Μόρφου Νεόφυτος: ''Να έχουμε φόβο Θεού και όχι αρρωστοφοβία''.

Του Πανιερωτάτου Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεοφύτου

---

Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ πατέρες καὶ ἀδελφοί,

Τὸ κύριο ἔργο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ θεραπεία τῆς ἄρρωστης ἀνθρώπινης προσωπικότητας, νὰ μεταβάλλει δηλαδὴ τὸν ἀρρωστημένο πνευματικὰ ἰδιοτελὴ ἄνθρωπο σὲ ὑγιὴ ἀνιδιοτελὴ διὰ τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης τῆς Ἁγίας Τριάδος. Γιὰ νὰ γίνει τοῦτο κατορθωτὸ χρειάζεται ἀπαραίτητα ἡ ἀνθρώπινη συνέργεια.

Οἱ Ὀρθόδοξοι πρέπει νὰ ἀγωνίζονται νὰ ἀποβάλλουν, τόσο τοὺς κακούς, ὅσο καὶ τοὺς καλοὺς λογισμούς, ὥστε νὰ γίνει ἡ κάθαρση τῆς καρδίας ἀπὸ ὅλους τοὺς λογισμούς. Νὰ περιοριστοῦν ὅλα στὴ λογική, στὸ λογιστικὸ μέρος τῆς ψυχῆς, ὥστε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα νὰ μεταφέρει τὶς προσευχὲς καὶ τοὺς Ψαλμοὺς ποὺ προσεύχεται ὁ πιστὸς ἀπὸ τὴ λογικὴ στὴν καρδία. Καὶ τότε ὁ ἄνθρωπος, καθοδηγούμενος ἀπὸ τὴν ἔμπνευση καὶ τὴ φώτιση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὴν καρδία του, χρησιμοποιεῖ τὶς γνώσεις ποὺ ἔχει γιὰ νὰ κάνει τὸν ἀγώνα του, τόσο τὸν κοινωνικό, ὅσο καὶ κυρίως τὸν θεραπευτικὸ κατὰ τῶν ἀρρωστημάτων τῆς ψυχῆς, ποὺ εἶναι τὰ ψεκτὰ πάθη.

Αὐτά, τὰ τόσο βασικὰ καὶ σημαντικὰ στοιχεῖα τῆς Ὀρθόδοξης ψυχοθεραπείας, στὶς μέρες μας δυστυχῶς ἔχουν ξεχασθεῖ ἢ περιθωριοποιηθεῖ ἢ ἀλλοιωθεῖ σὲ ρομαντικὴ θρησκευτικότητα καὶ εὐσεβισμό.

Στὴν ἐποχή μας, ὁπόταν οἱ προφητεῖες γίνονται εἰδήσεις καὶ ἡ ἀγωνία τῶν ἀνθρώπων κορυφώνεται καὶ παραμορφώνεται σὲ φόβο καὶ τρόμο, οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ καλοῦνται νὰ εἶναι οἱ ζῶσες ἀποδείξεις ὅτι «ἡ τελεία ἀγάπη» τοῦ Χριστοῦ «ἔξω βάλλει τὸν φόβον».

Ἡ λεγόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων τῆς Νέας Ἐποχῆς εἶναι τόσο ἐπιθετικὴ καὶ βιαστικὴ νὰ ἐπιβάλει τὴ δικτατορία καὶ τὸν ὁλοκληρωτισμό της, ὥστε ὅλοι μας, κλῆρος καὶ λαός, πιαστήκαμε στὸν ὕπνο, οἱ περισσότεροι χωρὶς ὅπλα, διότι φρόντισαν οἱ ἄνθρωποι τῆς διεφθαρμένης εὐημερίας καὶ κατανάλωσης νὰ ξεχάσουμε, νὰ λησμονήσουμε καὶ στὸ τέλος-τέλος νὰ ὀλιγοπιστήσουμε —ἂν ὄχι καὶ νὰ ἀπιστήσουμε— ὅτι «οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη ἡμῶν πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφεσ. 6, 12).

Ἐπιβάλλεται λοιπὸν νὰ ξανακτίσουμε τὰ τείχη τῆς Ὀρθοδοξίας, νὰ ἐπανεύρουμε τὰ ὅπλα τῆς ἀρετῆς: «Οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε, ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς νηστείας καὶ ἀρετῆς ἀγῶνα».

Αὐτὰ ὅταν τὰ λέγαμε, μᾶς ἔλεγαν συνωμοσιολόγους. Τώρα σιγὰ σιγὰ τὰ σχέδιά τους καὶ οἱ στόχοι τῶν ὑπανθρώπων τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων ἀποκαλύπτονται. Χρησιμοποιοῦν τὴν ἀσθένεια τοῦ κορωνοϊοῦ, ἡ ὁποία ὄντως ὑπάρχει, καὶ εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν ἁμαρτιῶν ὅλων τῶν λαῶν καὶ ὅλων τῶν ἀνθρώπων γιὰ νὰ ἐκφοβίζουν τὸν λαό μας.

Ἐδῶ καὶ ἕνα χρόνο ἀνακοινώνουν μέτρα ποὺ ἔμμεσα στεροῦν τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀσκοῦν μία πρωτοφανῆ πίεση διαχωρίζοντας τοὺς ἀνθρώπους σὲ ὑγιεῖς καὶ ἀσθενεῖς, καὶ τώρα σὲ ἐμβολιασμένους καὶ μὴ ἐμβολιασμένους.

Ἐνῶ, ταυτόχρονα δὲν ἀφήνουν νὰ ἀκουστεῖ ἡ ἄλλη ἄποψη ἐπιβάλλοντας ἐπὶ τοῦ παρόντος, μὲ εὐγένεια, τὸν ὁλοκληρωτισμὸ ποὺ ὀνειρεύονται, ὅπως προαναφέραμε. Βάζουν διαρκῶς διλλήματα στὸν λαό μας ὡς πρὸς τὴ διαχείριση τῆς καθημερινότητάς του, ἀφοῦ σοῦ λὲν ὅτι γιὰ νὰ ζεῖς πλέον θὰ πρέπει ὅπου πηγαίνεις, ἀκόμα καὶ στὴν ἐκκλησία, νὰ ἔχεις τὸ λεγόμενο «coronapass» ποὺ ἀπαιτεῖ νὰ προσκομίζεις ἐνδεικτικὸ ἐμβολιασμοῦ ἢ μέθοδο ταχείας ἀνίχνευσης ἀντιγόνου (rapid test). Ἕνα μέτρο ποὺ νομικοὶ ἀμφισβητοῦν ἀφοῦ βρίσκεται σὲ ἀντίθεση μὲ ἀρκετὰ ἄρθρα τοῦ περὶ τῆς σύμβασης γιὰ τὴν Προστασία τῶν Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Τὸ ποιά θὰ εἶναι ἡ στάση τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν χριστιανῶν ἀπέναντι στὰ ἐμβόλια τὰ ὁποῖα εἶναι γονιδιακά, σύμφωνα μὲ πάρα πολλοὺς ἐπιστήμονες ποὺ τὰ ἔχουν μελετήσει, ἡ μόνη ἀπάντηση ποὺ μπορεῖ νὰ δοθεῖ μὲ ἀσφάλεια εἶναι νὰ ὑποβάλει ὁ πιστὸς στὸν ἑαυτόν του τὰ κάτωθι ἐρωτήματα:

Ἔχουν σχέση τὰ γονιδιακὰ ἐμβόλια τοῦ COVID-19 μὲ τοὺς σχεδιασμοὺς τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων τῆς Νέας Ἐποχῆς;

Ἔχουν μελετήσει οἱ σύγχρονοι χριστιανοί, κλῆρος καὶ λαὸς τί ἐστὶ Νέα Τάξη Πραγμάτων καὶ ποιοί εἶναι οἱ στόχοι της;

Πιστεύουμε οἱ χριστιανοὶ ὅτι οἱ ἄνθρωποι τῆς Νέας Τάξης δρομολογοῦν μία νέα ἐποχὴ ὑψηλῆς τεχνολογίας χωρὶς ἠθική, χωρὶς ἀρετή, χωρὶς τὸν θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό;

Ἐὰν οἱ ἄθεοι δικαιολογοῦνται νὰ προσχωρήσουν καὶ νὰ ὑποταχθοῦν στὰ θελήματα τῆς Νέας Ἐποχῆς, γιατί νὰ τὸ κάνει ὁ κλῆρος καὶ ὁ λαὸς τῶν Ὀρθοδόξων;

Γνωρίζετε ὅτι ὁ στόχος τῶν νεοταξικῶν εἶναι ἡ μείωση τοῦ ἀνθρώπινου πληθυσμοῦ σὲ 700 ἑκατομμύρια;

Γνωρίζετε ὅτι ὁ ἐμβολιασμὸς εἶναι ἕνας τρόπος μείωσης τοῦ πληθυσμοῦ μὲ τὴν πρόκληση θανάτων, ἀνιάτων ἀσθενειῶν καὶ τὴ στείρωση τῆς νέας γενεᾶς;

Εἶναι δυνατὸν σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀπάνθρωπα καὶ ἀντιχριστιανικὰ ποὺ σχεδιάζει ἡ Νέα Τάξη, πατριάρχες, ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς νὰ μεταφέρουν στὰ πνευματικά τους τέκνα ὅ,τι τὸ πρόβλημά μας εἶναι μόνο γιατρικὸ καὶ ὄχι πνευματικό;

Ὡς ἐκ τούτου, οἱ πόρτες τῶν ἐκκλησιῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου θὰ εἶναι ἀνοιχτὲς γιὰ ὅλους ἄνευ διακρίσεων, γιὰ ἄνδρες καὶ γυναίκες, γέρους, γιὰ νέους καὶ παιδιά, γιὰ ἄρρωστους καὶ ὑγιεῖς, γιὰ ἐμβολιασμένους καὶ ἀνεμβολίαστους, γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους μηδενὸς ἐξαιρουμένου διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι νοσοκομεῖο ψυχῶν καὶ σωμάτων.

Εἶναι τὸ ὄντως θεραπευτήριο ποὺ ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια δέχεται ἀνθρώπους ποὺ ἔρχονται μὲ σωματικὲς καὶ ψυχικὲς ἀσθένειες καὶ φεύγουν ὑγιεῖς, καὶ ἀνθρώπους ποὺ ἔρχονται σωματικὰ «ὑγιεῖς», κι ὅμως ἐπιτρέπει ὁ Θεός, ἀκόμα καὶ μέσα στὸν ναό Του νὰ πεθάνουν, γιατί ὁ Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου εἶναι ὁ Ἀναστημένος Χριστὸς «Ἐγὼ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα.» (Ἰωαν. 11, 25-26)

Πρέπει ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ἀντιληφθοῦμε ὅτι ἐμεῖς ζοῦμε τὴν αἰωνιότητα ἀπὸ τὸν παρόντα αἰώνα. Ἐργαζόμαστε γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ κοινωνοῦμε σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ. Λαμβάνομε Πνεῦμα Ἅγιο «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ ζωὴν αἰώνιον». Κι ὅποιος προσέρχεται στὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας «Μετὰ φόβου Θεοῦ πίστεως καὶ ἀγάπης», και κοινωνεῖ μὲ φόβο Θεοῦ, μὲ ἀγάπη καὶ πίστη, τὸ μόνο ποὺ παίρνει εἶναι Ἅγιο Πνεῦμα.

Δὲν παίρνει ἀρρώστια, δὲν παίρνει θάνατο. Νὰ ἔχομε φόβο Θεοῦ καὶ ὄχι ἀρρωστοφοβία. Καὶ τὸ πότε θὰ φύγουμε ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωή, σὲ ποιά ἡλικία καὶ μὲ ποιό τρόπο τὸ ἀποφασίζει μόνο ὁ Θεός «Ὁ καὶ νεκρῶν καὶ ζώντων τὴν ἐξουσίαν ἔχων ὡς ἀθάνατος Βασιλεύς, καὶ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν, Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν».

Ἕνα ὅπλο πανάρχαιο, θεραπευτικὸ καὶ ἀποτελεσματικὸ κατὰ τῆς φοβίας, τοῦ τρόμου καὶ τῶν ἐναντίων δαιμονικῶν δυνάμεων εἶναι οἱ Ψαλμοὶ τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ, τὸ ἱερὸ Ψαλτήριο.

Ἕνας σύγχρονος ὅσιος ἀσκητής, ὁ Γέρων Θεόδωρος σπηλαιώτης στὸ Ἁγιοφάραγγο τῆς Κρήτης († 2016), ἀφήνει σ᾽ ἐμᾶς τοὺς συγχρόνους Ὀρθοδόξους, ποὺ συνήθως περιορίζουμε τὴν πνευματικότητά μας σὲ ὁμιλίες, θαύματα καὶ προφητολογίες, σὲ εὐσεβισμοὺς καὶ γεροντισμούς, τὴν ἑξῆς παρακαταθήκη:

«Ἂν θὰ μὲ ρωτούσατε νὰ σᾶς πῶ, τὶ κατάλαβα τόσα χρόνια στὴν ἔρημο, θὰ σᾶς ἀπαντοῦσα μὲ μιὰ λέξη: τὴν δύναμη τοῦ Ψαλτηρίου. Ἂν ξεκινοῦσα τὴ ζωή μου τώρα, ἕνα θὰ πάσχιζα νὰ κάνω, νὰ ἀποστηθίσω τὸ Ψαλτήρι. Αὐτὸ εἶναι ἡ γονικὴ μήτρα τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Αὐτὸ εἶναι τὸ εὔφορο χῶμα, ὅπου εὐδοκιμεῖ ὁ σπόρος τῆς εὐχῆς. Αὐτὸ μαστίζει τοὺς δαίμονες. Ὅταν διάβαζα, στὶς ἀγρυπνίες μου, τὸ Ψαλτήρι, ἐρχόταν ὁ δαίμονας, ποὺ μούγκριζε σὰν ἀγριόχοιρος στὸ αὐτί μου. Εἰδικὰ, ὅταν ἔλεγα τὸν στίχο, ‘‘Ἀναστήτω ὁ Θεός...’’ καὶ τὸν στίχο ποὺ λέει, ‘‘Σὺ εἶ Κύριος καὶ Θεὸς μου’’. Λυσσοῦσε, μὲ ἔπιανε ἀπὸ τὸν λαιμό, μὲ ἔπνιγε. Μπέρδευε τὰ λόγια μου, γιὰ νὰ μὴν τὸ πῶ. Τόσο πολὺ καιγόταν…».

Καὶ ὁ μέγας σύγχρονος προφήτης τοῦ γένους, ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, μᾶς ἀποκαλύπτει παρόμοιες ἐμπειρίες του γιὰ τὴ δύναμη καὶ ὠφέλεια τοῦ Ψαλτηρίου.

«Πόση παρηγοριὰ βρίσκω μὲ τὸ Ψαλτήρι! Αὐτὴν τὴ μιάμιση ὥρα ποὺ διαβάζω τὸ Ψαλτήρι τὴν βλέπω σὰν τὴν πιὸ θετικὴ βοήθεια πρὸς τὸν κόσμο… Τὸ Ψαλτήρι εἶναι θεόπνευστο, εἶναι γραμμένο μὲ θεῖο φωτισμό, γι’ αὐτὸ ἔχει τόσο δυνατά, τόσο βαθιὰ νοήματα… Μὲ τὸ Ψαλτήρι νιώθω μιὰν ἀγαλλίαση·...». «Χτυποῦσα τὸν διάβολο μὲ τὸ πυροβόλο. Τὴν ἡμέρα τὸν χτυποῦσα μὲ τὸ Ψαλτήρι, τὸ βράδυ μὲ τὴν εὐχή».

Μεγάλος εἶναι ὁ ἀριθμὸς τῶν πιστῶν, ποὺ ἀνταποκρίθηκαν στὸ κάλεσμά μας —στὸ κάλεσμα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ— γιὰ νὰ διαβάζουν καθημερινὰ τὸ Ψαλτήριο, μέσα στὸ πλαίσιο τῆς προαναφερθείσας θεραπευτικῆς ἀγωγῆς, πρὸς πνευματική τους ἐνίσχυση, πρὸς θωράκιση τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τῶν ἀντικειμένων δαιμονικῶν δυνάμεων.

Συνάμα ὅμως οἱ πιστοί, μέσα ἀπὸ τὴν προσευχὴ αὐτὴ ἀπὸ τὸ πρωτότυπο κείμενο τῶν Ψαλμῶν τοῦ Δαβίδ, διδάσκονται καὶ ὡραία ἐκκλησιαστικὰ Ἑλληνικά. Καὶ τὰ Ἑλληνικὰ αὐτὰ εἶναι ἡ γλώσσα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς θεολογίας τῶν ἀγίων Πατέρων μας.

Σὲ μία ἐποχή, ποὺ οἱ Νεοταξίτες ἐπιτίθενται τόσο ἀπροκάλυπτα, ἐμεῖς νὰ ἀναλάβουμε τὰ ὅπλα τοῦ Δαβίδ, τῶν Ψαλμῶν του, ἀγαπώντας τὸν νικητὴ τοῦ θανάτου, τὸν Κύριον καὶ Θεόν μας Ἰησοῦν Χριστόν.

«Ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου, ποσαπλῶς σοι ἡ σάρξ μου, ἐν γῇ ἐρήμῳ καὶ ἀβάτῳ καὶ ἀνύδρῳ».

romfea.gr