Κάθε λόχος σας έχει και από µια τέτοια Οδηγήτρια… Η Παναγία, η Υπέρμαχος Στρατηγός!.. ορμούσε πάντα μπροστά σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη…

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης

Με ρώτησαν μία φορά: «Γιατί η Παναγία δεν έκανε θαύμα στην Τήνο και οι Ιταλοί τίναξαν το καράβι «Έλλη» την ημέρα της μνήμης της;». Ενώ η Παναγία έτσι έκανε μεγαλύτερο θαύμα. Το τίναγμα της «Έλλης» προκάλεσε την αγανάκτηση των Ελλήνων. Κατάλαβαν οι Έλληνες ότι οι Ιταλοί δεν σέβονται τίποτε και αγανάκτησαν, όποτε μετά τους εδίωξαν φωνάζοντας «αέρα». Αλλιώς θα έλεγαν: «Και αυτοί θρησκεύουν, είναι φίλοι μας». Δεν θα καταλάβαιναν την ασέβεια των Ιταλών. Και έρχονται τώρα αυτοί με την λογική τους και λένε: «Γιατί να μην κάνη θαύμα η Παναγία;». Τί να πής;
(Με πόνο και αγάπη)

Πολλές φορές συζητούσαμε για τα εθνικά θέματα. Μου έλεγε: ‘μην φοβάσαι, μην στενοχωριέσαι. Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα , δεν πρόκειται να μας πειράξουνε. Αλλά ακόμα και να μας πειράξουν, αυτοί θα βρεθούν σε πολύ χειρότερη μοίρα από ότι εμείς. Την πατρίδα μας την αγαπάει ο Χριστός. Δεν θα μας αφήσει έτσι. Πάντα είχε πίστη και ελπίδα ότι όλα τα εθνικά μας θέματα , σιγά σιγά, θα λυθούν υπέρ της πατρίδας μας. Όταν του υπενθύμιζα τις απειλές των Τούρκων, έλεγε: ‘Ας τους να λένε . Δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτα. Δεν μπορούν να μας πειράξουν εμάς. Ο Θεός είναι μαζί μας και μη στενοχωριέσαι. Αυτοί ότι και να πούνε, πάντοτε θα είναι σε πολύ χειρότερη μοίρα από εμάς’. Όταν του έλεγα για τα Σκόπια, για τον Γκλιγκόρωφ, ο παππούλης έλεγε: ‘Αυτόν άστον να φωνάζει. Τι μπορούν να μας κάνουν; Αυτοί μια χούφτα άνθρωποι….. Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Αυτοί θα τα βρουν μπροστά τους’. (Μαρτυρίες προσκυνητών Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης 1924-1994, τόμος 1, Σελ 87-88)

***

Έγραφε ο Αρχηγός του Β΄ Σώµατος Στρατού:
«Ο τορπιλλισµός της Έλλης έθιξε το ορθόδοξο φρόνηµα και το ελληνικό φιλότιµο του στρατού.
Στρατηγός ∆ηµ. Παπαδόπουλος,
10 – 11 – 1940.»

***

Λονδίνο, 23 Νοεµβρίου
Ο ραδιοφωνικός σταθµός του Λονδίνου µετέδωσε κατά την σηµερινήν πρωινήν εκποµπή του το ακόλουθο συγκινητικό περαστατικό, συµβάν εις τα ελληνοαλβανικά σύνορα.
Μια µικρά οµάς Ελλήνων στρατιωτών, φρουρούσα εις κάποιο σηµείον των συνόρων, είδε να εµφανίζεται ενώπιόν της, εν τω µέσω του σκότους, µία γυνή, φέρουσα πέπλον. Ο επί κεφαλής της µικράς φρουράς εφώναξεν ευθύς: «Τις ει;» Τότε η άγνωστος ανέσυρε το πέπλον της και οι Έλληνες στρατιώται αντίκρισαν κατάπληκτοι το πρόσωπον της Παναγίας, η οποία τους είπεν: «Εγώ είµαι. ∆εν θα λησµονήσω ποτέ την προσβολήν που µου έκαµαν εις την Τήνον…».
Ύστερα εξηφανίσθη η Παναγία από τους οφθαλµούς των στρατιωτών, που είχαν γονυπετήσει έντροµοι.»

***

Ο Τάσος Ρηγόπουλος, πολεμιστής του 1940 γράφει από το μέτωπο:
«Σου γράφω από μία αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου […] είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, αυτό που είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση περίπου δεκατριών μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. Ο σκοπός φώναξε: «τις ει;». Μιλιά δεν ακούστηκε. Φώναξε ξανά θυμωμένος. Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: «η Παναγία!». Εκείνη όρμησε εμπρός σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη.
Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. […] Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Και όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπέρμαχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και απλά χάθηκε».

Άλλος πολεμιστής έγραφε:
«Καίτη µου, το μόνο που θέλω είναι να μου φτιάξεις και να μου στείλεις μια σημαία της ξηράς με τον σταυρό στη μέση. Στο κέντρον, µέσα σ΄ ένα χρυσό κύκλο, να βάλεις τον Ντίνο να ζωγραφίσει την Παναγία της Τήνου.
Την θέλω, για να την κάνω δώρο στον λόχο μας. Θα παραξενεύεσαι, βέβαια, γιατί δεν με ήξερες για θρήσκο. Όμως, από όλα αυτά που βλέπουνε τα μάτια μου κι ακούν τα αυτιά μου, δεν μπορώ να μείνω μόνος εγώ ασυγκίνητος σε όσα κάνει η Παναγία μας για τον στρατό μας.
Αισθανόμαστε συνεχώς μια θεϊκή δύναμη να μας συντροφεύει! “
από την εφημερίδα “Ασύρματος”
19 Νοεμβρίου 1940

***

Συχνά τη µαυροφόρα Παναγιά βλέπει κι ο εχθρός, όπως φάνηκε από µαρτυρίες αιχµαλώτων, και του κόβονταν τα γόνατα. Ένα περιστατικό από εφηµερίδα της εποχής δίνει ανάγλυφα τις εµπειρίες των Ιταλών: «Προ δεκαπέντε ηµερών περίπου ένα τµήµα του στρατού µας συνέλαβε στο βόρειο µέτωπο µερικούς Ιταλούς σκιέρ που οδηγήθηκαν αµέσως προς ανάκρισιν. Φυσικά η ανάκρισις εγένετο µε διερµηνέα
– Γιατί δεν στέκεστε να πολεµήσετε, αλλά παραδίδεσθε αµέσως; ηρώτησεν ο ανακρίνων αξιωµατικός έναν από τους αλπινιστάς αιχµαλώτους.
– Επειδή ξέροµε ότι δεν µπορούµε να τα βγάλουµε πέρα.
– Πώς το συµπεραίνετε αυτό;
– Μας εσείς έχετε και τις γυναίκες που πολεµούν κοντά σας...
– Αυτό, παρετήρησεν ο αξιωµατικός, έγινε µια φορά …στα χωριά της Πίνδου!
– Ποια Πίνδο; εφώναξεν ο αλπινιστής. Εµείς είδαµε και προχθές ακόµα, επικεφαλής ενός λόχου σας, µια γυναίκα που τραβούσε µπροστά και σας έδειχνε το µονοπάτι, όπου µας κυκλώσατε.
– Τι γυναίκα ήταν αυτή;
– Μια µαυροφόρα, ψηλή, µελαχρινή, µε καλύπτρα γύρω από το κεφάλι, που γύριζε πότε πότε και χαµογέλαγε στους φαντάρους σας…
– Την είδες εσύ αυτή τη γυναίκα;
– Την είδα κι εγώ κι άλλοι Αλπίνι όπως κατεβαίναµε µε τα σκι µέσα στα χιόνια… Και την είδαν και από άλλα τµήµατα… Κάθε λόχος σας έχει και από µια τέτοια Οδηγήτρια…».

***

Εμφάνιση της Υπερμάχου Στρατηγού

Ο Στρατηγός Στανωτάς με δάκρυα μας εβεβαίωσε: “Είδαμε το Θεό με τα μάτια μας σ’ αυτό τον πόλεμο. Μια ομάς από στρατιώτας μας διηγείτο: ‘Ήταν πολύ άγρια εκείνη η νύχτα. Ένα ξεροβόρρι, μας περνούσε ως τα κόκκαλα. Ήμεθα διπλοσκοποί. Ξαφνικά κάποιος περπατάει κοντά μας. – Αλτ! τις ει; μια σκιά ζυγώνει και μια γλυκειά φωνή μας φέρνει ρίγη.
Είδαμε ολοκάθαρα μια γυναίκα μαυροφορεμένη.
– Εγώ είμαι παιδιά μου, η Παναγία. Ήλθα να σας πω να μη φοβηθήτε. Σήμερα θα επιτεθούν εναντίον σας. Είμαι εγώ μαζύ σας. Τώρα το νου σας. Ανεβαίνουν από τη χαράδρα τώρα, νάτοι… το νου σας, παιδιά… Είμαι εγώ μαζύ σας…
Η Παναγία έγινε άφαντος. Μας πήραν τα κλάμματα. Εκάμαμε ανατριχιασμένοι το Σταυρό μας και εστρέψαμε την προσοχή μας προς τη χαράδρα. Ιταλοί στρατιώται έρχονταν να μας κάνουν αιφνιδιασμό. Εμείς ερριχθήκαμε πάνω τους.
– Εις τα όπλα!
Γενικός συναγερμός του στρατού μας. Είχε αρχίσει η επίθεσις του Μαρτίου του Μουσσολίνι και η συντριβή και ο εξευτελισμός του στρατού του Ιταλικού ‘Ιμπέριο’!
Ο πόλεμος εναντίον των Ιταλών στα βουνά της Αλβανίας, δεν ήταν πόλεμος για την Ελλάδα, ήταν μια αληθινή Μυσταγωγία, ένα ψυχικό λουτρό, μια εποποιία, ένα θαύμα, μια δόξα, μια εκτυφλωτική ακτινοβολία της ελληνικής ψυχής”.
Από το βιβλίο του Μητροπολίτου Παντελεήμονος Φωστίνη «Ακτίνες και σύννεφα», εκδόσεις Άθως, Πειραιάς, 1988.

Ίσως κάποιος θα µπορούσε να σκεφθεί ότι όλα αυτά οφείλονταν στον ευφάνταστο, θρησκευόµενο και ενθουσιώδη χαρακτήρα των Ελλήνων. Όµως το καλοκαίρι του 1973 στα αρχεία του Λονδίνου βρέθηκε µία αναφορά του άγγλου πρεσβευτή στην Ελλάδα την εποχή του πολέµου M. Palairet. Το πνεύµα του παράξενου αυτού διπλωµατικού εγγράφου αποδεικνύει περίτρανα ότι κι ένας ξένος είχε καταλάβει πως οι Έλληνες πολεµούσαν έναν εχθρό που πρόσβαλε την Παναγία, έχοντας στα χαρακώµατα τη σεπτή σκιά Της. Ίσως η κεντρική ιδέα του πολέµου του 1940 να βρίσκεται στις προδροµικές διαπιστώσεις αυτού του εγγράφου που γράφτηκε στις 9 – 12 – 1940:

Νο 306
Από τη Βρεταννική Πρεσβεία
ΑΘΗΝΑΙ
∆εκέµβριος 9, 1940

Κύριέ µου,
Εις την επιστολήν µου Νο 293 της 23ης Νοεµβρίου ανέφερα την ευρέως παραδεχοµένην πίστιν εδώ ότι ο ελληνικός στρατός απολαµβάνει της ιδιαιτέρας προστασίας της Παναγίας της Τήνου και ότι οι νίκες του, οι οποίες δύνανται ασφαλώς να ονοµασθούν θαυµατουργικές, οφείλονται εις την επέµβασίν της. Αυτή η πίστις έχει τώρα γίνει πεποίθησις και υπάρχουν αναρίθµητες ιστορίες της παρουσιάσεως της Ευλογηµένης Παρθένου εις στρατιώτας εις το µέτωπον, ενθαρρύνοντάς τους εις την µάχην µε υποσχέσεις ότι η ιεροσυλία που έγινε από τους Ιταλούς εις τον Ναόν της κατά την εορτήν της Κοιµήσεως θα ετιµωρείτο από µία µεγάλη ήττα…
Φαίνεται ασύνηθες ν΄αφιερώνω µία επίσηµη επιστολή σε τοιούτο θέµα, αλλά δεν υπάρχει αµφιβολία ότι η πεποίθησις πως υποστηρίζεται από υπερφυσική βοήθεια έχει συµβάλει πολύ εις την ενθάρρυνσιν του Έλληνος στρατιώτου, εις την ακούραστον επιδίωξί του δια νίκη και του Ελληνικού λαού εις τον ενθουσιασµόν του δια τον πόλεµον…
Ο Στρατηγός Μεταξάς…(βεβαιώνει:)’Η υπόθεσίς µας έχει την ευλογία του Θεού και ο λαός της Τήνου θα δικαιωθή εις την πεποίθησίν του ότι η βάρβαρος και δολία επίθεσις κατά της «Έλλης» θα λάβη εκδίκησιν.’
Η επίθεσις κατά της «Έλλης» στην Τήνο απεδείχθη πράγµατι ένα σοβαρό λάθος, δια το οποίον πρέπει να µετανοούν οι Ιταλοί τώρα σκληρά. Όχι µόνον ένωσε την Ελλάδα, την εβοήθησε από την αρχή µε την πεποίθησιν ότι τα όπλα της εβοηθούντο θαυµατουργικώς – µία πεποίθησις η οποία εις αυτήν την χώραν των ισχυρών και βαθέων θρησκευτικών παραδόσεων έχει ανεκτίµητη αξία.
Έχω την τιµήν να παραµένω µε τον µεγαλύτερον σεβασµόν, Κύριέ µου,
Ο πιο ταπεινός και πλέον πιστός υπηρέτης Σας.
Michael Palairet».

Ποιος θα το φανταζόταν ποτέ ότι η λαβωµένη Παναγιά δια του διπλωµατικού εγγράφου θα ενηµέρωνε το Foreign Office ότι αυτή ήταν η Υπέρµαχος Στρατηγός και σ΄ αυτήν οφείλονται τα νικητήρια;

***

Εμφάνιση της Παναγίας στους Έλληνες και τους Ιταλούς

Κάποιος άλλος με ανατριχιασμένο το κορμί μου περιγράφει ένα θαύμα της Παναγίας: «Περνούσαμε ψόφιοι της δίψας από μια πλαγιά. Τόσες ώρες δρόμο, δεν είχαμε συναντήσει νερό. Δεν υπάρχει νερό εδώ πέρα»; Ελέγαμε σκασμένοι ο ένας στον άλλο. Αυτή τη στιγμή μια πεντάμορφη, χωριάτισσα γυναίκα δεν ξέρω και εγώ πώς βρέθηκε μπροστά μας μόνη της.
– Τι θέλετε παιδιά; μας ρώτησε σαν νάτα μάνα μας.
– Νερό, κυρά μου, της είπαμε, εσκάσαμε για νερό. Δεν υπάρχει νερό σ’ αυτόν τον τόπο;
Και εκείνη μας οδήγησε σε μια καθαρή βρυσούλα πιο κάτω με άφθονο νερό και δροσισθήκαμε όλοι. Σε λίγο έφθασε και άλλο ένα τμήμα διψασμένο κι’ αυτό για νερό και τους εδείξαμε τη βρύσι. Μα βρύσι δεν βρισκόταν εκεί.
Κυτταχθήκαμε μεταξύ μας σαστισμένοι και ανατριχιάσαμε. Τότε θυμηθήκαμε όλοι μας, ότι είχαμε χάσει από μπροστά μας την πεντάμορφη γυναίκα, χωρίς να δούμε τι έγινε.
Εκάναμε τον σταυρό μας και αρχίσαμε όλοι να κλαίμε. Η Παναγία είχε παρουσιασθή μπροστά μας!
Και ήταν πράγματι η Παναγία, γιατί την ίδια μέρα οι αιχμάλωτοι, που πιάσαμε, μας διηγούντο, ότι, την ώρα της μάχης, μια γυναίκα ωδηγούσε την επίθεσι μας και τους έπιασε τρόμος και σήκωσαν τα χέρια τους και παρεδόθησαν!!
Από το βιβλίο του Μητροπολίτου Παντελεήμονος Φωστίνη «Ακτίνες και σύννεφα», εκδόσεις Άθως, Πειραιάς, 1988

***

Θαυμασμός και ευγνωμοσύνη

ΟΙ ΡΩΣΟΙ
«Πολεµήσατε άοπλοι εναντίον πάνοπλων και νικήσατε, µικροί εναντίον µεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήταν δυνατό να γίνει διαφορετικά, διότι είστε Έλληνες. Σας οφείλουμε ευγνωμοσύνη, διοτι εκερδίσαμε χρόνο, για να αµυνθούµε. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι σας ευχαριστούμε ».
Ραδιοφωνικός Σταθµός Μόσχας

Ιωσήφ Στάλιν
“Λυπάμαι διότι γηράσκω καί δεν θα ζήσω επί μακρόν διά να ευγνωμονώ τον Ελληνικόν Λαόν, του οποίου η αντίστασις έκρινε τον 2ον Παγκόσμιον Πόλεμον.”

Γεώργιος Ζουκώφ, Στρατάρχης του Σοβιετικού Στρατού
“Εάν ο Ρωσικός λαός κατόρθωσε να ορθώσει αντίσταση μπροστά στις πόρτες της Μόσχας, να συγκρατήσει καί να ανατρέψει τον Γερμανικό χείμαρρο, το οφείλει στον Ελληνικό Λαό, πού καθυστέρησε τις Γερμανικές μεραρχίες όλον τον καιρό πού θα μπορούσαν να μας γονατίσουν. Η γιγαντομαχία της Κρήτης υπήρξε το κορύφωμα της Ελληνικής προσφοράς.”

ΟΙ ΓΑΛΛΟΙ
«Στο όνοµα όλων των Γάλλων απευθύνω… στον ελληνικό λαό το χαιρετισµό του θαυµασµού και της πίστης µας σ’ αυτόν. Οι Έλληνες που ξεσηκώθηκαν για µιαν ακόµα φορά για να σώσουν την ανεξαρτησία τους, δίνουν στον κόσµο ένα παράδειγµα αντάξιο της αρχαίας παράδοσής τους…».
“Αδυνατώ να δώσω το δέον εύρος της ευγνωμοσύνης πού αισθάνομαι γιά την ηρωική αντίσταση του Λαού και των ηγετών της Ελλάδος.”
Στρατηγός Κάρολος Ντε Γκωλ, πρόεδρος της Γαλλίας

ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ
“Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε: Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.”
Ουίστον Τσώρτσιλ, πρωθυπουργός

«…Η Ελλάς έσωσεν την Μόσχαν και τον Καύκασον. Όταν φτάση η ώρα, αγνωμοσύνη απέναντι του Ελληνικού Λάου, θα ισοδυναμεί με προδοσίαν απέναντι ολοκλήρου της Ευρώπης.»
[Pierre Bourdin από Ραδιοφ. Σταθμό Λονδίνου 30/3/1942.]

“Οι Έλληνες εδίδαξαν δία μέσου των αιώνων την αξιοπρέπειαν. Όταν όλος ο κόσμος είχε χάσει κάθε ελπίδα, ο Ελληνικός λαός ετόλμησε να αμφισβητήσει το αήττητον του γερμανικού τέρατος αντιτάσσοντας το υπερήφανον πνεύμα της ελευθερίας.”
Φραγκλίνος Ρούσβελτ, πρόεδρος των ΗΠΑ

«….Καθ’ ην στιγμήν η κοιτίς του ευγενεστέρου πολιτισμού που εγνώρισεν η Ανθρωπότης, η Χώρα εις την οποίαν οφείλομεν ό,τι κάμνει την ζωήν ανωτέραν και ωραιοτέραν, υφίσταται τοιαύτην άδικον επίθεσιν, η θέσις όλων των αληθινών ανθρώπων είναι παρά το πλευρόν της και υποχρέωσίς των είναι να της παράσχουν κάθε βοήθειαν.»
[Τηλεγράφημα Πρωθυπουργού Καναδά κ. Μακένζι Κιγκ προς Μεταξάν την 28/10/1940.]

«…Η Μάχη της Πίνδου ήλλαξεν τον ρουν της Ιστορίας.»
[Στρατηγός Σματς, Πρόεδρος Νοτιοαφρικανικής Ενώσεως.]

Το Στρατηγείο του Χίτλερ ανακοίνωσε: «Εκλεκτά ελληνικά στρατεύµατα υπεράσπισαν µε εντελώς εξαιρετικό ηρωισµό τα οχυρά της γραµµής Μεταξά. Προκλήθηκαν έτσι συγκρούσεις από εγγύτατη απόσταση τόσο πείσµονες κι έντονες, όσο δεν είχαν πραγµατοποιηθεί ως τώρα σε κανένα άλλο πολεµικό µέτωπο…».
Στις 4 Μαίου 1941 ο ίδιος ο Χίτλερ, µιλώντας στο γερµανικό Ράιχσταγ για την εκστρατεία στα Βαλκάνια, είπε: «Η ιστορική δικαιοσύνη µε υποχρεώνει να διαπιστώσω ότι απ΄ όλους τους αντιπάλους µας ο Έλληνας στρατιώτης ιδίως πολέµησε µε ύψιστο ηρωισµό και αυτοθυσία… Συνθηκολόγησε µόνο όταν η συνέχιση της αντίστασης δεν ήταν πλέον δυνατή και δεν είχε κανένα λόγο».

ΠΑΝΑΓΙΑ: Μια μέρα, η Ελλάς θα γίνει το προσκύνημα όλων των λαών της οικουμένης

Το ακόλουθο επεισόδιο συνέβηκε στον Καλαμά, τις πρώτες μέρες της ιταλικής εισβολής, όταν ακόμα οι φασίστες νόμιζαν πως τίποτε δεν μπορούσε να σταματήση την προέλασή τους.
Ένα μικρό μας τμήμα, κατατσακισμένο από την κούρασι, άυπνο μέρες ολόκληρες, είχε μαζευτεί σ’έναν καλαμώνα της αριστεράς όχθης του ποταμού γιά να ξαποστάση λίγες ώρες. Οι άνδρες λαγοκοιμόνταν, μα πετάχθηκαν ξαφνικά στο ά­κουσμα μιας παράξενης, υπερκόσμιας φωνής. Και είδαν τότε, μέσα στο σκοτάδι που τους περιτριγύριζε, μιάν αχνή οπτασία, μιά γυναίκα με πονεμένη μορφή, μα που το πρόσωπό της αχτινοβολούσε από μιά υπερκόσμια χαρά. Την γνώρισαν αμέσως, αν και ποτέ δεν την είχαν ξαναδεί: ήταν η Παναγία, που τους μιλούσε: «Τούτο εδώ είναι το ακρώτατο σημείο όπου θα φτάσουν οι αντίχριστοι. Από εδώ και πέρα, τίποτε δεν θα σταματήσει τη φυγή τους. Και σας λέγω και τούτο ακόμα: μιά μέρα, η Ελλάς θα γίνει το προσκύνημα όλων των λαών της οικουμένης». Και το όραμα εξαφανίστηκε. Την επομένη, άρχιζε η αντεπίθεσίς μας, οι Ιταλοί ξαναπερνούσαν τον Καλαμά άρον-άρον και η φυγή τους από τότε δεν έχει σταματημό.
(«Με τη βοήθεια του Θεού θα επικρατήσει το δίκαιόν μας», εφ. Η Νίκη, 19-4-41. Σύγχρονη δημοσίευση, στο λεύκωμα του Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου: Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ’40, σελ.146, με τον τίτλο «Φωνή υπερκόσμια»).

***

Ὁσία Γερόντισσα Γαλακτία τῆς Κρήτης

-Είδες δυσκολίες;
-Μεγάλες! Αναστατώσεις, πολέμους, πείνα… Όλα όμως θα είναι υπέρ της Ελλάδος. Υπέρ της πίστεως. Δόξα μεγάλη. Έρχεται μπόρα αλλά και δόξα. Όλα υπέρ της Ελλάδος. Αυτό να το τονίζεις.

… Έρχεται αναμπουμπούλα. Ξεγυμνωσιά και βρωμιά στον κόσμο. Κανείς δεν μιλάει. Έρχεται η θεία δικαιοσύνη. Λίγο θα κρατήσει το κακό στην Ελλάδα. Μετά δόξα. Παντού ο Θεός. Μετά κάθε μέρα δοξολογία στον Θεό. Κάθε μέρα… και μια μέρα οι πιο πολλοί θα γονατίσουνε ενώπιον Του…

***

Η Οδηγήτρα µας

Με το γλυκύ Σου τ’ όραµα χυθήκαµε στη µάχη,
ανίκητη, απροσµάχητη, πανίσχυρη Κυρά,
και µας εχάρισες Εσύ τετράδιπλα φτερά,
για να διαβαίνουµε γοργά· κι ούτε κορφή ούτε ράχη
κι ούτε άγρια χιονοσκέπαστα, πανύψηλα βουνά
δε µπόρεσαν µηδέ στιγµή να κόψουν την ορµή µας.

Η χάρη Σου, Οδηγήτρα µας, στα βάθη µας περνά
και χύνει φλόγα στην ψυχή κι ατσάλι στο κορµί µας.
Γ. Βερίτης

Ἀπολυτίκιον τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τῆς Σκέπης σου Παρθένε, ἀνυμνοῦμεν τὰς χάριτας· ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σε γὰρ σκέπην, καὶ προστάτιν, καὶ βοηθόν, κεκήμεθα βοῶντές σοι· Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ Σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου προμηθείᾳ Ἄχραντε.

Κοντάκιον.
Ἦχος πλ. δ´. Αὐτόμελον.

Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου, Θεοτόκε. Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.

iconandlight.wordpress.com