Κυριακή Α’ Λουκά: Ο Χριστός παρακολουθεί τον αγώνα μας και επεμβαίνει.

«Ἐπιστάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτός κοπιά­σαντες οὐδέν ἐπιάσαμεν».

Ἕνα περιστατικό ἀπό τή ζωή τῶν ἀπο­στόλων, τοῦ Πέτρου καί τοῦ Ἀνδρέου, τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωάννου, τῶν υἱῶν τοῦ Ζεβεδαίου, ἀφηγεῖται ὁ ἱερός εὐαγγε­λ­ιστής Λου­κᾶς στή σημερινή εὐαγγελική πε­ρικοπή. Ἕνα περιστατικό ἀπό τή ζωή τους ὡς ἁλιέων, πού ξεφεύγει ἀπό τά ὅρια τοῦ συνηθισμένου καί εἰσέρχεται στόν χῶ­ρο τοῦ θαύματος, τό ὁποῖο ἀποδεικνύει τή θεία προέλευση τοῦ Ἰησοῦ.

Μία ὁλόκληρη νύκτα κοπίαζαν μέ τά πλοῖα τους στή λίμνη τῆς Γεννησαρέτ οἱ τέσσερις ἁλιεῖς προσπαθώντας νά πιάσουν μερικά ψάρια. Ὅμως ὁ κόπος τους ἀπο­δεί­χθηκε μάταιος, καί ταλαιπωρημένοι ἐπέ­στρε­ψαν τό πρωί στήν παραλία. Κατέ­βη­καν ἀπό τά πλοῖα τους καί ἀπογοητευ­μένοι ἄρχισαν νά τακτοποιοῦν τά δίχτυα τους. Ἐκεῖ τούς συνάντησε ὁ Ἰησοῦς, τόν ὁποῖο δέν γνώριζαν καί πολύ καλά, γιατί πρόσφατα εἶχε ἀρχί­σει νά ἐμφανίζεται δη­μόσια καί νά κηρύσσει, πού τούς ζήτησε κάτι πολύ παράξενο. Τούς ζήτησε νά ρί­ξουν ξανά τά δίχτυα τους στή θάλασσα.

Ἀναμφίβολα ἡ προτροπή του θά ἤχησε περίεργα στά αὐτιά τους· ἕνας ξένος τούς ζητᾶ νά ὑποβληθοῦν καί πάλι στήν ἴδια τα­λαιπωρία μέ αὐτήν πού μόλις εἶχε τε­λειώσει, καί μάλιστα ἐντελῶς ἄσκοπα, ἐφό­σον αὐτήν τήν πρωινή ὥρα ἦταν βέ­βαιο ὅτι κάθε προσπά­θεια θά ἀπέβαινε ἄκαρπη. Γι’ αὐτό καί ἡ ἀντίδραση τοῦ Πέ­τρου εἶναι ἀπόλυτα δικαιολο­γη­μένη. «Ἐπι­στάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτός κοπιάσα­ν­τες οὐδέν ἐπιάσαμεν». Κύριε, ὁλόκλη­ρη τή νύκτα, πού οἱ συνθῆκες ἦταν κατάλ­λη­λες, κουραστήκαμε νά προσπαθοῦμε καί δέν πιάσαμε οὔτε ἕνα ψάρι καί τώρα ἐσύ πού δέν εἶσαι ψαράς μᾶς λές νά ξαναπρο­σπα­θή­σου­με;

«Ἐπιστάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτός κοπιά­σαντες οὐδέν ἐπιάσαμεν». Πόσο συνηθι­σμέ­νη μᾶς φαίνεται ἡ ἀντίρρηση τοῦ Πέ­τρου. Πόσες φορές δέν βρισκόμαστε καί ἐμεῖς σέ ἀνάλογη θέση μέ αὐτή στήν ὁ­ποία βρέθηκε ὁ ἁλιέας ἀπόστολος. Προ­σπα­θοῦμε, κοπιά­ζου­με, ἀγωνιζόμαστε ἀλ­λά δέν κατορθώνουμε τίποτε, ὄχι μόνο στίς καθημερινές μας προσπάθειες γιά τά ὑλικά καί τά ἐπίγεια θέματα, ἀλλά καί στά πνευματικά θέματα. Ἀγωνιζόμαστε, μο­χθοῦ­με, δοκιμάζουμε μερικές φορές πολ­λούς τρόπους καί ποικίλες μεθόδους, ἀλ­λά δέν βλέπουμε στόν ἑαυτό μας καμία πρό­οδο, καμία βελτίωση. Βλέπουμε πώς ἀπέχουμε ἀπό τόν στόχο μας, διαπιστώ­νου­με ὅτι δέν μποροῦμε νά νικήσουμε τίς ἀδυναμίες καί τά πάθη μας, παρατηροῦμε ὅτι δέν ἀποκτοῦμε καμία ἀρετή παρότι κάνουμε στή ζωή μας ὅ,τι εἶναι δυνατό. Καί τότε ἀπο­γοητευόμαστε καί ἐπιθυμοῦ­με καί ἐμεῖς νά σταματήσουμε τήν προ­σπά­­θεια καί τόν ἀγώνα, σάν τόν ἀπόστολο Πέτρο, πού τόν εἴδαμε νά μαζεύει τά δί­χτυα του. Καί ἴσως ἀπευθυνόμαστε καί ἐμεῖς στόν Χριστό νοερά καί ἐπαναλαμ­βά­νου­με τά λόγια τοῦ μαθητοῦ του. «Ἐπι­στά­τα, δι’ ὅλης τῆς νυκτός κοπιά­σαντες οὐδέν ἐπιάσαμεν». Ἔκανα τόσες προσπά­θειες, ἀγωνίστηκα, νήστευσα, προ­σευχή­θη­κα γιά νά γίνω σωστός μαθητής σου, συνεπές μέλος τῆς Ἐκκλησίας σου, ἀλλά δέν κατόρθωσα τίποτε. Μάταιος ὁ κόπος μου. Κουράστηκα, Κύριε.

Ἀνθρώπινη ἀδυναμία εἶναι, ἀδελφοί μου, ἡ ἀπογοήτευση, καί γι’ αὐτό ὁ Χρι­στός οὔτε τήν κατακρίνει οὔτε τήν κατα­δικάζει. Καί εἶναι φυσικό νά ἀπογοητευό­μαστε πολλές φορές ἀπό τά πενιχρά ἤ ἀνύπαρκτα ἀποτελέσματα πού ἔχει ὁ πνευ­ματικός μας ἀγώνας. Μέχρις ἐδῶ ὅμως. Αὐτό πού δέν θά πρέπει νά κάνουμε ποτέ εἶναι νά ἐγκαταλείπουμε τήν προ­σπά­θεια. Γιατί ἄν ἡ ἀπογοήτευση εἶναι στοι­χεῖο τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, ἡ ὑπέρ­βασή της καί ἡ ὑπακοή στόν Χριστό εἶναι τό στοιχεῖο ἐκεῖνο πού μᾶς ἀνοίγει τήν ὁδό τῆς σωτηρίας μας, τήν ὁδό πού μᾶς ὁδηγεῖ στόν οὐρανό.

Καί ὁ Χριστός ἀρέσκεται, ἀδελφοί μου, σ’ αὐτές τίς ὑπερβάσεις. Ἄν ἔλεγε στόν Πέτρο ρίξε ἀπό τή δεξιά πλευρά τοῦ πλοί­ου τά δίχτυα σου καί θά πιάσεις ψάρια, ἐνῶ ὁ Πέτρος εἶχε ψαρέσει ἀρκετά ψάρια ὅλη τή νύκτα, ἡ παρέμβαση τοῦ Ἰησοῦ δέν θά εἶχε καμιά ἀξία. Τώρα ὅμως πού ὁ Πέ­τρος ἀποφασίζει νά ὑπακούσει στήν πα­ράξενη ἐντολή ἑνός ἀνθρώπου ἡ ὑπακοή του καί ἡ ἐπιμονή του ἐπιβραβεύονται· καί ταυτόχρονα ἀποδεικνύ­εται ποιός εἶ­ναι αὐτός πού ἔχει τόση δύναμη, ὥστε νά ἀποδεικνύεται ἐφικτό ὅ,τι λέει.

Τὀ ἴδιο συμβαίνει καί μέ μᾶς· ἄν οἱ καρ­ποί τῶν ἀγώνων καί τῶν προσπαθειῶν μας εὐοδωνόταν, τότε θά ἐμπιστευόμα­σταν σέ ἀπόλυτο βαθμό τόν ἑαυτό μας καί δέν θά δίναμε στόν Χριστό τήν ἀπαραί­τη­τη σημασία γιά τήν πνευματική μας πρόο­δο. Ὁ Χριστός ἀναμφίβολα δέν μᾶς ἀφή­νει μόνους στήν προσπάθειά μας. Παρα­κο­λουθεῖ τόν ἀγώνα μας καί ἐπεμβαίνει, ὅταν νομίζει ὅτι εἶναι ἀνάγκη. Ἀρκεῖ ἐ­μεῖς, ἀδελφοί μου, νά εἴμαστε ἕτοιμοι γιά νά ξεκινήσουμε ἀπό τήν ἀρχή τήν προσ­πάθειά μας. Ἀρκεῖ νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά ἐπαναλάβουμε ὅπως καί ὁ Πέτρος. «Ναί, Κύριε, κουράστηκα ἀπό τόν ἀγώνα μου, ἀλλά ἀφοῦ τό λές ἐσύ, θά ξανα­προσπαθήσω. Ἐπί τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον». Καί τότε νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ Θεός θά ἀνταμείψει τήν τόλμη μας, ἀλλά καί τήν ἐμπιστοσύνη μας σέ Ἐκεῖνον καί θά μᾶς εὐλογήσει ὥστε ἀποδώσουν οἱ κόπ­οι καί οἱ προσπάθειές μας πολλούς καρπούς.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων

ΠΗΓΗ

simeiakairwn.wordpress.com