Τι αποκάλυψε η σιωπή του Ιησού μπροστά στην αδικία.

 

Εισαγωγή: Ο Θόρυβος των Ψεμάτων και η Σιωπή της Αλήθειας

Φανταστείτε αυτή τη σκηνή σε όλη της την εκκωφαντική δυσαρμονία. Η αυλή του Πραιτορίου. Οι κραυγές των κατηγόρων. Το μεταλλικό κροτάλισμα της πανοπλίας. Οι νευρικοί, τρομαγμένοι αναστεναγμοί των μαθητών κάπου μέσα στο πλήθος. Και στο κέντρο αυτού του χάους - Αυτός. Χτυπημένος, με την πορφυρή ρόμπα του χλευασμού, με ένα αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι Του. Αλλά ο πιο εκκωφαντικός ήχος σε αυτή την εικόνα δεν είναι οι κραυγές, αλλά η σιωπή .

«Δεν λέει τίποτα!» θαυμάζει ο Πιλάτος (Ματθαίος 27:14). Η σιωπή του Ιησού ενώπιον του Πιλάτου, του Ηρώδη και των αρχιερέων είναι ένα από τα πιο αινιγματικά και δυνατά αποσπάσματα του Ευαγγελίου. Σε έναν κόσμο όπου έχουμε συνηθίσει να δικαιολογούμε τους εαυτούς μας, να υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας και να φωνάζουμε την αλήθεια μας, αυτή η σιωπή είναι εντυπωσιακή. Τι έλεγε; Δεν ήταν η παθητικότητα των αδύναμων, αλλά η ενεργή, αξιοπρεπής στάση του Δυνατότερου.

1. Η σιωπή ως εκπλήρωση της προφητείας: Το αρνί οδηγήθηκε στη σφαγή

Πρώτα και κύρια, η σιωπή του Ιησού δεν ήταν αυτοσχέδια. Ήταν η ακριβής εκπλήρωση μιας προφητείας που δόθηκε εκατοντάδες χρόνια πριν από τη γέννηση του Πιλάτου.

«Τυχαινόταν, αλλά ταλαιπωρούνταν, και δεν άνοιξε το στόμα του· σαν πρόβατο που οδηγείται στη σφαγή, και σαν αρνί που σιωπά μπροστά σε αυτούς που το κουρεύουν, έτσι δεν άνοιξε το στόμα του» (Ησαΐας 53:7).

Στη σιωπή Του, ο Ιησούς αποκάλυψε τον Εαυτό Του ως το Αρνί του Θεού που αίρει την αμαρτία του κόσμου (Ιωάννης 1:29). Το Αρνί δεν διαφωνεί με αυτόν που Το οδηγεί στον θάνατο. Δέχεται ταπεινά τη μοίρα Του, γιατί η θυσία Του είναι το υπέρτατο σχέδιο. Η σιωπή του Ιησού ήταν μια εύγλωττη διακήρυξη: «Εγώ είμαι Αυτός για τον οποίο έγραψαν οι προφήτες. Εγώ είμαι η υποσχεμένη Θυσία. Αυτή δεν είναι η τραγωδία Μου· αυτή είναι η αποστολή Μου».

2. Η σιωπή ως πρόταση στο σύστημα: Όταν οι λέξεις είναι άνευ νοήματος

Ο Πιλάτος και ο Ηρώδης αντιπροσώπευαν δύο διαφορετικά συστήματα: το ρωμαϊκό δίκαιο και τη θρησκευτική εξουσία. Και οι δύο, εκείνη τη στιγμή, ήταν εντελώς διεφθαρμένοι και ανίκανοι να αντιληφθούν την αλήθεια.

• Ενώπιον του Πιλάτου, παιζόταν ένα παιχνίδι «δικαιοσύνης», όπου η αλήθεια διακινούνταν σαν εμπόρευμα. Οι κατηγορίες ήταν τόσο παράλογες και πολιτικοποιημένες που δεν άξιζαν απάντησης. Το να απαντήσει κανείς σε αυτές σήμαινε ότι αποδέχεται τους κανόνες του παιχνιδιού τους. Η σιωπή του Ιησού ήταν μια σιωπηλή ετυμηγορία για ολόκληρο αυτό το σύστημα ψεμάτων . Έλεγε: «Δεν ψάχνεις την αλήθεια. Ψάχνεις για δικαιολογία. Δεν θα συμμετάσχω σε αυτή τη φάρσα».
• Πριν από τον Ηρώδη (Λουκάς 23:8-9), η κατάσταση ήταν διαφορετική. Ο Ηρώδης διψούσε για θέαμα. Ήθελε να δει ένα θαύμα, ένα κόλπο, ένα θρησκευτικό θέαμα. Για αυτόν, ο Ιησούς ήταν μια περιέργεια. Και πάλι— σιωπή . Να ανταποκριθεί στην άσκοπη περιέργεια και τον κυνισμό; Να ικανοποιήσει μια δίψα για ψυχαγωγία; Όχι. Η σιωπή του Ιησού ενώπιον του Ηρώδη ήταν μια πλήρης αδιαφορία για το μη αυθεντικό, επιφανειακό ενδιαφέρον. Έλεγε: «Δεν είσαι έτοιμος να ακούσεις· θέλεις μόνο να παρακολουθήσεις. Δεν είμαι αντικείμενο της διασκέδασής σου».

3. Η σιωπή ως απόλυτος έλεγχος της κατάστασης

Η πιο παράδοξη στιγμή αυτής της ιστορίας είναι ότι ο μόνος που διατήρησε τον πλήρη έλεγχο της κατάστασης δεν ήταν ο Πιλάτος στο βήμα της κρίσης του, αλλά ο Ιησούς, που στεκόταν ενώπιόν του ως κατηγορούμενος.

Ο Πιλάτος έσφυζε από ζωή, αναζητώντας διέξοδο, φοβούμενος τους Ιουδαίους και τον αυτοκράτορα. Ο Ιησούς ήταν σιωπηλός. Η σιωπή Του ήταν μια εκδήλωση υπέρτατης εξουσίας και κυρίαρχης θέλησης . Δεν ήταν θύμα των περιστάσεων. Ήταν Αυτός που έδωσε οικειοθελώς τη ζωή Του (Ιωάννης 10:18). Επέτρεψε σε αυτά τα γεγονότα να εκτυλιχθούν, υποτασσόμενος στο θέλημα του Πατέρα. Η σιωπή Του ήταν πιο δυνατή από όλες τις κραυγές, γιατί σε αυτήν συγκεντρωνόταν όλη η δύναμη πάνω σε ό,τι συνέβαινε.

4. Η σιωπή ως αποκάλυψη για τον Πατέρα: Πώς είναι ο Θεός όταν πονάει;

Στη σιωπή του Ιησού, βλέπουμε μια εκπληκτική αποκάλυψη του χαρακτήρα του Θεού. Συχνά υποσυνείδητα περιμένουμε από τον Θεό, όταν αντιμετωπίζει άδικη κακία, να δικαιολογήσει με βροντερή φωνή τη θέση Του, να αποδείξει την αθωότητά Του και να συντρίψει αμέσως τους εχθρούς Του.

Αλλά στον Γολγοθά, ο Θεός μας δείχνει ένα διαφορετικό μονοπάτι. Αναλαμβάνει πάνω Του όλο το βάθος της ανθρώπινης αδικίας, της αμαρτίας και του μίσους - και απαντά με σιωπή . Όχι τη σιωπή της αδιαφορίας, αλλά τη σιωπή της ολοκληρωτικής, ολοκληρωτικής αγάπης. Αυτή η σιωπή απορροφά όλο τον θόρυβο της αμαρτίας και τον φιμώνει. Αυτή είναι μια αποκάλυψη ενός Θεού τόσο ισχυρού που μπορεί να μην απαντήσει με κακό στο κακό, με μίσος στο μίσος.

Ένα μάθημα για εμάς: Όταν η σιωπή μας μπορεί να γίνει ηχώ της σιωπής Του

Τι σημαίνει αυτό το παράδειγμα για εμάς σήμερα; Δεν είμαστε Θεός και η σιωπή μας δεν μπορεί να έχει την ίδια λυτρωτική δύναμη. Ωστόσο, είμαστε κλημένοι να γίνουμε σαν Αυτόν.

1. Σιωπή αντί για δικαιολογία. Όταν μας κατηγορούν ψευδώς και βλέπουμε ότι τα λόγια είναι άχρηστα επειδή το άλλο άτομο δεν αναζητά την αλήθεια, αλλά μόνο τη σύγκρουση, μια χριστοειδής σιωπή μπορεί να είναι σοφότερη από χίλιες λέξεις. Αυτό δεν είναι σημάδι αδυναμίας, αλλά μια εκδήλωση δύναμης που αρνείται να τροφοδοτήσει τον καβγά.
2. Σιωπή μπροστά στον χλευασμό. Όταν η πίστη μας και οι αξίες μας χλευάζονται χωρίς καμία προσπάθεια να κατανοηθούν, μερικές φορές η πιο ισχυρή μαρτυρία δεν είναι να εμπλακούμε σε έντονη συζήτηση, αλλά να παραμείνουμε ήρεμα και αξιοπρεπώς πιστοί στον Χριστό. Μια τέτοια σιωπή μπορεί να εκθέσει τον χλευαστή πιο δυναμικά από οποιαδήποτε ευγλωττία.
3. Σιωπή ως Εμπιστοσύνη στον Θεό. Η σιωπή του Ιησού ήταν μια πράξη εμπιστοσύνης στον Πατέρα. «Τα πάντα τα έριξε σε Εκείνον που κρίνει δίκαια» (Α΄ Πέτρου 2:23). Όταν αντιμετωπίζουμε αδικία που δεν μπορούμε να διορθώσουμε, η σιωπηλή μας υπομονή, σε συνδυασμό με την προσευχή, είναι μια πράξη πίστης ότι η τελική κρίση και η δικαίωση ανήκουν στον Θεό.

Συμπέρασμα: Η δυνατή σιωπή του Γολγοθά

Η σιωπή του Ιησού ενώπιον του Πιλάτου και του Ηρώδη δεν ήταν κενό. Ήταν η πλουσιότερη, η πιο ουσιαστική σιωπή στην ανθρώπινη ιστορία. Περιείχε τις φωνές των προφητών, το θέλημα του Πατέρα, την κρίση για την αμαρτία και την απεριόριστη αγάπη για έναν πεσμένο κόσμο.

Μας υπενθυμίζει ότι ο Θεός δεν μιλάει πάντα μέσα σε καταιγίδες και σεισμούς, αλλά συχνά με «σιγή φωνή» (Α΄ Βασιλέων 19:12). Και μερικές φορές η πιο ισχυρή απάντηση που μπορούμε να δώσουμε στον κόσμο, μιμούμενοι τον Κύριό μας, δεν είναι μια θυμωμένη κραυγή, αλλά μια σιωπηλή, αξιοπρεπής σιωπή, γεμάτη εμπιστοσύνη στον Πατέρα. Γιατί από μια τέτοια σιωπή ειπώθηκε η πιο δυνατή λέξη στο σύμπαν: «Τετέλεσται!» (Ιωάννης 19:30).

Ας προσευχηθούμε:

Κύριε Ιησού, Αρνί του Θεού, άφωνος μπροστά στους δήμιους! Δίδαξέ μας την άγια δύναμή Σου—τη δύναμη της σιωπής. Όταν κατηγορούμαστε ψευδώς και άδικα, δώσε μας τη σοφία να μην υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας με θυμό, αλλά να υποτασσόμαστε στη δίκαιη κρίση Σου. Όταν η πίστη μας χλευάζεται, δώσε μας την αξιοπρέπεια να μην εμπλεκόμαστε σε άσκοπες διαφωνίες, αλλά να μαρτυρούμε για Εσένα με την πιστή μας ζωή. Βοήθησέ μας να θυμόμαστε ότι Εσύ έχεις τον απόλυτο έλεγχο κάθε κατάστασης στη ζωή μας, ακόμη και της πιο άδικης. Γέμισε τις καρδιές μας με τέτοια εμπιστοσύνη στον Πατέρα ώστε να μπορούμε, όπως Εσύ, να ρίξουμε όλες τις φροντίδες μας πάνω Του, γνωρίζοντας ότι Αυτός είναι ο Δίκαιος Κριτής. Δώσε μας τη χάρη να σιωπούμε την κατάλληλη στιγμή, ώστε η φωνή Σου να αντηχήσει στη σιωπή μας. Αμήν.