Ο ἄνθρωπος ἀναζητεῖ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἱστορίας του νὰ γνωρίσει, νὰ κατανοήσει, νὰ ἐξηγήσει τὸν κόσμον.
Ἡ ἐπιστήμη γεννήθηκε ἀπὸ τὸ θαῦμα τῆς δημιουργίας καὶ ἀπὸ τὴν δίψα τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀνιχνεύσει τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ὁ κίνδυνος παραμένει πάντοτε ὁ αὐτός: ὁ ἄνθρωπος νὰ σταθεῖ στὴ γνώση καὶ νὰ χάσει τὸν Δημιουργό. Ὅπως λέγει ὁ Ψαλμωδός·
«εἶπεν ἄφρων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ· οὐκ ἔστι Θεός».
Ὁ ἄφρων δὲν εἶναι ὁ ἀνόητος, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ νομίζει πὼς ἡ γνώση αὐτοῦ ἀρκεῖ γιὰ νὰ γίνει θεός ἄνευ Θεοῦ.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἦταν ἄνθρωπος μεγάλης παιδείας. Ἐμαθήτευσε ἐπὶ τοὺς πόδας τοῦ Γαμαλιὴλ, γνώριζε τὸν Νόμο, τὴν Παράδοση, τὴν θεολογία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Ὅμως, ὅταν ὁ Χριστός ἦλθε, δὲν Τὸν ἀνεγνώρισε. Ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ δὲν ἀρκεί· χρειάζεται ἡ φανέρωση, ἡ ἐπίσκεψη,
ἡ θεοπτία. Μόνον ὅταν ἐφάνη ἐμπρὸς του ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ἐκεῖ στὸν δρόμο πρὸς Δαμασκόν, ἤνοιξαν οἱ ὀφθαλμοὶ τῆς ψυχῆς. Καὶ τότε ἡ ἀνθρώπινη γνώση ἔγινε σοφία Πνεύματος Ἁγίου.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σχολιάζει...
«οὐδὲν ὡς ἡ ταπείνωσις ἀναβιβάζει·
ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ὑπερηφανία, ἐκεῖ ἀπουσιάζει ἡ χάρις».
Ὁ Παῦλος ταπεινώθηκε, ἔπεσε χαμαί, καὶ ἐκεῖ γνώρισε τὸν Θεὸν τοῦ ἐλέους.
Ἡ ἐπιστήμη σήμερον ἔχει προοδεύσει ὡς ποτέ. Ἀνακαλύπτει τὴν δομὴν τοῦ σύμπαντος, ἐξερευνᾷ τὴν ὕλην, μελετᾷ τὸν ἄνθρωπον. Καὶ ὅμως, ὅσο ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴν ταπείνωση, τόσο χάνει τὴν ὄραση.
Ὁ ἅγιος Βασίλειος ὁ Μέγας λέγει...
«ὁ Θεὸς ἔκρυψε τὰ μεγαλεῖα Του ἀπὸ σοφοὺς καὶ συνετοὺς καὶ ἀπεκάλυψεν αὐτὰ νηπίοις».
Ἡ ἐπιστήμη χωρὶς τὴν ταπείνωση γίνεται ὄργανον ὕβρεως· καὶ ἡ ὕβρις φέρει πάντοτε τὴν νέμεσιν. Ἡ ἱστορία τῆς Βαβέλ ἐπαναλαμβάνεται ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ φθάσει τὸν οὐρανὸ μὲ ἴδιες δυνάμεις.
Οἱ Τρεῖς Ἱεράρχες, οἱ μέγιστοι παιδαγωγοὶ τοῦ κόσμου, ἀπέδειξαν ὅτι ἡ ἀληθινὴ σοφία εἶναι ἡ θεοῦ σοφία.
Ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καὶ ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἦταν ἄνθρωποι ὑψηλοτάτης μορφώσεως, γνώστες φιλοσοφίας, ρητορικῆς, φυσικῶν καὶ ἠθικῶν ἐπιστημῶν· καὶ ὅμως, ἔθεσαν ὅλην αὐτὴν τὴν γνώση στὴν διακονία τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει...
«οὐ παντὸς ἀνδρὸς ἐστὶ φιλοσοφῆσαι περὶ Θεοῦ· ἀλλ’ ὅσων τὸν βίον καθαρὸν ἔχει καὶ τὴν ψυχὴν ἠρεμασμένην».
Ὁ οὐρανὸς, λοιπόν, ἔχει σχολὲς ἀνωτέρας τῶν πανεπιστημίων· ἐκεῖ διδάσκει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἐκεῖ ὁ καθηγητὴς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, καὶ οἱ μαθηταὶ εἶναι οἱ ταπεινοὶ τῇ καρδίᾳ.
Ὁ Μέγας Θεολόγος τῶν ἡμερῶν μας, πατὴρ Ἰωάννης Ρωμανίδης, ἐδίδασκεν... ὅτι: 《ἡ ἀληθινὴ Θεολογία δὲν εἶναι θεωρητικὴ ἐπιστήμη ἀλλὰ θεραπευτικὴ μέθοδος· ὁ νοῦς καθαίρεται, φωτίζεται καὶ θεοῦται》.
Ἄρα, ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ δὲν ἐπιτυγχάνεται μὲ διανοητικὰ ὄργανα, ἀλλὰ μὲ καθαρὴν καρδίαν. Ἡ ἐπιστήμη μπορεῖ νὰ γνωρίσει τὴν κτίση, ἀλλὰ μόνον ὁ φωτισμένος ἄνθρωπος γνωρίζει τὸν Κτίστην.
Ἡ ταπείνωση ἀνοίγει τὴν θύραν τοῦ οὐρανοῦ, καὶ τότε ὁ Θεὸς φανερώνεται. Ὅπως ἐμφανίσθηκε στὸν Παῦλο, ἔτσι μπορεῖ νὰ ἐμφανισθῇ καὶ σὲ κάθε ἐπιστήμονα ποὺ ζητεῖ μὲ καθαρότητα νὰ Τὸν γνωρίσει.
Ἡ ἐπιστήμη εἶναι δῶρον τοῦ Θεοῦ· ἀλλὰ χωρὶς ταπείνωση μεταβάλλεται σὲ πειρασμὸ. Ὁ ἄνθρωπος καλείται νὰ σπουδάζει, νὰ ἐρευνᾷ, νὰ δημιουργεῖ, ἀλλὰ πάντοτε νὰ θυμᾶται πὼς ἡ ἀληθινὴ σοφία εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ.
Ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Πορφύριος...
«Νὰ γίνεις ἐπιστήμονας, ἀλλὰ μὲ Χριστό μέσα σου· τότε καὶ τὰ ἄστρα θὰ σὲ μιλοῦν γι’ Αὐτόν».
Ὅταν ἡ ἐπιστήμη ἐνώνεται μὲ τὴν προσευχή, τότε γίνεται δοξολογία· ὅταν χωρίζεται ἀπὸ τὸν Θεό, γίνεται πλάνη.
Ἄς ταπεινωθοῦμε, λοιπόν, ὅλοι ὅσοι μαθαίνουμε, ἐρευνῶμεν, διδάσκουμε.
Ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ ἀληθινὴ διάνοια,
ὁ φωτισμὸς τοῦ νοός, ἡ ἐπιστήμη τῶν Ἁγίων.
Καὶ τότε, ὁ Θεὸς, ὅπως ἐνεφανίσθη στὸν Παῦλο, ὅπως ἐφώτισε τοὺς Τρεῖς Ἱεράρχες, ὅπως ἐχάρισε φῶς στὸν ἅγιο Πορφύριο, θὰ φανερωθῇ καὶ στὸν καθένα ποὺ ζητεῖ τὴν ἀλήθεια μὲ ταπείνωση. Διότι ὁ οὐρανὸς ἔχει σχολὲς ἀνωτέρας τῶν πανεπιστημίων — καὶ σ’ αὐτὲς διδάσκει ὁ ἴδιος ὁ Θεός.
Συνεχίζεται.........
«ἡ γνώση χωρίς Θεό γίνεται καταστροφική, ακόμη κι αν φαίνεται ωφέλιμη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου