Ε Ρ Α Ν Ι Σ Μ Α ΑΚΑΤΑΛΥΤΩΝ ΑΙΩΝΙΩΝ – ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΩΝ Α Λ Η Θ Ε Ι Ω Ν.

Ε Ρ Α Ν Ι Σ Μ Α

ΑΚΑΤΑΛΥΤΩΝ ΑΙΩΝΙΩΝ – ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΩΝ ΑΛΗΘΕΙΩΝ

Του συνεργάτου μας Κ.Θ.

 

Ή ανάγκη τού Θεού, είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη τού αέρα, είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη τού φαγητού. Κι’ αυτό, ξέρω πόσο παράξενο ακούγεται. Αλλά το μεγάλο λάθος είναι, ότι ακούγεται παράξενο, ενώ είναι αυτονόητο. Ό Θεός μάς λείπει!

«Βάλε (άσε) το νού σου στον άδη και μην απελπίζεσαι» (Γέρων Σιλουανός). Ή σωτηρία σου, ή αγιότητα και ή Χάρις, δεν είναι κατόρθωμα δικό σου. Είναι δώρο τού Θεού.
Ή πίστη είναι πολύ μεγάλο τηλεσκόπιο, βλέπει τά πάντα. Όλοι πιστεύουμε. Κανένας δεν είδε το μποζόνιο τού Higgs, τό οποίο δεν ανατρέπει και τίποτα το καημένο, υπάρχει, ό Θεός το έκανε.
Πίστις, και μετά ή απόδειξις.
Το μυστήριο τής Θείας Κοινωνίας, είναι κάτι πού υπερβαίνει την δυνατότητά μας να το κατανοήσουμε. Όπως είναι ή αγάπη τού Θεού, όπως είναι κάθε τί πού έχει να κάνη με τόν Θεό. Είναι θαύμα.
Ό πιο αμαρτωλός, ό πιο διεστραμμένος, κρύβει μέσα του σπόρο θεϊκής Χάρτιτος.
Ή αγιότητα και ή Χάρις τού Θεού δεν είναι κατόρθωμα.
Τί προτιμάς; Μορφωμένο πού μπορεί να σέ ζαλίση, ή άγιο πού μπορεί να σέ ξυπνήση;
Τί όμορφο όταν ή κοσμική γνώση, ζευγαρώνει με τη Σοφία του Θεού;!
Ή αλήθεια δεν εκφράζεται από αυτούς πού διατείνονται ότι είναι μισοί Μακεδόνες, αλλά από αυτούς πού αποδεικνύουν πώς είναι ολόκληροι Έλληνες.
Για να γίνη ψυχοσωματική ένωση, πρέπει να είναι συμπληρωματικοί οί άνθρωποι, όχι ίδιοι. Δέν ενώνονται δύο άνδρες μαζί, ούτε δύο γυναίκες. Συμπληρωματικοί ανατομικά , είναι ένας άνδρας και μία γυναίκα.
Ό αυθεντικός Χριστιανός ζητεί τη χαρά μέσα από την άσκηση, τη στέρηση, τή θυσία. Ζεί την ελπίδα μέσα από τόν πόνο, τήν ασθένεια, τη διακριτική επιβεβαίωση τής Χάριτος τού Θεού, τη συνεχή προσδοκία (αναμονή) τού σημείου, πού δεν το ζητεί, αλλά το περιμένει, και όταν έρχεται δεν τον ξαφνιάζει. Ζεί την ταπείνωση μέσα από τίς ευλογίες τού Θεού και τίς χαρές. Αυτά όλα στηρίζονται στην πίστη.
Πού είσαι Σεβαστιανέ (Κονίτσης); Πού είσαι Παπαφλέσσα; Πού είσαι Άγιε Μάρκε Ευγενικέ; Τώρα, πού σάς έχουμε τόσο ανάγκη; ; ;
Το πέρασμα τής Παναγίας από αυτόν τον κόσμο, είναι ένα πέρασμα σιωπής, σεμνότητος, ταπεινοφροσύνης και ησυχίας. Μέσα στίς περιγραφές των Αγίων και των ιερών ευαγγελίων δεν υπάρχουν λόγοι και φραστικές διατυπώσεις τής Παναγίας, αλλά ούτε στις Πράξεις των Αποστόλων συναντούμε αναφορές στη ζωή της. Δεν υπάρχουν λόγια τής Παναγίας, εκτός τών όσων γνωρίζουμε απ’ τή Γραφή για συγκεκριμμένες και σημαδιακές-βασικές στιγμές τής ζωής της.
Οί σχέσεις τής Κυβέρνησης με την ΄Εκκλησία, εξισορροπούνται από φόβο και όχι από σεβασμό.
Ή μεγαλύτερη αρετή είναι ή αγάπη, / και ή ελευθερία είναι αυτή πού την καταξιώνει, όχι ή στανικότης και ή επιβαλλομένη υπακοή σέ οποιονδήποτε, για να γίνης ανελεύθερος, χωρίς ελευθερία βουλήσεως και αυτεξούσιον. Κυρίως όμως, ελευθερία είναι το να απελευθερωθής (πρωτίστως) από τά πάθη και το μίσος. Από τίς εμμονές και τά βάσανα πού προκαλεί ή αδικία. Έλευθερία από τον ίδιο μας τον εαυτό.Νά ξεκολλήση από το «μούκαναν» , «με πλήγωσαν» , «με αδίκησαν». Και αυτό είναι το δύσκολο. Το πώς γλιτώνουμε από τον εγωϊσμό.
Έκκλησία, δεν είναι .. περιουσίες, χρυσός, συσσίτια και τά όμοια, τά φτηνά τά υλικά. Είναι άλλο πράγμα. Δεν είναι Επιστήμη στην προηγμένη της κατάσταση-καταξίωση. Είναι ένας υπερτέλειος θεοδημιούργητος πύραυλος πού ξεπερνά τον χωροχρόνο, σέ μεταφέρει στους Ουρανούς τής αιωνίας Βασιλείας τού Θεού. Άποτιμάται αυτό; Ύπάρχει σύγκρισις επί τής γής πρός αυτό; ;
Ή μεγαλύτερη επανάσταση, είναι το να ωριμάσης και να καταφύγης στο Ιερό Μυστήριο τής έξαγορεύσεως, τής Μετανοίας και Έξομολογήσεως. Τό μέγιστο Λυτρωτικό Μυστικό!!! Τά υπόλοιπα θα γίνουν-θα επιτευχθούν με τη βοήθεια τού Χριστού, μέσω τής Θείας Χάριτος. Πατήρ,Υϊός και Πνεύμα ΄Αγιον, ίσον, Όμοούσιος Μονάς. Παντεξούσιος, Παντοδύναμος!
Δεν έχει δικαιολογίες και άλλοθι απουσίας και διακοπών(!) ή Έκκλησία. Χωρίς Χριστόν, ακέφαλη δεν υφίσταται, δεν υπάρχει. Γιατί ή Κεφαλή-Χριστός διαρκώς είναι ή Ένσωματωμένη Διοίκησις-Κέντρο-Διεύθυνσις, και ή ζωογονούσα και συντηρούσα, ή (μετά τού Αγίου Πνεύματος) συνεκτική δύναμις και ούσία τής συνυπάρξεως μετά των μελών-πιστών. Οί πιστοί (προς τούτοις) και κατά συνέπειαν αποβαίνομεν τοσούτον ασυνεπείς και αντιβαίνοντες, χωριζόμενοι και απομακρυνόμενοι, όσο περισσότερο απέχουν τά λόγια από τά έργα μας.
Είναι μεγάλο έγκλημα ή Γενοκτονία. Όμως, είναι μεγαλύτερο έγκλημα, το γεγονός ότι σήμερα, εμείς οί Έλληνες δεν αναγνωρίζουμε το έγκλημα τής Γενοκτονίας. Και όταν αυτό βγαίνει από επίσημα χείλη, αυτό είναι ανησυχητικό. Στην ΄Ελλάδα τής παρακμής, στην Έλλάδα τής Παγκοσμιοποίησης, στην Έλλάδα πού ξέχασε τίς ρίζες της, αυτό πού μπορεί να προσφέρη ό Ποντιακός Έλληνισμός, είναι την ίδια την Έλλάδα. Και μάς παρασύρει στην αδράνεια ,ή στάση και τοποθέτησις έναντι αυτού τού γεγονότος, τού ελληνικής-Ποντιακής καταγωγής Έρντογκάν και ή (στάση) τού τουρκικής τοιαύτης, Βαρθολομαίου.
Λαός πού δεν τιμά και δεν σέβεται την ίστορία του, είναι καταδικασμένος λαός!
Αυτό πού πρέπει να κρατήσουμε σάν κοινωνίες, σάν ΄Εκκλησία, σάν Παράδοση, είναι αυτή ή πίστη, πού υπάρχει ριζωμένη στην ταυτότητα τής ζωής μας και τής ιστορίας μας. Αυτή ή πίστη είναι πού δημιουργεί τη σχέση με τον Θεό, πού τον αφήνει το Θεό να ενεργήση στη ζωή μας.
΄Η εξέλιξη των μέσων μαζικής μεταφοράς και επικοινωνίας, δημιούργησαν μια παγκόσμια κοινωνία πού φτωχεύει σέ αμεσότητα, στερείται την ιδιωτικότητα, σκλαβώνει σέ εξαρτήσεις, στηρίζεται σέ τηλεγνωριμίες, και χαρακτηρίζεται από περιχώρηση νοοτροπιών, ισοπέδωση ιδιομορφιών και σχετικοποίηση των αξιών, και ώς έκ τούτου ή αναζήτηση τής αλήθειας υποκαθίσταται ώς αξία από την ανάγκη να συνυπάρξουμε, «να τά βρούμε», να συμφωνήσουμε, να διαλεχθούμε.΄Όχι να την ομολογήσουμε.
Αν Θεός σημαίνει, «αυτή ή Έκκλησία τής χλιδής, τής πρόκλησης, τής σκληρότητας, τής υποκρισίας, τής προβολής, τής ρηχότητος, τής αρρωστημένης αντίληψης», εγώ την απορρίπτω!! Αλλά για φαντάσου, γι’ αυτό πού λέγεται Άγάπη, όπως το λέει μέσα το ευαγγέλιο. Μπορείς εσύ να μιλήσης γι’ αυτό;
Ή στιγμή τού θανάτου, είναι ή κατ΄ εξοχήν στιγμή πού ορίζεται ή ανθρώπινη αξία και κατανοείται ή εγγύτητα τού Θεού στον άνθρωπο. Για τον λόγο αυτόν και αντιμετωπίζεται με δέος, σεβασμό, αίσθηση μυστηρίου και ταπείνωση. Είναι ή στιγμή πού ό άνθρωπος νιώθει την ματαιότητα τού κόσμου τούτου.
Ή ενότητα τού λαού έχει μεγαλύτερη δύναμη απ’ ό,τι όλη ή πολιτική εξουσία. Ένωμένη ή κοινωνία μπορεί να βγάλη τεράστια ενέργεια και δύναμη. Κι’ αυτή ή δύναμη είναι κρυμμένη. Μπορεί να μη φαίνεται, είναι όμως υπαρκτή.
Τί ωραίο πράγμα να μπορεί κανείς να σκέφτεται τον διπλανό του.Τί ωραίο πράγμα ή ανάγκη τού άλλου να περάση από το αλάφρωμα τής δικής μας τσέπης. Τί ευλογία να βαστάξουμε λίγο και τά υλικά βάρη των άλλων, αν μπορούμε, αν έχουμε την δυνατότητα. Τί όμορφο, αντί να σπαταλήσουμε σέ κοσμικά και κούφια δώρα, να δώσουμε λίγο μέσα από αυτά, αισθήματα αγάπης σέ ιερούς σκοπούς, σέ αδελφούς μας πού έχουν ανάγκη. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα, είναι πάντα. Πάντα υπάρχουν γύρω ανήμποροι και φτωχοί. Έγινε ποτέ ή καρδιά μας φάτνη τού Πλησίον-τού Χριστού;
Ένας πιστός πού φοβάται την επιστημονική έρευνα, φοβάται την αλήθεια. Μάλλον είναι πιστός πού … δεν πιστεύει!!!
Ή αγάπη δεν αποσκοπεί στο να κερδίσουμε τον Θεό, αλλά στο να κοινωνούμε με τον Θεό.
Ή αγάπη δεν είναι ή τήρηση τού θεϊκού νόμου, αλλά ή υπέρβαση κάθε νόμου.
Όταν προκαλείται ή λογική μας, γεννάται ή πίστη. Όταν διακινδυνεύουμε το συναίσθημά μας, προκύπτει ή Χάρις. Όταν αρνούμαστε το θέλημά μας, ζούμε την δική Του αγάπη σέ μάς. Όταν συστέλλεται ό εαυτός μας, ανασταίνεται έν δυνάμει ό Θεός μέσα μας.
Ή ζωή κερδίζεται με το ρίσκο τού μεγάλου και την τόλμη τού καινούργιου.
Ή μείζων αγάπη είναι ή θυσία τής ζωής μας, αλλά το μείζον δεν είναι ή αγάπη, αλλά ή ελευθερία. Αυτή μόνον δίνει ζωή στην αγάπη.
Ό Όρθόδοξος Χριστιανός είναι καθολικός (όχι με την έννοια τού Ρωμαιοκαθολικού τού Παπικού). Άγκαλιάζει τά πάντα, είναι διαρκώς πλατυνόμενος, εκτεινόμενος, υπερβαίνων την φύση του, είναι δεκτικός τής Χάριτος τής Θεότητος, αδιαλείπτως κοινωνών τής Θείας φύσεως. Είναι ό,τι μεγαλύτερο υπάρχει!
Ή ψυχή δεν είναι ούτε φαντασία, ούτε αφηρημένη έννοια. Είναι ή ουσία τού ανθρώπου. Έχει τέτοια δύναμη και τόση ζωή, πού δεν μπορεί να εξαντλήση τά αποθέματά της στη διάρκεια αυτής τής ζωής. Γι’ αυτό και δεν μπορεί, παρά να ζή αιώνια!
Πιέζουν και εκβιάζουν τά κέντρα των διεθνών συμφερόντων. ΄Απειλούν οί εκφραστές τού πολιτικού συμβιβασμού. Ή ηχώ τής ιστορίας δεν σκεπάζεται και ή κραυγή τού αγνού λαού δεν πνίγεται. Πρέπει να εκφράζεται ή συνείδηση τού καθενός και να καταθέτη την ομολογία της άφοβα σέ κάθε στιγμή, σέ κάθε περίπτωση.
Διακριτικά χαρακτηριστικά των Έλλήνων: «Φιλότιμο, ΄Αρχοντιά και Λεβεντιά» .
Όταν ό Θεός τής αγάπης, κηρύττεται ώς Θεός τής υποκρισίας, τότε γίνεται Θεός αποστροφής.
Στις ΄Εκκλησιαστικές συγκρούσεις μεταξύ αδελφών, δεν υπάρχουν κερδισμένοι. Όλοι είναι ηττημένοι. Άντίθετα, όταν συμφιλιωνόμαστε, δεν υπάρχουν χαμένοι. Όλοι είναι ευλογημένοι. Στη χριστιανική λογική, δεν έχει δίκιο αυτός πού βλέπει μόνο τά δικά του δικαιώματα. Δίκιο έχει αυτός πού τά προστατεύει μέν, διατηρώντας όμως και την ίσορροπία τής αγάπης, τής ειρήνης, τής υπομονής, τής συγχώρησης, τής συμφιλίωσης, διότι μόνον έτσι προστατεύονται τά « δικαιώματα» τού Θεού.
Ό περισσότερος κόσμος δεν εμπιστεύεται καθόλου και δεν ελπίζει τίποτε από το Φανάρι. Διότι επεκτείνεται και αυξάνει τον διάλογο με αιρετικούς, σχισματικούς και αθέους, αποκαλώντας τους «ευλογημένους». Στο ποίμνιο έχει επέλθει σχίσμα και δεν εμπιστεύονται οί περισσότεροι πιστοί στους θρησκευτικούς ταγούς των.
Δεν έχει αφήσει ή Έκκλησία περιθώρια, ώστε να μπορή κάποιος να τη δικαιολογήση. Είναι αδικαιολόγητη ώς προς το μέγεθος τής ασυνέπειάς της, μεταξύ λόγων και έργων.
Οί θρησκευτικοί λειτουργοί σήμερα, για να «δίδουν λόγον παντί τώ αιτούντι», πρέπει να κέκτηνται λιπαράν γνώσιν τής Γραφής και τον χειρισμόν όλων των όπλων: τού Θεού, τής Έπιστήμης και τής τεχνολογίας. Ό ουραγός, δεν μπορεί να διεκδική την θέσιν τού Διμοιρίτου. Ό λειπόμενος παιδείας, δεν δικαιούται να ανεβή στην έδρα να διδάξη. « Ή Θεία Χάρις, ή τά ασθενή θεραπεύουσα και τά ελλείποντα αναπληρούσα» (Ευχή Χειροτονίας), αν ερωτηθή, θα μάς δείξη και θα μάς παραπέμψη και σέ άλλα «τεφτέρια», τά οποία Έκείνη φώτισε στο να «παραχθούν», τά οποία παράλληλα ισχύουν διαχρονικά και φτάνουν μέχρι και στις μέρες μας. Οί πιστοί, αν δεν αντιτείνουν το τού Πλουτάρχου «θολερόν ύδωρ και απαίδευτον ψυχήν, ού δεί ταράττειν», ίσως περιοριστούν και αρκεσθούν στο «δάσκαλε πού δίδασκες και νόμο δεν κρατούσες»! Τσαρλατάνοι και Κομπογιαννίτες, δεν έχουν θέση σήμερον εντός τού χώρου τής Έκκλησίας.
Δεν μπορεί κανείς να σκεφτή καλύτερο αρραβώνα, απ’ αυτόν τής Έπιστήμης με την Όρθοδοξία. Ό ένας αποκαλύπτει τον άλλον.
Ό Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος, πενθών για το συγκλονιστικό γεγονός τής ασύλληπτης καταστροφής πού συνέβη από την πύρινη λαίλαπα, πού κατέστρεψε σχεδόν τά πάντα στην περιοχή τής Ραφήνας και των πέριξ περιοχών, δείχνοντας έμπρακτα ότι δεν μένει αδρανής, είπε στο λαό: Ό,τι έχω είναι δικό σας. Έσείς είστε ή περιουσία τής Έκκλησίας, και όλα τά τής Έκκλησίας είναι δικά σας. Μερικοί τον είπαν τρελό και λαϊκιστή. Τέτοια γυαλιά φοράνε, έτσι βλέπουν, έτσι εκφράζονται.
Ό Θεός δεν προσεγγίζεται λογικά. Αν έτσι σενέβαινε, θα τον ανακάλυπταν οί έξυπνοι, οί μορφωμένοι και σοφοί τού κόσμου. Συχνά, ή αλήθεια κρύβεται από τά μάτια «των σοφών και συνετών και αποκαλύπτεται νηπίοις» (Ματθ.11,25). Ύπάρχω σημαίνει βρίσκομαι κάτω από μία αρχή (Υπαρχηγός, Υπίατρος, Υπομηχανικός, Υπεξούσιος κ.λ.π., περαιτέρω ακόμη Άνθ-υπίατρος, Άνθ-υπολοχαγός, Άνθυπο….). Έμείς υπάρχουμε γιατί βρισκόμαστε κάτω απ’ Αυτόν (Τον Θεόν). Ό Θεός πού αποδεικνύεται ότι υπάρχει ή πώς δεν υπάρχει, δέν υπάρχει (=δεν υπό-άρχει, δεν άρχει κάτω από άλλον). Είναι αίδιος (δεν έχει αρχήν, εκκίνησιν από κάπου, από κάποιον, δεν έχει εξάρτησιν από κανένα, από τίποτε και από πουθενά). Είναι κυρίαρχος και Δημιουργός των πάντων, διά τού Λόγου Του και μόνον, Τού Κυρίου ημών Ίησού Χριστού. Και ό Υϊός και Λόγος Του, «παρεδρεύων αϊδίως παρά τώ Πατρί», Είναι ομοούσιος, ίσόκυρος, ισοστάσιος, ισοϋψής, ίσοδύναμος. Ό άνθρωπος, έστω και ώς κορωνίδα τής Δημιουργίας καταστάς-τοποθετηθείς παρά Τού Θεού, μπορεί να εκφραστή και να πή απλά και απερίφραστα: Ό Θεός ΕΙΝΑΙ! Μόνον αυτό, αυτό μόνον Τον αποδίδει ορθά-σωστά. Γι’ αυτό τον λόγο, τον ουσιαστικό και απαράτρεπτο, στην Παλαιά Διαθήκη ονομάζεται με τη λέξη, και κάτω από τη λέξη: «Ό Ών»!!!. Πού ΔΕΝ ΕΡΜΗΝΕΥΕΤΑΙ, δεν μεταφράζεται, δεν αποδίδεται διά τής λέξεως «υπάρχω». Άπαγε άπαξ διά πάντός (μια για πάντα). Και για να ολοκληρώσω -για όσους έχουν ανησυχίες, μελετούν και ερευνούν την Άγία Γραφή, και παράλληλα, ενημερώνονται γύρω από τά επιτεύγματα τής Έπιστήμης, και ειδικώτερα στα θέματα τής Κοσμολογίας-, συμπληρώνω ότι, από αυτό « το Είναι» Τού Θεού, απορρέει ή ύπαρξη τού « υλικού κόσμου» (διότι έχουμε και την τού «πνευματικού κόσμου», την των Άγγέλων), ό οποίος (υλικός κόσμος) εδημιουργήθη έκ τού «φωτός» διά τού «φωτονίου» (ώς τής πρώτης και αραιοτάτης μορφής τής ύλης), και έν συνεχεία τού «ατόμου», τού «υδρογόνου», για να φτάσουμε στο τού Άποστόλου Πέτρου, και δή στο Γ΄ Κεφάλαιο τής Β΄ Έπιστολής του, στίχοι 5-10, πού μάς πληροφορεί ότι: «Οί ουρανοί ήσαν έκπαλαι και γή εξ ύδατος και δι’ ύδατος συνεστώσα τώ τού Θεού λόγω, δι’ ών ό τότε κόσμος ύδατι κατακλυσθείς απώλετο. Οί δε νύν ουρανοί και ή γή τώ αυτού λόγω τεθησαυρισμένοι εισί πυρί τηρούμενοι είς ημέραν κρίσεως…. , έν ή (δοτική) ουρανοί ροιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεία καυσούμενα λυθήσονται, και γή καί τά έν αυτή έργα κατακαήσεται». Αν δεν σάς αρέσει και δεν προτιμάτε Το «Ύπερεπιστάμενον» τά πάντα Άγιον Πνεύμα (Τό έν τη Άγία Γραφή), ανατρέξατε να εύρητε «το ψεύδος» και όχι ασφαλώς την «Αυτοαλήθειαν», όπου επιθυμεί-προτιμά ό καθένας (σας).΄Εμένα μού αρκεί και μού περισσεύει Αυτό Το Κύριο και Ζωαρχικό, Το Άγιο Πνεύμα, διά στόματος (να πώ τού.. αστόματου, τού δυσήχου, τού «Και-Και, Κεκέ) Μωυσή (πάρτον κι’ έτσι), και τού αγράμματου Ψαρά τής Γαλιλαίας Πέτρου. Τού «αρνητού», μά «Πυρηνικού Έπιστήμονος», ώς καταξιοί, προβάλλει και συνιστά ολόθυμα Τούτον Το Άγιον Πνεύμα, έν τοίς ώς άνω, και έν τοίς προτέροις. «Είπεν ό Θεός, γενηθήτω φώς και εγένετο φώς» (Γέν.1,3). Και έπειτα; ΄Εκ τού φωτός τά πάντα!! Μή ψάχνεσαι. Θα τρελαθής. Προτίμα νά γίνης και να παραμείνης «Θεότρελος». «Έπίρριψον πάσαν την μέριμνά σου έπ’ αυτώ», γιατί «έχει τριβέλι για σένα μές στο μυαλό (Του)» (Α΄ Πέτρ.5,7). Θα σού απαντήση σέ όλα. Γενικά γνώριζε ότι, «όπου Θεός, δεν έχει θέση το πώς(;)». Και ανά τούς αιώνας μέχρι τής σήμερον, «Θεός όπου βούλεται, νικάται φύσεως τάξις. Ποιεί γάρ όσα βούλεται» (Ύμνολογία). Είναι Ό Παντοδύναμος Δημιουργός των πάντων!
Μια και ή «λογική» περιορίζεται από την πεπερασμένη αντίληψη, γνώση, ακόμη και τίς προκαταλήψεις ή τίς νευρώσεις τού καθενός. Μια «τεχνική» για να προσεγγίσης το Θείον, είναι αυτή τού Θωμά. Άναζήτησέ Τον, πάλεψε για να Τον ψηλαφήσης. Ό Χριστός αποκαλύπτεται!!! Ή ακόμα πιο ορθά, εμείς αρχίζουμε να βλέπουμε.
Ό εκκλησιαστικός λόγος σήμερα, για να είναι διαχρονικά Χριστοκεντρικός, επίκαιρος και αναγεννητικός, πρέπει να εξαγγέλεται με ενημερωμένη επιστημονική ακρίβεια και νεανική φρεσκάδα. Ή νοχελική, βραδυπορούσα, δήθεν πείρα τού ανεφάρμοστου και τής ακηδίας (πνευματικής τεμπελιάς) τού (σημειωτόν βαδίζοντος(!)) «Γεροντισμού», δεν προσφέρει σχεδόν τίποτε πλέον.
Δυστυχώς είναι λίγος ό νεανικός κόσμος, ό οποίος σχετίζεται με την πίστη, με την Παράδοση και με την Έκκλησία. Γι’ αυτό, όμως, δεν φταίει, ότι είναι νέος, αλλά το ότι τού έχει γίνει μια κακή ερμηνεία και μια υποβάθμιση τής αξίας τής Έκκλησίας και τής πίστης.
Δυστυχώς, αυτός ό ανεκτίμητος πλούτος πού υπάρχει στην Παράδοσή μας και σ’ αυτόν τον τόπο πού λέγεται Έλλάς, πλακώθηκε από τη σκόνη τής συνήθειας, πού δεν αφήνει-δεν επιτρέπει να γίνη ξεσκέπαστα ορατός, να τον ανασάνωμε-οσφρανθούμε, να τον ψηλαφήσουμε, να τον γευτούμε και να τον απολαύσωμε, τρεφόμενοι και αναπτυσσόμενοι-αναδημιουργούμενοι και πάλιν μεγαλουργούντες δι’ αυτού (τού πλούτου τής Παράδοσής μας), ώς οί Πρόγονοι και Προπάτορες ημών, και ώς προς την πίστιν ξέχωρα, το παράδειγμα-ή παράδοση τού νέφους των Μαρτύρων, των Άγίων, Όμολογητών, Διδασκάλων και Άπολογητών τής Πατρώας Πίστεως ημών.
Είναι φοβερό να ζής σέ Ζαχαροπλαστείο και να έχης υπογλυκαιμία. Είναι τραγικό να ζής στην Έλλάδα και να μην έχεις όραμα και ελπίδα. Ή Όρθοδοξία, ή Ίστορία και ή Παράδοσή μας, είναι πηγές με νερό άφθονο, και πλούσιο σέ δύναμη, ζωή και έμπνευση. Αν αντλούμε και πίνουμε απ’ αυτό το νερό, και πορευώμεθα αναζωογονούμενοι και δροσιζόμενοι απ’ αυτό, τότε ή ζωή μας θα είναι δημιουργία. Και τότε, δεν θα περιμένουμε να αλλάξη ό κόσμος, αλλά θα έχομεν ήδη αρχίσει ν’ αλλάζωμε τον κόσμο εμείς. Μη αδικούμε τον εαυτό μας, και γινόμεθα θύματα τής καθημερινής προκατάληψης άλλων.
Ή Άνάσταση είναι (ή) συντριβή τού θανάτου! Ή Άνάσταση είναι το να περάσης μέσα από τον θάνατο. Όχι μόνος σου. Είναι αδύνατο. Διά Τού Χριστού! Ό Χριστός γι’ αυτό ανέστη! Έζησε στον κόσμο, έπαθε, και στο τέλος συνέτριψε τον θάνατο και συν-παρέσυρε μαζί Του τον κάθε ένα από μάς.
Ό Θεός δίνει ευκαιρίες και στον μεγαλύτερο κακούργο, και στην τελευταία στιγμή, και στο βαθύτερο σκοτάδι … υπάρχουν αφορμές μετανοίας, και ελπίδα για όλους και πάντοτε.
Έάν στην Άμερική βρίσκεται το Κέντρο τής Έπιστημονικής Γνώσης, θεωρώ ότι, στην ταπεινή Πατρίδα μας Έλλάδα βρίσκεται ό παράδεισος πού φιλοξενεί το θησαυρό τής Πίστεως προς το Θεό. Πρέπει νάχουμε μεράκι να μελετούμε τον Λόγο τού Θεού, και ερευνώντες είς βάθος τίς αλήθειες, να τίς μεταλαμπαδεύουμε σ’ όλη την οικουμένη.
Ό ρόλος τού άνδρα καί τής γυναίκας στην ΄Εκκλησία. Δεν υπάρχει μείωση τής γυναίκας. Όπου εκφράζεται ή υποτίμηση τής γυναίκας, δεν υπάρχει αλήθεια ευαγγελική.
΄Ο καθένας μας κουβαλάει το δικό του σταυρό, σ’ αυτή τη ζωή. Ή παρηγοριά τού Θεού εκεί χρειάζεται, για να μπορέση ό άνθρωπος ν’ αντέξη, ώστε πίσω από το σταυρό να δή την προσωπική του Άνάσταση.
΄Η (διαζευκτικό) υπάρχει ό Θεός και τού αξίζουν τά πάντα, ή δεν υπάρχει και να τελειώνη «το παραμύθι». / Και υπάρχει … και μάλιστα υπάρχει για να κοινωνείτε. Ό Θεός είναι πρώτον υπαρκτός, δεύτερον αληθινός, και τρίτον μεθεκτός, κοινωνήσιμος και κοινωνούμενος. Ό Θεός εμφανίζεται μέσα από την απλότητα, ανιχνεύεται μέσα στην ισορροπία τής μεσότητος, συναντάται όμως κυρίως μέσα από την ακρότητα τής ανθρώπινης φύσης και βουλήσεως. Στο μεθόριο τού φυσικού με το υπερβατικό ανιχνεύει κανείς τά αποτυπώματα τής θεϊκής παρουσίας. Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τό άγνωστο, τον κίνδυνο, τον πόνο, την αδικία, τά αναπάντητα διλήμματα, τίς εσωτερικές κρίσεις, τότε ή πιθανότητα να συναντήσουμε τον Θεό αυξάνεται.
Όποιος θέλει να δή το πρόσωπο τού Θεού, πρέπει να δή την εικόνα Του, πού είναι ό αδελφός μας.
Ή αναζήτηση τού Θεού δεν είναι σκοπός. Σκοπός είναι ή συνάντηση τού Θεού. Ή αναζήτησή Του, αποτελεί την διαδρομή. Άπό την άλλη πλευρά, διαδρομή κάνει κυρίως ό Θεός, όχι τόσο εμείς. Αυτός κινείται προς εμάς μέσα από γεγονότα, ευκαιρίες, ανθρώπους, σημεία κ.λ.π. Έμείς προσδοκούμε τη συνάντηση και απλά γρηγορούμε. Αυτό πού πρέπει να κάνουμε, είναι να περιμένουμε και να έχουμε ανοιχτά τά μάτια μας για να Τον αναγνωρίσουμε. Δεν αποτελεί δικό μας κατόρθωμα ή συνάντηση με τον Θεό, αλλά ανταπόκριση στη Χάρι Του. Γι’ αυτό και ή εμπειρία της δεν συνοδεύεται με καύχηση, αλλά με ακόμη μεγαλύτερη ταπείνωση.
Ή προετοιμασία τής συνάντησης ξεκινάει με τον αγώνα τής καθάρσεως, δηλαδή με την απελευθέρωση από τά πάθη, τη συντριβή τού εγωϊσμού, την καλλιέργεια των αρετών, την ενδυνάμωση τής πίστεως, την ειρήνη των λογισμών. Άκολουθεί ό φωτισμός τού νού καί έπειτα ή ένωση και κοινωνία μετά τού Θεού. Έμείς αγωνιζόμαστε για το πρώτο, τά άλλα είναι δουλειά τού Θεού. Είναι μια συνεχής πορεία πτώσης και ανάστασης. Ευλογημένη πορεία.
Ή προσευχή στα Σχολεία δεν πρέπει να αντικατασταθή, πρέπει να αναβαθμισθή και αυτό δεν το έκανε ή ΄Εκκλησία, καθηκόντως. Δεν το καλλιέργησε. Έστω τώρα να πάρη θέση, όχι γιατί αυτή το θέλει ώς προνόμιο, ώς δικαίωμα, αλλά ώς ανάγκη τού λαού. Για το λαό, όχι για την επίσημη Έκκλησία πού κοιμάται.
Ώς προς το Σύμβολο τής Πίστεως. Ή ίδια ΄Ορθόδοξη ΄Ομολογία, απαράλλακτο το Σύμβολο τής Πίστεως, 17 αιώνες μετά. Σέ μια εποχή και σέ έναν κόσμο πού με μίσος αμφισβητεί και μυωπικά αρνείται την ύπαρξη τού Θεού, εμείς ώς ΄Ορθόδοξοι Χριστιανοί ομολογούμε την ζωντανή παρουσία Του στη ζωή μας, μάλιστα ώς Πατρός γεμάτου αγάπη, και έτσι, έν ομονοία, ομολογεί ό καθένας μας και όλοι μαζί: Πιστεύω είς ένα Θεόν, Πατέρα.
Στην ΄Εκκλησία βρήκα τη δύναμη πού κρύβει ή μετάνοια τού αμαρτωλού και το έλεος τού Θεού. Θέλησα να μαθητεύσω στον Ληστή τού ευαγγελίου, στην Πόρνη πού έχυσε το μύρο, στον Τελώνη, στον Άσωτο, στον Πέτρο όχι τη στιγμή τής ομολογίας του, αλλά τότε πού «έκλαυσε πικρώς», στον ξεσχισμένο από τη μετάνοια Παύλο. Στη Μάρθα πού μεριμνούσε για πολλά, και στο Θωμά πού ήθελε την αμεσότητα τής ψηλάφησης. Αυτοί ήταν άνθρωποι. Αυτοί με συγκινούσαν πιο πολύ από τούς Μεγάλους Πατέρες τής Έκκλησίας. Το δάκρυ των μετανοούντων, περισσότερο από τη σκέψη των Θεολόγων.
Πώς γίνεται να είναι τόσο όμορφη ή Έλλάδα μας, χαρούμενη, φωτεινή, και να έχη θλίψη; Να είναι τόσο πλούσια και να έχη φτώχεια. Είναι αμαρτία. Να τη θέλη όλος ό κόσμος και να διώχνει τά παιδιά της; Είναι ανεπίτρεπτο. Να έχη τέτοια δόξα και να είμαστε πονεμένοι και δυστυχισμένοι. Αυτό πρέπει να διορθωθή, αυτό πού ονομάζεται κρίση και όχι μόνο με την στενή οίκονομική έννοια, αλλά με όσα πληγώνουν τά οράματά μας. Πρέπει να φύγη. Και πάνω σ’ αυτό πατάει ή ελπίδα μας.
Θύμα είναι, κάποιος ό οποίος έχει γίνει ένα λάθος ή έχει μια αδυναμία και πέφτει στα χέρια τής κακότητας, τής βιαιότητας των ανθρώπων και των αρνητικών αισθημάτων του. Μάρτυρας είναι, κάποιος ό οποίος πηγαίνει συνειδητά!
Προσεύχομαι σημαίνει ακουμπάω στον Θεό. Περνώ χρόνο μαζί Του. Τού δίνομαι και περιμένω την επίσκεψή Του. Καταθέτω όλο τον εαυτό μου, με τίς αμαρτίες και τά προβλήματά μου στο έλεος και στην αγάπη Του. Άναπνέω πνευματικά. Βγαίνω από το εγώ μου. Άπελευθερώνομαι. Χαίρομαι την παρουσία Του, απολαμβάνω τη δόξα Του, συγκλονίζομαι από ευγνωμοσύνη για τίς ευλογίες Του, θαυμάζω τη δημιουργία Του, αντικρύζω στον άνθρωπο το χάραγμα τής εικόνας Του και στα γεγονότα τη σφραγίδα τής Σοφίας και τής ΄Αγάπης Του. Φέρνω τον Θεό στην καθημερινότητά μου και ζώ μέσα στη Βασιλεία Του.
Οί μέρες πού ζούμε είναι: Άνθρωπότητος «σκολιάς και διεστραμμένης» (Δευτ.32,5), γεμάτης σύγχυση, συμβιβασμούς, αδιέξοδα, πλάνες, αιρέσεις, άρνηση, αθεϊστική μανία, ανατροπές διαχρονικών ηθικών σταθερών, πολυμέτωπης προσβολής τής ανθρώπινης οντολογίας, σέ μια εποχή παγκόσμιας ανασφάλειας, τεχνολογικής παντοδυναμίας, ψηφιακής αυτοφυλάκισης, συντονισμένων ύβρεων κατά τού Θεού, μαζικής καταστροφής αρχαιοτάτων πολιτισμών, βιαίας μετακίνησης λαών από τίς ιστορικές ρίζες τους, αποκαλυπτικού (τού βιβλίου τής ΄Αποκαλύψεως) διωγμού των Χριστιανών. Διψά για αλήθεια, όλη ή οικουμένη, για ελπίδα, για φώς, για δύναμη, για ζωή, για αυθεντικότητα. Αυτά λείπουν στις μέρες μας. Είμαστε κορεσμένοι από ψέμα, συμβιβασμό, μετριότητα, υποψιάζουσες σκοπιμότητες, πεθαμένες θρησκείες, άνευρη πίστη, θρησκευτικές υπερβολές χωρίς περιεχόμενο, ρηχή και ανόητη, βλακώδη (κατά τούς Ί.Κανόνας) επίδειξη, υποκριτικούς εναγκαλισμούς. Έκκοσμίκευση, συγκρητισμό, ασάφεια, διγλωσσία, δημοσιοσχεσίτικη Θεολογία, εκφυλισμό τής Έκκλησίας από το μυστήριο αποκάλυψης τού αληθινού Θεού και φανέρωσης τού θελήματός Του σέ θρησκειακό κατασκεύασμα εγκόσμιου προσανατολισμού.
Αν σέ έναν κόψουν τό ρεύμα, εμείς θα το κόψουμε σέ όλους τούς ναούς. Θα κάνουμε Γάμους με κεριά στα χέρια και λειτουργίες με δάκρυα στα μάτια. Με κανένα τρόπο δεν θα δεχθούμε, τη στιγμή πού νοικοκυριά είναι βυθισμένα στο σκοτάδι, οί ναοί να λειτουργούν με αναμμένους τούς πολυελαίους.
Οί Άγιοι είναι πολύ διακριτικοί. Σού κάνουν εγχείριση χωρίς αναισθησία και δεν πονάς. Σού κάνουν μεταμόσχευση χωρίς να σού ανοίξουν την κοιλιά. Σέ ανεβάζουν σέ δυσπρόσιτες κορυφές δίχως τίς σκάλες τής κοσμικής λογικής. Σού φυτεύουν την πίστη στην καρδιά, χωρίς να σού κουράσουν το μυαλό.
Άληθινός Μητροπολίτης, σημαίνει σταυρωμένος Μητροπολίτης, σημαίνει διάκονος όλων, σημαίνει φτωχός και τελευταίος από όλους. Αυτό δεν έκανε ό Χριστός; Ένας Μητροπολίτης είναι τύπος και εικόνα τού Χριστού. Ύπηρέτης και τελευταίος. Αυτή είναι, ή άλλη λογική: Έπιλέγεις τη θέση τού τελευταίου και σού δίδεται ή ευλογία τού πρώτου, χωρίς να το θέλεις. Και ό καλός Χριστιανός κάτι ανάλογο πρέπει να κάνη.
Ή Έπιστήμη βρίσκεται σέ αντίθεση με διάφορες θρησκευτικές αντιλήψεις. Αυτό οφείλεται, είτε σέ λάθη ή υπερβολές τής πρώτης (επιστήμης), είτε σέ πλάνες τής δεύτερης. Αν όμως ή επιστήμη βασίζεται στην ανακάλυψη τής αλήθειας τού κτιστού κόσμου, και ή αληθινή και υγιής θρησκεία στην αποκάλυψη τής αλήθειας τού Θεού, τότε πού βρίσκεται το πρόβλημα; Τά προβλήματα ανακύπτουν όταν ή επιστήμη κυριαρχείται από αλαζονεία, και ή θρησκευτική αντίληψη από στενότητα. Ή επιστήμη δεν συμπληρώνει τη θρησκεία, δηλαδή την αλήθεια τού Θεού. Ό Θεός δεν χρειάζεται συμπληρώματα. Άπλά, ή πίστη στο Θεό ολοκληρώνει την επιστημονική γνώση. Σκοπός τής επιστήμης είναι ή ερμηνεία τού κόσμου, ενώ τής πίστης ή υπέρβασή του. Είναι τόσο αληθινό αυτό. Άληθέστατο! Ή επιστήμη μοιάζει με ένα αεροπλάνο πού ταξιδεύει στην ατμόσφαιρα, χαμηλά, με ψηλές βέβαια ταχύτητες, ενώ ή πίστη είναι ταξίδι με πύραυλο στο άπειρο. Δεν συγκρίνεται το δεύτερο με τό πρώτο.
Άγάπη δεν είναι μόνο το να βάλουμε το χέρι στην τσέπη και να δώσουμε πέντε δραχμές. Άγάπη δεν είναι μόνο το να δείξουμε ένα πλαστικό, τυποποιημένο, εξωτερικό χαμόγελο, ένα επιφανειακό, κοινωνικό ενδιαφέρον για τον γείτονά μας. Άγάπη δεν είναι μόνον να μη προδώσουμε την πίστη στη γυναίκα μας ή τον άνδρα μας. Άγάπη δεν είναι μόνο να ανεχθούμε λίγο το παιδί μας με τον τρόπο του ή τον συνάδελφό μας με την ιδιορρυθμία του. Αυτά είναι το λίγο τής αγάπης. Άσφαλώς αποτελούν στοιχεία της. Είναι όμως δυνατόν αυτό να είναι ή αγάπη προς τον αδελφό, για την οποία τόσο πολύ μιλάει ό ΄Απόστολος Ίωάννης, κυρίως στην Α΄ επιστολή του αλλά και στο ευαγγέλιο, με το στόμα τού Κυρίου κατά τη στιγμή των υποθηκών Του προς τούς μαθητάς Του στο Μυστικό Δείπνο; Άγάπη πού δεν έχει τον πόνο τής ταπεινοφροσύνης, δεν έχει το αίμα τής θυσίας. Έχει το θέλημα, το καπρίτσιο, την ανάγκη τής καλής κοινωνικής εικόνας. Είναι ένας εγωϊσμός και δεν είναι αυθεντική αγάπη. Ή αγάπη δεν είναι καθήκον, αλλά παροξυσμός. Δεν είναι προσφορά, αλλά αυτοπροσφορά! Δεν είναι φυσική συμπόνια, αλλά πνευματική μετοχή. Δεν είναι ξόδεμα, αλλά επένδυση. Δεν είναι πράξη, αλλά μεταμόρφωση τού είναι μας. Δεν είναι
μείωση τής περιουσίας, αλλά μοίρασμα. Δεν είναι κτήση, αλλά κένωση. Δεν είναι τήρηση τού θεϊκού νόμου, αλλά υπέρβαση κάθε νόμου. ΄Η αγάπη δεν αποσκοπεί στο να «κερδίσουμε» τον Θεό, αλλά στο να κοινωνούμε τον Θεό. Άγαπούμε γιατί δεν μπορούμε νά μην αγαπούμε! Ή αγάπη προς τον αδελφό δεν είναι περιοριστική λογική, σχολιαστικό επιχείρημα, συμμόρφωση σέ κανόνες, φόβος λάθους. Αλλά είναι «τόλμη θανάτου», «παροξυσμός» (Έβρ.10,24), «το τέλειο», κατάργηση τού έκ μέρους, είναι τά «πάντα» και τά «ουδέποτε» (Α΄ Κορ.13,8) τού Άποστόλου Παύλου. Δεν είναι το «δι’ εσόπτρου και έν αινίγματι» (Α΄ Κορ.13,12), αλλά το «πρόσωπον προς πρόσωπον» (αυτόθι), δεν είναι το «ότε» τού παρελθόντος, ούτε το «τότε» τού μέλλοντος, αλλά το «νύν» (Πράξ.5,38. 17,30. 20,32. 27,22) πού μένει και το «μείζων» (άλλοτε «μείζον») πού ελευθερώνει! (Α΄Ίωάν.4,4 : Ίακ.4,6 : Α΄ Κορ.13,13).
Κανείς να μην πάρη την κάρτα τού πολίτη! Κάρτα με τσιπάκια, με νουμεράκια, με άγνωστα πραγματάκια πού μάς φυλακίζει, έν σώματι-ομαδικά πρέπει να τήν αρνηθούμε. Δεν τούς χρειάζεται; ; ! Καλύτερα να τούς κλέβουμε στους φόρους, παρά να μάς πνίξουν την ελευθερία. Αυτή είναι ή λογική και αυτή πρέπει να εκφράσουμε ώς Έκκλησία. Κι’ επειδή ασφαλώς θα παραξενευτήτε και θα αντιδράσετε με την τοποθέτηση ώς προς τούς φόρους, ακούστε με προσοχή. ΄Ενοχλούνται με τέτοιες τοποθετήσεις αυτοί πού φτιάξαν νόμους απανθρώπους, πού σκοτώνουν τον άνθρωπο. Διότι, όταν κανείς δεν έχει, πέστε εσείς πού θέλετε θετική σκέψη, να μάς πείτε, από πού θα τά βρή; Θα τά ζητήση από δεξιά και αριστερά, θα τά ζητήση από εμένα, θα τά ζητήση από δώ κι΄ από κεί. Ή ένταξή μας στην Ευρώπη σημαίνει ότι δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε το καθημερινό μας φαγητό; Δεν μπορούμε να καθήσουμε κάτω απ’ το σπίτι μας; Και υπερηφανευόμαστε γι΄ αυτό; Και μάς το φτιάξαν όλοι αυτοί, και κανένας δεν παραιτήθηκε; Κανένας δεν ζήτησε συγνώμη; Κανένας δεν ομολόγησε λάθη; Τί είναι αυτό το πράγμα …; Γίναν λάθη … να δούμε τί θα γίνη από ‘δώ και πέρα, αλλά πέστε και ένα ηρωϊκό ΟΧΙ, μη φοβάστε! Ποιος θα σάς σβήση το φώς; Και αρχίζει μετά ή μάχη, την οποία και (οί) πάντες πρέπει να κάνουμε από πίσω, για να μην περάση αυτό το μέτρο, σ’ αυτούς πού δεν έχουν!
Ό άνθρωπος τής πίστεως και τής υπακοής στο λόγο και το θέλημα τού Θεού, δεν επηρεάζεται από καμιά κρίση. Δεν απειλείτε από κανένα κίνδυνο ή δυσμενές γεγονός. Ούτε και από τον θάνατο! Διότι είναι μέτοχος τής όντως ζωής, τού Κυρίου, ό Όποίος είπε: «Έγώ ειμί ή οδός και ή αλήθεια και ή ζωή» (Ίωάν.10,7). Ή πραγματική κρίση μας είναι ότι δεν έχουμε σχέση με τη ζωή και την ΄Ανάσταση. Ή Έκκλησία μάς προτρέπει να συν-αναστηθούμε με τον Κύριο. Να βγούμε μέσα από την αποπνικτικήν ατμόσφαιρα τής σύγχρονης υλιστικής αποτυχίας, στον αέρα τής ελευθερίας πού σκορπά το Άγιο Πνεύμα.
Ή Όρθόδοξη Έκκλησία όνομάζεται Έκκλησία τής ΄Αναστάσεως, γιατί στο επίκεντρο τής Θεολογίας και ζωής της έχει το γεγονός τής νίκης και συντριβής τού θανάτου, το γεγονός τής Άναστάσεως τού Χριστού, το αναστάσιμο εφύμνιο «Χριστός άνέστη έκ νεκρών» πού τη νύχτα τής Άναστάσεως ατέλειωτες φορές ψάλλουμε στην έκκλησία, μιλάει για τη ζωή αυτών πού βρίσκονται «έν τοίς μνήμασι», υπογραμμίζοντας διακριτικά ότι ό θάνατος δεν είναι τέλος, αλλά μετάβαση σέ άλλη ζωή, σέ θεϊκότερη κατάσταση.
Μια έρευνα πού γίνεται για να αμφισβητήση τον Θεό, έχει την αρρώστια τής προκατάληψης. Ή έρευνα γίνεται για να ανακαλυφθή μιά επιστημονική αλήθεια. Ποιο το πρόβλημα, κάποιος να διευρύνη τούς ορίζοντες τής σκέψης και τής γνώσης; Έτσι ό Θεός προσεγγίζεται καλύτερα. Ό Θεός δεν αποτελεί ένα ιδεολόγημα πού πρέπει μά κάθε τρόπο να υπερασπιστούμε, αλλά Τον πιστεύουμε επειδή είναι Ή Άλήθεια! Ύπό την έννοιαν αυτήν, και ή επιστημονική αλήθεια Αυτόν φανερώνει. Αν πάλι Τον αμφισβητή, καιρός να το μάθουμε. Ένας πιστός πού φοβάται την επιστημονική έρευνα, φοβάται την αλήθεια. Μάλλον είναι πιστός πού … δεν πιστεύει.
Ή μείζων αγάπη είναι ή θυσία τής ζωής, αλλά το μείζον δεν είναι ή αγάπη αλλά ή ελευθερία. Αυτή μόνον δίνει ζωή στην αγάπη!
Δεχόμαστε ότι ό Θεός Άγάπη εστίν. Ό Θεός ΕΙΝΑΙ αγάπη, δεν αγαπάει απλώς … Άρα ουδέν μείζον τής αγάπης, διότι θα έπρεπε τότε να είναι μείζον τού Θεού. Ή ελευθερία, ή πραγματική ελευθερία, οδηγεί στην Άγάπη πού είναι ή τελείωση κι’ ή τελειότητα. Πώς οδηγεί εκεί; Έκβάλλοντας τον φόβο από τίς ψυχές μας. Ποιόν φόβο; Τον υπέρτατο φόβο τού θανάτου κυριαρχικώς!
Στόχος τής ανακουφιστικής φροντίδας είναι να προλαμβάνη και να ανακουφίζη τά συμπτώματα -ψυχικά και σωματικά- πού προκαλεί μία νόσος απειλητική για τη ζωή. Δεν αντικαθιστά τη θεραπεία πού ακολουθεί ό ασθενής, αλλά παρέχεται συμπληρωματικά με αυτή. Στοχεύει στη βελτίωση τής ποιότητας ζωής σέ όλη τη χρονική περίοδο τής νόσου, από τη διάγνωση μέχρι την ύφεση ή την υποτροπή και το τελικό στάδιο. Στο πλαίσιο τής Φροντίδας επίσης στηρίζεται ή οικογένεια σέ όλη την πορεία τής ασθένειας, καθώς και κατά την περίοδο τού θρήνου και τού πένθους.
Άνθρωποι πού «μοιράζουν» τον Χριστό κάθε στιγμή τής ζωής τους, είναι φωτεινά πρότυπα για όλους εμάς! Να προσευχώμεθα, ό Θεός να τούς δυναμώνη πάντα!
Ό Άγιος, δεν είναι ό άνθρωπος πού κατάφερε κάτι. Είναι ό άνθρωπος πού φανερώνει τον Θεό. Έχει ζώσα πίστη και αγία ζωή. Δίπλα του, το ερώτημα τής ύπαρξης τού Θεού, καταργείται!
Τά αναστημένα σώματα θα αποκτήσουν τά ιδιώματα τού πρώτου Άδάμ, όπως δημιουργήθηκε και πλάστηκε στον αρχέγονο παράδεισο. Δεν θα έχουν την παχύτητα τής πτώσεως, το στοιχείο τής κοπώσεως, τής πείνας και δίψας, την ανάγκη τού ύπνου, ακόμη και το ιδίωμα τού φύλου, αλλά θα υπάρχη μια κατάσταη πού θα προσιδιάζη περισσότερο με την κατάσταση των αγγέλων, θα υπενθυμίζη την προπτωτική κατάσταση τού ανθρώπου και θα αποτελή την κατάσταση τής δόξας τού Θεού και τού ανθρώπου. Μελέτησε με μεγάλη προσοχή όλο το 15ο Κεφάλαιο τής Α΄ πρός Κορ. Έπ. τού Άπ. Παύλου. Έκεί θα σού γίνουν καταληπτά όλα τά σχετικά.
Ή συγχώρεση δεν έχει χρόνο κατάλληλο ή μη κατάλληλο. Όλη μας ή ζωή πρέπει να είναι μια μετάνοια, ώστε να έρχεται ή Συγχώρεση από τον Θεό. Και αν θέλη να δή κανείς Θεού Πρόσωπο, οφείλει να συγχωρή πάντοτε! Αν δεν υπάρχη μετάνοια καί συγχώρεση, τότε μιλάς για κάποια άλλη πίστη, και όχι την ΄Ορθόδοξη.
Διαρκώς να σκέφτεσαι και να μη σού διαφεύγη ότι μπροστά μας δεν προβάλλει μια ανατολή αλλά μια απευκτέα δύση, πού πρέπει ν’ αποφευχθή ή να καθυστερήση να ρθή, όσο γίνεται αργότερα. Διαπίστωσις: Ή Πατρίδα μας όσο ποτέ ταπεινωμένη. Ή εθνική μας αξιοπρέπεια διασυρμένη. Ή πίστη μας εντελώς περιφρονημένη. Οί νέοι μας απογοητευμένοι. Οί γέροντες τραυματισμένοι. Ό κόσμος όλος αναστατωμένος. Ό Θεός μας ξεχασμένος. / Εύχομαι ή δύση να μάς κάνη να ζηλώσουμε μια καινούργια ανατολή. Ή πορεία μας πλέον να μη στηρίζεται μόνο σέ ευχολόγια. Ή κρίση να μεταμορφωθή σέ αφύπνιση. Ή αφύπνιση να φέρη την άρνηση τής παρακμής. Να αρνηθούμε τη μιζέρια καί την ηττοπάθειά μας. Να ανακαλύψουμε τον κρυμμένο πλούτο μας. Να επιστρέψουμε στην Ίστορία και στον πολιτισμό μας. Να ξαναζήση ή Πίστη και ή Παράδοσή μας. Να ξαναβρούμε την Έθνική αξιοπρέπειά μας. Να ξαναζωντανέψη ή ελπίδα μας. Να μάς ξαναθυμηθή ό Θεός …/ « ΄Ωρα ημάς έκ τού ύπνου εγερθήναι» (Ρωμ.13,11). Ή ανάσταση από την τέφρα μας, είναι ίδιον τού λαού μας. Το σήμερα άς είναι ή μεγάλη επιλογή και ευκαιρία μας. Και το ελπίζουμε και το μπορούμε. Μάς μένει να το πιστέψουμε, να το θελήσουμε και να το αποφασίσουμε. Μάς μένει να ξεκινήσουμε. Να ξεκινήσουμε σήμερα. Τώρα!
Ή επιστήμη λέγει ότι ό θάνατος είναι ένα βιολογικό γεγονός. Ή Έκκλησία πιστεύει ότι είναι ό χωρισμός τής ψυχής από το σώμα.
Ό Θεός δεν είναι … μια ανωτέρα δύναμις. Δεν είναι έννοια. Δεν είναι ιδεολόγημα. Δεν είναι φραστική ενσάρκωση τού καλού … Είναι Πρόσωπο. Δηλαδή κοινωνείς. Αυτό πού λέει ή δική μας ή Παράδοση. Μέθεξη Τού Θεού, Κοινωνία Τού Θεού. Τού επιτρέπεις να μπή στη ζωή σου και να μπολιαστής. Να μεταμορφωθής!
Δεν πιστεύω σέ μη-θαύματα. Όλη ή ζωή είναι ένα θαύμα! Αλλά δεν πιστεύω σέ όλο αυτό το τσαρλατανίστικο πράγμα πού γίνεται, και στα μαγειρεύματα των θαυμάτων!
Ή ανάγκη τού Θεού είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη τού αέρα, είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη τού φαγητού. Αυτό, ξέρω πόσο παράξενο ακούγεται. Αλλά το μεγάλο λάθος είναι, ότι ακούγεται παράξενο, ενώ είναι αυτονόητο. Ό Θεός μάς λείπει!
Θα μπορούσαμε να πούμε, ότι στην ποιμαντική διαχείριση των ποικίλων θεμάτων και την ηθική θεώρηση των πράξεων, υπάρχει μια διαβάθμιση. Ύπάρχει αυτό πού ή Έκκλησία ευλογεί, αυτό πού οικονομεί, αυτό πού ανέχεται και αυτό πού απαγορεύει.
Ή Έκκλησία διά των οργάνων της-Κληρικών δεν έχει αρμοδιότητα και ευθύνη να αποφασίζη για τούς πιστούς, και δή στανικά, αλλά να τούς δείχνη τον δρόμο τής πρός τον Θεόν ομοιώσεώς των, την οδό τού εξαγνισμού των, να τούς δίδη όλο τον χώρο τής ελευθερίας των, να τούς εντάξη στην προσευχή της, και (φυσικά) να τούς περιμένη με θεραπευτική διάθεση, μετά τίς αποφάσεις των.
Το έγκλημα τής εποχής: Ή κριτική των παπάδων και τού Έκκλησιαστικού συστήματος, να σέ αποξενώνη τελικά από το θησαυρό τής Πίστης!
Ένας Παράλυτος άνθρωπος, μπορεί να ζή με την προπτική τής αιώνιας ζωής, να μεταλαμβάνη των Μυστηρίων, να μυείται διά τής υπομονής στο μυστήριο τής Χάριτος τού Θεού, να περιβάλλεται από την αγάπη των συγγενών και φίλων, να αγιάζη και να αγιάζεται μέσα από τον πόνο και την αγάπη, πράγματα τόσο άγνωστα στην κοσμική αντίληψη και τόσο οικεία στη λογική τής Έκκλησίας.
Ή πίστη, ή αυθεντική, αθώα, παιδική πίστη στη θεότητα τού Χριστού δείχνει τον Θεό … εκεί πού Αυτός δεν φαίνεται. « Έάν μη γένησθε ώς τά παιδία» (Ματθ.18,3) . «Άφετε τά παιδία ελθείν προς με και μη κωλύετε αυτά» (Ματθ.19,14). «Των γάρ τοιούτων (των, «ώς τά παιδία») εστίν ή βασιλεία των ουρανών» (αυτόθι).
Ή μεγαλύτερη και καλύτερη «ασφαλιστική εταιρεία» πού υπάρχει, είναι ή ταπείνωση για την πνευματική ζωή!

augoustinos-kantiotis.gr