Ή χειροτονία σέ ιερέα.

Έχουμε διαβάσει σε πολλές ιστισελίδες ότι έρχεται πείνα και βλέπουμε συμβουλές για τρόπους επιβίωσης εν ώρα αυτής.Δεν είναι η πρώτη φόρα που θα υπάρξει πείνα σε κάποια περιοχή.Ο μοναδικός τρόπος αντιμετώπισης της πείνας είναι ο Χριστιανικός(πνευματικός)που περιγράφεται παρακάτω :

Περιφρουρημένος άπό τήν ταπείνωσι ό όσιος προώδευε διαρκώς στην πνευματική ζωή. Οί μοναχικοί του αγώνες, προηγουμένως μυστι-

κοί, έγιναν τώρα πιό αισθητοί. Όταν ήταν δόκιμος, πήγαινε στή μυστική του καλύβη στό δάσος καί βυθιζόταν στην προσευχή. Τώρα στή θέσι εκείνη του είχαν κτίσει ένα μοναχικό κελλί.

Ακόμη δεν μπορούσε νά ζήση σάν ερημίτης. Είχε υποχρεώ­σεις σάν ιεροδιάκονος, καθώς καί σέ άλλα διακονήματα της μονής. "Ισως όμως καί νά μήν είχε ακόμη ωριμάσει γιά μιά τέτοια ζωή. Γι' αυτό, τήν ημέρα έμενε στό μοναστήρι καί τό βράδυ, όταν μπορού­σε, έφευγε γιά τό ήσυχασπκό του κελλί, όπου περνούσε τή νύκτα μέ προσευχή. Μερικοί αδελφοί, αδύνατοι πνευματικά, πιθανόν νά τόν ζήλευαν. Όλοι όμως τόν αγαπούσαν, γιατί ήταν πάντοτε συνε­πής στίς υποχρεώσεις του άπέναντι στή μονή.

Στίς 19 Ιουλίου 1793 ό πατήρ Σεραφείμ συμπλήρωσε τά τριάν­τα τέσσερα χρόνια του. Οί προϊστάμενοι της μονής, βλέποντας ότι ό διάκονος Σεραφείμ ξεχώριζε άπ' όλους στήν αρετή, θέλησαν νά τόν προαγάγουν σέ ιερομόναχο. Έν τω μεταξύ ή μονή τού Σάρωφ περνούσε μέ νέο διάταγμα άπό τή διοίκησι τού Βλαδιμίρ στήν επο­πτεία της επαρχίας τού Ταμπώφ.

Στίς 2 Σεπτεμβρίου λοιπόν του 1793 τόν έστειλαν στό Ταμπώφ, όπου ό επίσκοπος Θεόφιλος τόν χειροτόνησε ιερέα. Μέ τήν προα­γωγή του στήν ίερωσύνη διπλασίασε καί τόν ζήλο του στους πνευ­ματικούς αγώνες. Ίερουργούσε καθημερινά γιά μεγάλο χρονικό διάστημα καί μετελάμβανε των Άχραντων Μυστηρίων μέ θερμή πίστη καί αγάπη.

Εκείνα τά χρόνια στίς περιοχές γύρω άπό τό Σάρωφ συχνά συ­νέβαινε λιμός. Ή μονή όμως ήταν πάντοτε αυτάρκης καί έδινε σέ όσους είχαν ανάγκη. Κάποτε ό λιμός ήταν μεγάλης διαρκείας. Ή μονή γιά πολλούς μήνες έτρεφε χιλιάδες πεινασμένους. Ήρθε ό­μως καιρός πού έλειψαν τελείως καί γι αυτήν τό αλεύρι καί τά γεν­νήματα. Πρό της απειλής τού λιμού οί μοναχοί συγκεντρώθηκαν στόν ναό. Ό ηγούμενος έκανε παράκλησι στήν Παναγία καί ολο­νύκτια δέησι. Ό ιερομόναχος Σεραφείμ, πού είχε ιδιαίτερη εμπι­στοσύνη στόν ηγούμενο, πήγε τό πρωί της επομένης στή σιταπο­θήκη καί βρήκε μέ κατάπληξι όλα τά κοφίνια γεμάτα άρτους καί γεννήματα. Τά αγαθά αυτά σ' όλη τή διάρκεια τού λιμού δέν εξαν­τλήθηκαν. Όσο καί άν έδιναν, τά κοφίνια γέμιζαν πάλι.

Ένα άπό τά χαρακτηριστικά τού οσίου ήταν ή εύσπλαγχνία, ή οποία μέ τά γεγονότα αυτά ενισχύθηκε, καθώς επίσης ή ελπίδα του στήν πρόνοια τού Θεού καί στή σκέπη της Θεομήτορος.

Ύστερα άπό τόσα χρόνια αγώνων μέσα στή μονή, τόσους μό­χθους γιά τήν κάθαρσι της ψυχής του, ό όσιος είχε φθάσει σέ υψη­λές βαθμίδες στήν κλίμακα της πνευματικής τελειώσεως. Τώρα τό πνεύμα του φλέγεται γιά τήν έρημο, όπου τόν περιμένουν δυσκολώτεροι αγώνες.   ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΟΣΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ.