Γράφει ο Μιλτιάδης Γ. Βιτάλης.
Βρισκόμαστε στην Σουρωτή, στο Μοναστήρι, που ίδρυσε ο Όσιος γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης. Μία πονεμένη γυναίκα, η μητέρα του εικοσάχρονου φαντάρου Γιώργου, φτάνει αλαφιασμένη στο Ησυχαστήριο. Πληροφορήθηκε ότι εκείνες τις ημέρες ο Γέροντας βρισκόταν στην Σουρωτή.
Ο στρατιώτης, γιος της, είχε ένα σοβαρό ατύχημα στον στρατό και έμεινε «φυτό». Μπαίνει, λοιπόν, η μάνα στο μοναστήρι με κραυγές πόνου και ζητάει επιτακτικά να συναντήσει τον Όσιο γέροντα Παΐσιο. Όμως οι μοναχές τής είπανε πως ο Γέροντας όλη την νύχτα έβλεπε κόσμο και μόλις είχε αποσυρθεί για να αναπαυτεί. Δεν μπορούσαν να τον ενοχλήσουν. Τότε η μάνα, σχεδόν, καταρρέει, ξεσπάει σε γοερό κλάμα.
Ο Όσιος Παΐσιος άκουσε και βγήκε χωρίς παπούτσια, με τις κάλτσες. Πήγε κοντά της με πόνο ψυχής, την αγκάλιασε και με πολλή αγάπη τής έδωσε δύναμη και κουράγιο. Την προέτρεψε να προσευχηθεί και κάλεσε τις μοναχές να συμπροσευχηθούν. Έτσι κι έγινε: Έπεσαν όλες και όλοι στα γόνατα, προσευχόμενοι. Και το θαύμα έγινε, το φανταράκι ο Γιώργος, που ήταν «φυτό» και οι γιατροί ήταν απαισιόδοξοι, αφού οι εξετάσεις του ήταν απογοητευτικές… ΞΥΠΝΗΣΕ!!!
Η έμπονη, καρδιακή προσευχή του Οσίου Γέροντος, της μάνας, της αδελφότητας, έφερε αποτέλεσμα. Ο Γιώργος ξύπνησε από το βαθύ κώμα που ήταν για καιρό και ξαναγύρισε στην ζωή. Η επιστροφή του ήταν τόσο εντυπωσιακή που οι γιατροί δεν μπορούσαν «ιατρικά» να εξηγήσουν. Δεν του άφησε κανένα… κουσούρι!
Ανθρωπίνως, κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό, να επιστρέψει ο Γιώργος στην ζωή, είχε κλινική εικόνα δραματική, με βλάβες εγκεφαλικές!!! Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΕΝΝΑΕΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ!!!
Δεν είναι στείρα, δεν είναι άγονη κατάσταση. Είναι γένους θηλυκού, ρίζα που γεννάει χρυσό καρπό. Είναι η προσευχή, μάνα παντοδύναμη, που ανατρέπει την τάξη της φύσεως και γεννάει θαυμαστά γεγονότα. Η προσευχή δεν είναι σπορά σε αμμούδα, λέει ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Δεν είναι οι καρδιακές προσευχές λόγια παρωχημένης εποχής, ούτε παλιομοδίτικο μοντέλο.
Είναι κάτι το υπερβατικό, μάς διασφαλίζει… «ουράνια» δώρα και ηδονές. Η προσευχή… μπαίνει στις εντατικές των νοσοκομείων και ανασταίνει κλινικά νεκρούς ασθενείς!
Ανάπηροι σηκώνονται από τα καροτσάκια τους και περπατάνε κανονικά. Η προσευχή καταργεί, ό,τι θεωρείται αδύνατο, κι ας είναι πολλά χιλιόμετρα μακριά. Προσεύχομαι εδώ και προστατεύω το παιδί μου που βρίσκεται στην Αμερική. Απλώνει η προσευχή πέπλο προστασίας. Σώζει ανθρώπους που κινδυνεύουν από πυρκαγιά, από σεισμό, από πόλεμο, από εμφύλιο, από ληστές, από βιαστές, από πνιγμό, σε ναυάγια, σε θαλασσοταραχές, σε πλημμύρες.
Η προσευχή των δικών μας ανθρώπων μάς βγάζει ακόμα και από την κόλαση. Μας χαρίζει ειρήνη, πραότητα, γαλήνη, ελπίδα, παραδεισένια προοπτική, αναστάσιμη χαρά.
Δεν πρέπει, αδέλφια μου, να λησμονούμε κάτι το σημαντικό, ότι η απουσία έμπρακτης αγάπης, η μοναξιά, η απουσία χαράς, συνθέτουν την κόλαση. Η καρδιακή προσευχή, γλυκαίνει τον πόνο… δροσίζει το καμίνι του πόνου, της θλίψης, της πίκρας και αλλάζει την ροή των γεγονότων.
Λύνονται με την προσευχή άλυτα προβλήματα, μας στεριώνει, μας κάνει δυνατούς, αισιόδοξους. Έχουμε καθαρότερα πρόσωπα, αποκτάμε με πνευματικό αγώνα, σιγά-σιγά, πτυχία στις υπομονές! Όσοι αληθινά αγαπούν, είναι ευλογημένοι, αντέχουν ακόμα και τις φαρμακερές ορφάνιες. Θυσιάζονται για τους άλλους αγόγγυστα και μέσα από τα βάσανα βγαίνουν πιο υγιείς, πιο δυνατοί. Η αγάπη μας, η εν Χριστώ, να φροντίζει χωρίς να υποχρεώνει, να αγρυπνεί χωρίς να το δηλώνει, να στηρίζει χωρίς να το κραυγάζει.
Έχουμε αγαθά, αλλά δεν χαιρόμαστε καθόλου. Έχουμε τα βασικά, αλλά αργοπεθαίνουμε από θλίψη και δυστυχία. Βρισκόμαστε σε πανικό, διαρκώς, σε κατάσταση έκτακτης κατάστασης. Λείπει η καρδιακή προσευχή, λείπει η αγία υπομονή, λείπει η αληθινή αγάπη.
Ακούμε για θαύματα και αδιαφορούμε διαρκώς! Είτε δεν τα πιστεύουμε, είτε τα αγνοούμε, είτε τα θεωρούμε «φαντασίες» των… παπάδων. Λείπει το αίσθημα της χαράς, της ευγνωμοσύνης, λείπει η μετάνοια, η ταπείνωση, η γλυκάδα. Λείπει η καθαρότητα, η αγνότητα και θεωρούμε ότι ο ΘΕΟΣ είναι άδικος ή ανύπαρκτος. Λείπει η συμπόνια, η καλοσύνη, η ελεημοσύνη. Παντού θλιμμένοι άνθρωποι, δυστυχία, απογοήτευση.
Ο πόνος του άλλου, η πείνα του, η ασθένειά του, μάς αφήνει παντελώς αδιάφορους γιατί τα σωθικά μας είναι… παγωμένα. Παντού κραυγές αγωνίας, κραδασμοί, κλυδωνισμοί.
Βρισκόμαστε εδώ και χρόνια σε διαρκή κρίση, σε συνεχή αδιέξοδα… συνεχώς μετράμε τα ποσοστά του ελλείμματός μας και πνιγόμαστε!!! «ΔΙΧΩΣ ΧΡΙΣΤΟ, ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΕ ΧΑΟΣ, ΣΕ ΦΡΙΚΗ, ΣΕ ΘΑΝΑΤΟ», Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.
«ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ ΕΝ ΟΣΩ ΕΙΝΑΙ ΕΙΣΕΤΙ ΚΑΙΡΟΣ». «Όταν ο κόσμος πίστεψε πως τα ήξερε όλα, τότε ήταν που παραφρόνησε», λέει ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου