ΚΟΡΕΑ: ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩΝΤΑΣ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΠΕΙΛΗ …

Εδώ και δεκαετίες, οι πολίτες της Δημοκρατίας της Κορέας (Νότια Κορέα) έχουν υποφέρει από τον πόνο και την βασανιστική συνειδητοποίηση της διαιρέσεως. Έχουν χωριστεί από τις οικογένειες τους και την πατρίδα τους από την πολιτική πραγματικότητα της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας (Βόρεια Κορέα) και από την φυσικη πραγματικότητα της Αποστρατιωτικοποιημένης Ζώνης (ΑΖ)[1], η οποία χωρίζει τη χερσόνησο κοντά στον 38ο παράλληλο, και κατακλύζεται από στρατεύματα και των δυο πλευρών. Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον περιέγραψε κάποτε την ΑΖ ως “το πιο τρομακτικό μέρος στη γη”.

Το «Θαύμα στον ποταμό Χαν» αναφέρεται συνήθως στην ραγδαία οικονομική ανάπτυξη της Νότιας Κορέας, που από τα ερείπια του πολέμου το 1953 κατόρθωσε να αποκατασταθεί και να φιλοξενήσει με επιτυχία τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988, και να εισαχθεί -παρά το συνεχόμενο διαχωρισμό της χερσονήσου- στην Ομάδα των Είκοσι[2] το 2010. Αυτό το «θαύμα», όμως, έχει, καταλλήλως, εκδηλωθεί και εντός της Ορθοδόξου κοινότητας της Κορέας. Το 1950, στην αρχή του Κορεατικού πολέμου, ο στρατός της Βόρειας Κορέας απήγαγε τον τότε μοναδικό Ορθόδοξο ιερέα στην Κορέα, τον πάτερ Αλέξη Κίμ. Μετά απ’ αυτό, και μετά την καταστροφή του κτηρίου της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου από τον βομβαρδισμό της Σεούλ το 1951, το μικρό ποίμνιο των Ορθοδόξων πιστών κινδύνευε να αφανιστεί. Ωστόσο, με τη χάρη του Θεού και με τη βοήθεια Ελλήνων στρατιωτικών ιερέων και Ελλήνων στρατιωτών που υπηρετούσαν στον Κορεατικό πόλεμο, ο ναός του Αγίου Νικολάου ανοικοδομήθηκε, και ένας νέος Κορεάτης ιερέας (ο π. Μπόρις Μούν[3]) επελέχθη από τους πιστούς και χειροτονήθηκε. (Αφού ο πλησιέστερος επίσκοπος ήταν στην Ιαπωνία, ο π. Μούν αναγκάστηκε να ταξιδέψει κρυφά μέχρι την Ιαπωνία και πίσω!). H φλόγα του Ορθοδόξου Χριστιανισμού υπέμεινε. Το 1955, 55 χρόνια μετά την άφιξη των πρώτων Ορθοδόξων στην Κορέα από τη Ρωσία (το 1900), 38 χρόνια μετά την πλήρη διακοπή πνευματικής υποστήριξης από την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία λόγω της Ρωσικής Επανάστασης (το 1917) και του επακόλουθου Σοβιετικού καθεστώτος, και 2 χρόνια μετά την εκεχειρία του Κορεατικού πολέμου, οι εκκλησιαστικά ορφανεμένοι αλλά ανθεκτικοί Ορθόδοξοι πιστοί της Κορέας έστειλαν επιστολή στην Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου ζητώντας να τεθούν υπό την πνευματική περίθαλψη και δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Το αίτημά τους παραχωρήθηκε, και η ανάπτυξη και η εξάπλωση της Εκκλησίας στην Κορέα άρχισε να επιταχύνεται.
Σήμερα, οι περίπου 5.000 Ορθόδοξοι πιστοί της Κορέας παραμένουν υπό την αιγίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως, του οποίου η Ιερά Σύνοδος εξύψωσε την αναπτυσσόμενη Εκκλησία της Κορέας σε Μητρόπολη το 2004. Ο επίσκοπος Σωτήριος (Τράμπας), ο οποίος από την άφιξή του το 1975 είχε υπηρετήσει τους Ορθόδοξους πιστούς της Κορέας, και ο οποίος επέβλεψε την ανανέωση και την ανάπτυξη της εκκλησίας μετά τον ξαφνικό θάνατο του π. Μπόρις το 1977, χειροτονήθηκε ως πρώτος Μητροπολίτης της Κορέας.
Μεταξύ των πολλών εξαιρετικών επιτευγμάτων του επισκόπου Σωτηρίου στην Κορέα, τόσο πριν όσο και μετά την ανέγερσή του στο Μητροπολιτικό θρόνο, ήταν η διατήρηση της δικαιοδοτικής ενότητας που συμπίπτει απόλυτα με το Ορθόδοξο Κανονικό Δίκαιο – μία επαρχία, ένας επίσκοπος, μία Εκκλησία. Όπως γνωρίζουμε εμείς στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό δεν είναι εύκολο έργο. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο όταν υπάρχουν εισροές μεταναστών, όπως υπήρξαν στην Κορέα στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Επίσκοπος Σωτήριος συντήρησε την ενότητα της τοπικής εκκλησίας, και την διεφύλαξε όχι με βία ή πολιτική στρατηγική, αλλά με γνήσια αγάπη και ταπεινή αφοσίωση. Το αντικείμενό του ήταν να εξυπηρετήσει τις ανάγκες όλων των Ορθοδόξων που ζούσαν στη χώρα – των ιθαγενών Κορεατών, των Σλαβόφωνών, των Ρουμάνων, των Βουλγάρων, των Ελλήνων, των Αμερικανών, κτλ. Το 2008, όταν ο Μητροπολίτης Σωτήριος απεσύρθη αυτοβούλως από τον πρωτεργατικό του ρόλο, η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου εξέλεξε ως διάδοχό του τον επίσκοπο Αμβρόσιο (Ζωγράφο), έναν εξίσου αφοσιωμένο ιεράρχη και ποιμένα που είχε υπηρετήσει στην Κορέα από το 1998. Όπως τον προκάτοχό του, ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος αφιερώθηκε ανιδιοτελώς στις ποιμαντικές ανάγκες όλων των Ορθοδόξων Χριστιανών στην Κορέα, τονίζοντας ιδιαίτερα την πνευματική ανάπτυξη, την λειτουργική συμμετοχή, την διακονία της νεολαίας, την μετάφραση και έκδοση Ορθοδόξων βιβλίων, και την καλλιέργεια μιας θερμής, ενωμένης, και οικογενειακής ατμόσφαιρας μεταξύ των πιστών.

Η στενή φιλία μεταξύ της Ιουλιάνας (κόρη Ρώσων γονέων), της Ειρήνης (κόρη Κορεάτων γονέων), και της Βικτώριας (κόρη Κορεάτισσας μητέρας και Αμερικανού πατέρα) υποδειγματίζει την ενότητα της εκκλησίας στην Κορέα. Εδώ φωτογραφίζονται ως μυροφόρες την Μεγάλη Εβδομάδα του 2017.

Για παράδειγμα, στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου στη Σεούλ, η Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία στον κυρίως ναό εορτάζεται στα Κορεατικά (με μερικές προσευχές επαναλαμβανόμενες στα Αγγλικά) και συγχρόνως τελείται στην Σλαβονική στο διπλανό παρεκκλήσι του Αγίου Μάξιμου. Και οι δύο ιερείς, ο πάτερ Αντώνιος Λίμ (στον κυρίως ναό) και ο πάτερ Ρόμαν Κάβτσακ (στο παρεκκλήσι), ανήκουν στο Οικουμενικο Πατριαρχείο, και λειτουργούν υπό το ωμοφόριο του Μητροπολίτη Αμβροσίου. Μετά την Θεία Λειτουργία, οι πιστοί συγκεντρώνονται σαν μία πνευματική οικογένεια για να μοιραστούν ένα γεύμα “αγάπης”. Στο ίδιο τραπέζι μπορεί κανείς να βρει αυτόχθονες Κορεάτες συντροφιά με αδελφούς και αδελφές εν Χριστώ γεννημένους στη Ρωσία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την Ουκρανία, τη Λευκορωσία, το Καζακστάν, τον Καναδά, την Αυστραλία, την Ελλάδα, τη Σερβία, τη Γεωργία ή και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ομοίως, στην καλοκαιρινή κατασκήνωση της Μητρόπολης της Κορέας, βρίσκουμε παιδιά που, παρά την ανομοιογενή φυλετική και εθνική τους καταγωγή, βιώνουν ο ένας τον άλλον μόνο σαν αδέλφια εν Κυρίω -μέλη του ιδίου σώματος της ιδίας Θείας Ευχαριστίας. Τους υπηρετούν ποικιλόμορφοι κληρικοί και κατασκηνωτικό προσωπικό, και διδάσκονται και καθοδηγούνται υπό την πνευματική εξουσία του ενός τοπικού επισκόπου τους. Έχοντας ζήσει σ’ αυτήν την κοινότητα με την οικογένειά μου εδώ και ένα χρόνο, και έχοντας υπηρετήσει ως εθελοντής στις διάφορες διακονίες της επισκοπής για περισσότερα από 16 χρόνια, δεν μπορώ να βρω μια καλύτερη περιγραφή της Ορθοδοξίας στην Κορέα από τα λόγια του Ψαλμωδού: “Ιδού δη τι καλόν ή τι τερπνόν, αλλ’ ή το κατοικείν αδελφούς επί το αυτό” (Ψαλ. 132/3:1)
Ποια είναι λοιπόν η «απειλή» που αντιμετωπίζει η Κορέα;
Όλοι γνωρίζουμε την πρόσφατη κλιμάκωση των εντάσεων μεταξύ των κυβερνήσεων της Βόρειας Κορέας, της Νότιας Κορέας, των ΗΠΑ, της Κίνας, και της Ιαπωνίας, που προέκυψε από τις πυρηνικές φιλοδοξίες και την πρόοδο των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Κίμ Γιόνγκ-Ούν. Βεβαίως, αυτό αποτελεί πραγματική απειλή για τη ζωή και την ευημερία εκατομμυρίων ανθρώπων. Θέτει σε κίνδυνο επίσης την μη-ανθρώπινη δημιουργία, και το κοινωνικό και οικονομικό “θαύμα στον ποταμό Χαν”. Οι ανησυχίες αυξάνονται απ’ όλες τις πλευρές, και ιδιαίτερα στις καρδιές των κατοίκων της Κορέας, οι οποίοι διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο ενώ έχουν τον ελαχιστότατο έλεγχο.
Αλλά υπάρχει και μια άλλη παρούσα απειλή, μια που θα μπορούσε να καταστρέψει την ενότητα, την ειρήνη, και την απαράμιλλη ευαγγελική μαρτυρία της Ορθόδοξης κοινότητας της Κορέας: Ηγετικά πρόσωπα εντός του Πατριαρχείου της Μόσχας επιδιώκουν την καθιέρωση παράλληλης δικαιοδοσίας.
Στην πρόσφατη συνέντευξή του, (που μπορεί να βρεθεί εδώ στα Ελληνικά και στα Αγγλικά) ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος ανταποκρίθηκε στις πράξεις και τις φιλοδοξίες του Πατριαρχείου της Μόσχας σε σχέση με την Κορέα, δηλώνοντας «Το διακύβευμα δεν είμαι εγώ, αλλά η Εκκλησία του Χριστού.»
Η συνέντευξη- που συνιστάται για όλους τους συνδρομητές του «Δημόσια Ορθοδοξία»[4]– περιγράφει λεπτομερώς μια σειρά γεγονότων που δείχνουν όχι μόνο ότι το Πατριαρχείο της Μόσχας παραγκωνίζει την παράδοση του κανονικού δικαίου της Εκκλησίας (όταν προφανώς τούς συμφέρει), αλλά και ότι η σημερινή Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία οδηγείται τόσο από την εθνικιστική και επεκτατική πολιτική ατζέντα της, που είναι διατεθειμένη να καταστρέψει τη εξαιρετική «καλήν» και «τερπνήν» Ορθόδοξη ενότητα μεταξύ των πολιτών και των κατοίκων της Δημοκρατίας της Κορέας, έναν λαό που έχει ήδη τραυματιστεί για πάνω από 65 χρόνια από τον διαχωρισμό μεταξύ αυτών και των αγαπημένων τους.
Είναι καιρός για το Πατριαρχείο της Μόσχας να σταματήσει αυτόν τον απατηλό τρόπο δράσης. Εάν η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία επιθυμεί πραγματικά να προβάλει τον Χριστό στην Κορεατική χερσόνησο, η ηγεσία της πρέπει να αναγνωρίσει, να υποστηρίξει και να επικοινωνήσει με το ακμάζον ποίμνιο που υπάρχει ήδη, υπό την ποιμενική προστασία του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Αμβροσίου, και με την ευλογία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Όπως έγραψε ο άγιος Παύλος, “εἰς διακονίαν τοῖς ἁγίοις ἔταξαν ἑαυτούς· ἵνα καὶ ὑμεῖς ὑποτάσσησθε τοῖς τοιούτοις καὶ παντὶ τῷ συνεργοῦντι καὶ κοπιῶντι.”(1 Κορ.16:15-16)

---

Ο αιδεσιμότατος καθηγητής Πέρυ Χαμάλης κατέχει την Σεσίλια Σνέλερ Μιούλερ[5] έδρα Θρησκειολογίας στο Νότιο Κεντρικό Πανεπιστήμιο στην πόλη Νάπερβιλ του Ιλινόις.[6]. Το 2015-16, ήταν Ανώτερο Στέλεχος Φούλμπραϊτ[7], και Επισκεπτόμενος Καθηγητής Άντεργουντ[8] στο Πανεπιστήμιο Γιονσέϊ της Σεούλ. Υπηρετεί ως διάκονος της Ορθόδοξης Μητρόπολης της Κορέας, ενώ επίσης διδάσκει, συγγράφει, και δίνει ομιλίες με θέμα την Χριστιανική ηθική. Είναι συντάκτης επι κοινού με την Βαλέρια Καρρά (Valerie Karras), του επερχόμενου βιβλίου “Ορθόδοξες Χριστιανικές Απόψεις περί Πολέμου” (του Πανεπιστημιακού Τύπου της Νότερ Ντάμ[9])

---

*Translated by Katherine Chaffee
[1] Demilitarized Zone (DMZ)
[2] Η Ομάδα των Είκοσι γνωστή ως G20 ή G-20 είναι ένα διεθνές συμβουλευτικό σώμα αποτελούμενο από κυβερνητικά στελέχη και διοικητές κεντρικών τραπεζών από 20 χώρες.
[3] Boris Moon
[4] Public Orthodoxy
[5] Cecilia Schneller Mueller
[6] North Central College, Naperville, Illinois
[7] Fulbright Senior Fellow
[8] Underwood Visiting Professor
[9] Notre Dame Press
publicorthodoxy.org