ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
2. Υπάρχει λέει Κέντρο του Παντός (διαγαλαξιακό, κοσμολογικό και υπέρ πάντων όλων), το οποίο αποτελεί και το Απόλυτο Κριτήριο αναφοράς, κάτι σαν benchmark, σαν υπερβαίνων Νους κοσμολογικής συγκριτικής αναφοράς. Αν κατάλαβα καλά, εννοεί τον Χριστό που είναι η φανέρωση του Θεού στον άνθρωπο, τα πάντα εν πάσι, όπως μου είπε. Κι εμείς λέει, που είμαστε πιασμένοι στον χωροχρόνο, είναι σαν να τρέχουμε συνεχώς στο πουθενά του χώρου και το ποτέ του χρόνου, κάνοντας κύκλους επανάληψης ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο που είναι 1 (τον χώρο και τον χρόνο), χωρίς βέβαια να το κουνούμε ρούπι ως προς το απόλυτο αυτό κοσμολογικό Κριτήριο, μια κι αυτά τα 2 (ο χώρος και ο χρόνος) είναι ΕΝΑ (σε διαιρεμένη ένωση), μ’ εμάς να μην έχουμε καν αντίληψη αυτού του ΕΝΟΣ για να καθοριστούμε ως προς Αυτό, υπερβαίνοντες την ισοπέδωση και αποκτώντας από πιο ψηλά διάκριση καλού και κακού. Αυτό το πιάσιμο στον χωροχρόνο είναι θανατηφόρο. Είναι ο ίδιος ο διάβολος που μας παγιδεύει χωρίς τελειωμό σε οφειλές και οφειλήματα, σε πιστώσεις και χρεώσεις από τις οποίες δεν ξοφλούμε απολύτως ποτέ. Είναι ο κλοιός του Όφεως, η πτώση από τον Παράδεισο, η απόλυτη υπαρξιακή (και οικονομική) χρεοκοπία…
Παραμένουμε από άγνοια (λόγω της ανερμάτιστης αθεΐας μας) στη τρεχάλα του επίπεδου επαναληπτικού κύκλου και στο τέλος εξαντλούμαστε από το πήγαινε-έλα και πεθαίνουμε. Όλο τρέχουμε προς το ΘΑ (μέλλον) μόνο και μόνο για να τρέχουμε ξανά πίσω στο ΠΡΙΝ (παρελθόν), διαγράφοντας συνεχώς τον ίδιο επίπεδο κύκλο, χωρίς να προχωρούμε καθόλου, μια και το τέλος του κάθε επαναληπτικού κύκλου είναι και η αρχή του. Ο χρόνος που λέμε πως περνά, μου είπε, είναι ο χώρος που διανύουμε άσκοπα κατά το φρενήρες τρέξιμό μας μέχρι που να καταλάβουμε (αν καταλάβουμε) το αυτονόητο, το οποίο είναι πως δεν εξελισσόμαστε, δεν πηγαίνουμε πουθενά ως προς το μόνο υπερβαίνον Κριτήριο, σε σχέση με το οποίο θα μπορούσαμε ποτέ να πάμε κάπου νοητικά, δηλαδή συνειδησιακά. Επειδή το τρέξιμο στο πουθενά του χώρου και το ποτέ του χρόνου είναι ατελείωτο, σαν να μετρά κανείς αέναα αριθμούς επ’ άπειρο. Η οποιαδήποτε κίνησή μας, δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη, καταλήγει πάντοτε στο ίδιο σημείο, την αρχή και το τέλος του ίδιου επίπεδου κύκλου. Εμείς βέβαια έχουμε την εντύπωση πως προχωρούμε ευθεία προς τα εμπρός (αντί κυκλικά), αλλά είναι σαν η κάθε κίνησή μας προς τα εμπρός να αντισταθμίζεται από μια ισόποση κίνηση προς τα πίσω (επειδή είμαστε πάντα στον ίδιο επίπεδο κύκλο), με το γνωστό μηδενικό τελικό αποτέλεσμα του θανάτου σε οτιδήποτε κάνουμε, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της ζωής μας. Απλώς πηγαινοερχόμαστε από εμάς στους εαυτούς μας σ’ ένα κλειστό κύκλο που επαναλαμβάνεται συνεχώς ο ίδιος, επίπεδα.
3. Μου είπε πως, η μόνη αληθινή νοητική εξελικτική κίνηση (συνειδητοποίηση) γίνεται ως προς το υπερβαίνον ΕΝΑ σε «ακίνητη αεικινησία» «εντός» του νοητικού χωροχρονικού κύκλου του καθενός, το εύρος του οποίου καθορίζεται από τον βαθμό ταπείνωσης του καθενός σε συνήχηση με το Κέντρο (την Πηγή της Ζωής, τον Χριστό). Η οποιαδήποτε αληθινή ανθρώπινη εξέλιξη γίνεται ως προς το ΕΝΑ και όχι βέβαια ως προς τον εαυτό του καθενός, όχι δηλαδή έχοντας ο καθένας σαν μέτρο σύγκρισης τον εαυτό του, αλλά ως προς το υπερβαίνον ΕΝΑ. Επειδή χωρίς το ΕΝΑ, αν Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει, τότε πρόκειται περί βραχυκυκλώματος και χρεοκοπίας, σαν να τρως από πάνω σου, ή σαν να πνίγεσαι και να τραβάς τα μαλλιά σου… για να σωθείς. Με άλλα λόγια, αντί να τρέχει κανείς άσκοπα σαν τρελός γύρω-γύρω στο πουθενά και το ποτέ κολλημένος στον επίπεδο κύκλο (ισοπεδωμένος), ο σοφός άνθρωπος, ο έχων φόβο Θεού, παραμένει πράος και ήρεμα ακίνητος εντός του χωροχρονικού κύκλου του σε συνήχηση (συντονισμό) με το υπερβαίνον Κριτήριο Κοσμολογικής Αναφοράς (τον Χριστό), κινούμενος μόνο με την ανοδικά σπειροειδή κίνηση του κύκλου του ως προς τον Χριστό, την οποία κίνηση και πάλι καθορίζει ο ίδιος ο Χριστός, όπως και όποτε θέλει ο ίδιος ο Χριστός εν είδη Αγιασμού, δηλαδή φωτισμού από το Άγιο Πνεύμα του Θεού, που είναι πάλι ο Χριστός.
4. Αν και σ’ εμάς αρέσει να λέμε ότι ο Αγιασμός αυτός δίνεται ανάλογα με τον βαθμό της ταύτισης του ανθρώπου (της πίστης του) στον Χριστό, αυτό δεν γίνεται καθόλου έτσι νομοτελειακά, ή ανταποδοτικά της ανθρώπινης προσπάθειας, επειδή ο Χριστός είναι υπεράνω κάθε νόμου και της φύσεως, έχοντας τελείως διαφορετικά κριτήρια. Ο Χριστός και μόνον Αυτός αποφασίζει αν, πότε και πώς μπορεί να γίνει η φώτιση (enlightenment), ενώ ο άνθρωπος πρέπει να εργάζεται συνέχεια, ταπεινά και χωρίς καμιά απαίτηση προς αυτή την κατεύθυνση. Όταν δε δοθεί το Άγιο Φως εν είδη φωτίσεως, τότε ο άνθρωπος ανυψώνεται νοητικά, δηλαδή σμικρύνεται η ατομική χωροχρονική του κλίμακα καθώς τον ανεβάζει ο Χριστός ελικοειδώς (σπειροειδώς) στον κώνο, κάτι που επιταχύνει τις στροφές του νου του σε αστρονομικές ταχύτητες, αφήνοντας πίσω στον τεράστιο επίπεδο επαναληπτικό κύκλο του πάτου της σπείρας (του κώνου) όλους τους άλλους που συνεχίζουν να πηγαινοέρχονται επίπεδα από τους ιδίους στους εαυτούς τους, μέχρι που να εξαντληθούν και να πεθάνουν, οπότε και τους σκεπάζει το επίπεδο (το χώμα) χωρίς να έχουν καταλάβει απολύτως τίποτε από την αληθινή ύπαρξη, χωρίς να έχουν εξελιχθεί καθόλου νοητικά. Μια τέτοια τραγική περίπτωση αποτελεί π.χ., ο μακαριστός Stephen Hawking.
5. Όσο αυξάνονται αυτές οι στροφές του νου πλησιάζοντας το Νοητικό Κέντρο (τον Χριστό, τον Λόγο), τόσο μειώνεται η διάμετρος του χωροχρονικού κύκλου του ανθρώπου αυτού (του Προφήτη, του Αγίου, του διαγαλαξιακού χωροχρονικού ταξιδευτή), δηλαδή τόσο αλλάζει η ταχύτητά του νου του (επιταχύνονται οι στροφές του), αλλάζοντας μαζί της και την αντίληψη που έχει του χωροχρόνου, κάνοντάς τον να ζει και να βλέπει τα 2 σαν ΕΝΑ, δηλαδή το παρελθόν και το μέλλον μαζί, χωρίς να περιορίζεται από τον τεράστιο χωροχρόνο του πριν και του μετά εντός του οποίου ζούμε εμείς οι υπόλοιποι. Αυτή τη υπερβαίνουσα του επιπέδου νοητική (συνειδησιακή) κατάσταση ζει ο κάθε άνθρωπος που έχει τον Θεό σαν ΕΙΝΑΙ κοσμολογικής αναφοράς, και από «εκεί», από τον κύκλο ελάχιστης διαμέτρου που είναι σαν απειροελάχιστος κόκκος, προφητεύει και καθορίζει πάντα με την χάρη και μόνο του Κυρίου (δηλαδή δωρεάν και όχι σαν αποτέλεσμα της εργασίας του) το μέλλον του, ελεύθερος από την τύχη και το χάος του χωροχρόνου. Ο καθένας ανάλογα με την πίστη του, δηλαδή με τον βαθμό ταύτισης που έχει με το Νοητικό Κέντρο (τον Χριστό, τον Λόγο του Θεού) και όπως θέλει ο ίδιος ο Χριστός και μόνον Αυτός. Και καθορίζει το μέλλον του επειδή, οτιδήποτε ΘΑ γίνει για εμάς, ΉΔΗ έγινε γι’ αυτόν (λόγω της ελάχιστης χωροχρονικής του κλίμακας σε σχέση με την τεράστια δική μας, λόγω διαφοράς φάσεως, λόγω αργοστροφίας), κι αν θέλει μας το λέει κιόλας εν είδη προφητείας, από συμπόνια, για το καλό μας.
6. Ο φωτεινός άνθρωπος, μου είπε ο Μοναχός, ΖΕΙ το Άγιο Πνεύμα (Αυτό που εκπορεύει την φανέρωση του Θεού – πάλλεται σ’ Αυτό) και λόγω ταπεινώσεως είναι σαν να μειώνει τη δική του ατομική χωροχρονική κλίμακα (τον δυαδικό κύκλο του) στο απειροελάχιστο, σε σημείο που παρελθόν και μέλλον να γίνονται ΕΝΑ (ενιαίος κόσμος, ΜΙΑ Αλήθεια ΕΝΑ με το Κέντρο, πλήρωμα του χρόνου). Όσο ταπεινώνεται ο άνθρωπος άλλο τόσο τον υψώνει ο Κύριος στην ΕΝΙΑΙΑ υπαρξιακή συνειδησιακή κατάσταση (εκεί που δεν υπάρχει πια πριν και μετά, εκεί που όλα είναι ΕΝΑ), δηλαδή τόσο περισσότερο φωτίζεται (εξελίσσεται νοητικά) καθορίζοντας το μέλλον του, επειδή το ζει ήδη στο Αεί Παρόν σαν ΕΝΑ με το παρελθόν. Επειδή τα πάντα είναι Παρόν.
Δεν υπάρχουν στ’ αληθινά δύο πράγματα του ΕΝΟΣ και ΜΟΝΟΥ, δεν υπάρχουν παρελθόν και μέλλον. Η δική μας αργόστροφη νοητική χωροχρονική κλίμακα, που λόγω αθεΐας δεν έχει καν αντίληψη του ΕΝΟΣ πόσο μάλλον να συντονιστεί μαζί Του, δημιουργεί τον διάβολο του χωροχρόνου και μας παγιδεύει στο αδιέξοδο του επίπεδου κύκλου, στο θανατηφόρο πήγαινε-έλα. Ποτέ κανείς που λέει «ΘΑ» δεν ζει το μέλλον σαν έρθει το «ΘΑ». Πάλι και πάντα το παρόν ζει.
7. Επομένως, φτιάχνοντας το παρόν του ο καθένας ΤΩΡΑ σε συνήχηση (συντονισμό) με την Πηγή της Ζωής καθορίζει το μέλλον του, απλά επειδή είναι ΕΝΙΑΙΟΣ και το ζει ΗΔΗ, πάλλεται σ’ αυτό. Κι όταν το κάνει μετανοώντας στο θέλημα του Κυρίου (του Κέντρου), τότε ζει προ-νοημένα (εντός της Προνοίας του Θεού), δηλαδή δεν χρειάζεται να νοεί «πριν» και «μετά» μέσα στο άγχος του τυχαίου και του χαοτικού. Νοεί στιγμιαία, κι απολύτως οτιδήποτε ζητήσει γίνεται, χωρίς να κινδυνεύει από οτιδήποτε το τυχαίο και το χαοτικό. Επειδή έχει διαμονή στον Κύριο, χωρίς να υπάρχει γι’ αυτόν η αγχωτική αβεβαιότητα της τύχης και του χάους του δυισμού του χωροχρόνου (του διαβόλου).
8. Τέτοιοι φωτεινοί άνθρωποι είναι οι διαγαλαξιακοί χωροχρονικοί ταξιδευτές, όπως ο Επιμενίδης, ο Αβιμέλεχ, ο Εχετλαίος (που «ήρθε» από το μέλλον και καθόρισε το αποτέλεσμα της μάχης του Μαραθώνα), και άλλοι που τους περιγράφουν αρχαίοι Μύστες όπως ο Ηρόδοτος, ο Πλούταρχος, κ.α. Φυσικά και κανένας δεν έρχεται στ’ αληθινά πίσω από το μέλλον, κανένας δεν έρχεται πίσω από κάτι που δεν υπάρχει (το παρελθόν) σε κάτι που πάλι δεν υπάρχει (το μέλλον)… Το ένα και μόνο που υπάρχει είναι το Άπαν Παρόν με τον χωροχρονικό ταξιδευτή να είναι ΑΕΙ ΠΑΡΩΝ σ’ ένα είδος αθανασίας (απεθαντότητας) που υπερβαίνει τον χωροχρόνο, κύριο χαρακτηριστικό του οποίου είναι ο θάνατος. Ζει το Αεί Παρόν λόγω του ότι πληρώνει (συμπληρώνει) τον χωροχρόνο, χωρίς ακόμα ο Χριστός να έχει καταργήσει τον χωροχρόνο, κάτι που θα γίνει κατά τη 2α Παρουσία. Ο αδαής όμως άθεος δυαδικός άνθρωπος που δεν έχει μπούσουλα (που δεν έχει υπερβαίνουσα κοσμολογική ύπαρξη αναφοράς) μιλά πάντοτε για μπρος και πίσω, αναδρομές στο παρελθόν, μετενσαρκώσεις, επισκέψεις εξωγήινων από το μέλλον κι άλλες τέτοιες πλάνες, υπνοβασίες και φαντασιώσεις, οι οποίες δυστυχώς δεν είναι άμοιρες ευθυνών για τη ψυχή.
9. Ο καθένας μπορεί να ευτυχήσει προσωπικά εξερχόμενος του επίπεδου κλοιού του χωροχρόνου όφη, δηλαδή του δαιμονισμού. Επειδή ο όφις είναι ο χωροχρόνος διάβολος, ο χρόνος-Κρόνος που δαιμονίζει τους ανθρώπους και τους τρελαίνει, κάνοντας τους να κάνουν εντελώς παράλογα και απρόσμενα πράγματα, μέχρι που να τους φάει. Η δαιμονοληψία και οι έμμονες ιδέες της είναι ο λόγος του παραλογισμού που επικρατεί στον κόσμο, οδηγώντας τον στον όλεθρο, και πέφτει έξω όποιος κάνει μελλοντικούς υπολογισμούς με βάση την επίπεδη λογική των άθεων φρενοβλαβών δαιμονισμένων, αντί την υπερβαίνουσα, δηλαδή εκείνη που έχει σαν κοσμολογική αναφορά της τον Λόγο. Π.χ., η παράλογη επίθεση των Τούρκων στο Αιγαίο, η εξ ίσου παράλογη επίθεση των Εβραίων κατά του Ιράν, κλπ., είναι ήδη δαιμονικά γεγονότα που «θα» γίνουν σε εντελώς ανύποπτο χρόνο και που κανείς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει λογικά για να προφυλαχθεί.
10. Ένα τραγικό παράδειγμα δαιμονισμού αποτελεί η νάρκωση που προκαλεί στον άνθρωπο το δάγκωμα του φιδιού (του όφη), ηδονίζοντας τον σε τέτοιο φοβερό σημείο ώστε να τον εξαναγκάζει να κάνει αυτό που ξέρει καλά πως δεν θέλει να κάνει, καθυποτάσσοντας τον τόσο πολύ νοητικά, που να φτάνει μάλιστα να θεωρεί «υπερηφάνεια» την παρά την φύση εξαθλίωση του εαυτού του, διαδηλώνοντας μάλιστα προκλητικά την κατάντια του. Ένα άλλο εξ ίσου τραγικό παράδειγμα είναι οι υπνωτισμένοι που πηγαίνουν και ψηφίζουν «δημοκρατικά» τους δήμιους – εκτελεστές τους, αντί να ρίχνουν ΛΕΥΚΟ σαν ένδειξη του ότι συμμετέχουν (δεν απέχουν) εν αναμονή του Πολιτεύματος του Χριστού, μη αποδεχόμενοι την παρούσα δαιμονική Πολιτεία, όσο καλός κι αν είναι ο υποψήφιος. Επειδή, αν και όλοι οι υποψήφιοι αρχίζουν με αγαθές προθέσεις, παίζουν αναγκαστικά όλοι στο γήπεδο του Σατανά. Από αυτή την τραγική αιχμαλωσία στον Σατανά, απολύτως μόνο ο Κύριος μπορεί να γλυτώσει τον άνθρωπο που έχει συνείδηση της κατάστασής του και θέλει να σωθεί. Τα δε περί ελευθερίας, δημοκρατίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κλπ., αποτελούν τις προφάσεις του δαιμονισμού, καθότι τα μόνα αληθινά δικαιώματα του ανθρώπου και η ελευθερία του βρίσκονται στην εφαρμογή των Δικαιωμάτων του Θεού, Του οποίου ο άνθρωπος είναι εικόνα οδεύουσα προς ομοίωση.
11. Είναι κι αυτός ο διάβολος (το κακό) στην υπηρεσία του Θεού (για το καλό μας), και μόνο ο Θεός γνωρίζει πότε του επιτρέπει να κάνει ό,τι είναι να κάνει προς εκπλήρωση του σχεδίου του Θεού για τον άνθρωπο. Επομένως, ποτέ δεν είναι σε θέση να δώσουν ακριβείς ημερομηνίες οι Άγιοι Προφήτες που επιλέγουν να διακονούν την συλλογικότητα των ανθρώπων προλέγοντας του τα μελλούμενα με σκοπό να μας οδηγήσουν στη μετάνοια. Καταισχύνει μάλιστα ο Κύριος όσους τολμούν να δώσουν ημερομηνίες. Από την άλλη πάλι, ο Κύριος μας προτρέπει να χρησιμοποιούμε τη λογική μας για να γνωρίζουμε αν είμαστε κοντά στο θέρος, ή όχι, αν και χίλια χρόνια παρά τω Κυρίω ως μία ημέρα και μία ημέρα ως χίλια έτη. Επειδή ο Θεός δεν καθορίζεται ούτε έχει την οποιαδήποτε σχέση με τα βδελύγματα των δικών μας χωροχρονικών κλιμάκων, τουτέστιν τα πράγματα του Θεού γίνονται στιγμιαία, όταν γίνονται και είναι πεπληρωμένα εν τη γενέσει τους (δεν είναι 2).
12. Ένα παράδειγμα Προφήτη που μοιράζεται την φώτισή του με εμάς τους υπόλοιπους (αντί να αποτελεί απέθαντο διαγαλαξιακό ταξιδευτή που επεμβαίνει, όπως π.χ., ο Εχετλαίος στη μάχη του Μαραθώνα) αφορά π.χ., τα εθνικά θέματα του Ελληνισμού σε σχέση με την Τουρκία. Ο Άγιος-Προφήτης βλέπει σαν ΗΔΗ καμωμένο αυτό που ΘΑ κάνει π.χ., η Τουρκία. Αυτό που ΘΑ κάνει είναι αυτό που πάει να κάνει (πηγαίνοντας μπροστά) που ΙΣΟΥΤΑΙ με αυτό που έγινε (πηγαίνοντας πίσω). Τα δύο αυτά (το ΘΑ και το πίσω) είναι 2 πράγματα σε ΕΝΑ, κι ο Προφήτης βλέπει το τελικό ΕΝΑ, επειδή δεν ισχύει γι αυτόν ο διχασμός του χωροχρόνου που ισχύει για εμάς (ζει και πάλλεται ενιαία). Αυτό το τελικό ΕΝΑ είναι το μόνο που υπάρχει αληθινά μια και όπου 2 πράγματα είναι ΕΝΑ (όπως ο χώρος και ο χρόνος) είναι σαν να μην είναι καν-ένα, οπότε και με το πλήρωμα του χρόνου παραμένει και απομένει ΜΟΝΟ αυτό το 1, μιας και δεν νοείται η ανυπαρξία. Πάντα ΕΝΑ και μόνο ΕΝΑ πράγμα υπάρχει και μένει, ποτέ δεν υπάρχουν δύο πράγματα στ’ αληθινά. Αυτό το τελικό ΕΝΑ βλέπει και προλέγει ο Προφήτης για να μας προειδοποιήσει για το τι έρχεται μπας και μετανοήσουμε…
13. Ο κόσμος μας είναι κόσμος του ΕΝΟΣ. Απολύτως τα πάντα λέει ο Μοναχός γίνονται στο ΑΕΙ ΠΑΡΟΝ, χωρίς παρελθόν και μέλλον. ΕΜΕΙΣ είναι που έχουμε εκπέσει νοητικά από τη Μονάδα και πιαστεί στο θανατηφόρο διάβολο του χωροχρόνου - Κρόνου. Εμείς είναι που παλλόμαστε σε πολύ χαμηλές συχνότητες του Λόγου βλέποντας τα πράγματα σαν 2, δηλαδή σαν πριν και σαν μετά, τρέχοντας σαν τρελοί μπρος-πίσω κυκλικά στο επίπεδο, χωρίς να φτάνουμε ποτέ πουθενά, πάντα μέσα στο άγχος της αβεβαιότητας του τυχαίου και του χαοτικού. Ο Προφήτης ΖΕΙ την Αλήθεια, δηλαδή πάλλεται σε εξαιρετικά ψηλές νοητικές ταχύτητες. Βλέπει κατευθείαν το τελικό ΕΝΑ στο πλήρωμα του χρόνου, κάτι που για να το καταλάβουμε εμείς οι εντός του 2 λέμε πως «βλέπει ταυτόχρονα αυτό που πάει να γίνει στο μέλλον, που είναι το ίδιο με αυτό που έγινε στο παρελθόν» και μας το προλέγει, χωρίς να αποτελεί καν πιθανότητα η μη εκπλήρωση του, παρά και μόνο αν μετανοήσουμε και επανακαθορίσουμε στιγμιαία τον χωροχρόνο.
14. «Πλήρωμα του χρόνου» είναι όταν τελειώσει το μπρος-πίσω, όταν πληρωθεί ο χωροχρόνος, όταν πληρωθεί η χωροχρονική φάση, αφήνοντας το εκάστοτε ΕΝΑ, το μόνο που υπάρχει στ’ αληθινά μέσα στην πλάνη της ψευδαίσθησης του 2 (του διαβόλου). Οτιδήποτε γίνεται χωρίζεται αμέσως σε 2 (σε πριν και σε μετά) και ολοκληρώνεται μόνο όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, δηλαδή όταν συμπληρωθεί η χωροχρονική φάση με θεία παρέμβαση. Τίποτε στον κόσμο του 2 δεν γίνεται τελεσίδικα όταν γίνεται. Όλα είναι δυαδικά (50:50) και πληρώνονται στο 1. Ουδεμία επιστημονική μέτρηση / παρατήρηση δεν είναι πλήρης, κανένα γεγονός δεν είναι πλήρες παρά μόνο με το πλήρωμα του χρόνου. Τα πάντα επαναλαμβάνονται τα ίδια σε μια κυκλική αλυσίδα γνωστή στους Επιστήμονες σαν The Von Neumann Chain και καθορίζονται μόνο όταν παρατηρήσει τελικά ο Υπέρτατος Παρατηρητής, δηλαδή ο Θεός (θεία παρέμβαση). Τίποτε δεν τελειώνει παρά μόνο όταν τελειώσει με την θεία παρέμβαση (παρατήρηση) που συγκολλά τη χωροχρονική φάση, χωρίς να καταργεί ακόμα τον χωροχρόνο, ο οποίος συνεχίζει να καταργείται ατομικά για τον καθένα με τον θάνατο μέχρι τη 2α Παρουσία και την Ανάσταση των Νεκρών.
15. Ο Προφήτης ζει «ΕΚΕΙ», στην α-χωροχρονική κατάσταση του πληρώματος του χωροχρόνου και σου λέει τι ΘΑ γίνει, όχι για να σου κάνει show δυνάμεων, αλλά για να ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ, να ΜΕΤΑΝΟΗΣΕΙΣ και να ΣΩΣΕΙΣ τη ψυχή σου, έστω κι αν σκοτωθείς. Επειδή οι προφητείες ΔΕΝ είναι σφραγισμένες εν είδη πεπρωμένου. Εξαρτώνται από εμάς. Ο καθένας από εμάς είναι ανά πάσα στιγμή και αέναα ο δημιουργός και επαναδημιουργός του μέλλοντός του στο παρόν, πάντα ως προς το ΕΝΑ, χωρίς να υπάρχει πεπρωμένο.
16. Όπως λέει ο σοφός Αρκάς παραπάνω, το παρόν που καταριόμαστε τώρα ήταν το μέλλον που επιλέξαμε τότε και γίνεται το παρελθόν που δυστυχώς θα ξεχάσουμε ξανά και ξανά στο άχαρο γύρω-γύρω που κάνουμε αέναα στο αεί παρών του επίπεδου κύκλου της θανατηφόρας επανάληψης, μέχρι που να μας σώσει ο Κύριος:
Τόσο πολύ έχει εκπέσει από την Πηγή της Μονάδας το ανθρώπινο γένος που έφτασε μέσα στην αθεΐα του να θεωρεί αληθινή την πλάνη της ψευδαίσθησης του δυαδικού κόσμου, του κόσμου του διαβόλου (του κόσμου του θανάτου), αγνοώντας το πλήρωμα του χρόνου, δηλαδή την συνένωση της χωροχρονικής φάσης στο 1. Ως εκ τούτου περιγελά τις προφητείες, θεωρώντας ότι τα πράγματα γίνονται τελεσίδικα όταν γίνονται. Οικτρή πλάνη. Τα γεγονότα που περιγράφονται στα Ελληνοτουρκικά ΗΔΗ έγιναν, χωρίς βέβαια να έχουν σφραγιστεί εν είδη πεπρωμένου, καθότι μπορεί να ακυρωθούν από την μετάνοια. Μετάνοια βέβαια δεν φαίνεται να υπάρχει σε συλλογικό, εθνικό επίπεδο, επομένως αναμένονται τα χειρότερα όποτε το αποφασίσει ο Θεός, μια και όπως αναφέρει ήδη ο Μοναχός, μόνο ο Θεός γνωρίζει το πότε θα πληρωθεί ο χρόνος για να γίνουν τα όσα προφητεύονται σαν ήδη γεγονότα.
17. Στο αναμεταξύ, εμείς κάνουμε κάθε λογής σενάρια με το νου μας. Π.χ., ότι μπορεί η Πολιτειακή ανωμαλία που προφητεύεται στην Ελλάδα να συμβεί πριν τις Εθνικές Εκλογές της 7η Ιουλίου 2019, μετά από Τουρκική επίθεση στο Αιγαίο πριν τις 23 Ιουνίου, κάτι που θα παρατείνει με βάση το Σύνταγμα την παρούσα άθεη διακυβέρνηση και Βουλή οδηγώντας στην εγκαθίδρυση οικουμενικής κυβέρνησης με σκοπό να προχωρήσει σε συνομοσπονδία Ελλάδας-Τουρκίας για συνεκμετάλλευση των πάντων, κλπ., κοκ. Υπάρχει μεγάλη ανυπομονησία να εκπληρωθούν οι προφητείες, εξ ου και τα σενάρια, επειδή ο κόσμος υποφέρει δεμένος χειροπόδαρα από τον Σατανά.
18. Ο Μοναχός όμως επιμένει ότι «σύντομα» θα είμαστε στην Κωνσταντινούπολη και τις κατεχόμενες πατρίδες μας, χωρίς μάλιστα να ενεργήσουμε προς την κατεύθυνση αυτή. Η Τουρκία, λέει, είναι ήδη τελειωμένη. ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ είναι η ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ, είχαμε κάθε υποχρέωση να την προστατέψουμε το 1922 και η πρόνοια του Θεού είναι ήδη καθ’ οδόν να την ελευθερώσει για εμάς και κάθε άνθρωπο του Χριστού. Καλά θα κάνουμε να το πιστέψουμε και να μετανοήσουμε παρακαλώντας τον Θεό να μην χρονίσει, επειδή ουδεμία απολύτως αμφιβολία υπάρχει περί της εκπληρώσεως των προφητειών και των συνεπειών τους, εφόσον παραμένουμε πιστά προσευχόμενοι…
Ευλογητός ο Θεός ημών πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.
Ευλογία και έλεος, ευλογία και έλεος.
Μοναχός Ησύχιος, 12η Ιουνίου 2019.
oktana-gr.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου