1. Μετά από 5 χρόνια οικονομικής κρίσης, ποια χαρακτηριστικά βλέπετε να παγιώνονται στην ελληνική κοινωνία;
Η κρίση σκλήρυνε την “ελληνική μακαριότητα”, κλόνισε σοβαρά την οικογένεια και διέλυσε την κοινωνική συνοχή. Κι αν ακόμα ο λαός μας δεν επαναστάτησε είναι επειδή δεν έχει την ιδεολογική εξάρτυση, την πνευματική αντοχή και τη γλωσσική ικανότητα να το κάνει. Φοβάμαι μια σπασμωδική ή τεχνιέντως κατευθυνόμενη κίνηση που θα φέρει απρόβλεπτα αποτελέσματα.
2. Εκτιμάτε ότι το ποίμνιο της Επαρχίας σας βιώνει την οικονομική κρίση στον ίδιο βαθμό με τις υπόλοιπες περιοχές της χώρας;
Στην Επαρχία μας οι επιπτώσεις είναι σκληρότερες επειδή η ύπαιθρος είχε ήδη μαραζώσει. Όσο καλύτερα κι αν λειτουργεί η αλληλεγγύη, όμως η έλλειψη επιστημονικού δυναμικού, η ανεργία και η πολιτιστική ερήμωση, κάνουν την διαβίωση απελπιστικότερη.
3. Υπάρχουν “ευκαιρίες” στο πνευματικό πεδίο που προσφέρει η εκδήλωση της κρίσης στην Εκκλησία; Ποιες από αυτές θεωρείτε ότι αξιοποιήθηκαν και ποιες νομίζετε ότι θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν περισσότερο;
Νομίζω ότι η φιλανθρωπική μας δραστηριότητα εξαντλείται. Οι οικονομικές αντοχές μας έφτασαν στο τέλος τους. Ήδη όμως αργήσαμε να δώσουμε την πρότασή μας “για να ζήσει” ο τόπος μας. Η Εκκλησία μας χρειάζεται να προτείνει 4 αρετές: την τιμιότητα, την εργατικότητα, την υπευθυνότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη, (“συμπτωματικά” και οι 4 είναι ευαγγελικά μηνύματα). Ο σύγχρονος Έλληνας δεν φοβάται να πεθάνει, φοβάται να ζήσει. Είναι “η ώρα μας”. Αν αργήσει ο λόγος μας σήμερα, αύριο θα είναι ισχνός και τρεμάμενος σε “ώτα κωφών”.
4. Οι τελευταίες γεωπολιτικές εξελίξεις συνθέτουν ένα σκηνικό όξυνσης των θρησκευτικών παθών. Ποιες πρωτοβουλίες θα μπορούσε να πάρει η Ελλαδική Εκκλησία για την αντιμετώπιση του φαινομένου;
Σε διεθνές θρησκευτικό επίπεδο οι οξύνσεις διενεργούνται σε επίπεδο Τιτανομαχίας. Η Ευρώπη φοβάται. Τα Βαλκάνια τρέμουν. Στην πλάτη μας 3 παίχτες ετοιμάζονται να παίξουν μπιλιάρδο. Η ελληνική Πολιτεία μας δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος του θρησκευτικού πολέμου που ξέσπασε. Αν η ελλαδική Εκκλησία, δεν δείξει ευελιξία, αν δεν αποδείξουμε ότι είμαστε Εκκλησία κι όχι θρησκεία, αν δεν μιλήσουμε έξυπνα, αν δεν πράξουμε σωστά, φοβάμαι ότι θα δώσουμε την αφορμή που οι γεωπολιτικοί στρατηγοί επιζητούν, ώστε να περάσουν απο πάνω μας.
5. Πιστεύετε ότι “πάσχει” ο σύγχρονος λόγος της Εκκλησίας; Προς ποιες κατευθύνσεις πιστεύετε πως υπάρχει ανάγκη η Εκκλησία να εντείνει την παρουσία της;
Δεν πάσχει ο σύγχρονος λόγος μας, απλώς είναι ελάχιστα εκκλησιολογικός και βαθειά κουμπωμένος. Ο σύγχρονος άνθρωπος πνίγεται στη μοναξιά του ή θάβεται στη δραστηριότητά του ή χάνεται στην απεραντοσύνη του Θεού. Χρειάζεται ο λόγος μας να είναι ελεύθερος από δογματισμούς και χωρίς απολυτοποιήσεις. Να αποδείξουμε ότι τα όρια της γλώσσας μας δεν είναι τα όρια της αλήθειας μας. Η Εκκλησία ας μη μείνει αγκυροβολημένη στο παρελθόν. Ένας σύγχρος θεολόγος λέει ότι στην Εκκλησία “νοσταλγούμε όταν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, νοσταλγούμε όταν δεν ζούμε”. Θα χρειαστεί, λοιπόν, να ξε-βολευτούμε από τον ψευτοκόσμο μας. Κάποτε για να “οικονομήσουμε” τα προβλήματά μας, θα χρειαστεί να πολεμήσουμε την Παράδοσή μας. Και τη δύναμη να την πολεμήσουμε θα μας την δώσει πάλι η Παράδοσή μας. Ο σύγχρονος άνθρωπος θέλει αγάπη και χαρά. Ο Θεός θα μας συγχωρέσει τα πάντα, εκτός από την έλλειψη της χαράς, το ότι ξεχνάμε πως Εκείνος δημιούργησε και έσωσε τον κόσμο. Όπου δεν υπάρχει χαρά, ο χριστιανισμός γίνεται βασανιστήριο. Οι ιερείς πρέπει να δημιουργήσουμε κι ας πεθάνουμε εκτελεσμένοι σαν εγκληματίες, παρά να αντιγράψουμε και να ζήσουμε ευτυχισμένοι σαν ηλίθιοι.
Αν και δεν ξέρουμε κατά πόσο ο Οικουμενισμός συνάδει με το ορθόδοξο φρόνημα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου