιδίωκε ειλικρινά να θεωρεί τον εαυτό του ηθικά κατώτερο από τους άλλους και μάθαινε να βλέπει το καλύτερο στους ανθρώπους, ίσως να μην υπήρχε τόσο κακό και βία στον κόσμο. Ας προσευχηθούμε να διαλυθεί το σκοτάδι και τουλάχιστον μια ακτίνα φωτός του Θεού να λάμψει μέσα από το σκοτεινό βασίλειο του ψεύδους και της αμαρτίας.
🙏🏻Σε δύσκολες στιγμές, πρέπει να προσευχόμαστε για τον εαυτό μας και τους αγαπημένους μας. Τις Πέμπτες, τελώ έναν συλλογικό ακαθιστή σε τρεις αγίους - τον Άγιο Νικόλαο τον Θαυματουργό, τον Άγιο Σπυρίδωνα Τριμυθούντος και τον Άγιο Λουκά Κριμαίας - οι οποίοι είναι οι πνευματικοί μας βοηθοί και προστάτες.
📝Ας προσευχηθούμε όλοι μαζί! Σας προσκαλώ να προσευχηθείτε μαζί μας στους ακαθιστές του καθεδρικού ναού!
Μπορεί κανείς να λυπάται για διάφορα πράγματα, αλλά αν η ψυχή λυπάται για την απομάκρυνσή της από τον Θεό, τότε η καρδιά γεμίζει με τρυφερότητα, μετανοεί και λαμβάνει ευγενική παρηγοριά. Δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε τα σύννεφα στην ψυχή να διαλυθούν από μόνα τους. Είναι καλύτερο να οπλιστούμε με υπομονή και μετάνοια. «Στενή είναι η πύλη και στενόχωρη η οδός που οδηγεί στη ζωή, και λίγοι είναι αυτοί που την βρίσκουν» (Ματθαίος 7:14). Η ελπίδα στον Θεό είναι ο μοχλός που ανατρέπει την απελπισία, ελευθερώνει την ψυχή από την απελπισία και τον φόβο και βήμα προς βήμα ενισχύει την πνευματική δύναμη του ανθρώπου, ξυπνώντας μέσα του την αγία αισιοδοξία.
Αν δεν βασίζεσαι στον Θεό, τότε η απογοήτευση, η γκρίνια και η απελπισία γίνονται συχνοί σύντροφοι στη ζωή:
Θεμέλιο άλλο δεν μπορεί να θέσει κανείς παρά το τεθειμένο, που είναι ο Ιησούς Χριστός (Α΄ Κορινθίους 3:11).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου