Ὁ λαὸς ἵσταται διὰ τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ Συναξαρίου.
Συναξάριον.
Τῇ Λ´(30η) τοῦ μηνὸς Δεκεμβρίου, μνήμη τῆς ἁγίας μάρτυρος Ἀνυσίας, τῆς ἐν Θεσσαλονίκῃ. (298/305)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τῆς ὁσίας Θεοδώρας, τῆς ἀπὸ Καισαρείας. (755)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου μάρτυρος Φιλεταίρου. (311)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ ὅσιος Λέων, ὁ Ἀρχιμανδρίτης, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου Ἀνυσίου, ἐπισκόπου Θεσσαλονίκης. (384-407)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἁγίου ὁσιομάρτυρος Γεδεὼν τοῦ Καρακαλλινοῦ, ἀθλήσαντος ἐν Τυρνάβῳ τῆς Θετταλίας ἐν ἔτει ͵αωιη´ (1818).
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Μακαρίου, Μητροπολίτου Μόσχας καὶ πάσης Ῥωσίας.(1563)
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι νεο-ἱερομάρτυρες και Ὁμολογητές: Σέργιος Φλορίνσκι ἐκ Ῥάκβερε τῆς Ἐσθονίας (1918), Ἀλέξανδρος Σαβέλοφ (1918), Ἰωάννης ἐν Ἄλμα-Ἄτα (ἱερεὺς Ἰβὰν Ζεμλιάνοϊ, 1937), Πέτρος Ποκρόφσκι, ἱερεὺς (1937), Νικήτας (Γκαβριούσιν, 1937) ἐν Μπορισογκλέμπσκ Ταμπόφ, Ἀλέξανδρος (Ορλόφ, 1937), ὁσία μήτηρ Ὀλυμπιὰς (Βόλκοβα, 1977) ἐν Πουτίλοβο Κίροφσκ, ἐν πολλαῖς βασάνοις, φυλακαῖς καὶ διωγμοῖς ὑπό τῶν ἀθέων μπολσεβίκων τελειωθέντες ἐν Ῥωσίᾳ.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη κοίμησις τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Παναὴ (Χατζηϊωνᾶ) τῆς Λύσης (1989)
Στίχοι ·Εἰς δεξιὰν νύττουσι πλευρὰν καιρίως,
Πλευρᾶς Ἀδὰμ κύημα, τὴν Ἀνυσίαν.
Πλευρὰν Ἀνυσίης τριακοστῇ ἔγχος ἔνυξεν.
Στίχοι ·Ἀπῆρε δεσμοῦ σαρκὸς ἡ Θεοδώρα,
Οὗ περ λυθῆναι ζῶσα καὶ πρὶν ἠγάπα.
Στίχοι ·Ἐχθρὸν αἰσχύνας τὸν πάλαι τρώσαντά σε,
Χριστοῦ, Γεδεών, Ὁσιομάρτυς ὤφθης.
Χριστούγεννα μὲ τὸν Ἅγιο Παύλο τῆς Σερβίας
Ὁ νέος Πατριάρχης [Ἅγιος Παῦλος τῆς Σερβίας], ἔχοντας διατελέσει γιὰ δεκαετίες ἐπίσκοπος Κοσόβου, ἦταν ἰδιαίτερα εὐαίσθητος στὸ δράμα ποὺ ὑπονόμευε τὴν περιοχή, καὶ τοῦ ὁποίου τὰ προοίμια ἤδη ἀπὸ καιρὸ ἀντιμετώπιζε.
Ἐπισκέφθηκε πολλὲς φορὲς τὸ Κόσοβο καὶ τὰ Μετόχια, ὡς Πατριάρχης πλέον, προκειμένου νὰ τονώσει τὸ ἠθικὸ τοῦ σερβικοῦ πληθυσμοῦ, τὸν ὁποῖο καταδίωκαν οἱ αὐτονομιστές Ἀλβανοί, ὑποκινούμενοι ἀπὸ τὸν UCK (Ἀπελευθερωτικό Στρατό τοῦ Κοσσυφοπεδίου), μὲ τὴν ὑποστήριξη τῶν ΗΠΑ καὶ τῶν ἡγετικῶν κρατῶν τῆς Εὐρώπης. Ἔβλεπε νὰ λεηλατεῖται καὶ νὰ καταστρέφεται σταδιακά ἡ ἱστορική, πολιτισμικὴ καὶ θρησκευτική κληρονομιά τοῦ Κοσόβου, αὐτοῦ τοῦ λίκνου τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας Συχνὰ ἐπισκεπτόταν τὴν σταυροπηγιακή μονὴ τοῦ Πατριαρχείου τοῦ Πεκίου –ὅπου ἐκ παραδόσεως ἐνθρονίζονται οἱ Σέρβοι Πατριάρχες-, ὅπως καὶ πολλὲς ἄλλες ἐκκλησίες και μοναστήρια τῆς περιοχῆς αὐτῆς. Στις μεγάλες ἑορτὲς τῶν Χριστουγέννων, τοῦ Πάσχα καὶ τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἐπιθυμοῦσε ιδιαίτερα νὰ ἐπισκέπτεται καὶ νὰ τελεῖ τὴ θεία Λειτουργία σὲ αὐτὰ τὰ μέρη.
Ὅσες φορές περιερχόταν αὐτὴ τὴν ταραγμένη καὶ ἐπικίνδυνη περιοχή, δὲν δεχόταν τὴ συνοδεία ποὺ τοῦ πρόσφερε ἡ KFOR (Δύναμη Κοσσυφοπεδίου), λέγοντας πὼς δὲν ἐπιθυμεῖ νὰ θέτει σὲ κίνδυνο τὴ ζωὴ τῶν σωματοφυλάκων του σὲ περίπτωση δολοφονικῆς ἀπόπειρας ἐναντίον του. Ἐμπιστευόταν μόνο στὴν προστασία τοῦ Θεοῦ.
***
Ὁ Πατριάρχης εἶχε μία ἐξαδέλφη, τὴν ὁποία συχνὰ ἐπισκεπτόταν, ὅπως ἐπίσης εἶχε καὶ ἀνήψια στὸ Βελιγράδι.
Τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων ὅμως δὲν παρέλειπε ποτὲ νὰ τοὺς ἐπισκεφθεῖ, παραμένοντας μαζί τους γιὰ δεῖπνο.
Ἡ ἐγγονὴ τῆς ἐξαδέλφης του [Ἄγκιτσα], Σνέζανα Μίλκοβιτς, ἀφηγείται:
Τότε εἴχαμε ἀρκετό χρόνο νὰ τὸν ρωτήσει ὁ καθένας μας, ἰδιαίτερα ἐμεῖς τὰ παιδιά, γιὰ ὅλα ὅσα μᾶς ἐνδιέφεραν εἶχε μεγάλη ὑπομονὴ μὲ μᾶς τοὺς μικρούς. Ἀπαντοῦσε στὶς ἐρωτήσεις μας μὲ ἀνέκδοτα, ἱστορίες, παροιμίες, βίους ἁγίων ἢ ἀναφερόμενος στὸ ἀγαπημένο του μυθιστόρημα Οἱ Ἄθλιοι τοῦ Βίκτωρος Οὐγκώ, μιλώντας συχνὰ γιὰ τὸν Γιάννη Ἁγιάννη καὶ τὴν Τιτίκα. Σὲ ὅλες αὐτές τὶς συζητήσεις οὐσιαστικὰ μᾶς περνοῦσε μηνύματα μέσα ἀπὸ τὶς ἱστορίες που διηγοῦνταν. Δὲν ἐπέκρινε ποτέ κανέναν οὔτε μᾶς ἔκανε ἀπ ̓ εὐθείας συστάσεις, ἀλλά ὅλα αὐτὰ γίνονταν μέσα ἀπὸ ἕνα ἀνέκδοτο, ἕνα ἀστεῖο καὶ πάντοτε μὲ καλὴ διάθεση. Ὅταν ἔπρεπε νὰ ἀναχωρήσει καὶ τοῦ προτείναμε νὰ τὸν πᾶμε μὲ τὸ αὐτοκίνητό μας, ἔβρισκε πάντα μία πρόφαση, γιὰ νὰ ἀρνηθεῖ, λέγοντας γιὰ παράδειγμα: «Κρατείστε τὴν καλή σας διάθεση γιὰ τὴν ἑπόμενη φορά» ἢ «μοῦ εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ μπῶ στὸ ἀστικὸ λεωφορείο, γιατὶ δὲν χρειάζεται νὰ σκύψω».
Τὰ τελευταῖα Χριστούγεννα
Ἡ ἐγγονή τοῦ Πατριάρχη ἀφηγείται:
Συνέβαινε, ἐνῶ γευματίζαμε, νὰ διηγεῖται, μὲ πολλες λεπτομέρειες, ἀνέκδοτα καὶ ἀστεῖες ἱστορίες ποὺ εἶχε ἀκούσει. Συχνά, πάντα μὲ τὸν ἴδιο ἐνθουσιασμό, σὰν νὰ τὸ ἄκουγε καὶ ὁ ἴδιος γιὰ πρώτη φορά, μᾶς διηγοῦνταν τὸ ἀκόλουθο ἀνέκδοτο:
Κάποια ἡμέρα στὸ γεῦμα τοῦ ἑορτασμοῦ μιᾶς σλάβας, ἡ οἰκοδέσποινα ἔφερε καυτὴ σούπα στὸ τραπέζι. Ἕνας ἀνυπόμονος προσκεκλημένος ἄρχισε νὰ σερβίρεται καὶ νὰ δοκιμάζει τη σούπα. Ἀλλά ήταν τόσο ζεστή, ποὺ δάκρυσαν τὰ μάτια του. Ὁ διπλανός του τὸν ρώτησε τότε γιατί ἔκλαιγε.
Ἔνιωσα μεγάλη θλίψη, σκεπτόμενος τὰ πρόσωπα ποὺ ἦταν ἐδῶ τὴν προηγούμενη χρονιά καὶ δὲν εἶναι πιὰ μαζί μας, εἶπε αὐτός.
Τότε ὁ διπλανός του θέλησε νὰ δοκιμάσει καὶ αὐτὸς τὴ σούπα, καὶ κάηκαν καὶ τὰ δικά του χείλη, καὶ ἄρχισε νὰ κλαίει.
– Καὶ σύ, γιατί κλαῖς; τὸν ρώτησε ὁ πρῶτος.
Ἔνιωσα μεγάλη θλίψη, σκεπτόμενος αὐτοὺς ποὺ δὲν θὰ εἶναι ἐδῶ τὴν ἑπόμενη χρονιά! τοῦ ἀπάντησε ὁ ἄλλος.
Ὁ Πατριάρχης γέλασε τότε μὲ τὴν καρδιά του, χωρίς νὰ θέλει νὰ ἑρμηνεύσει ἢ νὰ διασαφηνίσει τὸ μήνυμα τοῦ ἀνεκδότου, ἀφήνοντας νὰ τὸ βροῦν οἱ ἄλλοι. Ἄρχισα καὶ ἐγὼ νὰ γελάω, χωρὶς νὰ μπορῶ νὰ φανταστῶ ὅτι ἴσως εἶχε προαισθανθεί πὼς αὐτὸ τὸ τραπέζι θὰ ἦταν τὸ τελευταῖο μας κοινὸ χριστουγεννιάτικο γεῦμα.
Milkovic Snežana, «Patrijarh Pavle, moj deda» [Πατριάρχης Παῦλος, ὁ παππούς μου],
Παύλος πατριάρχης Σερβίας, ένας Άγιος των ημερών μας, Jean-Claude Larchet, Επιμέλεια – Μετάφραση: Ι.Κοινόβιον Ευαγγελισμού Ορμύλιας, Εκδότης: Ι.Κοινόβιον Ευαγγελισμού Ορμύλιας
***
Ἅγιος Παῦλος τῆς Σερβίας
«Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της ζεστασιάς και της ζεστής ανθρώπινης καρδιάς. Εαν σήμερα μας φαίνεται ότι δεν υπάρχει χώρος για να «ζεσταθεί» ένας άνθρωπος, είναι επειδή οι ανθρώπινες καρδιές είναι πια κρύες. Έμειναν σκληροί και αναίσθητοι μπροστά στον πόνο τόσων αδελφών οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έμειναν χωρίς σπίτι, εξορισμένοι από τον τόπο που γεννήθηκαν, κάποιοι μακριά από τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Ότι η ζωή είναι δύσκολη δεν είναι εξαίρεση, είναι ο κανόνας. Μόνο ο 20ος αιώνας πίστεψε ότι η ζωή είναι εύκολη και ευχάριστη, ένα όνειρο που δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία (…) Τις δυσκολίες όμως μπορούμε ευκολότερα να τις υποφέρουμε όταν μέσα μας και ανάμεσά μας υπάρχει ανθρώπινη ζεστασιά. Επειδή κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του ο Κύριος δεν θα μας ρωτήσει σε τι καιρούς ζήσαμε, αλλά πώς φερθήκαμε τον πλησίον μας. Ήταν η «κόλαση» μας ή ο «παράδεισός» μας;..
Η ζεστασιά της καρδιάς είναι σε θέση να μετατρέψει οποιαδήποτε κατάσταση, ακόμα και να κάνει μια σπηλιά στη Βηθλεέμ το πιο όμορφο παλάτι και τόπο γέννησης του Βασιλιά των βασιλέων. Το καλό είναι πολύ ισχυρότερο από το κακό, και ότι θριαμβεύει το κακό είναι προσωρινό και απατηλό. »
***
Μια αληθινή Χριστουγεννιάτικη ιστορία
Ήταν χειμώνας του 1947 και πλησίαζαν οι εορτές των Χριστουγέννων κι ένα μικρό παιδάκι, 6 περίπου ετών, ρακένδυτο, προσπαθεί να ρίξει έναν λιγδιασμένο φάκελο μέσα στο γραμματοκιβώτιο.
Προσπαθούσε αρκετή ώρα, αλλά, επειδή ήταν κοντούλης, δεν τα κατάφερνε. Την ώρα εκείνη περνούσε ο πατήρ Γεώργιος Ασλάνογλου, πολύτεκνος και βασανισμένος από τη μαύρη Κατοχή που περνούσαμε στη Δράμα.
Το πρόσεξε ο ιερεύς το παιδί, το πλησίασε και το ρωτά:
– Τι προσπαθείς να κάνης, αγοράκι μου;
– Να, θέλω να στείλω αυτό το γράμμα.
– Δος το μου να το ρίξω εγώ.
Το παίρνει από τα χεράκια του παιδιού και το μάτι του πέφτει στο όνομα του παραλήπτη:
«Στο Χριστούλη και στη Παναγίτσα»! «Ο Νικολάκης».
Συγκινήθηκε ο ιερεύς και το ρώτησε:
-Τι ζητάς, παιδάκι μου, μέσα σ’αυτό το γράμμα από το Θεούλη;
Κι εκείνο, αρχίζοντας να κλαίει, απάντησε:
– Να μου ξαναστείλει πίσω από τον ουρανό τη μανούλα μου και τον πατερούλη μου, που τους σκοτώσανε οι κακοί Βούλγαροι. Θέλω κι εγώ τη μανούλα μου, να έχω και παιχνιδάκια! Πεινάω…, κρυώνω…, είμαι μόνος!… Την περασμένη εβδομάδα πέθανε και η αδελφούλα μου που με προστάτευε. Τώρα είμαι μόνος!… Μόνος!…
Και συνέχισε να κλαίει με λυγμούς.
Ενδιαφέρθηκε ο παπά Γιώργης για το παιδί και διαπίστωσε πράγματι ότι ήταν ορφανό και μόνο, και ότι κούρνιαζε και ζούσε μέσα σε κάτι χαλάσματα.
Ο ιερεύς, παρ’ όλο που είχε επτά παιδιά, με συνοπτικές διαδικασίες και μέσω του Εισαγγελέως της Δράμας, πήρε το παιδί υπό την προστασία του.
Ύστερα από τριάντα χρόνια, δηλαδή το 1977, ο Νικολάκης ήταν πλέον ένας καταξιωμένος Λειτουργός του Υψίστου, άξιος ακόμη να γίνει και επίσκοπος, διότι διάλεξε τη μοναχική ζωή.
Από το βιβλίο: «Πνευματικές Διαδρομές στους Μακαρισμούς» του πρωτ. Στεφ. Αναγνωστόπουλος
***
«ἱερεῖς ἀπὸ χρυσό… καὶ ἱερεῖς ἀπὸ ξύλο».
Ἅγιος Παῦλος τῆς Σερβίας
Αὐτὴ ἡ ἐποχὴ εἶναι πολὺ δύσκολη. Ὁ κλῆρος μας προέρχεται ἀπὸ τὸν λαό μας. Ἐάν τὸ πνευματικὸ ἐπίπεδο τοῦ λαοῦ εἶναι ὑψηλό, δὲν εἶναι δύσκολο νὰ προοδεύσουμε. Ἀλλὰ γνωρίζουμε πόσο πίσω μείναμε σὲ αὐτὸν τὸν τομέα. Χρειάζεται χρόνος καὶ πολλὲς προσπάθειες γιὰ νὰ ἀνέβει ὁ ἄνθρωπος σὲ ἕνα ἐπίπεδο ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ ἐπηρεάσει τοὺς ἄλλους μὲ θετικὸ τρόπο. Εἶναι σημαντικὸ νὰ θυμόμαστε πάντοτε τὰ λόγια τοῦ Σαβοναρόλα*, ὁ ὁποῖος, ζώντας σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ὁ Χριστιανισμὸς εἶχε παρακμάσει, εἶπε: «Ἡ πρώτη Ἐκκλησία είχε δισκοπότηρα ἀπὸ ξύλο καὶ ἱερεῖς ἀπὸ χρυσό. Σήμερα ἔχουμε δισκοπότηρα ἀπὸ χρυσὸ καὶ ἱερεῖς ἀπὸ ξύλο». Ἂς ἔχουμε κατὰ νοῦ ὅτι ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους ἐὰν θὰ εἴμαστε ἱερεῖς ἀπὸ ξύλο ἢ ἀπὸ χρυσό. Βέβαια, πρέπει νὰ καταβάλουμε προσπάθεια γιὰ νὰ εἴμαστε ἱερεῖς ἀπὸ χρυσό, καὶ ὁ Θεὸς θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ σταθοῦμε στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων. Γινόμαστε μάρτυρες τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ πρῶτα μὲ τὸν λόγο μας, ἀλλὰ κυρίως μὲ τὸν τρόπο τῆς ζωῆς μας, στὸ ἑκάστοτε περιβάλλον ποὺ ζοῦμε..
*Ο Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα (Ιερώνυμος Savonarola/ 21 Σεπτεμβρίου 1452 – 23 Μαΐου 1498) γεννήθηκε στη Φερράρα, ήταν Δομινικανός μοναχός, πολιτικός και θρησκευτικός ηγέτης της Φλωρεντίας.
Ἀπὸ συνέντευξη τοῦ Πατριάρχη, στὴν Μαρίνα Σάβιτς γιὰ τὴν ἐκπομπὴ «Καθὼς κοιμοῦνται οι Ἄγγελοι».
Φιλοκαλικοὶ λόγοι Γέρου Παναὴ τῆς Λύσης
https://immorfou.org.cy/%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%BF
%E1%BD%B6-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%E1%BD%B4-%CF%84%E1%BF%86%CF%82-%CE%BB%CF%8D/
Ἁγιολόγιον – Δεκέμβριος 30
http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/agiologion/12/30.htm#%E1%BC%A9_%E1%BD%89%CF%83%CE%AF%CE%B1_%CE%98%CE
%B5%CE%BF%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%B1_%C2%AB%E1%BC%A1_%E1%BC%80%C
F%80%E1%BD%B8_%CE%9A%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B4
%CE%BF%CF%82%C2%BB
Γλυκέ μου παππού Παναή από τη Λύση, μπαξές ολόδροσος κι ολάνθιστος η καρδιά σου. Είδα τί σημαίνει να είναι κανείς άνθρωπος ερωτευμένος με το Θεό και τη Βασιλεία Του, δηλαδή Άγιος.
https://iconandlight.wordpress.com/2019/12/30/%CE%B3%CE%BB%CF%85%CE%BA%CE%AD-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%80%CF%80%CE%BF%CF%8D-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B
7-%CE%BB%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CF%80%CE%B1-2/
Πάντοτε πριν την Αυγή,… είναι το πιο πυκνό σκοτάδι. Χαίρε ευλογημένε Ιβάν, πού με τους ποταμούς των δακρύων μιας σκοτεινής νύχτας, εξαγόρασες την αιώνια χαραυγή των Ουρανών.
https://iconandlight.wordpress.com/2023/12/29/%cf%87%ce%b1%ce%af%cf%81%ce%b5-%ce%b5%cf%85%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b7%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b5-%ce%b9%ce%b2%ce%ac%ce%bd-%cf%80%ce%bf%cf%8d-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%b1-2/
Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας Ἀνυσίας τῆς ἐν Θεσσαλονίκῃ
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὁσίως ἀνύσασα, τῶν ἀρετῶν τὴν ὁδόν, τῷ Λόγῳ νενύμφευσαι, ὢ Ἀνυσία σεμνή, καὶ χαίρουσα ἤθλησας, αἴγλη δὲ ἀπαθείας, λαμπρυνθεῖσα Μελάνη, ἤστραψας ἐν τῷ κόσμῳ, ἀρετῶν λαμπηδόνας, καὶ νῦν ἠμὶν ἰλεοῦσθε, Χριστὸν τὸν Κύριον.
Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Γεδεών τοῦ Καρακαλληνοῦ (Γερασίμου μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὅσιων ἰσότιμος, καὶ Ἀθλητῶν κοινωνός, καὶ θεῖον ἀγλάισμα, τῆς Καρακάλλου Μονῆς, ἐδείχθης μακάριε σὺ γὰρ στερρῶς ἀθλήσας, τὸν ἐχθρὸν ἐτροπώσω ἔνθεν Ὁσιομάρτυς, Γεδεῶν ἐδοξάσθης, πρεσβεύων ὑπὲρ πάντων, ἠμῶν τῶν εὐφημούντων σέ.
Έτερον Ἀπολυτίκιον (Γερασίμου μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου)
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ἐναθλήσας νομίμως τὸν ἐχθρὸν καταβέβληκας, καὶ Ὁσιομάρτυς ἐδείχθης, τοῦ Σωτῆρος περίδοξος· χειρῶν γὰρ καὶ ποδῶν τὴν ἐκτομήν, ὑπέστης Γεδεὼν καρτερικῶς, διὰ τοῦτο θείαν χάριν νέμεις ἀεί, τοῖς πίστει ἐκβοῶσί σοι· δόξα τῷ παρασχόντι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.
Προσόμοια. Ἦχος α´. Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος.
Βαβαί, τῆς σῆς καρτερίας σοφέ, ὅτι ἀπτοήτως, Γεδεὼν ὑπέμεινας, μελῶν σου τὴν ἐκτομήν, ἐν εὐφροσύνῃ ψυχῆς· ἐντεῦθέν σε ὁ Σωτήρ, ὡς ἀσκητὴν καὶ ὁπλίτην στεῤῥότατον, καὶ Μάρτυρα θαυμαστόν, ἀμαραντίνοις στεφάνοις ἐδόξασεν· ὃν ἀπαύστως ἐκδυσώπει, ὑπὲρ τῶν τελούντων, τὴν πανέορτον μνήμην, καὶ ὑμνούντων τοὺς ἀγῶνάς σου.
ἕτερα, ἦχος δ´. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσιν.
Ὡς ἐῤῥύσθης μακάριε τῆς παγίδος τοῦ δράκοντος τῶ Χριστῷ προσέδραμες μετὰ πίστεως, καὶ δι᾿ ἀσκήσεως πρότερον, εἶτα δι᾿ ἀθλήσεως, τὸν πτερνίσαντα ἐχθρόν, ἰσχυρῶς καταβέβληκας, καὶ ἰσότιμος, Ἀθλητῶν καὶ Ὁσίων ἀνεδείχθης, Γεδεὼν Ὁσιομάρτυς, περιφανῶς ἀνδρισάμενος,
Εἰς τοὺς Αἴνους
Ἦχος α´. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων,
Ὡς τῆς φωνῆς ἐπακούσας τοῦ Παντοκράτορος, προθύμως ἐπορεύθης, μαρτυρίου τὴν τρίβον, καὶ ᾔσχυνας ἀγῶσιν ἀθλητικοῖς, τὸν σὲ πρῴῃν πτερνίσαντα, ὁμολογήσας ἐνώπιον ἀσεβῶν, Γεδεὼν Χριστοῦ τὸ ὄνομα.
Ὡς τετρωμένος τῇ θείᾳ ἀγάπῃ Ἅγιε, ὑπέμεινας ἀνδρείως, στεῤῥοτάτῃ καρδίᾳ, χειρῶν καὶ τῶν ποδῶν σου τὴν ἐκκοπήν, Γεδεὼν παναοίδιμε, καὶ ἀνελήλυθας χαίρων πρὸς τὸν Χριστόν, καθελὼν τὸν παναλάστορα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου