Συνέντευξη στη Στέλλα Μεϊμάρη
O Γέροντας Γεώργιος Αλευράς Καυσοκαλυβίτης, πνευματικός της Ιεράς Σκήτης Αγίας Τριάδος Καυσοκαλυβίων Αγίου Όρους και υποτακτικός του Οσίου Πορφυρίου, μιλάει αποκλειστικά στο «pentapostagma.gr» για την γνωριμία και την ιδιαίτερη σχέση τους, τις παρακαταθήκες που του άφησε για το σήμερα, καθώς και για τη θέση του Αγίου σχετικά με τα εθνικά μας θέματα.
A” Μέρος Συνέντευξης
- Γέροντα Γεώργιε, τι θυμάστε περισσότερο από τον Άγιο Πορφύριο;
Όλα τα θυμάμαι, πάρα πολλά πράγματα. Αλλά θέλω να σας πω τρία βασικά περιστατικά που συνέβησαν και μου έχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μου, καθώς θεωρώ ότι δείχνουν καλύτερα από οτιδήποτε τη σχέση μου με τον Άγιο Πορφύριο.
Από την πρώτη φορά που τον γνώρισα, μου είπε «Θοδωράκη» (αυτό ήταν το κοσμικό μου όνομα), «σε θυμάμαι από μικρούλι». Ο Γέροντας, λοιπόν, με γνώριζε πριν τον γνωρίσω εγώ. Το πώς, δεν τον ρώτησα ποτέ. Και αυτό, γιατί δεν τον περιεργαζόμουν ποτέ το Γέροντα, τον άφηνα πάντα να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Μόνο αν με ρωτούσε κάτι, απαντούσα, σπανίως εγώ τον ρωτούσα κάτι.
Μια άλλη φορά μου είπε: «Eμείς οι δύο καταλαβαινόμαστε». Βλέπετε, πολλοί μπορεί να είναι κοντά σε ένα άγιο άνθρωπο, αλλά να μην τον καταλαβαίνουν και ο Γέροντας ήταν κάθετος σε αυτό. Πολλές φορές, μάλιστα, στεναχωριόταν και παραπονιόταν ότι «δεν καταλαβαινόμαστε», μια φράση που την έλεγε δυστυχώς συχνά ακόμα και σε δικούς τους ανθρώπους.
Και το τρίτο, κάποια μέρα μου είχε πει: «Θεόδωρε, εμείς οι δύο έχουμε να πούμε πάρα πολλά πράγματα». Και μάλιστα κάποιοι με ρωτάνε: «Mα καλά είπατε τόσα πολλά;». Tους απαντώ: «Πόσα πολλά να προλάβουμε να πούμε σε μια σχέση μόλις 6 χρόνων που γνώριζα το Γέροντα;». Για μένα, η φράση αυτή του Αγίου σήμαινε ότι «στο διηνεκές θα τα λέμε», «θα τα λέμε και μετά». Και πράγματι, πολλές φορές βιώνω στην προσωπική μου ζωή να γίνονται πράγματα, είτε να μιλάω, είτε να βλέπω, είτε να καταλαβαίνω, αλλά δεν είμαι εγώ, είναι αυτός. Και πραγματικά θαυμάζω την παρουσία αυτού του μεγάλου μας αγίου που παραμένει ζωντανός και μετά θάνατον.
Τέλος, όταν τον πρωτογνώρισα και μου φόρεσε το ρασάκι ως δόκιμος μοναχός το 1988 και κάθισα περίπου 15-16 μέρες στο Μήλεσι, θυμάμαι μια χαρακτηριστική του φράση: «Εγώ δεν θα πάω στα Καυσοκαλύβια για να πεθάνω, θα πάω για να ζήσω». Και πράγματι ζει. Και να μη γινόταν η αγιοκατάταξη του, και πάλι Άγιος θα ήταν. Και όσοι πραγματικά τον αγαπούν, αισθάνονται την παρουσία του, ακόμα και σήμερα, καθημερινά.
- Είχατε μια ιδιαίτερη σχέση, μεταξύ σας, έτσι δεν είναι;
Σας είπα ότι ο Γέροντας, όταν με γνώρισε, μου είπε «σε θυμάμαι από μικρούλι». Αλλά πέρα από αυτό, ο Άγιος Πορφύριος ζούσε όπως ο Χριστός πάνω στη γη. Δεν ξεχώριζε τους ανθρώπους σε πρώτους και δεύτερους, σε καλούς και κακούς. Ήταν όπως ακριβώς ο ήλιος, έβγαινε και λαμποκοπούσε σε όλη τη γη. Όταν, λοιπόν, μπαίνανε συννεφάκια μπροστά, δεν έφταιγε ο ήλιος, δηλαδή ο Γέροντας.
Δυστυχώς, όμως, τα συννεφάκια υπάρχουν πάντα, πότε μικρά, πότε μεγάλα, πότε υπάρχει πολύ μεγάλη συννεφιά, που εκεί πια δεν μπορεί να περάσει το φως του ήλιου. Αλλά όπου υπάρχουν καθαρές, αγνές ψυχές, εκεί ο ήλιος λάμπει συνεχώς. Τα σύννεφα είναι πνευματικά και τα δημιουργούν οι ίδιοι οι άνθρωποι με την κακή προαίρεση, τις πονηρίες τους, τις ιδιοτέλειες. Εγώ, βλέπετε, δεν πήγα στον Γέροντα, γιατί σχεδίαζα να βρω ένα άγιο χαρισματικό άνθρωπο, όπως οι περισσότεροι που πήγαιναν κοντά του.
*Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά από πολλούς μήνες αναζήτησης του Γέροντα, καταφέραμε να μιλήσουμε τελικά ανήμερα της αγρυπνίας στο Άγιο Όρος προς τιμήν του Αγίου Πορφυρίου.
O Γέροντας Γεώργιος Αλευράς Καυσοκαλυβίτης, πνευματικός της Ιεράς Σκήτης Αγίας Τριάδος Καυσοκαλυβίων Αγίου Όρους και υποτακτικός του Οσίου Πορφυρίου, μιλάει αποκλειστικά στο «pentapostagma.gr» για την γνωριμία και την ιδιαίτερη σχέση τους, τις παρακαταθήκες που του άφησε για το σήμερα, καθώς και για τη θέση του Αγίου σχετικά με τα εθνικά μας θέματα.
A” Μέρος Συνέντευξης
- Γέροντα Γεώργιε, τι θυμάστε περισσότερο από τον Άγιο Πορφύριο;
Όλα τα θυμάμαι, πάρα πολλά πράγματα. Αλλά θέλω να σας πω τρία βασικά περιστατικά που συνέβησαν και μου έχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μου, καθώς θεωρώ ότι δείχνουν καλύτερα από οτιδήποτε τη σχέση μου με τον Άγιο Πορφύριο.
Από την πρώτη φορά που τον γνώρισα, μου είπε «Θοδωράκη» (αυτό ήταν το κοσμικό μου όνομα), «σε θυμάμαι από μικρούλι». Ο Γέροντας, λοιπόν, με γνώριζε πριν τον γνωρίσω εγώ. Το πώς, δεν τον ρώτησα ποτέ. Και αυτό, γιατί δεν τον περιεργαζόμουν ποτέ το Γέροντα, τον άφηνα πάντα να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Μόνο αν με ρωτούσε κάτι, απαντούσα, σπανίως εγώ τον ρωτούσα κάτι.
Μια άλλη φορά μου είπε: «Eμείς οι δύο καταλαβαινόμαστε». Βλέπετε, πολλοί μπορεί να είναι κοντά σε ένα άγιο άνθρωπο, αλλά να μην τον καταλαβαίνουν και ο Γέροντας ήταν κάθετος σε αυτό. Πολλές φορές, μάλιστα, στεναχωριόταν και παραπονιόταν ότι «δεν καταλαβαινόμαστε», μια φράση που την έλεγε δυστυχώς συχνά ακόμα και σε δικούς τους ανθρώπους.
Και το τρίτο, κάποια μέρα μου είχε πει: «Θεόδωρε, εμείς οι δύο έχουμε να πούμε πάρα πολλά πράγματα». Και μάλιστα κάποιοι με ρωτάνε: «Mα καλά είπατε τόσα πολλά;». Tους απαντώ: «Πόσα πολλά να προλάβουμε να πούμε σε μια σχέση μόλις 6 χρόνων που γνώριζα το Γέροντα;». Για μένα, η φράση αυτή του Αγίου σήμαινε ότι «στο διηνεκές θα τα λέμε», «θα τα λέμε και μετά». Και πράγματι, πολλές φορές βιώνω στην προσωπική μου ζωή να γίνονται πράγματα, είτε να μιλάω, είτε να βλέπω, είτε να καταλαβαίνω, αλλά δεν είμαι εγώ, είναι αυτός. Και πραγματικά θαυμάζω την παρουσία αυτού του μεγάλου μας αγίου που παραμένει ζωντανός και μετά θάνατον.
Τέλος, όταν τον πρωτογνώρισα και μου φόρεσε το ρασάκι ως δόκιμος μοναχός το 1988 και κάθισα περίπου 15-16 μέρες στο Μήλεσι, θυμάμαι μια χαρακτηριστική του φράση: «Εγώ δεν θα πάω στα Καυσοκαλύβια για να πεθάνω, θα πάω για να ζήσω». Και πράγματι ζει. Και να μη γινόταν η αγιοκατάταξη του, και πάλι Άγιος θα ήταν. Και όσοι πραγματικά τον αγαπούν, αισθάνονται την παρουσία του, ακόμα και σήμερα, καθημερινά.
- Είχατε μια ιδιαίτερη σχέση, μεταξύ σας, έτσι δεν είναι;
Σας είπα ότι ο Γέροντας, όταν με γνώρισε, μου είπε «σε θυμάμαι από μικρούλι». Αλλά πέρα από αυτό, ο Άγιος Πορφύριος ζούσε όπως ο Χριστός πάνω στη γη. Δεν ξεχώριζε τους ανθρώπους σε πρώτους και δεύτερους, σε καλούς και κακούς. Ήταν όπως ακριβώς ο ήλιος, έβγαινε και λαμποκοπούσε σε όλη τη γη. Όταν, λοιπόν, μπαίνανε συννεφάκια μπροστά, δεν έφταιγε ο ήλιος, δηλαδή ο Γέροντας.
Δυστυχώς, όμως, τα συννεφάκια υπάρχουν πάντα, πότε μικρά, πότε μεγάλα, πότε υπάρχει πολύ μεγάλη συννεφιά, που εκεί πια δεν μπορεί να περάσει το φως του ήλιου. Αλλά όπου υπάρχουν καθαρές, αγνές ψυχές, εκεί ο ήλιος λάμπει συνεχώς. Τα σύννεφα είναι πνευματικά και τα δημιουργούν οι ίδιοι οι άνθρωποι με την κακή προαίρεση, τις πονηρίες τους, τις ιδιοτέλειες. Εγώ, βλέπετε, δεν πήγα στον Γέροντα, γιατί σχεδίαζα να βρω ένα άγιο χαρισματικό άνθρωπο, όπως οι περισσότεροι που πήγαιναν κοντά του.
*Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά από πολλούς μήνες αναζήτησης του Γέροντα, καταφέραμε να μιλήσουμε τελικά ανήμερα της αγρυπνίας στο Άγιο Όρος προς τιμήν του Αγίου Πορφυρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου