Ανάμεσα στις δωρεές, τις κινήσεις των Αγίων, που δεν μπορούμε να τους φτάσουμε είναι και το παρακάτω γεγονός:
Είμαστε ιερατική οικογένεια και ερχόμασταν στον Όσιο Δαυϊδ οπωσδήποτε δύο επισκέψεις κάθε χρόνο, με τα έξι μου παιδάκια, ο ένας από αυτούς έχει γίνει ιερέας, ο τελευταίος. Λειτουργούσαμε και κοινωνούσαμε όλοι στον Γέροντα Ιάκωβο.
Κάποια φορά μόλις τελείωσε το προσκύνημα των ιερών λειψάνων, όπως φορούσε το πετραχήλι, το έβγαλε απότομα ο πατήρ Ιάκωβος από τον τράχηλό του και το πέρασε, στον δικό μου τράχηλο και μου λέει:
«Ιωάννη παιδί μου, θα με εξομολογήσεις».
«Πάτερ Ιάκωβε δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δεν είμαι…».
Δεν είπα το άξιος, γιατί θύμωνε αν του έλεγε ότι είσαι ανάξιος μπροστά του.
«Να ερχόσαστε πιο συχνά να λειτουργούμε, παιδί μου», λέει.
«Πάτερ Ιάκωβε δεν μπορώ».
Κάμω τρεις φορές την κίνηση να βγάλω το πετραχήλι και τελικά, «έλα παιδί μου, πάμε μπροστά στην εικόνα του Κυρίου», στο Καθολικό της Μονής.
Στην εικόνα του Κυρίου, γονατίζει μπροστά μου και αρχίζει να εξομολογείται. Εξομολόγηση ενός Αγίου, που την ένιωσα και την έζησα τρίσβαθα στην ψυχή μου και το λέω πάντα με συγκίνηση και τα δάκρυά μου θα τρέχουν πάντα. Η εξομολόγηση ενός Αγίου, ήταν συνομιλία με τον ίδιο τον Κύριο.
Το μεγαλείο αυτής της εξομολογήσεως. Ήταν ακριβώς προσωπικά προς τον Κύριο και γύριζε προς την εικόνα του Οσίου Δαυϊδ και έλεγε:
«Όσιε μου Δαυϊδ την ημέρα εκείνη, κάπου θύμωσα λίγο, κάπου ίσως παραφέρθηκα λίγο, αλλά Όσιε μου Δαυϊδ και εσύ μπορείς να τα πεις στον Κύριο, τα γνωρίζει ο Κύριος, αλλά να τα ακούσει και από μας».
Όλη η εξομολόγηση ήταν ένας διάλογος με τον Ιησού Χριστό με μάρτυρα τον Όσιο Δαυϊδ. Αυτό το μεγαλείο είναι μοναδικό. Και κατά την εξομολόγησή του να είναι πεσμένος πρηνηδόν, με το πρόσωπό του κάτω και σηκωνόταν για να μιλήσει, να δει στο πρόσωπο τον Κύριο και να γυρίζει αριστερά προς την εικόνα του Οσίου Δαυϊδ να τον επικαλείται για μάρτυρα.
Και στο τέλος αυτής της συνομιλίας με τον Κύριο και τον Όσιο Δαυϊδ, ζήτησε να διαβάσω την συγχωρητική ευχή. Εκεί ήταν η αποκαθήλωση η δική μου και η ταπείνωση. Διάβασα αναγκαστικά την ευχή αυτή. Αυτό επανελήφθη δύο φορές.
Ο π. Ιάκωβος στις περισσότερες λειτουργίες που έκανε ήταν γονατιστός.
Και όταν δεν λειτουργούσε, έπρεπε να είναι γονατιστός, αλλά και στην Λειτουργία πολλές ώρες γονάτιζε και στον Όρθρο και σε αυτά…
Μαρτυρία Πρωτοπρ. Ιωάννου Βερνέζου, Προϊσταμένου Ιερού Προσκυνήματος Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου.
Από το βιβλίο: ‘Ένας σύγχρονος Άγιος Ο Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης), Έκδοση των Πατέρων της Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ του Γέροντος Λίμνη Ευβοίας 2018.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου