Ἡ Κολυμβήθρα τῆς Ἰάσεως
Μὴν ἀποστρέφῃς τὸ βλέμμα σου ἀπὸ τὸ Μυστήριον τῆς Ἐξομολογήσεως·
ἔχει μίαν γλυκύτητα ποὺ δὲν τὴν μαθαίνει ὁ κόσμος, ἀλλὰ τὴν σταλάζει ὁ Χριστός στὶς καρδιές ποὺ Τὸν ποθοῦν.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει
ὅτι ἡ μετάνοια εἶναι «νοσοκομεῖον πνευματικόν, ὅπου ὁ ἰατρὸς εἶναι ὁ Θεός,
καὶ τὸ φάρμακον ἡ ὁμολογία».
Καὶ ὁ Μέγας Βασίλειος συμπληρώνει
ὅτι ὅποιος φανερώνει τὴν πληγή του,
«πρὸς ἴασιν προχωρεῖ».
Ὅταν, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος πλησιάζει στὸ ἅγιο τοῦτο Μυστήριο, δὲν πλησιάζει ἕναν δικαστή· πλησιάζει πηγήν.
Πηγὴν καθαρήν, ὅπως ἡ κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, ὅπου ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἔτρεχε ἀθόρυβα καὶ ἔδινε φῶς στὰ τυφλά μάτια.
Ἔτσι καὶ ἐδῶ, μία πηγὴ ἀναβλύζει·
μαζί της ἀναβλύζει ἔλεος, συμπόνια, ἀγάπη, ὅχι ἀπὸ νερὸ γῆς, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ Αἷμα τοῦ Σταυροῦ.
Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Χρυσόστομος γράφει
ὅτι ὁ Θεός «πᾶσαν ὁδὸν εὑρίσκει
ἵνα τὸν ἄνθρωπον σώσῃ».
Καὶ ἡ Ἐξομολόγηση εἶναι ἡ ὁδὸς ἐκείνη
ὅπου ἡ ψυχὴ βαδίζει μὲ βήματα μικρά,
ταπεινά, μα γεμάτα ἐλπίδα.
Καὶ ἂν ἕνας Ἅγιος Πατέρας ἔγραφε γιὰ τοῦτο τὸ Μυστήριον, θὰ ἔλεγε ὅτι
ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐξομολογεῖται μοιάζει
μὲ τὸ μικρὸ παιδί ποὺ μπαίνει σὲ παλαιὸ ξωκκλήσι, ἀνάβει ἕνα κερί, καὶ ἀφήνει ἕνα δάκρυ στὰ πόδια τῆς Παναγίας·
καὶ τὸ δάκρυ αὐτὸ γίνεται φῶς, ἡσύχιο, ἁπλὸ, σωτήριο.
Ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἐξομολόγηση εἶναι
ἡ πηγὴ τῆς ἀναπαύσεως. Εἶναι τόπος ἰαμάτων. Ἐκεῖ ὁ Θεός δὲν ἐξετάζει, ἀλλὰ ἀγκαλιάζει.
Δὲν ρωτᾷ «τί ἔκανες;»,
ἀλλὰ λέγει «Ἔλα, παιδί Μου·
ἄφησέ Με νὰ θεραπεύσω τὴν πληγή».
Καὶ ὅταν ἀναχωρήσῃς ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα αὐτή, ἡ ψυχὴ γίνεται ἐλαφρά, ὅπως τὸ ποτάμι τοῦ Ἀγίου Ὄρους ποὺ κυλά ἀπαλά,
ξεπλένοντας πέτρες καὶ χώματα.
Καὶ μέσα σου ἀναβλύζει εἰρήνη·
ἡ εἰρήνη ἐκείνη ποὺ μόνο ὁ Σταυρωθείς Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς χαρίζει.
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου