«ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΠΛΑΝΑΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΠΟΥ ΘΥΜΑΤΑΙ».

Ἀδελφοί μου,

Ζοῦμε σὲ καιροὺς συγχύσεως.

Ὄχι μόνο ἐξωτερικῆς, ἀλλὰ κυρίως ἐσωτερικῆς.

Ὁ κόσμος μας μοιάζει νὰ χάνει τὸν προσανατολισμό του·

λόγια πολλά, ἀλήθεια λίγη,

δύναμη χωρὶς σοφία,

ἐξουσία χωρὶς φόβο Θεοῦ.

Βλέπουμε ἀνθρώπους νὰ κυβερνοῦν, νὰ ἀποφασίζουν, νὰ ὁμιλοῦν μὲ αὐθάδεια,

καὶ εὔκολα ἡ καρδιά μας σκληραίνει.

Εὔκολα γεννιέται μέσα μας ὁ θυμός, ἡ ἀγανάκτηση, ἡ καταδίκη.

Ὅμως ἡ Ἐκκλησία δὲν στάθηκε ποτὲ ἀπέναντι στὸν κόσμο ὡς δικαστής.

Στάθηκε ὡς μητέρα.

Οἱ Πατέρες μᾶς ἔμαθαν ὅτι

ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς δὲν εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ ἡ πλάνη ποὺ τὸν αἰχμαλωτίζει.

Κανεὶς δὲν γεννήθηκε ἐχθρός του φωτός.

Κανεὶς δὲν γεννήθηκε σκληρός.

Κανεὶς δὲν γεννήθηκε ἄδικος.

Ὅλοι γεννηθήκαμε εἰκόνα Θεοῦ.

Καὶ ἀκόμη κι ἂν αὐτὴ ἡ εἰκόνα σκεπάστηκε ἀπὸ ἐξουσία, πλοῦτο, φιλαυτία ἢ φόβο,

δὲν καταστράφηκε.

Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ στάση τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι μῖσος, εἶναι προσευχή.

Ὄχι ἀφέλεια — ἀλλὰ βαθιὰ πνευματικὴ γνώση.

Διότι ὅποιος πλανᾶται, ὅποιος ἀδικεῖ, ὅποιος κυβερνᾶ χωρὶς ἔλεος, εἶναι πρῶτα ἀπ’ ὅλα ἄνθρωπος ποὺ ἔχασε τὴν καρδιά του.

Καὶ ὁ Χριστὸς γι’ αὐτοὺς ἦρθε.

Ἀδελφοί μου,

Ὁ Κύριός μας δὲν γεννήθηκε σὲ ἐποχὴ εἰρήνης.

Γεννήθηκε σὲ ἐποχὴ φόβου, βίας καὶ πολιτικῆς παραφροσύνης.

Μὲ Ἠρώδηδες, μὲ σφαγές, μὲ προσφυγιά.

Καὶ ὅμως, δὲν εἶπε «ἔρχεται τὸ τέλος».

Εἶπε: «Μὴ φοβεῖσθε».

Γιατί ὁ Θεὸς δὲν κατεβαίνει γιὰ νὰ ἐξηγήσει τὸν κόσμο, ἀλλὰ γιὰ νὰ σηκώσει τὸν ἄνθρωπο.

Καὶ ἂν σήμερα βλέπουμε προετοιμασίες σκοτεινές,

ἂν ἀκοῦμε λόγους ποὺ γεννοῦν φόβο, ἂν αἰσθανόμαστε ὅτι

ὁ κόσμος βαδίζει χωρὶς φρένο,

ἡ Ἐκκλησία δὲν καλεῖται νὰ φωνάξει πιὸ δυνατά,

ἀλλὰ νὰ ἀγαπήσει πιὸ βαθιά.

Διότι μόνο ἡ ἀγάπη διαλύει τὴν πλάνη.

Καὶ τώρα, ἀδελφοί μου...

ὁ λόγος, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουμε,

δὲν ἀπευθύνεται πιὰ μόνο σὲ «ἐκείνους».

Ἀπευθύνεται σὲ ἐμᾶς. Σὲ ἐσένα.

Γιατί ἡ μεγαλύτερη πλάνη

δὲν εἶναι μόνο ἔξω στὸν κόσμο,

ἀλλὰ ὅταν ξεχνᾶμε ποιοί ἤμασταν.

Θυμήσου.

Δὲν γεννήθηκες ἔτσι.

Δὲν ξεκίνησες μὲ σκληρότητα.

Δὲν ξεκίνησες μὲ ἀδιαφορία.

Κάποτε προσευχόσουν πιὸ ἁπλᾶ.

Κάποτε συγχωροῦσες πιὸ εὔκολα.

Κάποτε πονοῦσες πιὸ καθαρά.

Καὶ ἂν στὴν πορεία σκληρύνθηκες,

ἂν συμβιβάστηκες, ἂν κουράστηκες,

ἂν ἔκανες λάθη — μικρὰ ἢ μεγάλα —

ἄκου αὐτό:

τίποτα δὲν τελείωσε.

Ἡ μετάνοια δὲν εἶναι ἐξευτελισμός.

Εἶναι ἐπιστροφὴ στὴ μνήμη σου.

Ἡ ἐξομολόγηση δὲν εἶναι δικαστήριο.

Εἶναι τόπος ὅπου ὁ ἄνθρωπος ξαναθυμᾶται ποιός εἶναι.

Ὁ Θεὸς δὲν σὲ ρωτᾶ πρῶτα τί ἔκανες.

Σὲ ρωτᾶ:

«Θέλεις νὰ ἐπιστρέψεις;»

Ἀδελφοί μου,

Ἂν κάτι χρειάζεται σήμερα ὁ κόσμος, δὲν εἶναι ἄλλον φόβο.

Εἶναι ἀνθρώπους ποὺ θυμοῦνται.

Ποὺ θυμοῦνται:

ὅτι ὁ ἄλλος εἶναι ἀδελφός,

ὅτι τὸ κακὸ θεραπεύεται,

ὅτι κανεὶς δὲν εἶναι χαμένος ὅσο ἀναπνέει.

Ἂν κρατήσουμε αὐτὴ τὴν ἀγάπη —

ἀκόμη καὶ γιὰ ἐκείνους ποὺ μᾶς πληγώνουν — τότε, ὅ,τι κι ἂν ἔρθει στὸν κόσμο, δὲν θὰ μᾶς νικήσει.

Γιατί ἡ ἀγάπη

δὲν εἶναι ἁπλῶς ἀρετή.

Εἶναι ἡ πιὸ ἐπαναστατικὴ θεολογία.

Ἀμήν.

 

Σπυρίδων Αρχιμανδριτης Σπυριδων Κάντας