Αν οι άνθρωποι δεν είχαν αυτήν την… «ευγένεια» της αμαρτίας, δεν θα
έφθαναν σ’ αυτό το βάρβαρο (ο γέροντας εννοεί τον πόλεμο). Πιο βάρβαρο
ακόμη είναι η ηθική καταστροφή. Διαλύονται ψυχικά και σωματικά οι
άνθρωποι. Μου έλεγε κάποιος: Λένε για την Αθήνα “ζούγκλα-ζούγκλα” και
κανείς δεν φεύγει από ‘κει! Όλοι “ζούγκλα” την λένε και όλοι στην
ζούγκλα μαζεύονται». Πώς έχουν γίνει οι άνθρωποι! Σαν τα ζώα! Τα ζώα
ξέρετε τι κάνουν; Στην αρχή μπαίνουν στον σταύλο, κοπρίζουν, ουρούν…
Μετά αρχίζει να χωνεύη η κοπριά. Μόλις αρχίζη να χωνεύη, αισθάνονται μια
ζεστασιά. Δεν τα κάνει καρδιά να φύγουν από τον σταύλο∙ αναπαύονται.
Έτσι και οι άνθρωποι, θέλω να πω, νιώθουν την ζεστασιά της αμαρτίας, και
δεν τους κάνει καρδιά να φύγουν. Καταλαβαίνουν ότι βρωμάει, αλλά από την
ζεστασιά εκείνη δεν τους κάνει καρδιά να φύγουν. Να, αν μπη τώρα ένας
μέσα στον σταύλο, δεν μπορεί να αντέξη από την μυρωδιά. Ο άλλος που
είναι συνέχεια στον σταύλο, δεν ενοχλείται∙ έχει συνηθίσει πλέον.
Στην Ρώμη ήταν ειδωλολάτρες στο κάτω- κάτω. Και αυτά που λέει ο
Απόστολος Παύλος ήταν για τους ειδωλολάτρες που είχαν βαπτισθή, αλλά
είχαν κακές συνήθειες. Να μην παίρνουμε για παράδειγμα τον ξεπεσμό από
κάθε εποχή. Σήμερα την αμαρτία την έκαναν μόδα. Βλέπεις, ορθόδοξο έθνος
εμείς και πώς είμαστε! Πόσο μάλλον οι άλλοι! Και το κακό είναι που οι
σημερινοί άνθρωποι, επειδή η αμαρτία έχει γίνη μόδα , αν δουν έναν να
μην ακολουθή το ρεύμα της εποχής, να μην αμαρτάνη, να είναι λίγο
ευλαβής, τον λένε καθυστερημένο , οπισθοδρομικό. Αυτοί οι άνθρωποι το να
μην αμαρτάνουν το θεωρούν προσβολή και την αμαρτία την θεωρούν πρόοδο.
Αυτό είναι το χειρότερο από όλα. Αν οι σημερινοί άνθρωποι που ζουν στην
αμαρτία τουλάχιστον το αναγνώριζαν, θα τους ελεούσε ο Θεός. Αλλά
δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα και εγκωμιάζουν την αμαρτία. Αυτό είναι
και η μεγαλύτερη βλασφημία κατά του Αγίου πνεύματος∙ την αμαρτία να την
θεωρούν πρόοδο και το ηθικό να το λένε κατεστημένο. Γι’ αυτό έχουν
μεγάλο μισθό, μεγάλη αξία, αυτοί που αγωνίζονται στον κόσμο και
διατηρούν καθαρή ζωή.
Παλιά αν κάποιος ήταν διεστραμμένος ή μέθυσος, ντρεπόταν να βγη στην
αγορά, γιατί θα τον περιφρονούσαν.
Ή μία, αν ήταν λιγάκι παραστρατημένη, δεν τολμούσε να βγη έξω. Και ήταν
κατά κάποιο τρόπο αυτό ένα φρένο. Σήμερα, αν είναι ένας σωστός, μια
κοπέλα λ.χ. αν ζη με ευλάβεια, λένε: «Βρε, πού ζη αυτή!» Αλλά και
γενικά, αν οι κοσμικοί έκαναν μια αμαρτία, οι καημένοι, αισθάνονταν την
αμαρτωλότητά τους, έσκυβαν και λίγο το κεφαλάκι τους και δεν
ειρωνεύονταν έναν που ζούσε πνευματικά∙ αντίθετα τον καμάρωναν. Τώρα
ούτε ενοχή αισθάνονται ούτε σεβασμός υπάρχει. Τα ισοπέδωσαν όλα. Αν ένας
δεν ζη κοσμικά, τον κοροϊδεύουν
|
|
Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΕΛΕΓΧΕΙ
(Ειπώθηκε το Νοέμβριο του
1988)
Στην Γαλλία, παρ’ όλο που είναι κράτος προοδευμένο
-δεν είναι υπανάπτυκτο-, τελευταία ογδόντα χιλιάδες έγιναν Μουσουλμάνοι.
Γιατί; Γιατί έχουν κάνει την αμαρτία μόδα. Βλέπεις όμως, ελέγχονται και
θέλησαν να αναπαύσουν την συνείδησή τους. Και όπως οι Αρχαίοι Έλληνες,
για να δικαιολογούν τα πάθη τους, είχαν βρει τους δώδεκα θεούς, έτσι και
αυτοί έψαξαν να βρουν μια θρησκεία που να δικαιολογεί τα πάθη τους, για
να τους αναπαύση σ’ αυτό το θέμα. Ο Μουσουλμανισμός κατά κάποιο τρόπο
τους εξυπηρετεί. Επιτρέπει να πάρουν όσες γυναίκες θέλουν, υπόσχεται
στην άλλη ζωή ένα βουνό πιλάφι, μια λίμνη γιαούρτι, ένα ποτάμι μέλι! Και
όσες αμαρτίες και να έχουν, άμα τους λούσουν με ζεστό νερό, όταν
πεθάνουν, καθαρίζονται! Πάνε στον Αλλάχ καθαροί! Τι άλλο θέλουν; Όλα
βολικά! Αλλά οι Γάλλοι δεν θα βρουν ανάπαυση. Πάνε να αναπαυθούν, αλλά
δεν θα αναπαυθούν, γιατί τα πάθη δεν δικαιολογούνται.
Οτιδήποτε και αν κάνουν οι άνθρωποι, και αναίσθητοι
να είναι, πάλι ανάπαυση δεν βρίσκουν, πάνε να δικαιολογήσουν τα
αδικαιολόγητα, αλλά εσωτερικά βασανίζονται, είναι αγριεμένοι. Γι’ αυτό
ζητούν ψυχαγωγίες, τρέχουν στα νταούλια, μεθούν, βλέπουν τηλεόραση.
Χαζεύουν δηλαδή, για να ξεχνιούνται, γιατί ελέγχονται. Και όταν
κοιμούνται, λες ότι ησυχάζουν; Υπάρχει συνείδηση, βλέπεις. Η πρώτη Αγία
Γραφή που έδωσε ο Θεός στους Πρωτοπλάστους είναι η συνείδηση, και εμείς
την ξεσηκώνουμε φωτοτυπία τώρα από τους γονείς μας. Όσο και αν την
καταπατήση κανείς την συνείδησή του, πάλι μέσα του ελέγχεται. Γι’ αυτό
λένε: “Τον τρώει το σαράκι”. Ναι, δεν υπάρχει γλυκύτερο πράγμα από το να
έχη κανείς αναπαυμένη την συνείδησή του. Φτερά νιώθει μέσα του, πετάει.
|
|
Η ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ ΕΙΝΑΙ
ΚΟΛΑΣΗ
Δεν θυμάμαι μέρα να μην έχει παρηγοριά θεϊκή. Διακοπές γίνονται μερικές
φορές και τότε νιώθω άσχημα, και έτσι μπορώ να καταλάβω πόσο άσχημα ζουν
οι περισσότεροι άνθρωποι που είναι απαρηγόρητοι, γιατί είναι
απομακρυσμένοι από τον Θεό.
Όσο απομακρύνεται κανείς από τον Θεό, τόσο πιο δύσκολα
γίνονται τα πράγματα. Μπορεί να μην έχει κανείς τίποτα, άμα έχη τον Θεό,
δεν θέλει τίποτε! Αυτό είναι! Ενώ, αν τα έχη όλα, άμα δεν έχη τον Θεό,
είναι μέσα του βασανισμένος. Γι' αυτό, όσο μπορεί κανείς, να πλησιάση
τον Θεό. Μόνο κοντά στον Θεό βρίσκει κανείς την πραγματική και αιώνια
χαρά. Φαρμάκι γευόμαστε, όταν ζούμε μακριά από τον γλυκύ Ιησού.
Όταν ο άνθρωπος από παλιάνθρωπος γίνη άνθρωπος, βασιλόπουλο,
τρέφεται με την θεία ηδονή, με την ουράνια γλυκύτητα, και νιώθει την
παραδεισένια αγαλλίαση, αισθάνεται από ΄δω ένα μέρος της χαράς του
Παραδείσου. Από την μικρή παραδεισένια χαρά καθημερινά προχωράει στην
μεγαλύτερη και αναρωτιέται αν υπάρχη κάτι ανώτερο στον Παράδεισο από
αυτό που ζή εδώ.
Είναι τέτοια η κατάσταση που ζη, πού δεν μπορεί να κάνη καμιά
εργασία. Τα γόνατά του λυγίζουν σαν λαμπάδες από την θεία εκείνη
θερμότητα και γλυκύτητα, η καρδιά του σκιρτάει και πάει να σπάση τους
τσατμάδες*, για να φύγη, γιατί η γη και τα γήινα της φαίνονται χαμένα
πράγματα.
Ο άνθρωπος πρώτα είχε επικοινωνία με τον Θεό. Μετά όμως, όταν
απομακρύνθηκε από την Χάρη του Θεού, ήταν σαν έναν που ζούσε μέσα σε
παλάτι και ύστερα βρέθηκε για πάντα έξω από το παλάτι και το έβλεπε από
μακριά και έκλαιγε. Όπως το παιδάκι, όταν απομακρυνθή από την μάνα του,
υποφέρει, έτσι και ο άνθρωπος, όταν απομακρυνθή από τον Θεό, υποφέρει,
βασανίζεται.
Η απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό είναι κόλαση. Ο
διάβολος κατόρθωσε να απομακρύνη τους ανθρώπους τόσο πολύ από τον Θεό,
ώστε να φθάσουν στο σημείο να λατρεύουν τα αγάλματα και να θυσιάζουν τα
παιδιά τους στα αγάλματα. Φοβερό! Και πού τους βρίσκουν τόσους θεούς οι
δαίμονες! Θεός Χαμώς!**… Μόνον το όνομά του να ακούσης, φθάνει! Ο πιο
βασανισμένος όμως είναι ο διάβολος, γιατί είναι ο πιο απομακρυσμένος από
τον Θεό, από την αγάπη. Αλλά, αν φύγη η αγάπη, μετά είναι κόλαση.
Αντίθετο της αγάπης τι είναι; Η κακία, κακία ίσον βάσανο.
Ένας που είναι απομακρυσμένος από τον Θεό, δέχεται την
δαιμονική επίδραση. Ενώ αυτός πού είναι κοντά στον Θεό, δέχεται την Θεία
Χάρη. Όποιος έχει Χάρη Θεού, θα του δοθή και άλλη. Και όποιος έχει λίγη
και την περιφρονεί, θα του αφαιρεθή και αυτή. Η Χάρις του Θεού λείπει
από τους σημερινούς ανθρώπους, γιατί με την αμαρτία πετάνε και την λίγη
που έχουν. Και όταν φύγη η θεία Χάρις, ορμούν όλοι οι δαίμονες μέσα στον
άνθρωπο.
Ανάλογα με την απομάκρυνσή τους από τον Θεό οι άνθρωποι
αισθάνονται σ' αυτήν την ζωή στενοχώρια και στην άλλη ζωή θα ζουν την
αιώνια στενοχώρια.
Γιατί από αυτήν την ζωή γεύεται κανείς, σε κάποιο βαθμό,
ανάλογα με το πόσο ζη σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ένα μέρος της χαράς
του Παραδείσου. Ή θα ζήσουμε ένα μέρος της χαράς του Παραδείσου από εδώ,
και θα πάμε και στον Παράδεισο, ή θα ζήσουμε ένα μέρος της κολάσεως και
- Θεός φυλάξοι! - θα πάμε στην κόλαση. Παράδεισος ίσον καλωσύνη. Κόλαση
ίσον κακωσύνη. Κάνει κανείς μια καλωσύνη, αισθάνεται χαρά. Κάνει μια
στραβοξυλιά, υποφέρει. Όσο περισσότερο καλό κάνει, τόσο περισσότερο
αγάλλεται. Όσο περισσότερο κακό κάνει, τόσο περισσότερο υποφέρει η ψυχή
του. Ο κλέφτης νιώθει χαρά; Δεν νιώθει χαρά. Και να βρη κανείς κάτι στον
δρόμο, αν το κρατήση και πη ότι είναι δικό του, ανάπαυση δεν θα έχη!
Ούτε ξέρει σε ποιόν ανήκει ούτε αδίκησε κάποιον ούτε το κλέβει, και όμως
δεν αναπαύεται. Πόσο μάλλον να το κλέψη! Ακόμη και όταν κανείς λαμβάνη,
πάλι δεν νιώθει την χαρά που νιώθει όταν δίνη. Πόσο μάλλον όταν κλέβη ή
όταν αδική, να νιώθη χαρά! Γι' αυτό, βλέπεις, οι άνθρωποι με την αδικία
τι πρόσωπα έχουν, τι γκριμάτσες κάνουν!
*
τσατμάς: λεπτός τοίχος κατασκευασμένος με δοκούς των οποίων τα διάκενα
συμπληρώνονται με πλίνθους ή ξύλινες πήχεις και επικαλύπτονται από
ασβεστοκονίαμα. (Ο Γέροντας μεταφορικά ονομάζει έτσι τον θώρακα).
** Χαμώς: Θεός των Μωαβιτών.
|
|
ΣΕ ΟΠΟΙΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΑΠΟ
ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΛΗΡΩΘΕΙΣ
Οι απομακρυσμένοι άνθρωποι από τον Θεό πάντα απαρηγόρητοι βρίσκονται
και διπλά βασανίζονται.
Όποιος δεν πιστεύει στον Θεό και στην μέλλουσα ζωή, εκτός που μένει
απαρηγόρητος, καταδικάζει και την ψυχή του αιώνια.
Σε όποιο αφεντικό δουλεύεις, από αυτό θα πληρωθής. Αν δουλεύης στο
μαύρο αφεντικό, σου κάνει τη ζωή μαύρη από εδώ.
Αν δουλεύης στην αμαρτία, θα πληρωθής από τον διάβολο. Αν εργάζεσαι
την αρετή, θα πληρωθής από τον Χριστό.
Και όσο εργάζεσαι στον Χριστό, τόσο θα λαμπικάρεσαι, θα αγάλλεσαι.
Αλλά εμείς λέμε: “Χαμένο τόχουμε να εργασθούμε στον Χριστό;”
Μά είναι φοβερό! Να μην αναγνωρίζουμε την θυσία του Χριστού για τον
άνθρωπο!
Σταυρώθηκε ο Χριστός, για να μας λυτρώση από την αμαρτία, για να
εξαγνισθή όλο το ανθρώπινο γένος.
Τι έκανε ο Χριστός για μας; Τι κάνουμε εμείς για τον Χριστό;
Ο κόσμος θέλη να αμαρτάνη και θέλει τον Θεό καλό. Αυτός να μας
συγχωράη και εμείς να αμαρτάνουμε.
Εμείς δηλαδή να κάνουμε ό,τι θέλουμε και Εκείνος να μας συγχωράη. Να
μας συγχωράη συνέχεια και εμείς το βιολί μας.
Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν, γι' αυτό ορμούν στην αμαρτία. Όλο το κακό
από ΄κει ξεκινάει, από την απιστία.
Δεν πιστεύουν στην άλλη ζωή, οπότε δεν υπολογίζουν τίποτε.
Αδικούν, εγκαταλείπουν τα παιδιά τους… Γίνονται πράγματα…, σοβαρές
αμαρτίες.
Ούτε οι Άγιοι Πατέρες έχουν προβλέψει τέτοιες αμαρτίες στους Ιερούς
Κανόνες - όπως για τα Σόδομα και Γόμορρα είχε πει ο Θεός:
“Δεν πιστεύω να γίνονται τέτοιες αμαρτίες, να πάω να δω!”.
Αν δεν μετανοήσουν οι άνθρωποι, αν δεν επιστρέψουν στον Θεό, χάνουν
την αιώνια ζωή.
Πρέπει να βοηθηθή ο άνθρωπος, να νιώση το βαθύτερο νόημα της ζωής,
να συνέλθη, για να νιώση την θεία παρηγοριά.
Σκοπός είναι να ανεβή πνευματικά ο άνθρωπος, όχι απλώς να μην
αμαρτάνη”.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ
ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Α'- ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ
ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου