ΓΕΡΟΝΤΑ, γιατί οἱ ἄνθρωποι τῆς πίστεως εἶναι συνήθως
κατη φεῖς καὶ σκυθρωποὶ σὰν τοὺς ὑπαλλήλους τῶν Γραφείων Τελε τῶν; – Δυστυχῶς
κάποιες φορὲς ἡ ἁγία πίστη μας ἀπὸ «θρησκεία τῆς νίκης» πάνω στὴν κόλαση γίνεται γιὰ μερικοὺς ἡ
«θρησκεία τῆς κολάσεως.»
Ἀντὶ τῆς χαρᾶς τῆς Μεταμορφώσεως, ἀντὶ τοῦ θαβωρίου
Φωτὸς καὶ τοῦ «καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι», ἀντὶ τοῦ ἀναστάσιμου «χαίρετε καὶ
ἀγαλλιᾶσθε», ἐμεῖς τηροῦμε τὴν καθολικὴ κατήφεια καὶ τὴν νευρωτικὴ ἔνοχο
συνείδηση, ποὺ φέρει τὴν ἀρρωστημένη, ἰσόβια αὐτο τιμωρία. Ἔχει κάτι ἡ ἀνθρώπινη
φύση μέσα της, ποὺ τῆς ἀρέσει νὰ ἐξιλεώνεται μὲ τὴν μιζέρια καὶ τὴν δυστυχία
της, γι’ αὐτὸ καί, ἂν κάποτε ἀνατείλει γιὰ λίγο χαρωπὸ φῶς μέσα ἀπὸ τὰ σύννεφα
τῆς ψυχῆς μας, τὸ προσλαμβάνουμε αὐτὸ ὡς γεγονὸς μὴ φυσιολογικὸ καὶ ἐπικίνδυνο.
Ὅταν ἔχουμε χαρά, αἰσθανόμαστε ἔξω ἀπὸ τὰ νερά μας, λὲς
καὶ ὁ Θεὸς μᾶς ἔπλασε γιὰ τὴν κόλαση καὶ ὄχι γιὰ τὴν εὐτυχία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου