Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΣΗ ΑΡΜΟΝΙΑΣ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΕΚΕΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΥΡΑΝΝΙΚΗ ΑΠΟ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΛΕΥΡΑΣ...

 Η «ΜΗΧΑΝΙΚΗ» ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ

ΒΙΝΤΕΟ

Γράφει ο Κυανούς Ουρανός

Αρχικά περί τίτλου :

Έχω επαναχρησιμοποιήσει τον όρον "μηχανική", προκαλώντας σχόλια αν ο όρος αρμόζει της Αγίας Τριάδος. Δεν ευθύνομαι αν τελευταία ο όρος μηχανική/μηχανή χρησιμοποιείται μόνον για υλικές καταστάσεις. 

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι ανέφεραν τον "από μηχανής θεόν", τον "αυτοματοποιημένον" θεόν αλλά κι ο Οδυσσεύς ανεφέρετο ως "μηχανευόμενος". 

Αν χρησιμοποιούσα τον όρον "η λειτουργία" της Αγίας Τριάδος, πιθανόν θα υπήρχε σύγχυσις με την Θεία Λειτουργίαν, η οποία επίσης αποτελεί υποσύνολον της όλης "μηχανικής" της.

Επίσης αναφέρομαι στην Αγίαν Τριάδα κι όχι αόριστα σε Θεόν, όπως οι μεταπατερικοί κι άλλοι "αλλαξιάρηδες" συνηθίζουν. Ο Θεός της Ορθοδοξίας ονομάζεται Αγία Τριάς, με τρεις υποστάσεις : Πατήρ, Υιός ή Λόγος (Ιησούς Χριστός) & Άγιον Πνεύμα.

Έχω αναφερθεί εις την τάσιν του κόσμου να πλάθει έναν θεόν κατά βούλησιν, έναν θεόν à la carte . Αλλά πως είναι δυνατόν εσύ το πλάσμα να οριοθετείς τον Δημιουργόν; 

Αν καθείς δράσει ομοίως (όπως συμβαίνει), τότε δεν υπάρχει ένας θεός αλλά τόσοι θεοί όσοι άνθρωποι ή και περισσότεροι, δεδομένου ότι άλλον θεόν ζητούμε για μας κι άλλον για τους άλλους. Θέλουμε τον Παράδεισον κι ας ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα!

Εργαζόμενος σε εταιρεία, γνωρίζεις τους στόχους και σκοπούς της εταιρείας, τους τρόπους δράσεως και μεθοδεύσεων αυτής. Αν δεν το επιδιώξεις θα το επιβάλει η εταιρεία ή θα αποβληθείς ως ξένο σώμα. 

Η γραμματεύς του αφεντικού γνωρίζει καλώς πως να φτιάχνει τον καφέ του αφεντικού, ώστε να είναι αρεστή αλλά και συ φροντίζεις να γνωρίζεις τις ιδιοτροπίες και "χούγια" του προϊσταμένου σου, ώστε να αποφεύγεις κακοτοπιές.

Αν αυτά ισχύουν για τα βιοτικά θέματα γιατί δεν πρέπει να ισχύουν και για τα υπαρξιακά θέματα;

Στην εταιρεία "ανήκεις" για 8-10-12 ή και 16 ώρες ημερησίως, 5-6 ημέρες εβδομαδιαίως (ακόμα κι αν σου ανήκει η εταιρεία) αλλά όταν επιτέλους είσαι αδειούχος την έβγαλες από τον νου σου (αν μπορείς...). Η σχέσις σου όμως με τον Τριαδικόν Θεόν δεν σταματά ΠΟΤΕ, όσο ζεις επί γης και κυρίως ΜΕΤΑ.

Γι αυτό το "μετά" γίνονται όλα κι αν δεν το έμαθες εμπράκτως ως σήμερα, πραγματικά σε λυπάμαι.

Άρα πρώτη προτεραιότης μας η όσον το δυνατόν γνώσις του Τριαδικού Θεού, η οποία ασφαλώς είναι αδύνατος με τον χοϊκόν νου μας αλλά αυτά που έχουν να κάνουν με μας είναι λίγα και απλά.

Ξεκινώ λοιπόν :

1 – Ο Χριστός μας "έπλασε" με Αγάπην, ώστε να γίνουμε κατά Χάριν Θεοί, να "συγχωρεθούμε" με Αυτόν, δηλαδή να συν+χωρέσουμε εις Αυτόν, το οποίον προϋποθέτει να έχομεν αποτινάξει εθελουσίως (~αυτεξούσιον) οποιαδήποτε ξένην προς Εκείνον επιρροήν.

2 – Δεν έχουμε κατανοήσει πόσο βαρύ υπήρξε το Προπατορικόν αμάρτημα. Αν συ σαν γονιός έλεγες στο παιδί σου "μην εμπιστεύεσαι τους ξένους, που σου προσφέρουν καραμελίτσα" κι αυτό δεν σε άκουσε και στο διακόρευε ο μεγαλύτερος βιαστής, πως θα ένοιωθες; 

Δεν κάνεις σχέδια για τα παιδιά σου; Δεν χτυκιάζεις να τα μάθεις τα κατ' εσέ ορθά; Εσύ τι έκανες σαν "διακορευμένο" παιδί του Πατρός σου; Προβληματίστηκες ποτέ;

3 – Στα πλαίσια της αναμορφώσεως από το Προπατορικόν αμάρτημα είναι η επίγεια ζωή, η βιοτή μας. Ο Χριστός, ως στοργικός Πατήρ, μας φροντίζει 24 ώρες ημερησίως, 365/366 ημέρας ετησίως. Δευτερόλεπτο κενόν φροντίδος μας δεν υπάρχει.

Ο,τιδήποτε συμβαίνει κι ο,τιδήποτε "μας" συμβαίνει είναι από Εκείνον κατευθυνόμενον ή επιτρεπόμενον, όμως πάντοτε ελεγχόμενον («ὑμῶν δὲ καὶ αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί» Μαθ.ι'30), ώστε να έλθομεν εις επίγνωσιν Αληθείας («ὃς πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» Α'Τιμ.β'4), να πιστεύσομεν και κατανοήσομεν Εκείνον, ο οποίος είναι η Αλήθεια, η Οδός και η Ζωή.

Δια τούτο πρέπει να μάθουμε «αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε· τούτο γαρ θέλημα Θεού εν Χριστώ Ιησού εις υμάς» (Α'Θεσ.ε'17). Είμαστε ικανοί;

Αναφέρω κάποιες καταστάσεις :

α – Στα πλαίσια της ατομικής "επιμορφώσεως" μας δημιουργείται μια δύσκολη περίστασις, ας πούμε μια ασθένεια. Η πρώτη μας αντίδρασις : επισκεπτόμαστε ιατρόν, ώστε να μας χορηγηθεί ιατρική θεραπεία. Εδώ γελάμε πικρά για δύο λόγους, κοσμικόν και πνευματικόν.

Κοσμικώς πικρογελάμε, διότι ο Ιπποκράτης (αυτός καλέ ο "γραφικός" αρχαίος, εις την "σοφίαν" του οποίου ορκίζονται οι ιατροί αλλά μετά άλλα ποιούν - όχι όλοι ασφαλώς) προσδιορίζει την αιτίαν των ασθενειών πρωτίστως εις την ψυχικήν κατάστασιν αλλά ο σημερινός γιατρουδάκος ακολουθεί το "πρωτόκολλον" (σήμερον πλέον του θανάτου).

Πνευματικώς πικρογελάμε, διότι πόσοι αναγνωρίζουν ότι "παραχώρησε" την ασθένειαν ο Χριστός, ώστε να μας προσφέρει μίαν ευκαιρίαν ορθοδρομήσεως από την βιοτική εκτροπή μας;

Ας θυμηθούμε πως αντιμετώπισεν ο Απόστολος Παύλος την ασθένειά του :

«7 Καὶ τῇ ὑπερβολῇ τῶν ἀποκαλύψεων ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί, ἄγγελος σατᾶν, ἵνα με κολαφίζῃ ἵνα μὴ ὑπεραίρωμαι. 8 ὑπὲρ τούτου τρὶς τὸν Κύριον παρεκάλεσα, ἵνα ἀποστῇ ἀπ' ἐμοῦ· 9 καὶ εἴρηκέ μοι· ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται. ἥδιστα οὖν μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ' ἐμὲ ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ. 10 διὸ εὐδοκῶ ἐν ἀσθενείαις, ἐν ὕβρεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν διωγμοῖς, ἐν στενοχωρίαις, ὑπὲρ Χριστοῦ· ὅταν γὰρ ἀσθενῶ, τότε δυνατός εἰμι» (Β'Κορ.ιβ'7-10)

ΕΠΑΝΑΛΗΨΙΣ : «ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται»

Επίσκοποι ακούν; Τι κατηχούν; Μπααα η σιωπή τους προς απάντησίν μας...

β – Γονιός κατηχεί τα παιδιά του να συνάπτουν ερωτικές σχέσεις εκτός γάμου, διότι ..."έτσι γίνεται σήμερα". Πιθανότατα ξεχνά ότι αλλιώς μεγάλωσε κι ευλογημένα έκανε οικογένεια, όμως καταργεί την παράδοσιν γιατί κι αυτός δημιουργεί τον à la carte θεόν.

 Τι κατάντια να προδίδεις τις αρχές σου... Αυτό είναι το φράγκεμα της Ελληνικής κοινωνίας, το υπ'αριθμόν 1 αμάρτημα του λαού μας

Το χειρότερο όμως είναι ότι εκπειράζεις τον Κύριον να σου παραχωρεί συνεχώς δοκιμασίες προς ορθοδρόμησιν. Θα το αντέξεις, ειδικά αν έχεις ήδη "λαλήσει"; Ποιός φταίει, Εκείνος που θέλει να σε σώσει ή συ που αλλαξοπίστησες; 

Δεν σώζεσαι πηγαίνοντας στους ναούς αλλά με την ορθοπραξία σου, την μετάνοιά σου. Εκείνος δεν σε αφήνει να χαθείς, συ γιατί Τον απαρνιέσαι;

Είναι ακόμα χειρότερον να αποτρέπεις τα παιδιά από τον γάμον, ώστε να μην φανεί πιθανή δική σου "εκτροπή", απαγορεύοντας μάλιστα πιθανόν και διαπιστωμένη ευτυχία των παιδιών κυρίως όμως την Θείαν Χάριν προς όλους. 

Διότι έτσι απωθείται η Θεία Χάρις και γίναμε Σόδομα και Γόμορρα. Όταν μάλιστα σκεφθείς ότι τα παιδιά δεν είναι δικά σου αλλά δικά Του, πως τον εμποδίζεις να τους δώσει ευτυχία και την Χάρη Του! Σαν να κάνεις έκτρωσιν.

γ – Δημιουργείται βαρύτατη ανίατη ασθένεια σε μέλος ζευγαριού από την εποχή, που τεκνοποιεί. Όπως έγραψα νωρίτερα, πρέπει να ερευνήσεις πνευματικά το θέμα. 

Ο Χριστός δεν θέλει να πονούν τα πλάσματά του αλλά παραχωρεί τον πόνον προκειμένου να κερδίσουν την αιώνιον ζωήν. Η επίγεια δεν τον απασχολεί παρά μόνον ως παροχή ευκαιριών για την μέλλουσα.

Το ζεύγος ανακαλύπτει (;;; ή του ανακαλύπτουν) ότι απέκτησε το παιδί εκτός γάμου!!! Μην είχαν και καμμιά έκτρωσιν πριν... Ανατριχιαστικό αν το αφήνουν έτσι, ειδικά αν περνούν δεκαετίες. 

Ποιό παράδειγμα δίνουν στο παιδί τους; Να επαναλάβει τα ίδια; Δεν σκέπτονται ότι υπάρχει περίπτωσις να συμβεί το ίδιο στο παιδί εξ αιτίας της αμελείας των; Οι πνευματικοί νόμοι είναι αμείλικτοι.

Κυρίως όμως δεν σκέπτονται ότι ο Χριστός θα επαναλαμβάνει δοκιμασίες διαρκώς και διαρκώς, προκειμένου να τους σώσει. Όταν όμως απευθύνεται σε "ώτα μη ακούοντα" ή αμετανόητα ο κίνδυνος αυξάνει υπέρμετρα και για εδώ και για Εκεί, και για το ζεύγος και για το τέκνο.

Τελικά ποιοί είναι οι ανάλγητοι, οι άνθρωποι ή ο Χριστός; Πολλοί κατηγορούν τον Χριστόν χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η δική τους αναλγησία στενοχωρεί τον Δημιουργόν και ταλαιπωρεί το παιδί τους και τους ίδιους, ενώ με μια ειλικρινή μετάνοια ποιός ξέρει πόσα θα διορθώνονταν, ακόμα και θαύμα να γινόταν. Άλλωστε πως γίνονται τα θαύματα;

δ – Πικρό, πολύ πικρό να είναι δεκαετία χαροκαμμένη λόγω συζύγου και φαίνεται εις την όλην εμφάνισιν της, όπως καταμαρτυρούν οι πάντες γύρω της. Αίφνης γίνεται το θαύμα, το ομολογεί και με διαπιστωμένη Θείαν παρέμβασιν η ζωή της ξαναχαμογελά με άτομο της απολύτου αρεσκείας της. Το διαλαλεί παντού και το διαπιστώνουν οι μάρτυρες της χθεσινής μιζέριας της.

Έχει πνευματικόν από τους λίγους, πολλαπλώς της το έχει αποδείξει σε όλες τις δύσκολες περιστάσεις. Τι πιο φυσιολογικόν να την παροτρύνει στην νόμιμον κατά Χριστόν οδόν, ειδικά όταν δεν υπάρχει κοσμικό κώλυμα. 

Η άλλη πλευρά το δέχεται ασμένως αλλά εκείνη αμφισβητεί τον πνευματικόν ακόμη κι αν η "παρότρυνσις" έγινε σε εξομολόγησιν. Αμφισβήτησις του μυστηρίου, πάλιν ο à la carte θεός εμφανίζεται και μαδά τη μαργαρίτα "δεν σε θέλω, σε θέλω, δεν σε θέλω".

Τι φρικτό στα δύσκολα να επικαλείσαι τον Χριστόν και να Τον αποστρέφεσαι όταν σε παροτρύνει (όχι επιβάλει) να σε χαριτώσει, ώστε και κουσούρια να μην κουβαλάς για την Τελικήν Κρίσιν αλλά ακόμα κι εδώ να περάσεις ζαχαρένια, όπως πανθομολογουμένως το βίωσες. Ποιός προκαλεί την τύχη του; Κυρίως όμως πως Τον αμφισβητείς; Θα αντέξεις τις παιδευτικές Του δοκιμασίες; Η δεκαετής χηρεία δεν σε μόρφωσε;

Κάποτε με αφορμή κάποιον, ο οποίος παιδευόταν φρικτά ιατρικά πριν "φύγει", γνωστό μου άτομο του είπε : "έτσι εύκολα φεύγεις, όταν κουβαλάς αμαρτίες; Ο Χριστός δεν σε αφήνει".

Μεγάλη κουβέντα, ελπίζω να το θυμάται, όπως κι εγώ.

Στην καθημερινότητά μας ο συνήθης χαιρετισμός είναι "Γειά σου!" (στην υγειά σου) και ο κόσμος πιστεύει ότι το μεγαλύτερον αγαθόν είναι η υγεία. Η απαράδεκτη ιεραρχία το τονίζει αντί να πει την Αλήθεια της Αγίας Γραφής και της Πατερικής παραδόσεως.

Πρέπει να συνειδητοποιήσομεν ότι η επίγεια ζωή μας είναι απλά μια πολλαπλή ευκαιρία του Χριστού, να ξεπλύνουμε τις αμαρτίες μας, ώστε με χαρά Εκείνος να μας κατατάξει όσον το δυνατόν αξίως (κι ασφαλώς κατά Χάριν) στην Μέλλουσα Ζωή. Αυτή η μέριμνα Του συνιστά την αποκλειστική και διαρκή "απασχόλησίν" Του. Όλα για μας, τους αχάριστους.

Ασφαλώς η Σοφία Του έχει κι άλλες παραμέτρους, μέσω της οποίας και της Παντογνωσίας Του πιθανόν κάποιους τους δοκιμάζει υπέρμετρα, ώστε να τους κατατάξει υψηλότερα (περίπτωσις Ιώβ).

Κάποια μωρά ή παιδάκια, μπορεί να τα πάρει νωρίς για να αναπληρώσει τα εκπεσόντα αγγελικά τάγματα. Τι ευλογία;

Λοιπόν τι πρέπει να κάνουμε; Να δρούμε σαν τους αεροπτεριστές, οι οποίοι οδηγούν το ανεμοπλάνο τους σύμφωνα με τα αέρια ρεύματα (~Θεϊκές δοκιμασίες) και ποτέ αντίθετα σε αυτά, διότι το ανεμοπλάνο θα συντριβεί. Όπως οι ιστιοπλόοι, οι οποίοι "παίρνουν" τον καιρό και κολλούν σε αυτόν. Ποτέ κόντρα στον καιρό, ΠΟΤΕ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ!

Και τότε ο Χριστός, πιθανόν να μας χαρίσει από αυτόν τον κόσμον τον Παράδεισον.

ΕΚΕΙΝΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ... πότε τελειούται η Δύναμίς Του σε μας.

Πιθανόν να σχολιασθεί, ότι αν κι αναφέρθηκα στην "Μηχανική" της Αγίας Τριάδος, τελικώς αναφέρω την μηχανικήν των ανθρώπων. Μα αγοράζεις ένα εξάρτημα συμφώνως των προδιαγραφών της μηχανής και ποτέ αντιθέτως. 

Η μηχανή υπάρχει (~ΩΝ), το εξάρτημα ταιριάζει (~ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΑΙ) και δεν διατάζει, ούτε παραγγέλει à la carte αλλά παραγγέλεται επ'ακριβώς. Στην ζωή βεβαίως γίνεται, ώστε να μην καταστραφεί το μηχάνημα, στην προκειμένην όμως περίστασιν να μην απωλεσθούμε αιωνίως!

Στις πρωτοπόρες αρχαιοελληνικές φάλαγγες, κανείς δεν έκανε το "δικό του". Η κίνησις ήταν κοινή για όλους είτε αφορούσε τα χέρια, τα πόδια, τον κορμόν είτε ακόμα και τα ... φρύδια. Το ίδιο συνέβαινε στις τριήρεις. 

Αν λοιπόν θέλεις να λέγεσαι αξίως Έλλην και υπακούς στις κοσμικές επιταγές μιας αποδεδειγμένως ανωτέρας κοσμικής γνώσεως, σκέψου πως οφείλεις να δράσεις στις "παροτρύνσεις" της Θείας Σοφίας. Γιατί ο Χριστός δεν επιβάλει αλλά διαρκώς σου δείχνει το συμφέρον σου.

Αν ακολουθείς συγχωρείσαι εις Αυτόν. Αυτό είναι βασικότατον άρθρο της "Μηχανικής" Του.

Κυανούς Ουρανός.

oimos-athina.blogspot.com