Θα 'λεγε κανείς πώς ό Χριστός ζητάει
πολλά, πάρα πολλά. Για να τον ακολουθήσεις πρέπει «να αφήσεις» σπίτι, γυναίκα,
αδέλφια, γονείς, παιδιά, κι περιουσία, μέχρι και τους νεκρούς σου να τους
αφήσεις άταφους.
Τόσο οι δαιμονισμένοι όσο και οι
χριστιανοί είναι άνθρωποι προικισμένοι με το συναίσθημα του απείρου. Για τον χριστιανό
καθετί κοσμικό είναι μαρτύριο. 'Αλλά ό
χριστιανισμός δίνει στον χριστιανό κάτι σαν αντάλλαγμα: του δίνει εσωτερική
ειρήνη για τη ζωή αυτή και υπόσχεση αιώνιας σωτηρίας για την άλλη ζωή.
Ό
διάβολος αντίθετα είναι πιο απαιτητικός: Σου ζητάει τη συνείδηση σου, τη γαλήνη σου, τον ύπνο σου, σου ζητάει να
πουλήσεις φίλους, συγγενείς, να υποκύψεις εντελώς, σε όλα. Κι όλα αυτά, χωρίς να
σου προσφέρει τίποτα.
Αντίθετα από το αίσθημα αξιοπρέπειας
που σου προσφέρει ό Χριστός, ό διάβολος το μόνο που προσφέρει τελικά είναι ή
απελπισία. Τί κέρδισε ό Ιούδας από τον
διάβολο; Τίποτα. Προτίμησε την περιφρόνηση, τη θηλιά στο λαιμό του, και τι πήρε
ως αντάλλαγμα; "Ένα χαμόγελο του διαβόλου γεμάτο ικανοποίηση, διότι κατάφερε
και πήρε άλλον έναν μαζί του.
Στους αγίους, ό Χριστός ζήτησε πολλά,
όχι όμως τα πάντα και κυρίως όχι χωρίς να
τους προσφέρει κάτι. Νήστεψαν, αγρύπνησαν, αλλά την καρδιά και την ψυχή τους δεν την έχασαν.
Ή συμφωνία πού κλείνει ό άνθρωπος με
τον διάβολο είναι συμφωνία με την οποία δέχεσαι να δώσεις χωρίς να πάρεις
τίποτα. Ό διάβολος πληρώνει τον άνθρωπο δίνοντας
του απελπισία μαζί με όλα τα επακόλουθα της: πείσμα από το γεγονός ότι κατάλαβες πώς σε ξεγέλασαν,
ντροπή, αυτοκτονία, θάνατο.( Στον Ιούδα
πρόσφερε και τριχιά για να αυτοκτονήσει.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου