Πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά
«Τότε Ἡρώδης… ἐθυμώθη λίαν καί …ἀνεῖλε πάντας τούς παῖδας τούς ἐν Βηθλεέμ…».
Θυμός καί ὀργή διακατέχουν τόν αἰσχρότατον καί ληρώδη Ἠρώδη. Δόλος καί φονική διάθεση χαρακτηρίζουν τήν συμπεριφορά του. Δολοφόνος ὄντας, θανάτωσε ἀθῶα παιδιά γιατί στό σατανοκίνητο μυαλό του εἰσῆλθε ἡ ἰδέα, ὅτι δῆθεν κινδύνευε ἡ ἐξουσία του.
Σαφέστατα, ἁγία γερόντισσα, τό κορύφωμα τῶν κακῶν λέγεται δολιότης· προσκόλλησις στίς ἡδονές καί τίς ἐξουσίες τοῦ κόσμου τούτου· πυρετός καί ἀγάπη γιά τήν ὕλη καί τά αἰσθητά πού καί μεταφράζεται φιλοδοξία. Αὐτή πού ἐκ φύσεως θέλγει πάντοτε κατ’ αἴσθηση, ἔχει δέ τήν ἐπωνυμία καί καλεῖται φιληδονία. Διότι ὁ καθένας ἀπό τούς προσκολλημένους στίς ἡδονές εἶναι παράλυτος στήν ψυχή, κατακείμενος ἐπάνω στήν κλίνη τῆς ἡδυπάθειας καί τῆς δῆθεν φαινομενικῆς ἀνέσεως.
Κατ’ αὐτόν τόν τρόπον, ἀδελφοί, ζοῦσε ὁ θηριώδης Ἡρώδης. Δηλαδή, ὅπως στίς ἄγριες λόχμες καί στά δάση τῶν ἀγκαθιῶν φωληάζουν τά θηρία καί τά ἐρπετά τῆς γῆς, ἔτσι καί ὁ κάκιστος Ἡρώδης ζοῦσε κάτω ἀπό κάθε εἴδους κακίας καί μοχθηρίας, καθώς καί φονικῆς διαθέσεως πού τρέφει καί τρέχει τήν ψυχή πρός τήν ἀπώλεια.
Ἐν τούτοις ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀναφέρεται στήν πολύτιμη ἐκείνη δοξολογία τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων καί τῶν ποιμένων, πού παραδόθηκε στούς ἀνθρώπους κατά τήν γέννηση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.
«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία»· καί τήν ὁποία εὐαγγελίστηκε Ἄγγελος στούς ποιμένες πού εὑρίσκονταν ἐκείνη τήν νύκτα στήν ἀναχώρηση ἀπό τά πλήθη τῶν ἀνθρώπων καί στήν ἡσυχία.
Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ στήν 29η τοῦ μηνός Δεκεμβρίου τήν μνήμην τῶν ὑπό τοῦ Ἠρώδου ἀναιρεθέντων νηπίων, τά ὁποῖα νήπια τιμῶνται ὡς μάρτυρες, πρωτομάρτυρες τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως γιά τήν μαρτυρία τοῦ Ἰησοῦ. Συγκαταλέγονται δέ στό Ἑορτολόγιο τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας κοντά σ’ ἐκείνους τούς Ἁγίους, πού πληγώθηκαν βαθιά ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Χριστοῦ. Ἑορτάζονται δίπλα σ’ αὐτούς πού δέν χόρταινε ἡ πρόθεσή τους ἀπό τούς κόπους καί τούς ἱδρῶτες τῆς ἀσκήσεως καί πού ὁμολόγησαν καί μαρτύρησαν τό ὄνομα τοῦ γεννηθέντος λυτρωτοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, στόν κόσμο. Νιώθοντας δηλαδή ὅπως οἱ πολλοί διψασμένοι δέν βρίσκουν μέ τό τί καί πῶς νά σβήσουν τήν φλόγα τῆς προθέσεώς των.
Θεωροῦμε, χριστιανοί μου, ὅτι ὅλοι οἱ μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ κυριεύθησαν ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ γεννηθέντος λυτρωτοῦ Ἰησοῦ.Ἔτσι ξεπερνοῦσαν οἱ ἴδιοι τούς ἑαυτούς των μέ τόν σφοδρό ἔρωτα τοῦ Θεοῦ καί πάλι ἔβλεπαν πάντοτε, ὅτι δέν μποροῦσαν νά φτάσουν τήν πύρινη πρόθεση καί προαίρεσή τους νά ὑποστοῦν βάσανα γιά τόν Χριστό (βλέπε συνάντηση Ἁγίας Εὐφημίας μέ τόν Ἅγιο Παΐσιο).
Σ’ αὐτήν ἀκριβῶς τήν χορεία κατέταξε καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τά σφαγιασθέντα ἅγια Νήπια καί μαζί πολλές ἐκ τῶν μητέρων τους, πού θυσιάστηκαν ἀπό τόν αἱμοσταγῆ Ἡρώδη καί ἑορτάζουμε σήμερα καί αὔριο τήν ἁγία μνήμη τους.
Συνεπῶς μαθαίνουμε μέ τήν ἄδικη σφαγή τῶν νηπίων, ὅτι ὅποιος εἶναι ἀλαζονικός καί ἐξαρτᾶται ἀπό τήν μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό του δέν θά ἀποκτήσει ποτέ τήν χάρη τῆς ταπεινώσεως μέσα στό φῶς τῆς κατανύξεως, μέ τήν ὁποία χορηγεῖται φῶς σοφίας Θεοῦ, ὅπως ἔχει δοθεῖ σ’ ἐκείνους πού ἔχουν συντριβεῖ στήν καρδιά, σύμφωνα καί μέ τόν λόγο τῆς Γραφῆς: «ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς».
Ἀντίθετα, ὅπως συνέβη στόν αἰσχρότατο Ἡρώδη, θά τόν σκεπάσει ἡ νύχτα τῶν παθῶν, ὅπου περιφέρονται ὅλα τά θηρία τοῦ δάσους τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως καί τά λιονταρόπουλα1 τῆς οἰήσεως· δηλαδή οἱ δαίμονες τῆς κενοδοξίας καί τῆς πορνείας πού οὐρλιάζουν καί ζητοῦν ποιόν νά καταπιοῦν2 καί νά τόν ρίξουν στήν ἄβυσσο τῆς ἀπογνώσεως.
Στῶμεν καλῶς ἀδελφοί· στῶμεν μετά φόβου. Σήμερα τό μυστήριο τοῦ Θεοῦ ἑνώθηκε ἀχωρίστως μέ τό μυστήριο τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ μιᾷ Ὑποστάσει τῆς Ὑπεραγίας Τριάδος· ἡ Ὑπόσταση τοῦ Θεοῦ Λόγου ἀφ’ ἧς στιγμῆς ἔγινε ἄνθρωπος, Θεάνθρωπος, παρέμεινε στόν ἐπίγειο κόσμό μας καί σέ ὅλους τούς κόσμους ὡς Θεάνθρωπος-Ἐκκλησία.
Ἔτσι μέ τήν Ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ Λόγου γνωρίζουμε πώς «φυτεία» πού δέν ἐφύτευσε ὁ Πατήρ στόν κόσμο θά ἐξολοθρευτεῖ· δηλαδή κάθε κοσμική ἐξουσία ἤ δύναμη πού ἀντιτάσσεται στόν Χριστόν θά καταστραφεῖ· θά σβήσει καί θά ἐξαφανιστεῖ. Ὁ ἑκάστοτε μιμητής τοῦ Ἡρώδου, διώκτης καί δόλιος πού μισεῖ καί πολεμάει τόν γεννηθέντα Χριστόν, ὁδηγεῖται στό τέλος στήν ἀπώλεια, στήν λησμονιά, στήν περιφρόνηση τῆς Ἱστορίας.
Σημαντικότερο ἐν τούτοις καί ἀπό τά πλέον σημαντικά, θαυμαστότερο καί ἀπό τά πλέον θαυμαστά, εἶναι τό γεγονός ὅτι ἡ ἴδια ἡ Ὑπόσταση τοῦ Θεοῦ Λόγου ἔγινε, λόγω τῆς ὑπερμέτρου φιλανθρωπίας Του, αἰώνια «Ὑπόστασις» τῆς ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αὐτό τό γεγονός γιορτάσαμε καί γιορτάζουμε.
Δέν ὑπάρχει ἀδελφοί μου, θεῖος πλοῦτος, θεία δόξα, θεία ἀγαθά πού νά μήν ἔγιναν διά τοῦ θαυμαστοῦ Θεανθρώπου παντοτινά δικά μας, παντοτινά ἀνθρώπινα. Λοιπόν, ἄς ψάλλουμε ξανά καί ξανά καί σήμερα καί πάντοτε: «Χριστός γεννᾶται· δοξάσατε. Χριστός ἐξ οὐρανῶν· ἀπαντήσατε. Χριστός ἐπί γῆς · ὑψώθητε. Ἄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καί ἐν εὐφροσύνῃ, ἀνυμνήσατε λαοί· ὅτι δεδόξασται».
Στόν γεννηθέντα Χριστόν, ἡ Δόξα, ἡ Μεγαλοπρέπεια καί ἡ Ἐξουσία εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
1(Ψαλμ.103, 20-21)
2(Α΄ Πέτρου, 5,8)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου