Γράφει ο Γεώργιος Μεταξάς
Εισερχόμαστε πλέον στο πρώτο μεγάλο Μυστήριο της εν Χριστώ ζωής του ανθρώπου. Το Άγιον Βάπτισμα. Πριν μπούμε στη διαδικασία να αναλύσουμε το τι είναι το Άγιον Βάπτισμα, σε τι ωφελεί και πώς πρέπει να γίνεται, ας μου επιτρέψει η αγάπη σας να ξεκινήσω με την ετυμολογία της λέξεως. Ο
ιερός αρχαίος Έλλην φιλόσοφος, έλεγε: "αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις". Δηλαδή, η βαθεία γνώση των λέξεων, αποτελεί το έναυσμα της σοφίας, διότι η ελληνική γλώσσα, σε αντίθεση με τις βαρβαρικές, έχει φροντίσει ώστε κάθε λέξη να ερμηνεύεται. Και γνωρίζοντας την ερμηνεία, κατανοούμε και τη σημασία της λέξεως. Κάνω εδώ μια μικρή παρένθεση από το θέμα μας για να δώσω ένα παράδειγμα. Η αρχαία λέξη "δένδρο" την οποία χρησιμοποιούμε και σήμερα. Στο άκουσμά της σκεφτόμαστε το οποιοδήποτε δένδρο. Ναι, αλλά δεν είναι έτσι. Η λέξη "δένδρο" προέρχεται από τις λέξεις "δια" + "ένδον" + "ρους". Δηλαδή, αυτό που διαχωρίζεται (δια) και μέσα του (ένδον) υπάρχει ροή (ρους). Το δένδρο διαχωρίζεται από το έδαφος όπου υπό κάτω αυτού είναι οι ρίζες, ενώ από πάνω του ο κυρίως κορμός με τα κλαδιά και τα φύλλα, τα οποία τα διαρρέει η υγροποιημένη μορφή της " τροφής" του. Κι αυτή είναι η ομορφιά της ελληνικής γλώσσης.Ας δούμε τώρα το "Άγιον Βάπτισμα". Η πρώτη λέξη είναι το "άγιον". Η λέξη αυτή αποτελεί παρετυμολογία της λέξεως "άγειος" και προέρχεται από το στερητικό "α" και τη λέξη "γαία" (Γη). Σημαίνει, "αυτός που δεν πατάει / δεν είναι από τη γη". Ο άϋλος / θεϊκός. Το δε "βάπτισμα" προέρχεται από το αρχαίο ρήμα "βάπτω" (βάφω), που σημαίνει "καταβρέχω, μουσκεύω, καταδύω εντός υγρού ". Εξ ου και η "βαφή", καθώς στα αρχαία χρόνια ο χρωματισμός των ενδυμάτων, όπως και σήμερα σε πολλές περιπτώσεις, γινόταν με πλήρη κατάδυση του υφάσματος σε χρωματιστό νερό. Συνεπώς, το" Άγιον Βάπτισμα" είναι η εντός ύδατος πλήρης κατάδυση, έχει θεϊκή προέλευση και αγιάζει τον βαπτιζόμενο. Τώρα λοιπόν που γνωρίζουμε για ποιο πράγμα θα μιλήσουμε, πάμε να εξερευνήσουμε τις λεπτομέρειες.
Γιατί πρέπει να βαπτιζόμαστε;
Η απάντηση, έρχεται από την ερμηνεία της λέξεως που είδαμε πιο πάνω. Ο Αγιασμός του βαπτιζομένου. Αρχικά, το βάπτισμα δεν είναι μία "εφεύρεση" του χριστιανισμού. Προϋπήρχε, τόσο στον ιουδαϊκό κόσμο, όσο και στον αρχαιοελληνικό. Το βάπτισμα στον ιουδαϊκό κόσμο, είχε κατά ένα μέρος τη σημασία που έχει σήμερα για τον χριστιανισμό. Δηλαδή τον καθαρισμό του ανθρώπου από την κληρονομική αμαρτία της πτώσεως των προπατόρων Αδάμ και Εύας. Στον αρχαιοελληνικό κόσμο όμως, είχε τη σημασία του καθαρισμού των ανθρώπων από την κληρονομική μιαρή επιρροή της αμαρτίας των Τιτάνων, οι όποιοι "εμίαναν" το ανθρώπινο γένος. Ουσιαστικά, υπάρχει μια παρεμφερής αιτιολογία μεταξύ των δύο αυτών κόσμων.
Στον χριστιανισμό ωστόσο, έχουμε επέκταση της αρχικής ιουδαϊκής αιτιολογίας. Από τη μία, καθαρίζεται ο άνθρωπος από το προπατορικό αμάρτημα, κι από την άλλη άλλη, όπως αναφέρει κι ο τίτλος του άρθρου, όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε. Δηλαδή ο χριστιανός "ντύνεται" Χριστόν. Γίνεται τι; Χριστοφόρος! Φέρει Χριστόν.
Κατά την διάρκεια της τελετής του Αγίου Βαπτίσματος, ο ιερεύς, εκτός των άλλων, διαβάζει εξορκισμούς. Με αυτόν τον τρόπο, διώκεται το όποιο ακάθαρτο πνεύμα επηρεάζει τον βαπτιζόμενο μέχρι εκείνη τη στιγμή, αφού ως τότε είναι "ακάλυπτος" από τη Θεία Χάρη και το Άγιο Πνεύμα επισκέπτεται πλέον τον νεοφώτιστο και "ενοικεί εν αυτώ". Κατοικεί μέσα του.
Ο λόγος λοιπόν που γίνεται το Άγιον Βάπτισμα, είναι για να καθαριστεί ο νέος χριστιανός από την κληρονομική προπατορική αμαρτία και το όποιο ακάθαρτο πνεύμα τον εκπειράζει, ώστε να έλθει η Θεία Χάρις κι ο νεοφώτιστος πλέον να" ενδυθεί τον Υιό και Λόγο του Θεού, Ιησού Χριστό.
Πώς πρέπει να γίνεται το Άγιον Βάπτισμα;
Εδώ πλέον φτάνουμε σε ένα από τα μεγάλα αγκάθια του σήμερα. Αυτό το "πώς"...
Ετυμολογικά και μόνο να το δούμε, θα πρέπει ο βαπτιζόμενος να καταδύεται πλήρως εντός του ύδατος. Όχι μερικώς. Οι Ιεροί Κανόνες, ορίζουν ότι ο βαπτιζόμενος πρέπει να καταδύεται πλήρως, και μάλιστα τρεις φορές, προκειμένου να καλύπτεται καθ' ολοκληρίαν από τη Θεία Χάρη. Γι' αυτό και το "ράντισμα" που κάνουν ορισμένοι σύγχρονοι ρασοφόροι, δεν είναι έγκυρο. Αφήνει ακάλυπτο τον βαπτιζόμενο. Το τι συμβαίνει όταν ο βαπτιζόμενος μένει ακάλυπτος έστω και κατ' ελάχιστον, έρχεται - όλως παραδόξως - να μας το εξηγήσει η περίπτωση του Αχιλλέως, του ήρωος του Τρωικού πολέμου. Όταν η Θέτιδα βάπτισε τον Αχιλλέα προκειμένου να τον καταστήσει άτρωτο από τα όπλα των εχθρών, τον κράτησε από την πτέρνα, με αποτέλεσμα εκείνο το σημείο να μην καταδυθεί στο ιερό ύδωρ της Στυγός. Όταν λοιπόν ο Αχιλλέας πολεμούσε στην Τροία, ήταν όντως άτρωτος. Όμως ο Απόλλων, αποκάλυψε στον Πάρη το τρωτό του σημείο κι ένα βέλος στο μη θανατηφόρο σημείο της πτέρνας στάθηκε αρκετό για να σκοτώσει τον άτρωτο Αχιλλέα. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τον βαπτιζόμενο. Ενώ τα σημεία που καταδύθηκαν στο νερό έχουν καθαριστεί από όσα προανέφερα κι έχουν καλυφθεί από τη Θεία Χάρη, τα σημεία που δεν καταδύθηκαν αποτελούν την "αχίλλειο πτέρνα" του νεοφώτιστου κι η προσβολή του από το ακάθαρτο πνεύμα γίνεται πολύ πιο εύκολα και γρήγορα απ' ότι αν είχε καταδυθεί πλήρως.
Γιατί τριπλή κατάδυση;
Η τριπλή κατάδυση, γίνεται στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Στον Ν' (50ο) Αποστολικό Κανόνα, αναφέρεται ρητά:
"Εἴ τις ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, μὴ τρία βαπτίσματα μιᾶς μυήσεως ἐπιτελέσῃ, ἀλλ᾿ ἓν βάπτισμα, τὸ εἰς τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου διδόμενον, καθαιρείσθω. Οὐ γὰρ εἶπεν ὁ Κύριος, εἰς τὸν θάνατόν μου βαπτίσατε· ἀλλά, Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος. " (Αγαπίου ιερομονάχου και Νικοδήμου αγιορείτου, Ιερόν Πηδάλιον, σελ. 62, εκδ. Αστήρ, 1993, Αθήνα)
(απόδοση στην νεοελληνική: Εάν κάποιος επίσκοπος ή πρεσβύτερος δεν τελέσει κατά την μύηση (ενν. το βάπτισμα) τρεις καταδύσεις αλλά μία, δήθεν εις προτύπωση του θανάτου του Κυρίου (ενν. την εις Άδου κάθοδον), να καθαίρονται. Διότι δεν είπε ο Κύριος "να βαπτίζεστε στον θάνατό Μου", αλλά "πηγαίνετε και διδάξετε όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τα εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος".)
Εάν λοιπόν απαιτεί αυτός ο Κανόνας να καθαιρείται όποιος ρασοφόρος τελεί μία κατάδυση, μπορεί κανείς να φανταστεί ότι με τον" ραντισμό" που δεν αποτελεί καν κατάδυση, ο ρασοφόρος θα πρέπει να πηγαίνει σπίτι του, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Και χωρίς ράσα πλέον. Είναι ανάξιος του ιερατικού αξιώματος.
Το μύρωμα
Είδαμε λοιπόν ότι ο νεοφώτιστος χριστιανός, ξεκινάει το Μυστήριο του Βαπτίσματος με τις καταδύσεις. Το ύδωρ στο οποίο καταδύεται δεν είναι νεράκι της βρύσης που το βάλαμε στην κολυμβήθρα και τελείωσε. Το νερό αυτό καθαγιάζεται με ειδικές προσευχές κι ευχές από τον ιερέα κι αφού προστεθεί αγιασμένο Έλαιο, τότε είναι έτοιμο να καθαρίσει και να καθαγιάσει τον νεοφώτιστο, προκειμένου πλέον να περάσει στην επόμενη - τρίτη - φάση του Μυστηρίου. Και γράφω "τρίτη", διότι η πρώτη είναι οι εξορκισμοί και η προετοιμασία για τον καθαρμό, δεύτερη είναι ο καθαρμός μέσω των καταδύσεων και η τρίτη είναι το Άγιο Μύρο.
Με το Άγιο Μύρο, καλείται η Θεία Χάρη να προσέλθει στον κεκαθαρμένο πλέον νεοφώτιστο και να εισέλθει σε αυτόν. Ο νεοφώτιστος αποκτά πνευματικότητα και την ευλογία του Αγίου Πνεύματος.
Όπως βλέπουμε, όλα στο Άγιο Βάπτισμα έχουν μια λογική σειρά. Πρώτα οι εξορκισμοί ώστε να διωχθεί το όποιο ακάθαρτο πνεύμα ενοχλεί τον βαπτιζόμενο. Αφού εκδιωχθεί το ακάθαρτο πνεύμα, ακολουθεί ο καθαγιασμός του νεοφώτιστου προκειμένου να είναι έτοιμος να δεχτεί τη Θεία Χάρη, η οποία έρχεται αμέσως μετά με το Άγιο Μύρο. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία.
Νηπιοβαπτισμός: άλλο ένα αγκάθι...
Όσα γραφτούν εδώ, πιθανότατα να σκανδαλίσουν κάποιους, αλλά σε αυτό το ιστολόγιο θα μαρτυρείται μόνο η αλήθεια. Η δουλειά μας δεν είναι να χαϊδεύουμε τ' αυτιά ορισμένων, αλλά να γράφουμε την εν Χριστώ και κατά Χριστόν Αλήθεια, όπως αυτή μαρτυρείται από την Αγία Γραφή, τους Κανόνες των Οικομενικών Συνόδων, τους Αποστολικούς Κανόνες και την Πατερική Θεολογία. Καινοτομίες και διδασκαλίες της αποκαλούμενης "μεταπατερικής θεολογίας", δεν έχουν καμία θέση σε αυτό το ιστολόγιο. Παραμένουμε πιστοί στην εντολή του Αποστόλου Παύλου όπως αυτή αναγράφεται στην β' Προς Θεσσαλονικείς Επιστολή του: "Ἄρα οὖν, ἀδελφοί, στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι᾿ ἐπιστολῆς ἡμῶν." (προς Θεσσαλονικείς β', κεφ. 2, στ.15)
(απόδοση στην νεοελληνική: "Επομένως, λοιπόν, αδελφοί, σταθήτε στερεοί και αμετακίνητοι και κρατείτε σφικτά τις παραδόσεις, που έχετε διδαχθεί είτε με το προφορικόν μας κήρυγμα, είτε με επιστολήν μας.")
Περί νηπιιβαπτισμού ο λόγος λοιπόν...
Όπως λέγει ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, τα βρέφη, θα πρέπει να παραδίδονται προς κατήχηση σε κάποιον πιστό ανάδοχο, ώστε να μάθουν τα προς την σωτηρία τους γράμματα κι ύστερα να βαπτιστούν. (περί εκκλησιαστικής ιεραρχίας, κεφάλαιο ζ', βλ. Αγαπίου ιερομονάχου και Νικοδήμου Αγιορείτου "Ιερόν Πηδάλιον", υποσημείωση σελ. 389)
Ο δε Ιερός Χρυσόστομος, αναφέρει εύγλωττα ότι το γεγονός ότι κάποιος έχει πιστεύσει στον Θεό, δε σημαίνει ότι αυτό σώζει και το νήπιο που θα βαπτιστεί. Ο δε Όσιος Γρηγόριος Νύσσης, αναφέρει ότι το νήπιο δύναται να βαπτιστεί εάν κι εφ' όσον συντρέχουν λόγοι υγείας που απειλούν τη ζωή του. Τονίζει δε, πως μπροστά στον κίνδυνο να πεθάνει ένα βρέφος, καλύτερα είναι να βαπτιστεί κι ας μην καταλαβαίνει τη Θεία Χάρη που λαμβάνει, παρά να πεθάνει αβάπτιστο.
Οι κανόνες του Βαπτίσματος, ορίζουν ότι για να βαπτιστεί κάποιος, θα πρέπει να έχει πρώτα κατηχηθεί και αποδεχτεί την χριστιανική πίστη κι ύστερα να λάβει το Άγιο Βάπτισμα. Ως πρότυπο ορίζεται η ηλικία στην οποία εβαπτίσθη ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, δηλαδή τα 30 έτη, χωρίς αυτό ωστόσο να είναι απόλυτο. Εάν κάποιος έχει νωρείτερα ασπαστεί τον χριστιανισμό κι είναι έτοιμος να βαπτιστεί, μπορεί να το κάνει με την σύμφωνη γνώμη του οικείου επισκόπου, είτε βρίσκεται στα 20 έτη, είτε στα 17.
Πότε και γιατί καθιερώθηκε ο νηπιοβαπτισμός;
Ο νηπιοβαπτισμός ξεκίνησε προσωρινά σε μία μικρή περιοχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όταν πραγματοποιήθηκε μια τοπική σύνοδος να την εγκρίνει. Ο λόγος ήταν ότι σ' εκείνη την περιοχή, υπήρξε μία επιδημία, στην οποία πέθαναν πολλά βρέφη. Αυτή η αλλαγή, στην συνέχεια, τέθηκε ως θέμα στην Πενθέκτη "Οικουμενική" Σύνοδο (692μ.Χ.) η οποία έλαβε χώρα στο παλάτι του Ιουστινιανού. Κι εδώ ε, έχουμε δύο θέματα:
Πρώτον: Η Πενθέκτη ΔΕΝ ήταν Οικουμενική Σύνοδος, αλλά Επισκοπική και κακώς καταλογίζεται ως Οικουμενική.
Δεύτερον: Η Πενθέκτη είχε κανονικό χαρακτήρα. Δηλαδή συνεκκλήθη για να συντάξει εκκλησιαστικούς κανόνες. Ανάμεσά τους κι ο νηπιοβαπτισμός, ο οποίος ενεκρίθη μεν από την Πενθέκτη, αλλά ως ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ μέτρο λόγω της τότε βρεφικής θνησιμότητας.
Τα παραπάνω, αποτελούν προβλήματα για τους εξής λόγους:
1. Ως Επισκοπική Σύνοδος ΔΕΝ δικαιούται να θέσει / θεσπίσει κανόνες οικουμενικού (συνολικού) χαρακτήρα, αλλά μόνο τοπικούς
2. Οικουμενική χαρακτηρίζεται μία Σύνοδος όταν συμμετέχουν ΟΛΟΙ οι Πατριάρχες και οι Επίσκοποι. Στην Πενθέκτη συμμετείχε ΜΟΝΟΝ ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κι οι Επίσκοποι του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
3. Ενώ ο κανόνας αυτός είχε ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ χαρακτήρα, επεβλήθη με τον χρόνο σε όλον τον Ορθόδοξο κόσμο κι έγινε καθεστώς.
Γιατί ο νηπιοβαπτισμός αποτελεί αγκάθι;
Οι προηγηθείσες Οικουμενικές Σύνοδοι, και κυρίως οι τρεις πρώτες, είχαν σαφώς ορίσει ως κατάλληλη ηλικία του βαπτίσματος το 30ο έτος. Δηλαδή θα έπρεπε κάποιος να ήταν 30 ετών για να μπορέσει να βαπτιστεί. Κι ο λόγος ήταν απλός: η κατήχηση. Δηλαδή, από την στιγμή που το παιδί άρχιζε να καταλαβαίνει και να επικοινωνεί, ξεκινούσε η κατήχηση, όπου μάθαινε τα δόγματα και τα νοήματα της Ορθόδοξου Πίστεως. Όταν πλέον ήταν έτοιμος χριστιανός, τότε, στα 30 του χρόνια (ή και νωρίτερα κατά περίπτωση και κατ' εξαίρεση, μπορούσε να βαπτιστεί.
Για να μην κυκλοφορεί ο άνθρωπος ανώνυμα, όταν ήταν βρέφος γινόταν η Τελετή Ονοματοδοσίας, ή αλλιώς το "αεροβάπτισμα". Δινόταν απλώς ένα όνομα σε σχετική μικρή τελετή στην οποία γινόταν υποτυπώδης ραντισμός ως πρώτη δράση κι επομένως δεν ήταν κανονικό βάπτισμα, κι από εκείνη τη στιγμή το παιδί ήταν "κατηχούμενο", που σημαίνει ότι βρισκόταν σε διαδικασία κατήχησης.
Κι όλα αυτά, εξηγούν γιατί ο νηπιοβαπτισμός αποτελεί αγκάθι για την Ορθοδοξία. Και ερωτώ:
Ποια κατήχηση δύναται να περάσει ένα βρέφος; Κι απαντώ: ΚΑΜΙΑ!
Επομένως, κάνουμε έναν άνθρωπο Χριστιανό Ορθόδοξο, χωρίς καν να ξέρει τι ασπάζεται. Χωρίς να έχει επίγνωση.
Η διαδικασία της κατήχησης, είναι το Α και το Ω στη ζωή του χριστιανού.
Το πρόβλημα του νηπιοβαπτισμού σήμερα
Όπως προανέφερα, στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, η κατήχηση προηγείτο του βαπτίσματος. Αυτό σημαίνει ότι ένας άνθρωπος μπορούσε να μην δεχτεί την χριστιανική πίστη και ν' ακολουθήσει ότι ήθελε, χωρίς να έχει βαπτιστεί. Το μείζον πρόβλημα που δημιουργεί ο νηπιοβαπτισμός, είναι ακριβώς αυτό: Η άρνηση του βαπτίσματος, η οποία αποτελεί μέγα αμάρτημα, αφού συνεπάγεται και άρνηση του Θεού. Με απλά λόγια, η Εκκλησία έχει μετατραπεί σε μία... βιομηχανία παραγωγής αμαρτωλών και μάλιστα χωρίς εκείνοι να καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό.
Κι ας δούμε και τα ακόμα χειρότερα, γιατί όλο αυτό δημιουργεί αλυσιδωτές παράπλευρες καταστάσεις:
1. Ο ιερέας, μετά την βάπτιση του παιδιού, είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να είναι σε επαφή με το παιδί και να παρακολουθεί την πνευματική του πορεία. Το κάνει κανείς αυτό; Εγώ τουλάχιστον δεν έχω δει κανέναν...
2. Ο/η ανάδοχος (νονός / νονά), αποκαλείται και "πνευματικός γονέας". Αυτό σημαίνει ότι είναι υπεύθυνος για την εν Θεώ κατήχηση και διδασκαλία του παιδιού. Το κάνουν αυτό; Τι να κάνουν; Αφού κι οι ίδιοι είναι ακατήχητοι κι η σχέση τους με την Ορθοδοξία είναι όποια κι η δική μου με την κβαντική μηχανική. ΚΑΜΙΑ απολύτως! (κι ανοίγω παρένθεση εδώ για να επισημάνω κάτι σημαντικό : όπως ανέφερα, οι ανάδοχοι αποκαλούνται "πνευματικοί γονείς". Για τον λόγο αυτόν, αν το πρώτο παιδί που θα βαπτίσουν είναι κορίτσι, σε περίπτωση βαπτίσουν πάλι, ΜΟΝΟ κορίτσι πρέπει να βαπτίσουν. Το ανάλογο αν βαπτίσουν πρώτο παιδί αγόρι, όλα τα υπόλοιπα θα πρέπει να είναι αγόρια. Αυτό διότι τα παιδιά που βαπτίζουν αποκαλούνται πνευματικά παιδιά και μεταξύ τους γίνονται πνευματικά αδέλφια. Αν κάποιος βαπτίσει ένα αγόρι και μετά ένα κορίτσι και τύχει αυτά τα παιδιά να γνωριστούν, να ερωτευτούν και να συνάψουν σχέση, τότε αυτόματα έχουμε "πνευματική αιμομιξία", άλλο ένα αμάρτημα, το οποίο έχει Μυστηριακό χαρακτήρα και χρήζει μεγάλης ερμηνείας)
3. Τα κατηχητικά που λειτουργούν σήμερα, ΔΕΝ στελεχώνονται από ανθρώπους που κατέχουν τα Ορθόδοξα δόγματα, αλλά από... "καλούς χριστιανούς", ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Όσο "καλός χριστιανός" κι αν είσαι, αν δεν κατέχεις τα Ορθόδοξα δόγματα, κατήχηση ΔΕΝ μπορείς να κάνεις. Λυπάμαι...
Θα θέσω το πρόβλημα του νηπιοβαπτισμού, μ' ένα απλό παράδειγμα. Ο νηπιοβαπτισμός είναι σαν να παίρνουμε έναν άνθρωπο που ποτέ στη ζωή του δεν έχει ασχοληθεί με πυγμαχία, να τον βάλουμε στο ρινγκ να παλέψει με έναν επαγγελματία. Υπάρχει ποτέ περίπτωση αυτός ο άνθρωπος να νικήσει; Ούτε μία στο τρισεκατομμύριο. Άντε τώρα εγώ να μπω στο ρινγκ να παλέψω τον Μιχάλη Ζαμπίδη. Δε θα προλαβαίνω να μετράω σφαλιάρες. Θα πέσω νοκ άουτ πριν προλάβω να πω "κιχ".
Αυτό συμβαίνει με τον νηπιοβαπτισμό. Μπορεί ένας ακατήχητος να βγει στην παλαίστρα της ζωής; Μπορεί να παλέψει τους πειρασμούς αν δεν είναι έτοιμος πνευματικά; Θα πέσει στον πρώτο πειρασμό που θα του τύχει αμαχητί. Γι' αυτό οι αμαρτίες έχουν κυριαρχήσει. Διότι στέλνουμε στον κόσμο απροπόνητο να παλέψει με τους δαίμονες και τον Διάβολο. Αμ δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσει...
Και για όλα αυτά, φέρουν ΑΚΕΡΑΙΑ ΕΥΘΥΝΗ οι ρασοφόροι κυρίως. Για όλα αυτά θα πρέπει να επιστρέψουμε στο να βαπτίζεται ο άνθρωπος στα 30 του χρόνια, μετά από κατήχηση. Κι ο ίδιος ο Χριστός έδωσε το παράδειγμα, βαπτιζόμενος στα 30 του. Πριν βαπτιστεί, ΔΕΝ ξεκίνησε να διδάσκει, δίνοντας σ' εμάς το ορθό παράδειγμα. Αλλά αυτό το προσπερνούν οι υπέρμαχοι του νηπιοβαπτισμού. Λένε: "Μην τυχόν πάθει τίποτα το παιδί κι είναι αβάπτιστο"... Αυτό μας μάρανε. Όταν όμως το παιδί δεν πάθει τίποτα και μετά αρνείται το βάπτισμα, είναι καλύτερα; Πάνω σας πέφτει αυτή η αμαρτία. Απλά ενημερώνω... Όταν ένας άνθρωπος αρνείται το βάπτισμα, η αμαρτία αυτή βαραίνει ΚΑΙ τους γονείς, ΚΑΙ τους ανάδοχους, ΚΑΙ τον ρασοφόρο που το βάπτισε. Άντε μετά να σας δω τι απολογία θα δώσετε.
Βλέπουμε τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης στα νέα παιδιά που είτε θα είναι βουτηγμένα στην αμαρτία, είτε θ' αρνηθούν το βάπτισμα προχωρώντας σε άλλη θρησκεία ή σε άλλο δόγμα κι αν ερωτηθούν, απαντούν "με ρώτησε κανείς για να με βαπτίσει ορθόδοξο; παρά τη θέλησή μου έγινα". Άδικο έχουν; Ενώ εάν δεν υπήρχε ο νηπιοβαπτισμός, κι επέλεγαν ό,τι ήθελαν, τότε η αμαρτία της άρνησης του Βαπτίσματος, δε θα τους ακολουθούσε.
Γιατί η Εκκλησία αρνείται να σταματήσει τον νηπιοβαπτισμό;
Ο λόγος είναι απλός. Το χρήμα. Πίσω από μία βάπτιση κινείται ένας μηχανισμός με πολλά γρανάζια που απαιτούν έναν πακτωλό χρημάτων. Πρώτος και καλύτερος ο ρασοφόρος που θα χρεώσει τα... "μαλλιά της κεφαλής του" για την Εκκλησία, την άδεια, το νερό, το λάδι, το μύρο, τους πολυελαίους, το κλιματιστικό και ό,τι άλλο σκεφτεί. Ύστερα οι ψάλτες, οι οποίοι χρεώνουν τις ψαλμωδίες τους. Ακολουθούν τα καταστήματα με τα βαπτιστικά είδη. Εκεί γίνεται τρελός χορός χρημάτων. Τα βαπτιστικά, τα ρούχα, τα λευκά είδη, οι μπομπονιέρες, οι στολισμοί, οι λαμπάδες κοκ. Τέλος, τα κοσμηματοπωλεία. Άλλος πακτωλός χρημάτων εκεί για τους βαπτιστικούς σταυρούς. Κι ο Μαμωνάς κάνει πάρτι, μιαίνοντας το Ιερό Μυστήριο. Αυτός είναι ο λόγος που κανείς από τους παραπάνω δε θέλει να επιστρέψουμε στην ορθή διαδικασία Βαπτίσματος. Όσες δικαιολογίες κι αν εκφέρουν, η πραγματικότητα είναι αυτή.
Εάν ένα βρέφος ή νήπιο ή παιδί κινδυνεύει, το αεροβάπτισμα δύναται να το καθαρίσει προσωρινά, καθώς διαβάζονται ευχές καθαρμού. Εάν η κατάσταση της υγείας του τού επιτρέπει να βαπτιστεί, τότε ας βαπτιστεί. Τονίζω όμως ότι το αεροβάπτισμα, αν κι αποδεκτό, είναι ένα προσωρινό μέτρο. Εάν το παιδί θεραπευτεί και ασπαστεί τον ορθόδοξο χριστιανισμό, τότε θα πρέπει να βαπτιστεί κανονικά.
Η πλάνη της βαπτισθείσης εγκύου (ότι δήθεν όταν βαπτίζεται μία έγκυος, αυτόματα βαπτίζεται και το έμβρυο)
Κάποια στιγμή, υπήρχε μία πλάνη στην Ορθόδοξο Εκκλησία, κατά την οποία δεν έπρεπε να βαπτίζεται μία εγκυμονούσα, διότι με αυτόν τον τρόπο συμβαπτιζόταν και το έμβρυο. Την πλάνη αυτή ήλεγξαν οι Άγιοι Πατέρες (Βασίλειος και Φώτιος) ενώ ο στ' (6ος) Κανόνας της εν Νεοκαισαρεία Τοπικής Συνόδου, το λύνει οριστικά: "Περὶ κυοφορούσης, ὅτι δεῖ φωτίζεσθαι, ὁπότε βούλεται· οὐδὲν γὰρ ἐν τούτῳ κοινωνεῖ ἡ τίκτουσα τῷ τικτομένῳ· διὰ τὸ ἑκάστου ἰδίαν τὴν προαίρεσιν τὴν ἐπὶ τῇ ὁμολογίᾳ δείκνυσθαι".
Δε θα προβώ σε απόδοση στη νεοελληνική, διότι θα προβώ σε ανάλυση του Κανόνος αυτού.
Ο εν λόγω Κανόνας, μας λέει σαφέστατα ότι το γεγονός ότι η εγγυμονούσα απεδέχθη την εν Χριστώ διδασκαλία, δε σημαίνει ότι αυτόματα την απεδέχθη και το έμβρυο, διότι πρόκειται για δύο ξεχωριστές οντότητες με διαφορετική προαίρεση. Κι εδώ τονίζεται η προαίρεση ως προαπαιτούμενο για τη λήψη του Βαπτίσματος.
Ας δούμε λοιπόν τι συμβαίνει, για να σταματήσει αυτή η πλάνη μια και καλή.
Η εγγυμονούσα με δική της απόφαση έγινε χριστιανή και βαπτίζεται. Το έμβρυο ωστόσο δεν έχει ακόμη ολοκληρωμένη βούληση κι έτσι δεν μπορεί να δεχτεί ή να απορρίψει το Βάπτισμα και την Πίστη. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Όπως είδαμε, ο βαπτιζόμενος πρέπει να καταδυθεί τρις στην κολυμβήθρα ή όπου αλλού γίνεται η βάπτιση (ποτάμι, λίμνη, θάλασσα). Το έμβρυο, βρίσκεται εντός του αμνιακού σάκου κι όχι εκτός του σώματος της κυοφορούσης. Αυτό σημαίνει ότι δεν καταδύεται επ' ουδενί στο αγιασμένο ύδωρ. Και φυσικά, το αγιασμένο ύδωρ, δεν εισέρχεται του γυναικείου κόλπου, ώστε να περάσει στη μήτρα και να διαπεράσει τελικώς τον αμνιακό σάκο ώστε να βαπτίσει το έμβρυο. Ιδού λοιπόν οι λόγοι που η πλάνη αυτή είναι παντελώς αβάσιμη αλλά και... πλάνη.
Θα επιθυμούσα πολλά ακόμη να γράψω για το Άγιο Βάπτισμα, αλλά θα παραμείνω σε αυτά που είναι απαραίτητα να γνωρίζει κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός. Οι εποχές που ζούμε είναι πονηρές κι επικίνδυνες. Οι πλάνες κι οι αιρέσεις ανθίζουν. Δια τούτο είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε την Αλήθεια, ώστε να μην χάσουμε τη θέση μας απέναντι στον Θεό, αλλά και για να μπορούμε να πολεμάμε κάθε κακοδοξία. "Γνώσεσθε την Αλήθειαν κι η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς" (Ιωαν. η', 32). Διότι ο Θεός, μέσω της Αληθείας Του μας θέλει ελεύθερους από τα δεσμά του αρχαίου δράκοντος. Αμήν. Γένοιτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου