Ο «Άνθρωπος του Θεού» είναι η ταινία που έχει κόψει τα περισσότερα εισιτήρια στη μετά Covid εποχή. Και συνεχίζει να κόβει. Ο κόσμος γεμίζει τους κινηματογράφους όπου προβάλλεται η ταινία. Το θέμα της ταινίας είναι ο βίος του Αγίου Νεκταρίου. Η ταινία είναι ξενόγλωσση. Ο στόχος προφανής: Να απευθυνθεί σε όσο το δυνατόν περισσότερο κοινό.
Γράφει ο Νίκος Συρίγος
Με χάλασε αλλά είναι από τις περιπτώσεις που ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και ο σκοπός εδώ δεν είναι καθαρά θρησκευτικός. Έχει να κάνει με τον τρόπο που έζησε και κυρίως πώς αντιμετώπισε τον «πόλεμο» που του έγινε ο Άγιος Νεκτάριος… Το πώς αντιμετώπισε όσους του έβαζαν τρικλοποδιές, όσους τον κυνήγησαν από την αρχή μέχρι το τέλος της ζωής του.
Ο Άρης Σερβετάλης, υποδύεται τον Άγιο Νεκτάριο και τον υποδύεται εξαιρετικά… Τόσο καλά που στο τέλος της ταινίας, όπως έγραψε κάποιος κριτικός κινηματογράφου «δεν ξέρεις αν πρέπει να χειροκροτήσεις ή να κάνεις τον Σταυρό σου»… Έτσι ακριβώς είναι η αλήθεια. Μια αλήθεια όμως που γράφτηκε από ελάχιστους κριτικούς κινηματογράφου. Ξέρετε, από αυτούς δηλαδή που διαμορφώνουν το… ρεύμα για να πας να δεις ή όχι μία ταινία!
Αυτό που (μου) προκάλεσε εντύπωση είναι η μανία των «κριτικών» να θάψουν την ταινία… Τόσο που αν δεν ήξερες, θα πίστευες ότι είναι μακράν της δεύτερης η χειρότερη ταινία που έχει βγει στα χρονικά του κινηματογράφου. Θα πίστευες ότι από το πρώτο πλάνο μέχρι το τελευταίο θα σε πάρει ο ύπνος. Θα πίστευες ότι ο Σερβετάλης, ο Λούλης, η Καραμπέτη και οι υπόλοιποι ηθοποιοί που πρωταγωνιστούν είναι τύπου «οικογενειακές ιστορίες»… Θα πίστευες όλα αυτά που γράφουν για να μην… πιστέψεις! Γιατί εν τέλει αυτός πρέπει να ήταν και ο μεγαλύτερος στόχος. Να μην πας να δεις πως έζησε ο Άγιος Νεκτάριος… Να μην δεις κάτι που θα σου θυμίζει μια Ελλάδα, μια πραγματικότητα που το… ρεύμα παλεύει να θάψει.
Το ευχάριστο είναι ότι ο κόσμος δεν μάσησε από προπαγάνδα. Και πήγε, συνεχίζει να πηγαίνει στους κινηματογράφους… Και φεύγει εμφανώς συγκινημένος. Φεύγει καλύτερος άνθρωπος.
Δεν είμαι της εκκλησίας. Είμαι όμως της πίστης. Και θεωρώ ότι αν ζούσαμε όπως δίδαξε ο Χριστός και εν συνεχεία οι Άγιοι και οι Αγίες, θα είχαμε έναν καλύτερο κόσμο… Κάτι τελευταίο. Μία από τις ιστορίες που μας δείχνει η ταινία δείχνει τον Άγιο Νεκτάριο να τιμωρεί τον εαυτό του γιατί οι μαθητές του πλακώθηκαν μεταξύ τους… Δεν σήκωσε το δάχτυλο, δεν τιμώρησε, δεν εκμεταλλεύτηκε την εξουσία που είχε ως καθηγητής, ως δάσκαλος τους… Σκέψου. Κι ίσως εν τέλει καταλάβεις γιατί… χάλασαν τον κόσμο με τον «Άνθρωπο του Θεού». Χάλασαν τον κόσμο αλλά ευτυχώς ο κόσμος δεν χαλάστηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου