Αγίου Ευθυμίου του Μεγάλου (473)
Μαρτύρων Βασιλείδου, Βάσσου, Ευσεβίου και Ευτυχίου, των Συγκλητικών (303)
Μαρτύρων Αγνής και Θύρσου (5ος αιώνας)
Μαρτύρων Άννης και Ευσεβίου
Μαρτύρων Ιννά, Πιννά και Ριμμά «των κρυσταλλίνων» (1ος-2ος αιώνας), μαθητές του Αποστόλου Ανδρέα στη Σκύθεια
Ευθυμίου Αρχιεπισκόπου Τυρνόβου (1402) ,
Ευθυμίου του Αρχάγγελσκ (1523) και Ευθυμίου Ησυχαστού (14ος αιώνας), των σπηλαίων του Κιέβου και Λαυρεντίου Εγκλείστου των σπηλαίων του Κιέβου (13ος-14ος αιώνας)
Νεομάρτυρος Ζαχαρίου του Αρταίου, του εν παλαιαίς Πάτραις (†1782)
Πέτρου του τελώνου
Λέοντος του ευσεβέστατου βασιλέως, του καλουμένου Μακέλλη, του Θρακός (474)
Μακαρίου Θεοδώρου Κούζμιτς του Τόμσκ, όστις λέγεται ότι ην ο πρώην τσάρος της Ρωσσίας Αλέξανδρος ο Α´(+ 1864).
Εορτάζουν στις 20 Ιανουαρίου
Από τον βίο του αγίου Ευθυμίου
Όταν
ο άγιος Ευθύμιος έμελλε να φύγει από τα επίγεια, κάλεσε κοντά του τους
μαθητές του και είπε: «Πατέρες μου και αγαπητοί εν Κυρίω αδελφοί και
παιδιά μου· εγώ πορεύομαι πλέον τον τελευταίο δρόμο των πατέρων μου.
Εσείς τώρα οφείλετε να δείξετε ότι με αγαπάτε με την τήρηση των εντολών,
από τις οποίες πρώτη είναι η αγάπη, που είναι ο σύνδεσμος της
τελειότητας (Κολ. 3:14) των αρετών.
» Γιατί, ό,τι είναι για το ψωμί το αλάτι, αυτό είναι για τις αρετές η αγάπη, και χωρίς αυτήν είναι αδύνατο να κατορθώσει κανείς την αρετή όπως πρέπει, αφού και η κάθε αρετή με την αγάπη και την ταπεινοφροσύνη επιβεβαιώνεται. Η ταπεινοφροσύνη δηλαδή ανεβάζει τον κάτοχό της σε ύψος κατορθωμάτων, ενώ η αγάπη τον κρατά με ασφάλεια και δεν τον αφήνει να πέσει από εκεί ψηλά.
» Η αγάπη είναι το ανώτερο από όλα, και τούτο γίνεται φανερό από το παράδειγμα του Κυρίου και δημιουργού μας. Αυτός
δηλαδή, από αγάπη για εμάς, ταπείνωσε θεληματικά τον εαυτό του και
έγινε άνθρωπος όπως εμείς. Πρέπει λοιπόν να τον δοξολογούμε αδιάκοπα και
να τον υμνούμε. Επίσης, να φροντίζουμε όσο μπορούμε και για εκείνους
που αντιμετωπίζουν θλίψεις».
Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Γ’,
Υπόθεση ΜΣΤ’ (46), σελ. 363, και Υπόθεση ΛΣΤ’ (36), σελ. 292. Εκδόσεις
“Το Περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2006.
***
Στην πόλη των Βηταγαβααίων (δώδεκα μίλια από τη Γάζα) ζούσε κάποιος που λεγόταν Ρωμανός και είχε αδελφό έναν ευλαβέστατο ιερέα στη μονή του αγίου Ευθυμίου, τον Αχθάβιο. Ο Ρωμανός όμως ζούσε με μαλθακότητα και χαλαρότητα, εντελώς αντίθετα από τον αδελφό του.
Κάποιος φθόνησε τον Ρωμανό για την περιουσία του και παραμόνευε με κακουργία και προσπαθούσε να την αρπάξει. Επειδή όμως δεν πέτυχε τον σκοπό του, το κεντρί του φθόνου κέντησε σφοδρότερα την καρδιά του. Πήγε λοιπόν στην Ελευθερούπολη και ζήτησε τη βοήθεια ενός μάγου, δίνοντάς του πολλά χρήματα ο άθλιος για να βλάψει τον συνάνθρωπό του, και εκείνος έκανε τα μαγικά που ήξερε.
Ο Ρωμανός, καθώς δεν γνώριζε τίποτε από όσα γίνονταν, βρισκόταν στο χωράφι, χωρίς διόλου να φυλάγεται από τις εναντίον του κακουργίες. Το σώμα του λοιπόν καταλήφθηκε από νάρκη, επειδή ο Θεός, για να κόψει την πολλή του ραθυμία και να επαναφέρει την ψυχή του στη φιλοπονία, επέτρεψε να τον καταβάλουν για λίγο τα τεχνάσματα του πονηρού. Τον μετέφεραν τότε στο σπίτι του, όπου στη συνέχεια το κακό επιδεινώθηκε και αυτός κείτονταν πάσχοντας από υδρωπικία· οι γιατροί τον απέλπισαν εντελώς, και οι συγγενείς και οι φίλοι κάθονταν γύρω του κλαίγοντας για το τέλος του και τον αποχωρισμό.
Σε τέτοια λοιπόν βαρύτατη κατάσταση όντας εκείνος και περιμένοντας πλέον τον θάνατο, σήκωσε μετά βίας το βλέμμα του, όσο μόνο για να δει αμυδρά, και ζήτησε από τους παρόντες να φύγουν για λίγο. Όταν τον άφησαν μόνο στην ησυχία, στράφηκε προς τον τοίχο, όπως κάποτε ο μέγας Εζεκίας (Δ’ Βασ. 20:2), και προσευχήθηκε στον Θεό με συντριβή καρδιάς λέγοντας τα εξής: «Θεέ των δυνάμεων, εσύ που είπες· “Όταν μετανοήσεις και στενάξεις, τότε θα σωθείς” (Ησ. 30:15), εσύ ρίξε το βλέμμα σου σ’ εμένα και λύτρωσέ με από αυτή την ανάγκη και τη συμφορά που με έχει κυριεύσει». Στο μεταξύ του ήρθε στον νου να επικαλεστεί για το πάθος του και τον μέγα Ευθύμιο, και του ζητούσε να μεσιτεύσει προς τον Θεό και ευχόταν μέσω αυτού να γίνει καλά.
Στη συνέχεια ήρθε σαν σε έκσταση και είδε να παρουσιάζεται κάποιος ασπρομάλλης με στολή μοναχού και να του λέει: «Τι θέλεις να σου κάνω;» Αυτός, νιώθοντας και φόβο και χαρά, τον ρώτησε: «Ποιος είσαι εσύ, δέσποτα;» «Ο Ευθύμιος», απάντησε εκείνος, «που εσύ ο ίδιος με κάλεσες πριν από λίγο. Καθόλου μη δειλιάσεις από την παρουσία μου. Ας δω όμως από τι πάσχεις και ποιο μέρος του σώματός σου υποφέρει».
Ο άρρωστος έδειξε την κοιλιά του, και ο άγιος ένωσε τα δάχτυλά του ίσια και με αυτά σαν με μαχαίρι έκοψε την εξογκωμένη εκείνη κοιλιά ώστε να βγει και να χυθεί το υγρό της αρρώστιας. Έβγαλε κατόπιν από την κοιλιά κάτι σαν πέταλο φτιαγμένο από κασσίτερο που είχε μερικά σημάδια και το έβαλε σε ένα τραπέζι για να το δει ο άρρωστος. Έπειτα ένωσε με το χέρι του την τομή, την εξαφάνισε κάνοντας το μέρος ακέραιο και υγιές, και του είπε όλα όσα συνέβησαν, ότι δηλαδή κάποιος του φθόνησε την περιουσία και πλήρωσε μάγο, ο οποίος κάλεσε τους δαίμονες. Και πρόσθεσε: «Οι πανουργίες του εχθρού δεν θα σε είχαν καταβάλει έτσι, αν εσύ ο ίδιος δεν του έδινες τις λαβές. Βλέπεις δηλαδή πόσος καιρός πέρασε που ούτε στην εκκλησία σκέφτηκες να πας, ούτε να προσέλθεις στα άχραντα μυστήρια, αλλά ζούσες με αμέλεια χωρίς να φροντίζεις για την ψυχή σου. Καθώς λοιπόν ο Θεός σού έδειξε το έλεός του, πρόσεχε από εδώ και πέρα τον εαυτό σου και καθόλου πλέον να μην αμελείς τη σωτηρία σου».
Ο Ρωμανός, όταν τα άκουσε αυτά, σηκώθηκε
αμέσως υγιής, καθώς ο όγκος της κοιλιάς του είχε πλέον εξαφανιστεί.
Κάλεσε τότε τους δικούς του και τους διηγήθηκε την επίσκεψη του αγίου
και την παράδοξη εκείνη τομή με τα δάχτυλα, και όλη γενικά την οπτασία.
Και από τότε και στο εξής, την ημέρα της θαυματουργίας, έκανε κάθε χρόνο
μεγάλη γιορτή ως απόδοση ευγνωμοσύνης στον άγιο.
Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Δ’, Υπόθεση ΛΔ’ (34). Εκδόσεις “Το Περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2010, σελ. 322.
***
Ομιλία
Για τη χαρά της Πίστεως εν Χριστώ
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
«όν ούκ ειδότες αγαπάτε, εις όν άρτι μη ορώντες, πιστεύοντες δέ αγαλλιάσθε χαρά ανεκλαλήτω και δεδοξασμένη» (Α’ Πέτρ. α’ 8).
Αυτά
είναι τα λόγια του Αγίου Αποστόλου Πέτρου. Είδε τον Κύριο και Τον
αγάπησε. Είδε τον Κύριο και πίστεψε σε Αυτόν. Ακριβώς γι ‘αυτό, επαινεί
την αγάπη εκείνων που δεν έχουν δει τον Κύριο και την πίστη εκείνων που
δεν τον έχουν δει με τα μάτια τους. Ο ίδιος ο Κύριος μας είπε: “μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες” (
Ιωάννης 20: 29). Μακάριοι αυτοί που δεν έχουν δει τον Κύριο, όπως τον
είδε ο απόστολος, αλλά, παρόλα αυτά, τον αγαπούν με αγάπη αποστολική.
Ευλογημένοι είναι εκείνοι που δεν είδαν τον Κύριο, όπως τον είδε ο
απόστολος, αλλά, παρ ‘όλα αυτά, πιστεύουν σ’ Αυτόν με αποστολική πίστη!
Ω αδελφοί μου, ακόμη και αν δεν βλέπουμε τον Κύριο, βλέπουμε τα έργα Του που έχουν φωτίσει ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας από τη μια άκρη ως την άλλη και έχουν φωτίσει κάθε πλάσμα Του κάτω από τον ουρανό με πνευματική σημασία. Ακόμη και αν δεν βλέπουμε τον Κύριο, βλέπουμε την Αγία Εκκλησία Του θεμελιωμένη πάνω στο Πανάγιο και Πανάχραντο Αίμα Του, από το αμέτρητο πλήθος των αγίων, των δικαίων και το πλήθος των ψυχών που βαπτίσθηκαν στο Άγιο Όνομά Του ανά τους αιώνες. Ακόμα κι αν δεν βλέπουμε τον Κύριο πρόσωπο προς Πρόσωπο, όπως τον είδαν οι Απόστολοι, πιστεύουμε ότι είναι ανάμεσά μας εν τω Σώματι και τω Αίματι το οποίο μεταλαμβάνουμε, σύμφωνα με την εντολή Του, και όταν μεταλαμβάνουμε, χαιρόμαστε και ευφραινόμαστε με χαρά ανεκλάλητη.
Αδελφοί μου, ο Κύριος είναι ζωντανός και είναι εγγύς! Αυτή είναι η ακλόνητη πίστη μας και αυτή είναι η σπίθα της φωτιάς που πυρπολεί τις καρδιές μας με φλόγα αγάπης για τον Κύριο, τον Ζώντα, τον Εγγύς!
Να γνωρίζουμε ότι ο Κύριος και Δημιουργός μας, από αγάπη, κατέβηκε στη γη και για χάρη μας αποκάλυψε τον Εαυτό του ως άνθρωπος, και ότι ήταν νεκρός στον Σταυρό και εμφανίστηκε ζωντανός – ποιο ισχυρότερο θεμέλιο χρειάζεται η πίστη μας και ποια ισχυρότερη δικαίωση απαιτεί η αγάπη μας ;
Αδελφοί, ο Κύριος είναι ζωντανός και εγγύς. Ακόμα και σήμερα, εμφανίζεται σε πολλές δίκαιες ψυχές που Τον υπηρετούν με υπομονή.
Ω Κύριε της Ζωής, Συ που ήσουν νεκρός και όμως είσαι Ζωντανός, ζωντάνεψε μέσα μας την πίστη και την αγάπη μέχρι την τελευταία μας αναπνοή στη γη, ώστε με την πίστη και την αγάπη να αξιωθούμε να δούμε Εσένα, πρόσωπο προς Πρόσωπο, όπως και οι άγιοι Απόστολοι Σου.
Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Οχρίδας», (Ιούλιος).
O
τσάρος που έγινε ερημίτης…. ο όσιος Θεόδωρος Κούσμιτς, ένας πάμφτωχος
σιωπηλός αταίριαστος, αναμόρφωσε τους ανθρώπους γύρω του, με την
παρουσία του και μόνον!
https://iconandlight.wordpress.com/2019/01/20/%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B5%CF%84%CF%82-%CF%83%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%AF%CE%BC-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CF%84%CF%83%CE%AC%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%B3%CE%B9/
Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας, ο Καθηγητής μεγάλων αγίων ασκητών
https://iconandlight.wordpress.com/2016/01/19/%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CF%85%CE%B8%CF%8D%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BF-%CE%BC%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%82%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%B3%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CE%B3/
Ήχος δ’
Ο εξ υψίστου κληθείς
Ο εκ νηδύος μητρός ηγιασμένος, ότε το παντέφορον όμμα την πρόθεσιν, και την ροπήν προς τα κρείττονα, επειγομένην, ανεπιστρόφως σού προεώρακε, τότε Παμμακάριστε, δώρον θεόσδοτον, τής ευθυμίας φερώνυμον, μεμηνυκός σε, την των φυσάντων λύει κατήφειαν, όθεν εκ βρέφους προηγμένος, τω ευεργέτη Θεώ ευηρέστησας, όν ικέτευε σώσαι, και φωτίσαι τάς ψυχάς ημών.
Εις τήν Λιτήν, Στιχηρά.
Ιδιόμελα Ήχος γ’ Γερμανού
Ευθυμείτε έλεγε, τοις γεννήτορσιν Άγγελος Κυρίου, ότι παιδίον εκ σπλάγχνων γεννήσεται ημίν, ευθυμίας φερώνυμον, ενεφύης δέ γαστρί, φέρων αυτοίς το επάγγελμα, και εκ σπαργάνων τη ευχή συνανεστράφης, Πάτερ Ευθύμιε.
Ο αυτός Τού Στουδίτου
Ώ χυρωμένος τον νούν γνώσει θεία, Πάτερ Ευθύμιε, τα παρερχόμενα παρέδραμες, μηδέν θαυμάσας των επιγείων, εν μεν θλίψεσι μεγαλόφρων φανείς καί γενναιότατος, εν δέ ασκήσει και ευθυμία, ταπεινός και μέτριος, και τού παρόντος βίου το άστατον πέλαγος, σοφώς διαπεράσας, εις εύδιον λιμένα κατήντησας, Χριστόν ικέτευε, ελεηθήναι τάς ψυχάς ημών.
Ήχος πλ. α’
Χαίροις ασκητικών
Χαίροις ως ευθυμίας αρχή, τής Εκκλησίας γεγονώς Πάτερ Όσιε, τη σή γάρ γεννήσει πάσας, αιρετικών τάς ορμάς, εκ Θεού προνοίας απεκρούσατο, διό σε φερώνυμον, ονομάζει Ευθύμιον. Των ουρανίων, Ουσιών δέ τα τάγματα, χαράς έπλησας, τη τού βίου λαμπρότητι, οίς και συναυλιζόμενος, φωτός τε πληρούμενος, και πανολβίου και θείας, εναπολαύων ελλάμψεως, Χριστόν νυν δυσώπει, ταίς ψυχαίς ημών δοθήναι, το μέγα έλεος.
Δόξα… Ήχος πλ. Α’
Όσιε Πάτερ, ουκ έδωκας ύπνον σοίς οφθαλμοίς, ουδέ τοις βλεφάροις σου νυσταγμόν, εως ού την ψυχήν και το σώμα, των παθών ηλευθέρωσας, και σεαυτόν ητοίμασας, τού Πνεύματος καταγώγιον, ελθών γάρ ο Χριστός συν τω Πατρί, μονήν παρά σοί εποιήσατο, και τής ομοουσίου Τριάδος, θεράπων γενόμενος, μεγαλοκήρυξ Ευθύμιε, πρέσβευε υπέρ των ψυχών ημών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου