Πρὶν πάω στὸ στρατό, προσεβλήθην ἀπὸ ὑπεροξεία ἰσχυαλγία, περιοδικὴ μέν, μὰ ἀφόρητη. Δὲν μποροῦσα νὰ σταθῶ στὰ πόδια μου, ὅταν μ’ ἔπιανε, κι ἔπεφτα κάτω, ὅπου κι ἂν βρισκόμουν. Κανένα ἰατροφαρμακευτικὸ μέσον, οὔτε θερμόλουτρα, οὔτε ὁ στρατὸς μπόρεσαν νὰ μὲ θεραπεύσουν. Μόνιμη, μαρτυρικὴ ἡ κατάσταση.
Κάποια μέρα ἔφεραν σιτάρι στὴν παραλία, καὶ κατὰ τὴ συνήθεια ἔπρεπε ὅλοι νὰ τὸ ξεφορτώσουμε. Σὰν ἄρχισε τὸ ξεφόρτωμα, μ’ ἔπιασε ξαφνικὰ τὸ μόνιμο βάσανό μου, κι ἔπεσα κατάχαμα, συστρεφόμουν σπασμωδικά, βογκοῦσα ἀπὸ τοὺς πόνους.
Ἔτρεξαν δύο-τρεῖς πατέρες, κοντὰ σ’ αὐτοὺς κι ἕνα σεβάσμιο ἐνάρετο γεροντάκι. Ἀρσένιος, Ἀρτέμιος, δὲν θυμᾶμαι. Μὲ ρώτησαν τί ἔχω. Ὅταν τοὺς εἶπα τὸ πάθημά μου, τὸ μετέφεραν στοὺς ἄλλους καὶ ἄρχισαν τὰ σχόλια. Πολλοὶ μὲ λυπήθηκαν, ἄλλοι ταλαντεύονταν νὰ μὲ πιστέψουν, ἄλλοι ἀπιστοῦσαν. Μερικοὶ νόμιζαν ὅτι τὸ κάνω γιὰ ν’ ἀποφύγω τὸν κόπο. Κάποιοι μὲ χαρακτήρισαν ὑπερβολικὰ ὡς «μάγκα πειραιώτη».
Τὰ ὑπέμεινα ὅλα. Μόνο ὁ Γέροντάς μου μὲ παρηγοροῦσε: «Μὴν κλαῖς παιδί μου. Μὴν ἀπελπίζεσαι. Σὲ πιστεύω. Θὰ πείσω καὶ τοὺς ἄλλους πατέρες γιὰ τὴν εἰλικρίνειά σου. Μὰ θὰ σοῦ δώσω μιὰ συμβουλή, καὶ σὲ παρακαλῶ νὰ μὲ ἀκούσεις. Ἐμεῖς ἐδῶ (Ἱερὰ Μονῆ Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους) ἔχουμε δικό μας γιατρό, τὴν Ἁγία Ἀναστασία τὴ Ρωμαία μὲ τὰ λείψανα καὶ τὸ παρεκκλήσι της. Ὅταν λειτουργήσει, νὰ ξαγρυπνήσεις ἀπὸ βραδύς, νὰ προσευχηθεῖς μ’ ὅλη σου τὴν καρδιά, νὰ χύσεις καὶ κανένα δάκρυ. Κι ὅταν τελειώσει ἡ λειτουργία τὸ πρωΐ, ν’ ἀλείψεις τὸ μέρος ποῦ σὲ πονάει μὲ λάδι ἀπὸ τὸ καντήλι τῆς Ἁγίας, παρακαλῶντας την μὲ δάκρυα νὰ σὲ κάνει καλὰ καὶ ἔλα νὰ μὲ δεῖς».
Ἀκολούθησα πιστὰ τὴν ὑπόδειξη, κατὰ γράμμα. Κι ὅταν πλέον ἀλείφθηκα, τί χάρις ἦταν ἐκείνη! Ἄρχισα ξαφνικὰ νὰ κινοῦμαι ἐλεύθερα, χωρὶς παραμικρὸ πόνο.
Ἔχουν περάσει ἑξῆντα χρόνια. Δὲν ξαναενοχλήθηκα.
Πηγή: «Ὅ Ὅσιος Γρηγόριος», Ἐτήσια Ἔκδοσις Ἱερὰς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους, § Παλαιότερα θαύματα στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ὁσίου Γρηγορίου, περίοδος β’, ἀριθμ. 8, ἔτος 1983
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου